Το βράδυ της Τρίτης, ο Παναθηναϊκός ισοπέδωσε τη Ρεάλ επιβάλλοντας πλήρως το δικό του ρυθμό. 48 ώρες μετά, οι Ισπανοί επέστρεψαν στο ΟΑΚΑ αποφασισμένοι να αποδείξουν πως διαθέτουν τις απαντήσεις --όσο κι αν οι πράσινοι κατάφερναν να παραμείνουν κοντά στο σκορ, η αίσθηση που κυριαρχούσε ήταν πως η τελική έκβαση θα καθοριζόταν από τις αποφάσεις της ομάδας του Πάμπλο Λάσο .

Απαραίτητη προϋπόθεση ώστε η Ρεάλ να λειτουργήσει περισσότερο αποτελεσματικά ήταν το να καταφέρει να χαμηλώσει το ρυθμό. Ο Πάμπλο Λάσο προσαρμόστηκε σε σχέση με τον τρόπο που προσέγγισε το πρώτο παιχνίδι, κι αυτό έγινε φανερό μέσω μιας αλυσίδας επιλογών η οποία, σε μεγάλο βαθμό, περιόρισε την ορμή του Παναθηναϊκού όταν ο Τσάβι Πασκουάλ παρέτασσε σχήματα με τον Τζέιμς δίπλα στον Καλάθη.

Η ΡΕΑΛ ΑΠΕΚΟΨΕ ΤΟΝ ΚΑΛΑΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

Ένα πρώτο διαφορετικό χαρακτηριστικό ήταν το ότι επέλεξε να αμυνθεί με μεγάλα, αλλά και ταυτόχρονα αρκετά ευέλικτα, κορμιά πάνω στον Καλάθη. Ενω την Τρίτη ο Έλληνας γκαρντ έβρισκε απέναντί του είτε τον Ντόνσιτς είτε τον Κοζέρ, στοιχείο που του επέτρεπε να λειτουργήσει πιο άνετα από τη στιγμή που είχε να αντιμετωπίσει δύο αμυντικούς χωρίς ιδιαίτερη ταχυδύναμη που δεν μπορούσαν να τον ακολουθήσουν σε υψηλό τέμπο, στο δεύτερο παιχνίδι, η προσέγγιση ήταν διαφορετική. Ο κόουτς Λάσο επέλεξε να χρησιμοποιήσει για αρκετά λεπτά τον Τέιλορ, κι αυτό οδήγησε στο να περιοριστεί το οπτικό πεδίο του Καλάθη, να μειωθούν οι διαθέσιμοι χώροι είτε για διείσδυση είτε για τελική πάσα, κι αυτό, ως αποτέλεσμα, να έχει αντίκτυπο στη συνολική λειτουργία της πράσινης επίθεσης η οποία εξ ορισμού δεν διακρίνεται για την αποτελεσματικότητά της απέναντι σε οργανωμένη άμυνα.

Όταν ο Τσάβι Πασκουάλ επιχείρησε να παραταχθεί χωρίς τον Καλάθη, χρησιμοποιώντας ένα σχήμα με τον Τζέιμς στη θέση 1 και δίπλα του τον Παππά, το μόνο που αποδείχθηκε είναι πως μία πεντάδα χωρίς παίκτες με δημιουργική φύση (και μάλιστα σε μια βραδιά που ο Τζέιμς ήταν αρκετά δημιουργικός για τα δεδομένα του) δεν μπορεί να επιβιώσει --σχεδόν αυτόματα οι πράσινοι απεκδύθηκαν οποιοδήποτε δημιουργικό στοιχείο χαρακτήριζε το παιχνίδι τους, στρεφόμενοι ενστικτωδώς στην άμεση εκτέλεση .

ΡΥΘΜΟΣ ΚΑΙ ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ

Το ποια ομάδα βρισκόταν στο ρόλο αυτής που έθετε ερωτήσεις επιβάλλοντας τη δική της κατεύθυνση και αναγκάζοντας την άλλη να ψάξει τις απαντήσεις αντικατοπτρίζεται πλήρως στους αριθμούς των ριμπάουντ. Οι Ισπανοί μάζεψαν συνολικά 43 (27 αμυντικά, 16 επιθετικά), τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός είχε μόλις 24 (20 αμυντικά, 4 επιθετικά). Με τα λάθη να είναι ισορροπημένα (10 οι πράσινοι, 11 η Ρεάλ), οι Ισπανοί κέρδισαν 18 περισσότερες κατοχές, καλύπτοντας έτσι τα χαμηλά τους ποσοστά στο δίποντο, ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο όταν και εκτελούσαν με κάτω από 30% -- μπορεί στο δεύτερο ημίχρονο να βρήκαν πολλές λύσεις έξω από τα 6,75, όμως στο πρώτο ημίχρονο κατάφεραν να μείνουν κοντά λόγω της απόλυτης κυριαρχίας τους στον τομέα των ριμπάουντ.

