Γιατί παίζουμε με αλχημείες σαράντα λεπτά; Ποιοι είμαστε; Η Ελλάδα; Στο μπάσκετ; Μπα… Μάλλον η Ολλανδία στο ποδόσφαιρο. Παικταράδες, με ψυχή, τσαγανό, τίτλους και μαζεύονται όλοι μαζί και χάνουν. Κάνουν και κανά επεισοδιάκι, έχουν και διαφωνίες σε δηλώσεις, έχουν και έναν προπονητή που το παλεύει «πνιγμένος» στα ονόματα που έχει γύρω του. Ε, ζούμε όλοι με το «να γυρίσει ο τροχός». Ναι, αλλά αυτός ο κωλοτροχός έφτασε στο τέλος. Ή θα γυρίσει τώρα ή …άντε γειά!!!

Ο προβληματισμός τεράστιος. Η στενοχώρια μεγάλη. Γιατί όταν χάνεις, πάντα στενοχωριέσαι. Δε γίνεται, πρέπει να ‘σαι μουλάρι για να μην έχεις την αίσθηση της θλίψης στην εικόνα αυτής της εθνικής. Μπορώ να γράψω πολλά. Για να πω την αλήθεια, δυο πράγματα με ενόχλησαν απίστευτα και δεν έχουν να κάνουν με τα συστήματα και τις τακτικές. Το ένα είναι, ότι η εθνική μας στο πρώτο δεκάλεπτο κόντρα στους Φινλανδούς, έκανε μόνο δυο φάουλ, το ένα επιθετικό. Λες και δε θέλαμε να τους αγγίξουμε. Το δεύτερο που θα πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους οι διεθνείς, είναι ότι οι μπασκετμπολίστες της Φινλανδίας, ακόμη και στην τελευταία επίθεση δε κράτησαν τη μπάλα. Μας είδαν πεσμένους και ήρθαν να μας ρίξουν και την κλωτσιά. Αυτό να το σκεφτούν όλοι οι παίκτες. Δε με νοιάζει ποιος είναι πωρωμένος με την ομάδα και ποιος όχι.

Δε με νοιάζει αν ο Αντετοκούμπο εννοούσε κάτι στη δήλωσή του ή απλά το έβγαλε από μέσα του πάνω στην ένταση από την πίκρα. Και συμφωνώ με τον Παπαπέτρου 100% σε αυτό που είπε. Δε με ενδιαφέρει τι εννοεί ο καθένας στην τελική. Έχω απαίτηση από παίκτες τέτοιας αξίας, να νιώσουν ότι είναι ένα «κλικ» πριν μπουν στο αεροπλάνο και γυρίσουν με τη ταμπέλα του «αποτυχημένου» ο καθένας στην πατρίδα. Θα δεχτώ ότι η Ομοσπονδία τα έκανε σκατά. Θα δεχτώ ότι ο Μίσσας ίσως και να μην αντέχει αυτό το βάρος. Αλλά παίκτες που ξέρω τι μπορούν να κάνουν, να γίνονται «σάκοι του μποξ» από αντιπάλους που το χειμώνα τους ζητάνε… αυτόγραφα, αυτό είναι εκτός λογικής και ηρεμίας.

Το ματς με την Πολωνία είναι… μεγάλος τελικός. Τι είπατε; Που καταντήσαμε; Μα φυσικά καταντήσαμε. Γιατί και όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες κατάντια είναι. Και κάποια που ‘χουν γίνει εδώ κι αυτά κατάντια είναι. Αλλά όταν είσαι στον πόλεμο, σε νοιάζουν οι μάχες. Ακόμη κι αν σ’ έχουν γεμίσει σφαίρες, εφόσον αναπνέεις και μπορείς να σώσεις το τομάρι σου, κοιτάς να το κάνεις. Οι μεγαλοεγωισμοί ή οι μικροεγωισμοί δεν έχουν θέση. Και όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Στο τέλος. Όπου φτάσει.

Μια ομάδα που πάντα μπαίνει και τρώει ξύλο. Μια ομάδα που για να «δείρει» μπασκετικά , πρέπει πρώτα να χάνει με 15 πόντους. Μια ομάδα που πάντα ξυπνάει όταν είναι χαμένη. Βλέπεις το ρόστερ και μετά κοιτάς από πάνω το αποτέλεσμα και νομίζεις ότι έχει γίνει λάθος. Πώς όμως ρε μάγκες;

Πώς να «κουνιόμαστε» ότι εμείς είμαστε κι άλλος κανείς; Έχουμε δικαίωμα; Λίγο να ‘χει αθληθεί κάποιος, καταλαβαίνει ότι τα μάτια δε γυαλίζουν. Και ο προπονητής ακόμη μαθαίνει την ομάδα. Εμφανίστηκε ο Αγραβάνης και κόντεψε μόνος να γυρίσει το ματς. Είχαμε πεντάδα «βατραχανθρώπων» (Μάντζαρης, Σλούκας, Παππάς, Αντετοκούμπο. Αγραβάνης) και κάναμε κάτι. Αλλά δε γίνεται. Δε μπορούμε να πάμε έτσι κάπου. Και στην τελική σε κάθε αγώνα, ένα διαφορετικό σχήμα παίζει καλά. Έχει χάσει τη μπάλα και ο προπονητής. Έχει χάσει τη μπάλα όλη η Ελλάδα. Επίτηδες να το κάναμε, δε θα μπορούσαμε να το καταφέρουμε έτσι.

