Ο αποχαιρετισμός ήταν όπως θα ήθελε. Λιτός. Χωρίς φανφάρες, χωρίς στεφάνια, χωρίς πολλά-πολλά. Θα μπορούσε να ήταν "Δίχως μαλλιά στη γλώσσα", όπως ήταν και ο τίτλος της κορυφαίας στήλης του στο "Τρίποντο". Ο Φίλιππος Συρίγος κηδεύτηκε τη Δευτέρα, στο κοιμητήριο της Αναστάσεως στον Πειραιά, με την οικογένειά του, συγγενείς και φίλους να του λένε το τελευταίο αντίο.

Ο Φίλιππος δεν θα ήθελε σε καμιά περίπτωση, η κηδεία του να γίνει "κοινωνικό" γεγονός. Ο ίδιος, άλλωστε, απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι τις κοσμικές εκδηλώσεις. Σπανίως εμφανιζόταν με κουστούμι και γραβάτα, προτιμούσε το καθημερινό ντύσιμο, δεν είχε πρόβλημα να κυκλοφορεί ακόμη και με σαγιονάρες, όπως το 2005 όταν είχε αναλάβει υπεύθυνος Τύπου της Εθνικής Ομάδας, εκεί που όταν θέλησε να παρουσιαστεί στους συναδέλφους είχε πετάξει την τρομερή ατάκα: "Λοιπόν, το τηλέφωνό μου είναι 6932 καρέ του 7 και λοιπά, και λοιπά"!

Ναι, ο Φίλιππας είχε τα πάθη του. Ήξερε, όμως, να τα τιθασεύει όταν καταλάβαινε πως "δεν πήγαινε άλλο". Γι αυτό και έκοψε μαχαίρι το τσιγάρο πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν ξαφνικα παρουσιάστηκε χωρίς τα μόνιμα Winston στο χέρι του. Δεν του άρεσαν τα πολλά-πολλά και προτιμούσε να πηγαίνει στις συναυλίες του Θάνου Μικρούτσικου, που ήταν παρών στην κηδεία, όπως και ο Γ. Βασιλακόπουλος, ο Σ.Φυντανίδης και όσοι είχαν φροντίσει να μάθουν την ώρα και τον τόπο της κηδείας.

Η οικογένειά του ήθελε να τον δει να φεύγει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ησυχία, μακριά από τις συνηθισμένες παρελάσεις που γίνονται στις κηδείες "δημοσίων προσώπων". Γι αυτό και κράτησε -όσο μπορούσε- μυστική την είδηση του θανάτου του, που διέρρευσε από τα social media, τα μόνα ίσως που δεν πρόλαβε να "πάρει στο ψιλό" ο Φ.Σ

Ο Συρίγος, όπως τον γνώρισα, έτσι έμεινε, σχεδόν ως το τέλος. Πιστός (και δογματικός) στην άποψή του. Την υπεράσπιζε ως το τέλος και δεν δίσταζε να τσακωθεί μαζί σου, ακόμη κι αν διαισθανόταν πως έκανε λάθος. Όσους "αδικούσε", πάντως, με τον δικό του τρόπο, ήξερε να τους "δικαιώνει" κάποια στιγμή στη ζωή του. Το τηλέφωνο στην Κωνσταντινουπόλεως 161 ηχεί ακόμη στα αυτιά μου, για να τον ακούσω να λέει το γνωστό "έλα ρε , να σου διαβάσω τι έγραψα". Και διάβαζε σιγά-σιγά, όπως μετέδιδε τους αγώνες, το κείμενό του σε μια εμπειρία που έζησαν, αν δεν κάνω λάθος, σχεδόν όλοι συντάκτες του περιοδικού "Τρίποντου".

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, για να περιγράψει κανείς την δημοσιογραφική αρτιότητα του Συρίγου. Δεν νουθετούσε, δεν συμβούλευε, δεν έκανε παρατηρήσεις. Έλεγε δυο λόγια και έφτανε. Ήξερες καλά τότε, αν είχες γράψει (ή είχες πει από το μικρόφωνο) ... μαλακία. Άλλωστε αν είχες κάνει το δεύτερο, δεν άκουγες τίποτε άλλο, εκτός από μπινελίκια. Οι τηλεοπτικές μεταδόσεις του ήταν υπόδειγμα, καθώς ήταν ο πρώτος που έλεγε άφοβα την άποψή του, έστω κι αν έκανε λάθος. Μπορεί να πήγαινε με ένα χαρτί (αντί για δεκάδες πληροφορίες) που ούτε τις συνθέσεις δεν είχε γραμμένες, αλλά όσα έλεγε, είχαν βαρύνουσα σημασία. Το πως οργάνωσε τις τηλεοπτικές παραγωγές σε ΕΡΤ, Mega, ANT1 και τέλος στη Nova μπορεί να γραφτεί σε εγχειρίδιο για όσους ασχολούνται με την τηλεόραση, ακόμη και οι σκηνοθέτες που ... έβγαζε στη σέντρα με την γνωστή φράση "κύριε σκηνοθέτα, αν είναι να περιμένουμε πέντε ώρες το ριπλέι..."

Πάνω απ΄όλα, το κείμενο του Συρίγου, πρέπει να διδάσκεται στις σχολές δημοσιογραφίας. Πώς, δηλαδή, ένας δημοσιογράφος, πιάνει από την αρχή το θέμα του και το ξετινάζει σε δέκα παραγράφους. Ουσιαστικός, καυστικός, σίγουρος. Για αυτά που έγραψε, άλλωστε, λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του από τους σουγιάδες κάποιων αγνώστων νταήδων.

Δεν ήθελε πολλά-πολλά, αλλά άφησε πίσω του πολλά. Μια σπουδαία δημοσιογραφική κληρονομιά και μια ωραία οικογένεια. Η γυναίκα του Ντίνα, που τον συντρόφευσε σε όλη αυτή την παλικαρίσια μάχη των τελευταίων δυο ετών, η κόρη του Βασιλική και γιος του Γιώργος, μαζί με τα τρία εγγόνια του, θα τον θυμούνται πάντα. Όπως κι εμείς, βέβαια, που μεγαλώσαμε μαζί του...