Το Ευρωμπάσκετ τελείωσε, ο Τόνι Πάρκερ και η Γαλλία σήκωσαν, επιτέλους, (enfin που λένε και οι Γάλλοι) το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το αναζητούσαν 78 χρόνια. Από το 1935 όταν πήραν για πρώτη φορά μέρος στη διοργάνωση. Λίγο πριν από τη λήξη του τελικού και ενώ όλα ήταν ξεκάθαρα, πλέον, ο Ζακ Μονκλάρ πέταξε τα ακουστικά του, πήγε λίγο πιο δίπλα στον Ρισάρ Ντακουρί και αγκαλιάστηκαν σχεδόν δακρυσμένοι. Δυο γενιές του γαλλικού μπάσκετ έβλεπαν αυτή τη χρυσή φουρνιά να εκπληρώνει τα κρυφά ή φανερά τους όνειρα.

Η Γαλλία πάτησε επιτέλους στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Ο Μπορίς Ντιό και ο Φλοράν Πιετρούς, οι δυο παλιότεροι (για κάτι μήνες) από τον Πάρκερ, σήκωσαν την κούπα, τα μετάλλια φορέθηκαν στο στήθος, η σαμπάνια μπορούσε πλέον να χυθεί άφθονη και ...γαλλική.

Άμαθοι όπως είναι οι τρικολόρ βιάστηκαν να φωτογραφηθούν αγκαλιά με το Κύπελλο που μέχρι προχθές ήταν το μεγάλο τους απωθημένο (μέχρι και οι Αγύπτιοι είχαν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης, όχι όμως αυτοί) ξαπλώνοντας στο παρκέ. Η ανάκρουση της "Μασαλιώτιδας" τους επανέφερε γρήγορα στο πόντιουμ για να τραγουδήσουν μαζί με τους παραληρούντες οπαδούς τους στην εξέδρα το "Allons enfants de la Patrie"

Και οι πρώτοι στίχοι του γαλλικού εθνικού ύμνου ήρθαν και ταίριαξαν γάντι με αυτήν την ομάδα. "Εμπρός παιδιά της πατρίδας" ο πρώτος. Και Le jour de gloire est arrivé ο δεύτερος. Η μέρα της δόξας έφτασε! Ζαλισμένοι από τον θρίαμβο οι Γάλλοι διεθνείς δεν κοίταζαν τις σημαίες που ανέβαιναν στον ιστό, αλλά τους φίλους τους στην εξέδρα.

Ο βασιλιάς Τόνι...

Παραλήρημα! Όμως ο βασιλιάς ήταν ο Τόνι Πάρκερ. Όλοι ήθελαν να τον αγκαλιάσουν, να του σφίξουν το χέρι, να του μιλήσουν. Η συνέντευξη που έδωσε, αμέσως μετά τον τελικό, ήταν απολαυστική όσο και ενδεικτική των συναισθημάτων που τον πλημμύριζαν. Θυμήθηκε τον Γκρεγκ Πόποβιτς, αποθέωσε τον Βενσάν Κολέ και εξήγησε γιατί ο Πάου Γκασόλ του έδωσε κίνητρο όλα αυτά τα χρόνια.

" Η νίκη αυτή είναι μεγάλη. Σημαίνει πάρα πολλά για το γαλλικό μπάσκετ. Όλος ο κόσμος που ήταν κοντά μας, οι Γάλλοι αθλητές από διάφορα σπορ που μας υποστήριξαν, η οικογένεια, οι φίλοι, νιώθουν υπερήφανοι. Ξέρετε κάτι; Το ταξίδι ήταν ανεπανάληπτο" είπε ο Πάρκερ για να προσθέσει: "Χαλάλι, η κούραση, τα χτυπήματα, οι πόνοι, το χάλκινο μετάλλιο, το αργυρό, άξιζαν όλα τον κόπο, γιατί φτάσαμε στο χρυσό. Είμαι μέλος μιας απίστευτης ομάδας, με ένα απίστευτο προπονητικό επιτελείο και συμπαίκτες που πίστεψαν σε μένα. Αυτό ήταν το πεπρωμένο μας. Να πάρουμε το χρυσό μετάλλιο σαν ομάδα, πετυχαίνοντας κάτι πολύ σημαντικό όχι μόνο για το μπάσκετ, αλλά για ολόκληρο τον γαλλικό αθλητισμό".

Ο Τόνι των 113 αγώνων της φετινής χρονιάς, δεν θέλησε να ... καταδικάσει κανέναν, όταν ρωτήθηκε τι έχει να απαντήσει σε όσους ΝΒΑερς δεν αποδέχονται την πρόσκληση της Εθνικής τους ομάδας: "Δεν θέλω να πω κάτι. Δεν είμαι δικαστής. Εγώ είμαι υπερήφανος που παίζω για την Εθνική Γαλλίας και είμαι επίσης τυχερός γιατί αγωνίζομαι σε ένα κλαμπ όπως οι Σαν Αντόνιο Σπερς, που με ενθαρρύνουν κάθε χρόνο να παίζω στην Εθνική. Από τους πρώτους που με πήρε τηλέφωνο όταν προκριθήκαμε στα ημιτελικά ήταν ο Γκρεγκ Πόποβιτς. Αυτός ξέρει πόσο πολύ ήθελα το τρόπαιο, πάντα μου δίνει συμβουλές και τώρα θα γυρίσω στο καμπ των Σπερς και θα έχω κάτι να του δείξω"

- Μετά από μια τόσο συναρπαστική χρονιά, με τελικούς στο ΝΒΑ, αλλά και ένα χρυσό στο Ευρωμπάσκετ πως νιώθεις άραγε;

" Μάλλον λίγο κουρασμένος! Ήταν πολύ μεγάλη η σεζόν. Φάνηκε αυτό στην διάρκεια των αγώνων εδώ στη Σλοβενία. Όμως ο κόουτς Κολέ ήξερε να με διαχειριστεί με τον κατάλληλο τρόπο. Όπως σήμερα που μου είπε να μην ανησυχώ: "Θα σου κάνουν νταμπλ-τιμ. Δεν έχεις παρά να μοιράσεις καλά τη μπάλα. Μας κουβάλησες μέχρι εδώ. Σήμερα θα παίξει η ομάδα για σένα" μου είπε. Έτσι κι έγινε. Έπαιξα πόιντ-γκαρντ και οι συμπαίκτες μου έκαναν την δουλειά, όπως έπρεπε και όπως ξέρουν".

