Αυτοί έχουν κερδίσει από δυο φορές τη Ρεάλ και τη Φενέρ. Αυτοί έχουν νικήσει την ΤΣΣΚΑ και πλέον της… απειλούν (υπό προϋποθέσεις) ακόμη και την πρωτιά. Αυτοί ρεζιλεύτηκαν στον τελικό του Κυπέλλου.

Αυτοί ήταν πολύ καλύτεροι του Παναθηναϊκού για 30 λεπτά, οι ίδιοι έβαλαν μόνο 9 πόντους και έδωσαν την ευκαιρία στον αντίπαλό τους να στείλουν το ματς στην παράταση. Και εκεί, που πάντα το "πάνω χέρι" το έχει ο γηπεδούχος ειδικά μάλιστα αν αυτός έχει "γκαζώσει". Όμως, το έκαναν ξανά το… παλαβό τους. Αν υπήρχε μπασκετική αστυνομία, τον Ολυμπιακό θα τον είχε συλλάβει, να ‘στε σίγουροι.

Με τους τύπους αυτούς δε βαριέσαι ποτέ και δε θα βαρεθείς ποτέ. Ο Σφαιρόπουλος ήταν ο μεγάλος νικητής. Είχε δεχθεί τόσο άδικα πυρά, ακόμη και από τύπους που έγραψαν πρώτη φορά στη ζωή τους μπάσκετ (μόνο στον Ολυμπιακό γίνονται αυτά), μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα.

Η πλάκα είναι, ότι τους διάβαζαν στα αποδυτήρια οι παίκτες και "πέθαιναν στα γέλια". Κι αυτοί πάνω στη βλακεία τους, βοήθησαν εδώ που τα λέμε. Τέλος πάντων, δεν είναι τώρα η ώρα τους. Αφήστε τους γιατί έχουν και άγχος…

Είδαμε παιχνιδάρα. Μπράβο και στους δυο. Ο Σφαιρόπουλος είχε έτοιμη την ομάδα. Ήξερε τι θα κάνει κάθε δευτερόλεπτο. Για τρία δεκάλεπτα, ο Ολυμπιακός έπαιξε σούπερ και κόλλησε μόνο στην τελική ευθεία. Ο Σφαιρόπουλος δεν "πούλησε" τον Ρόμπερτς και ο Αμερικανός του το έδωσε πίσω. Βέβαια, μάλλον θα κατάλαβε και ο ίδιος ο κόουτς πόσο σημαντική είναι η προσθήκη του Μπράουν.

Γιατί αν δεν υπήρχε ο Μπόμπι, ο Ολυμπιακός θα έχανε. Όπως σας το γράφω. Με τέσσερα φάουλ τόσο νωρίς οι Ρόμπερτς, Μάντζαρης, ο Σπανούλης δε θα άντεχε και ο... Τόμιτς έχει καιρό να παίξει. Τα έβγαλε τα λεφτά του ο Μπόμπι.

Ο Πασκουάλ δε φέρθηκε στον Ντένμον όπως ο συνάδελφός του στον Ρόμπερτς. Τέλος πάντων. Ο Ολυμπιακός της Ευρωλίγκας είναι δύσκολο να λυγίσει οπουδήποτε. Και όσες φορές έχει διασυρθεί, το ‘χει προκαλέσει και ο ίδιος και το… ευχαριστήθηκε. Τρεις συγκεκριμένες φάσεις, έδειξαν ότι η ομάδα του λιμανιού ήταν έτοιμη για όλα.

Το κάρφωμα του Μιλουτίνοβ νωρίς, που έφερε ένα ουρλιαχτό… Ινδιάνου από τον Παπανικολάου. Το τρίποντο του Σπανούλη στο 45- 52, από την… Λάρισα, που πήγε ξανά τη διαφορά στους δέκα. Και το τρίποντο του Παπαπέτρου στη λήξη τρίτου δεκαλέπτου.

Ε, το καλάθι του ματς, ήταν η τριποντούρα του Ρόμπερτς στην παράταση. Η ωμή πραγματικότητα είναι ότι ο Ολυμπιακός από το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου ματς δε γινόταν να… χαντακωθεί. Όσο και να συντηρούνται "ωραίες" ιστορίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η πορεία των Πειραιωτών –και- στη φετινή Ευρωλίγκα, είναι αξιοθαύμαστη.

Το ζήτημα ήταν λοιπόν να "ζυγίζονταν" για άλλη μια φορά στο πιο αφιλόξενο για τους ίδιους (λογικό) στον πλανήτη. Ο Παναθηναϊκός είναι ο μεγάλος τους αντίπαλος, λογικό είναι. Τι περίμεναν δηλαδή να μπουν στο ΟΑΚΑ και να τους προσφέρουν το... κρουασάν της διαφήμισης που τρώει στο τέλος ο Ναβάρο;

Η είσοδός τους λοιπόν στο παιχνίδι ήταν πάρα πολλή καλή, όπως και την προηγούμενη φορά στο πρωτάθλημα, ασχέτως αποτελέσματος. Η τηλεοπτική μετάδοση στάθηκε πολύ στους αριθμούς και δε μπορώ να πω ότι είχαν άδικο τα παιδιά. Τα ποσοστά του Ολυμπιακού ήταν καλύτερα, μειονεκτούσε η ομάδα μόνο στις τελικές πάσες.

