Οι τελικοί έχουν εξελιχθεί σε μια μάχη των... πάγκων με διαδοχικές κινήσεις και απαντήσεις των δύο προπονητών σαν να παίζουν μια παρτίδα σκάκι.

Αναλυτικά το post των περιφερειακών που "επανέφερε" ο "Ζοτς", η άμυνα "3-2", η ζώνη του Ολυμπιακού και άλλα πολλά.

Η άμυνα του Ολυμπιακού στα Pick-n-Roll

Ο Ολυμπιακός σε όλα τα φετινά παιχνίδια διατηρεί την ίδια φιλοσοφία στα Pick-n-roll του Παναθηναϊκού που γίνονται κεντρικά από τους Διαμαντίδη και Νίκολας, που είναι οι δύο βασικοί δημιουργοί.

Αναλυτικά:

1) η πρώτη σκέψη είναι ο παίκτης που μαρκάρει τον Διαμαντίδη (για παράδειγμα) να παίξει "άρνηση", δηλαδή να βάλει το σώμα του κάθετα και να αποτρέψει στον αντίπαλο του να κινηθεί προς την κατεύθυνση του screen. Αυτή η τακτική, που αναφέρεται με πολλά ονόματα "down", "side" και "push down", ουσιαστικά οδηγεί τον παίκτη με τη μπάλα "κάτω", δηλαδή εκεί όπου περιμένει ο ψηλός. Για αυτό εξάλλου ο Ντούσαν Ίβκοβιτς προτιμά να παίζει με μεγάλα κορμιά στο "5" (Νεστέροβιτς-Μπουρούση και τώρα τον Γλυνιαδάκη)

2) Αν ο παίκτης που μαρκάρει τη μπάλα δεν προλάβει να παίξει άρνηση (ανάλογα με τη ροή του συστήματος και την κατεύθυνση του παίκτη που θα πάρει το screen), τότε διατηρείται η φιλοσοφία του "δύο-δύο", με τον περιφερειακό να κινείται "πάνω από το screen" και να ακολουθεί τον αμυντικό. Έτσι ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες για σουτ μετά από ντρίμπλα και ουσιαστικά ο "κοντός" οδηγείται και πάλι πάνω στον ψηλό.

3) Αν ο παίκτης με τη μπάλα είναι πολύ επιθετικός και κινηθεί προς το καλάθι με φόρα, τότε γίνεται "αναγκαστική" αλλαγή, με τον ψηλό να ακολουθεί τον περιφερειακό και τον "κοντό" να μπαίνει στα πόδια του ψηλού αποτρέποντας την εύκολη πάσα. Φαίνεται χαρακτηριστικά το παρακάτω βίντεο:

4) Στη φιλοσοφία των "ερυθρολεύκων" ανεξάρτητα το πως θα κινηθεί ο αμυντικός είναι το pick-n-roll να "αντιμετωπισθεί" από την άμυνα στη λογική του "2 εναντίον 2", με τους υπόλοιπους παίκτες να μην αναμειγνύονται σε περιστροφές και βοήθειες, αλλά να μένουν στους παίκτες τους.

Εδώ φαίνεται καθαρά:

Επιθετική άμυνα στον Σπανούλη

Κόντρα στον Σπανούλη (κυρίως), αλλά και στον Τεόντοσιτς ο Παναθηναϊκός επέλεξε μια άμυνα "hedge-out": ο ψηλός που μαρκάρει τον screener κινείται μακριά από το καλάθι (κάθετα, παράλληλα ανάλογα με το... ρίσκο, αλλά και την ένταση που θέλει να βάλει η άμυνα) και καλύπτει τη μπάλα, μέχρι να αναλάβει ξανά το μαρκάρισμα ο περιφερειακός παίκτης.

