Ανάμεσα στον σωρό ερωτήσεων που υπήρχαν και για τις δύο ομάδες πριν το χθεσινό παιχνίδι , υπήρχε μία που μπορούσε να καθορίσει το υπόστρωμα της σειράς:

Πως θα διαχειριζόταν η Ζάλγκιρις την επιπλέον πίεση που προσέθεσε ο τίτλος του φαβορί που βρέθηκε δικαιωματικά στην πλευρά της μετά τους πρώτους δύο αγώνες; Θα προσαρμοζόταν στις απαιτήσεις της στιγμής, ακόμα στο μεγαλύτερο βαθμό άγνωστες για τη ψυχοσύνθεση αυτής της ομάδας; Ή θα λύγιζε από αυτές όπως ένα άπειρο σύνολο που’ χει βρεθεί μακρύτερα από όσο υπολόγιζε;

Η απάντηση βρισκόταν στον πάγκο της, και πιο συγκεκριμένα στον άνθρωπο που αντιμετώπισε καταστάσεις ανάλογης πίεσης δεκάδες φορές ως παίκτης, έχοντας αφήσει ως ανάμνηση την εικόνα μιας δικής του, προσωπικής διαύγειας, η οποία παρέμενε πάντα δεμένη με τον ιδιοσυγκρασιακό συναισθηματισμό του.

Η ίδια αντίθεση είναι εμφανής, ίσως ακόμη περισσότερο, και στην προπονητική ιδιότητα του Γιασικεβίτσιους, και πιο συγκεκριμένα στο επίπεδο συγκέντρωσης που διατηρεί η ομάδα του όσο ο ίδιος προβαίνει σε αλληλουχίες θεατρικών εκρήξεων στον πάγκο, σαν μαέστρος τόσο προσηλωμένος στον δικό του ρυθμό που καθιστά αδύνατον να συντονιστεί μαζί του οποιοσδήποτε άλλος.

H ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ "ΧΤΥΠΗΣΕ" ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΑΛΑ

Η Ζάλγκιρις ξεκίνησε με εμφανή διάθεση να βάλει την μπάλα στο ποστ, όχι μόνο για να δημιουργήσει, όπως κάνει από την αρχή της σεζόν, αλλά κοιτώντας σταθερά και την εκτέλεση. Ο Ολυμπιακός απάντησε με double-team, τα οποία, ενώ θεωρητικά αποτελούσαν τη σωστή τακτική επιλογή, σπρώχνοντας τους Λιθουανούς μακρυά από τα καλά τους σημεία, εκτελούνταν πρόχειρα κι ασυντόνιστα, δίνοντας την εντύπωση μιας άμυνας που έμοιαζε συχνά έτοιμη να καταρρεύσει.

Κι αν η άμυνα του Ολυμπιακού κατάφερε μια πρώτη μικρή νίκη στο πρώτο 5λεπτο, αναγκάζοντας τους Λιθουανούς γρήγορα σε 3 λάθη κι άλλα τόσα άστοχα τρίποντα, παίρνοντας ταυτόχρονα μικρές διαφορές χάρη στο καλό ξεκίνημα του Ρόμπερτς και τις πολλές κερδισμένες βολές, υπήρχε διάχυτη η αίσθηση πως η ομάδα του Γιασικεβίτσιους γρήγορα θα βρει τον τρόπο να ξεκλειδώσει την απέναντι άμυνα.

Ίσως πιο ακριβές θα ήταν να πούμε πως δεν χρειάστηκε καν να το κάνει, αφού η άμυνα του Ολυμπιακού υπήρχαν στιγμές που απλώς κατέρρεε.

Από τη μία, δεν είναι μια εύκολη άμυνα: το play προσφέρει στον Udrich ταυτόχρονα δύο εξίσου απειλητικές επιλογές —μια στιγμή αδράνειας αρκεί και μία από αυτές θα είναι διαθέσιμη. Από την άλλη, είναι η τρίτη φορά που ο Ολυμπιακός παίζει με τη Ζάλγκιρις μέσα σε μια βδομάδα και η αποτυχία του να αναγνωρίσει καταστάσεις ήταν χθες σταθερό μοτίβο καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Ας δούμε ένα ακόμη παράδειγμα:

Η άμυνα του Ολυμπιακού εδώ έχει δύο ελαφρυντικά: πρώτον, την πτώση του Σπανούλη στην αρχή της φάσης, η οποία προκαλεί κατάσταση 5vs4, και δεύτερον το αστραπιαίο passing-game των Λιθουανών, οι οποίοι αλλάζουν 5 πάσες σε 5 δευτερόλεπα απλώνοντας την επίθεσή τους σε όλο σχεδόν το πλάτος του επιθετικού τους μισού.