Όμως το "κλειδί" της όλης συμπεριφοράς τους, ήταν η ηρεμία. Και την είχαν σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε την έβγαλαν σε μεγάλη διάρκεια στην άμυνα "πέντε εναντίον πέντε". Ο Παναθηναϊκός ζορίστηκε να βρει καλάθι στην αρχή, σκόραρε μόνο όταν έπαιρνε επιθετικό ριμπάουντ και στο δεύτερο δεκάλεπτο, στο "ανοιχτό" γήπεδο.

Κάθε φορά που είχαμε σετ παιχνίδι, ο Ολυμπιακός είχε τον πρώτο λόγο. Ο Σφαιρόπουλος διαχειρίστηκε άψογα το ρόστερ του. Πήρε πόντους από όλους πλην του Μάντζαρη, αλλά και αυτό περνάει σε δεύτερη μοίρα. Γιατί όσοι ήρθαν από τον πάγκο, ήταν ακόμη πιο έτοιμοι από αυτούς που ξεκίνησαν.

Ο Τιλί απέδειξε πολύ γρήγορα τι έχανε τόσο καιρό η ομάδα, ο Μακλίν μετά από καιρό είχε επανέλθει στις καλές… πτήσεις και την ίδια ώρα η φρόντ λάιν του Παναθηναϊκού δε μπορούσε να διαπρέψει.

Ο Γκίστ με τον Σίγκλετον έψαχναν ψυχολογία μέσω τριπόντων, ενώ ο Λοτζέσκι και ο Τζέιμς ξεκίνησαν μαζί πεντάδα, αλλά δε νομίζω ότι βοήθησαν τον Καλάθη, την ώρα που οι προσωπικοί τους αντίπαλοι τους έκαναν "τη ζωή ποδήλατο".

Ο Ολυμπιακός σε όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν πολύ καλύτερος, πιο έτοιμος, ήταν ο Ολυμπιακός της Ευρωλίγκας. Στην τελική ξέρετε τι είναι, να βλέπεις παίκτες που θεωρούσες "τελειωμένους" να οργιάζουν; Ναι, κάπου εδώ να σηκώσει το χέρι ο Ρόμπερτς.

Βέβαια, μη λέμε τα ίδια, στην εκπομπή "103- 101" του Sport24 Radio 103,3 είχαμε κουβεντιάσει με Λαούδη και Καβαλιεράτο, ότι ο ερχομός του Μπράουν, θα ήταν και ένας είδος πρόκλησης για τους ξένους της ομάδας.

Ο Ρόμπερτς αντιμετωπίστηκε μειωτικά από την άμυνα του Παναθηναϊκού και την τιμώρησε σκληρά. Είχε ρεφάρει το σκοράρισμα που δεν ερχόταν από Σπανούλη και Μάντζαρη. Οι ψηλοί έδιναν τα υπόλοιπα και στην ανάπαυλα κέρδιζαν άνετα. Και το συνέχισε ακόμη καλύτερα στην τρίτη περίοδο. Όμως ήρθε η τελευταία περίοδος με: Εύκολα καλάθια από τον Παναθηναϊκό.

Όργια Γκίστ και Καλάθη με αυτοπεποίθηση. Κακό σετ παιχνίδι στην επίθεση των κόκκινων. Αργοπορία. Πικ ‘ν ρολ του Καλάθη και "ανοιχτό" γήπεδο των "πράσινων". Ε, δεν ήθελε και πολύ να γίνει πανικός. Μπήκε και η εξέδρα στην εξίσωση και τέλος.

Όμως… Στο έξτρα πεντάλεπτο, ο Ολυμπιακός έβγαλε την καρδιά του και το μυαλό του. Αυτά μόνο είχε να καταθέσει, το έκανε. Όπως και στην Πόλη με τη Φενέρ. Και με ίδιο σχεδόν τρόπο.

Είπα, οι άνθρωποι είναι για να συλληφθούν και το λένε και οι ίδιοι! Τίποτα μα τίποτα δεν τελείωσε. Το πλεονέκτημα "δένει" στο λιμάνι του Πειραιά. Αλλά αυτή είναι και η μοναδική είδηση. Το κέρδος του Ολυμπιακού, είναι η ηρεμία του, η ησυχία του από… παντογνώστες και η χαρά του προπονητή και των παικτών.

Το ΟΑΚΑ είναι γεμάτο από κόσμο που ουρλιάζει, οι παίκτες του Παναθηναϊκού αισθάνονται την συμπαράσταση των φιλάθλων τους. Από ανθρώπους στα court seats που "σπρώχνουν" τους παίκτες του Παναθηναϊκού και δε φεύγουν από το 35' (με προσκλήσεις από την ΚΑΕ). Ο Ολυμπιακός θα ‘χει λογικά 3 χιλιάδες με τον Άρη και 7 χιλιάδες με την Μπάμπεργκ.

Αν δε τσακωθούν για κανά πανό, ίσως μείνουν στο τέλος οι 5 χιλιάδες να χειροκροτήσουν. Αυτή η ομάδα όπου και να φτάσει, είναι πολλή μεγάλη. Και όταν τη χάσουν από τα μάτια τους σε λίγα χρόνια, μόνο τότε θα το καταλάβουν.

Πολεμιστής προπονητής και πραγματικά καλοί παίκτες. Άσχετα αν καμιά φορά σου "ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι". Ίσως τελικά να ‘ναι και τρόπος ζωής… Τα λέμε μετά τη Μπάμπεργκ.

Photo credits: eurokinissi