Όπως καταλαβαίνει κανείς αυτή η άμυνα έχει αρκετό κίνδυνο, αν ο χειριστής διατηρήσει απόσταση από τον αμυντικό και πασάρει με ταχύτητα κι αυτό γιατί ουσιαστικά παίζουν δύο παίκτες στη μπάλα (για 1-2 δευτερόλεπτα), δημιουργώντας αριθμητικό πλεονέκτημα στην επίθεση.

Ο Παναθηναϊκός ελαχιστοποιεί τον κίνδυνο δημιουργώντας ένα τρίγωνο στη ρακέτα την ώρα που ο ψηλός (ο "5" δηλαδή) απομακρύνεται κυνηγώντας τη μπάλα, έτσι ώστε να αποφύγουν το εύκολο λέι-απ. Το... τίμημα, βέβαια, είναι να μείνουν ελεύθεροι παίκτες για σουτ. Αυτά που εκμεταλλεύτηκε δηλαδή ο Μαυροκεφαλίδης στην αρχή του αγώνα. Στο παρακάτω βίντεο φαίνεται καθαρά το αμυντικό "τρίγωνο".

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ουσιαστικά ρισκάρει με αυτή την άμυνα, διότι απλούστατα προτιμά να "πατήσει" στο γεγονός ότι οι Σπανούλης και Τεόντοσιτς για διαφορετικούς λόγους προτιμούν να κρατούν τη μπάλα στα χέρια τους και να κάνουν οι ίδιοι επίθεση στο καλάθι με σουτ ή διείσδυση.

Στον 1ο τελικό κι οι δύο έκαναν παραπάνω ντρίμπλα από ότι χρειαζόταν και "χάλασαν" το παιχνίδι του Ολυμπιακού, ενώ στον 2ο όταν ο Σπανούλης απελευθέρωνε γρήγορα τη μπάλα οι "ερυθρόλευκοι" έβρισαν διαρκώς φάσεις.

Σε βάθος χρόινου μια τέτοια άμυνα "κουράζει" τον χειριστή της μπάλας και μπορούμε πάνω σε αυτό να θυμηθούμε και τα παιχνίδια του Ολυμπιακού με τη Σιένα.

Η ζώνη του Ολυμπιακού

Οι "ερυθρόλευκοι", όπως, είχαν κάνει και στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ στην κανονική περίοδο έπαιξαν ζώνη "2-3". Προφανώς για να ρίξουν το τέμπο, να σταματήσουν το pick-n-roll του Παναθηναϊκού και να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό.

Όπως είπε βέβαια κι ο Ομπράντοβιτς μετά το παιχνίδι "το περιμέναμε και αντιδράσαμε σωστά". Ο Ολυμπιακός δεν κράτησε πολύ, ούτε επανέφερε πολλές φορές αυτή την τακτική.

Στο βίντεο φαίνεται ξεκάθαρα η διάταξη με τον Γλυνιαδάκη στο κέντρο να ανεβαίνει αρκετά ψηλά (2-1-2 δηλαδή όπως λεγόταν παλιότερα). Ο Παναθηναϊκός "σπάει" την άμυνα με το καλό split του Καλάθη κατά τη μεταφορά της μπάλας και άρα της άμυνας.

Η "3-2" του Παναθηναϊκού

Το "τριφύλλι" έβαλε στο παιχνίδι του και μια διαφορετική άμυνα (εγκαταλείποντας την "box-and-one"), την "3-2" με ψηλό φόργουορντ στο κέντρο, δηλαδή είτε τον Καϊμακόγλου, είτε τον Σάτο. Αυτοί οι παίκτες πρέπει να είναι ψηλοί, διότι καλύπτουν ουσιαστικά τη γραμμή του καλαθιού. Άρα αναγκάζονται συχνά να καλύπτουν χώρους κάτω από το καλάθι, παίζοντας δηλαδή σαν "σύρτης", όπως έλεγαν οι παλαιότεροι.

Με αυτή ουσιαστικά δυσκολεύουν πολύ οι καταστάσεις pick-n-roll. Ο Ολυμπιακός, πάντως, βρήκε λύσεις όταν τη χρησιμοποίησε ο Παναθηναϊκός, κυρίως μέσα από τη ρακέτα.