Ο εκνευρισμός είναι μεγάλος, οκ το δέχομαι. Και οι εγωισμοί αυτές τις στιγμές πρέπει να τσαλαπατηθούν μπροστά στο ματς που θα κρίνει τα πάντα. Και οι Πολωνοί για να «χτυπήσω καμπανάκι» από τώρα, είναι εντελώς διαφορετικοί από εμάς. Τι εννοώ; Δεν έχουν το ταλέντο μας, δεν έχουν τις παραστάσεις των παικτών μας. Παίζουν όμως πολύ δυνατά, δείχνουν να θέλουν να βγάλουν συνεργασίες στο έπακρο και πουλάνε ακριβά το τομάρι τους. Πάντα. Αν πάμε να τους κερδίσουμε με το υφάκι, την φανέλα, την ιστορία, ας έχουμε έτοιμα και τα εισιτήρια για το «Ελευθέριος Βενιζέλος». Ναι, ο κορυφαίος της ομάδας μας, ο Αγραβάνης, είπε ένα σωστό: «Και να κερδίζαμε, η νίκη με την Πολωνία είναι το παν». Απλά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, δεν αντέχεται αυτό το χαλαρό και νωθρό στυλ. Ας ελπίσουμε οι παίκτες αυτοί που έχουν τα «μπρέικ» μέσα στο αίμα τους σε πρωταθλήματα και Ευρωλίγκες, να κάνουν άλλη μια υπέρβαση.

Ναι, κατάντια είναι να γράφω «τελικός με Πολωνία». Αλλά αυτό καταφέραμε. Εδώ το φτάσαμε. Ο πικραμένος Έλληνας «διψάει για αίμα». Αν διασυρθούν, τότε τα θα ‘χουν κόψει τις φλέβες τους και θα το παρέχουν άφθονο σε σχετικούς και άσχετους. Προλαβαίνουν να το σώσουν…

Πριν από το παιχνίδι μας, οι Γάλλοι «είπαν τον δεσπότη, Παναγιώτη», απέναντι στην ομάδα με την οποία θα κλείσουμε τις υποχρεώσεις μας στο Ελσίνκι. Οι Πολωνοί δίχως τον Σλότερ, επέδειξαν απαράμιλλη μπασκετική πειθαρχία στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Ήταν καλύτερη στο… κάδρο της αναμέτρησης, αλλά πολλές φορές τα ματς κρίνονται στις λεπτομέρειες. Και στις λεπτομέρειες πρέπει να ‘χεις καλούς παίκτες. Αν μάλιστα κάποιος από αυτούς είναι και παλαβούτσικος ε, ή θα σε αποτελειώσει ή θα το φέρει όλο τούμπα. Και αυτή τη φορά, ο Τόμας Ερτέλ ήταν εξαιρετικός για την ομάδα του και την κράτησε ζωντανή στο κυνήγι του ρετιρέ. Πήρε την κατάσταση στα χέρια του, μαζί με τον συμπαίκτη του (πλέον) στη Μπάρτσα τον Σεραφέν. Ήταν μια… Καταλανική νίκη για τους τρικολόρ και οι Πολωνοί σε δεύτερο συνεχόμενο ματς, έμειναν με την όρεξη. Ελπίζω να πάθουν τα ίδια και χειρότερα με αντίπαλο την ομάδα μας!!!

Οι Σλοβένοι συνεχίζουν αγέρωχοι προς τον στόχο που εξέφρασε ο Γκόραν Ντράγκιτς. Να βγουν δηλαδή πρώτοι(κι αν οι Πολωνοί ολοκλήρωναν την έκπληξη, αυτό θα ‘χε ήδη συμβεί). Έκαναν μια… χαψιά τους Ισλανδούς, αφού βέβαια πρώτα οι συμπαθέστατοι βόρειοι έζησαν και πάλι το ολιγόλεπτο όνειρό τους. Λίγο πριν το τέλος του δεκαλέπτου κέρδιζαν 25- 20, μετά έφαγαν 40 στο κεφάλι σε δέκα λεπτά και από το ημίχρονο είχαν καθίσει ήσυχοι. Μια και καλή θα την πατήσει η Σλοβενία, στην Πόλη και θα πάει σπίτι της. Όμως άφησε το στίγμα της στο Ελσίνκι και μαγκιά της. Χάρη σε δυο παικταράδες. Έναν μεγάλο ηγέτη και έναν ανερχόμενο σταρ…

ΥΓ. Είναι μεγάλη ιστορία η φετινή περιπέτεια. Πολύ μεγάλη. Έχω υποσχεθεί, ότι θα τα πούμε όταν τελειώσουμε. Εν καιρώ πολέμου, απλά πολεμάς. Όταν με το καλό γυρίσουμε, ανεξαρτήτως πορείας, έχει δικαίωμα ο κάθε Έλληνας να μάθει την αλήθεια (και μόνο την αλήθεια) για την κορυφαία εθνική της χώρας και όχι να ζει με διάσπαρτες μπαρούφες, με σπόντες διαδικτύου και με… τρίχες κατσαρές. Υπομονή και δίπλα στην ομάδα. Ναι και σε αυτή την ομάδα. Οι παίκτες σας είναι. Εσείς θα τους αποθεώνετε σε λίγο καιρό στα σωματεία που υποστηρίζετε.