Η απάντηση κρύβεται στον τρόπο με τον οποίο Πάμπλο Λάσο μετέτρεψε τους ψηλούς του σε καθοριστικό παράγοντα ως συνέπεια της διατήρησης του ρυθμού χαμηλά. Επιτυγχάνοντάς το αυτό, ο Ισπανός προπονητής κατάφερε από την πρώτη κιόλας περίοδο να περάσει αρκετές φορές την μπάλα στη ρακέτα --από τη στιγμή που αυτή έφτανε στα χέρια του Αγιόν, το πλεονέκτημα του Ισπανού απέναντι σε κορμιά που δυσκολεύονταν να τον σπρώξουν από τις θέσεις στις οποίες ένιωθε άνετα μεταφραζόταν είτε σε εύστοχα δίποντα, είτε σε δημιουργία τροφοδοτώντας τις κάθετες κινήσεις των φόργουορντ, είτε σε ανανέωση της ισπανικής επίθεσης.

Κι από τη στιγμή που οι ψηλοί της Ρεάλ ανταποκρίθηκαν (Ράντολφ-Ταβάρες-Ρέγιες πολύ καλύτεροι σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι), το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο Παναθηναϊκός μέσα στη ρακέτα διογκωνόταν λόγω της σταθερής επιλογής των πράσινων να παίζουν άμυνα με αλλαγές σε όλα τα σκριν --σε αρκετές περιπτώσεις, ο Αγιόν έμεινε στην πίσω γραμμή έχοντας να αντιμετωπίσει τους περιφερειακούς του Παναθηναϊκού με άμεση συνέπεια το εύκολο σκορ και τα πολλά κερδισμένα φάουλ.

Εκτός, όμως, από τον αμιγώς εκτελεστικό ρόλο των ψηλών της Ρεάλ, οι πιο δυσάρεστες συνέπειες για την άμυνα του Παναθηναϊκού προέκυπταν από τις επιθέσεις στις οποίες ένας εκ των Αγιόν, Ταβάρες, Τόμπκινς, ή Ρέγες υποδεχόταν την μπάλα στο χαμηλό ποστ και λειτουργούσε ως δημιουργικος πόλος για τις κινήσεις των υπόλοιπων. Στην παρακάτω εικόνα, παραθέτουμε τα στιγμιότυπα από τρεις ισπανικές επιθέσεις στο τέλος της τρίτης και της τέταρτης περιόδου:

Ο ΛΑΣΟ ΕΔΕΙΞΕ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Για να προκύψει η επιβολή και στις δύο πλευρές του παρκέ, ο Πάμπλο Λάσο χρειάστηκε να αποκωδικοποιήσει τα όσα συνέβησαν στο παιχνίδι της Τρίτης προκειμένου να τα μετατρέψει ως κινητήριο δύναμη για ένα σύνολο που, τόσο τεχνικά όσο και ψυχολογικά, παρουσιάστηκε εντελώς διαφορετικό μετά την συντριβή. Μετά το πρώτο παιχνίδι σημειώναμε το πόσο άρτιος ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Τσάβι Πασκουάλ προσέγγισε το πνευματικό υπόβαθρο της αναμέτρησης . Μετά το δεύτερο παιχνίδι, τα εύσημα χρειάζεται να αποδοθούν στον Πάμπλο Λάσο. Ακόμα κι αν είναι διαχρονικά αποδέκτης σκληρής κριτικής σε σχέση με τις αργές αντιδράσεις του και την ελλιπή τεχνική του προσέγγιση, ο τρόπος που άρπαξε το πλεονέκτημα απέδειξε το αντίθετο.

Η διαφορά που υπήρξε μέσα σε 48 ώρες αποδεικνύει το πόσο μεγάλη είναι η σημασία της προπονητικής επιρροής σε μια σειρά πλέι-οφ. Στο δεύτερο μέρος της παρτίδας, ο Λάσο αποδείχθηκε προσαρμοστικός κι έτσι το πλεονέκτημα ανήκει πλέον στη Μαδρίτη. Είναι ξανά η στιγμή του Τσάβι Πασκουάλ. Βάσει των όσων συνέβησαν στα δύο παιχνίδια του ΟΑΚΑ, στο Βελιγράδι θα ταξιδέψει όποιος επιβάλλει το δικό του ρυθμό.