Βέβαια ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θέλησε να συνδυάσει μια θεωρητικά "παθητική" άμυνα (όπως η ζώνη) με ενεργητικά στοιχεία παιχνιδιού: δηλαδή με πίεση σε όλο το γήπεδο ή hedge-out στα pick-n-roll.

Pick-n-roll με τον Σπανούλη

Ο Ολυμπιακός χρησιμοποιεί πολλές φορές pick-n-roll plays για να εκμεταλλευτεί την ικανότητα του Σπανούλη στη δημιουργία και στην εκτέλεση.

Ένα από αυτά είναι το παρακάτω, το οποίο ξεκινά με τον διεθνή γκαρντ σε θέση "2", να παίρνει screen από τον "5" και να δέχεται νέο pick, έτσι ώστε να υπάρχει περισσότερη κίνηση. Η φιλοσοφία του Ίβκοβιτς θέλει κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην αδύνατη πλευρά να βρίσκονται δύο παίκτες ("4" και "3").

Στη συγκεκριμένη φάση επειδή τελείωνε το δεκάλεπτο ο Παναθηναϊκός επέλεξε να κάνει "αλλαγές", με αποτέλεσμα το μακρινό σουτ του Σπανούλη.

Το post του Παναθηναϊκού

Οι "πράσινοι" στο ξεκίνημα της χρονιάς προσπάθησαν να αλλάξουν το στυλ παιχνιδιού τους. Το low-post παιχνίδι των περιφερειακών ήταν το βασικό "άρμα μάχης" για την ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που από τα παιχνίδια με τη Μπαρτσελόνα κι ύστερα κατέφυγε σε pick-n-roll επιθέσεις στο 90%.

Στους τελικούς με τον Ολυμπιακό, εν αντιθέσει με το ματς στο ΣΕΦ στην κανονική περίοδο ή στον τελικό κυπέλλου, ο "Ζοτς" θέλησε και πάλι να "ποστάρει" τους περιφερειακούς παίκτες, κάνοντας το κυρίως με τον Κώστα Καϊμακόγλου στο "3".

Ο διεθνής φόργουορντ, παρότι δεν είναι πολύ μεγαλόσωμος, παίζει εξαιρετικά με πλάτη στο καλάθι, τελειώνοντας φάσεις και κυρίως δημιουργώντας για τους υπόλοιπους. Με μια τέτοιου είδους επίθεση οι "πράσινοι" αποκτούν ένα διαφορετικό άξονα στο παιχνίδι τους και εκμεταλλευόμενοι της καλές αποστάσεις βρίσκουν λύσεις με σουτ, κοψίματα και επιθετικά ριμπάουντ.

Στο παρακάτω βίντεο ακολουθεί ένα play που χρησιμοποιεί πολύ από την αρχή της χρονιάς ο Παναθηναϊκός και καταλήγει με τον Κώστα Καϊμακόγλου στο post να κερδίζει φάουλ.

Η απάντηση του Ολυμπιακού στο "post-up" των περιφερειακών

Στον πρώτο τελικό ο Παναθηναϊκός κέρδισε αρκετές φάσεις από τα miss-match χαμηλά στο καλάθι και για αυτό το τεχνικό τιμ του Ολυμπιακού δοκίμασε κάτι... ανορθόδοξο για να τα αντιμετωπίσει.

Οι Πειραιώτες επέλεξαν το "4άρι" να μαρκάρει τον Καϊμακόγλου (εν προκειμένω ο Μαυροκεφαλίδης) κι ο "3" να κυνηγάει μακριά από το καλάθι τον Φώτση, που ούτως ή άλλως δεν απειλεί με πλάτη στο καλάθι.

Στο παρακάτω βίντεο βλέπουμε χαρακτηριστικά τα "περίεργα" μαρκαρίσματα, που απέδωσαν καρπούς.