Ο Γκασόλ ήταν η αιτία

- Πριν από 13 χρόνια ήσουν πρωταθλητής Ευρώπης νέων. Κράτησε αρκετό καιρό η αναμονή, αλλά τώρα είσαι στην κορυφή και σε επίπεδο ανδρών.

" Μα για αυτό λέω ότι το ταξίδι ήταν ανεπανάληπτο. Πράγματι το 2000 αναδειχθήκαμε πρωταθλητές Ευρώπης, μαζί με τον Μπορις (Ντιό) και τον Φλο (ράν Πιετρούς). Κάτι ένιωσα μέσα μου. Κάτι έγινε στην καρδιά μου. Είπαμε κι οι τρεις ότι πρέπει να δουλέψουμε και να συνεχίσουμε για να πάρουμε το χρυσό μετάλλιο και σαν άνδρες. Μετά ήρθε ο Πάου Γκασόλ! (γέλια). Ξέρετε ότι αυτή η γενιά των Γάλλων παικτών είναι πολύ καλή, αλλά μας έτυχε ο Γκασόλ. Όμως, ο Πάου όπως του είπα πριν από δυο-τρεις μήνες, είναι η αιτία που κάθε χρόνο έρχομαι στην Εθνική. Είναι το κίνητρό μου. Αυτός με έσπρωχνε κάθε φορά να δοκιμάζω ξανά και ξανά. Κι αυτός έκανε το ταξίδι ακόμη πιο ωραίο. Εμείς ερχόμαστε από μακριά, πήραμε το χάλκινο μετάλλιο το 2005, το αργυρό το 2011. Τότε ήμασταν πολύ ικανοποιημένοι που είχαμε προκριθεί στον τελικό, όπου χάσαμε γιατί η Ισπανία έπαιξε καλύτερα. Φέτος, όμως, δε γινόταν να μη πάρουμε το χρυσό μετάλλιο. Αυτό είπα και στους συμπαίκτες μου χθες το βράδυ. Αποκλείεται να χάσουμε, θα το πάρουμε!"

- Σε σύγκριση με το ΝΒΑ και τους τίτλους με το Σαν Αντόνιο, πως είναι αυτός που κέρδισες πριν από λίγο;

" Δύσκολο να το συγκρίνω. Οι Σπερς έχουν ένα φανταστικό κοινό, αλλά το να παίζεις με την Εθνική Ομάδα είναι τεράστια υπόθεση. Πολύ σημαντική, μεγάλη πίεση. Το συναίσθημα είναι διαφορετικό. Η Γαλλία δεν είχε πάρει ποτέ αυτό τον τίτλο. Εμείς προσπαθήσαμε πολλές φορές, εύχομαι να το ξανακάνουμε. Θα είμαι κοντά στην Εθνική τουλάχιστον τρία χρόνια ακόμη και ελπίζω να μη ... παρεξηγηθεί ο κόουτς Κολέ που θα φύγω(γέλια)..."

Δεν ξέρω για το Παγκόσμιο...

- Θα είσαι με την Γαλλία του χρόνου στο Παγκόσμιο Κύπελλο;

" Ειλικρινά αυτή τη στιγμή δεν το γνωρίζω. Είμαι πολύ κουρασμένος. Του χρόνου δεν διακινδυνεύουμε κάτι, καθώς έχουμε προκριθεί για το 2015. Είναι μεγάλη η χρονιά, δεν ξέρω τι θα γίνει, αν θα παίξω πάλι στους τελικούς. Το ευχάριστο είναι ότι ο Κολέ θα μείνει στην Εθνική. Για μένα είναι ευτυχία να συνεργάζομαι με ένα τέτοιο προπονητή, που γνωρίζεις πως να διαχειρίζεται το σώμα μου, φροντίζοντας να είμαι ξεκούραστος και φρέσκος όταν πρέπει. Θα έλεγα ότι για μένα είναι ο Γκρεγκ Πόποβιτς στην Ευρώπη..."

- Πολλοί είπαν ότι λόγω της απουσίας πολλών παικτών από το ΝΒΑ, το επίπεδο του φετινού Ευρωμπάσκετ δεν ήταν τόσο υψηλό

" Το Ευρωμπάσκετ είναι πάντοτε πολύ σκληρό. Νομίζω ότι το 2011 είχαμε καλύτερη ομάδα, παίξαμε καλύτερο μπάσκετ, ήμασταν πιο δυνατοί μέσα στο καλάθι με Νοά και Σεραφέν. Όμως, το επίπεδο παραμένει πάντα υψηλό, όλες οι ομάδες έχουν προοδεύσει σε ένα σπορ όπου η εξέλιξη είναι παγκόσμια. Θα έλεγα ότι το μπάσκετ είναι περίεργο αρκετές φορές. Το 2011 πίστευα ότι θα πάρουμε το χρυσό. Το πήραμε δυο χρόνια αργότερα. Δεν θα πω ... όχι βέβαια"