Αν κανείς όμως κοιτάξει λίγο πιο προσεκτικά, θα παρατηρήσει πως δεν είναι η πτώση του Σπανούλη καθεαυτή που δημιουργεί το τεράστιο κενό στη ρακέτα, αλλά η αδυναμία του Πρίντεζη να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα τη στιγμή που ο Σπανούλης επιστρέφει σε κανονική αμυντική θέση. Ο forward του Ολυμπιακού θα έπρεπε αυτόματα να έχει υποχωρήσει στη ρακέτα ψάχνοντας τον παίκτη του, κάτι που αν είχε συμβεί πιθανότατα θα οδηγούσε την επίθεση των Λιθουανών σε ένα απλό reset (μικρότερη ευθύνη έχει και ο ΜακΛιν, ο οποίος δεν έχει ιδεα τι συμβαίνει στην πλάτη του).

Αμφότερα τα στιγμιότυπα που περιγράφηκαν παραπάνω δείχνουν την αδυναμία του Ολυμπιακού να προσαρμοστεί αμυντικά σε καταστάσεις όπου εμπλέκονται δύο παίκτες μακρυά από την μπάλα. Η Ζαλγκίρις, μετά τα πρώτα λεπτά της πρώτης περιόδου, χτύπησε αλύπητα αυτήν την αδυναμία, ψάχνοντας διαρκώς την πάσα στο βάθος της αντίπαλης ρακέτας. Με τον τρόπο αυτό προήλθαν τα περισσότερα από τα 24 εύστοχα δίποντα της, τα οποία σούταρε με το εξωφρενικό 73%.

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΡΙΖΙΚΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

Την ίδια στιγμή, η Ζάλγκιρις αντιμετώπισε ον Σπανούλη στα όρια του deny όταν δεν είχε την μπάλα, και χρησιμοποίησε το ίδιο δυναμικό hedge-out όπως κάνει από την αρχή της σειράς στα pick and roll του Έλληνα guard. Ο Ολυμπιακός, όπως τόσες και τόσες φορές φέτος, κατέληξε στατικός και προβλέψιμος. Τελείωσε τον αγώνα με 12 ασίστ και 12 λάθη, με τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη να σουτάρουν συνολικά 4/22 εντός πεδιάς. Το δυναμικό ξεκίνημα του Roberts, ο οποίος στην πρώτη περίοδο έφερε μνήμες των μεγάλων εκτός έδρας νικών της ομάδας του στην κανονική περίοδο, ξεχάστηκε γρήγορα μετά την παρατεταμένη παραμονή του στον πάγκο.

Οι πολλαπλοί τραυματισμοί έχουν ρουφήξει από την ομάδα κάθε αίσθηση κανονικότητας, προκαλώντας 5αδες και σχήματα και κατανομή λεπτών που διαφορετικά δεν θα βλέπαμε ποτέ, αλλά ακόμα κι έτσι η εικόνα του Ολυμπιακού δείχνει ανησυχητικά γνώριμη.

Η σειρά μέχρι τώρα απεικονίζεται στη μορφή μιας ομάδας που μοιάζει να πέφτει απότομα, χάνοντας το έδαφος κάτω από τα πόδια της για παρατεταμένα διαστήματα, και μιας άλλης που ανεβαίνει σταθερά, τρυπώντας διαρκώς ένα ταβάνι που πλέον κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

Είναι, βέβαια, μια κατάσταση την οποία ο Ολυμπιακός έχει αντιμετωπίσει δεκάδες φορές κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού —μόνο που εδώ δεν πρόκειται για μεμονωμένο παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός πλέον χρειάζεται ένα ιστορικό επίτευγμα, μια ριζική μεταμόρφωση, ακριβώς τη στιγμή που δείχνει λιγότερο πιθανό από ποτέ να την πραγματοποιήσει.

Επιμέλεια: Βασίλης Καγιάς