Παλιά του τέχνη κόσκινο του Ολυμπιακού. Είναι η ομάδα που 'χει τον απόλυτο βαθμό αντίδρασης, μετά από ήττα. Ναι ήταν ρεζιλίκι στη Βιτόρια, αλλά το ίδιο ποτήρι με το δηλητήριο το κουβάλησαν οι Πειραιώτες και το… κέρασαν στον Σπάχια και τους μπασκετμπολίστες του.

Πανέτοιμη η ομάδα, ο Σφαιρόπουλος ξανά σε «υψηλές πτήσεις» και η ομάδα με τα μάτια γυαλισμένα να μη χαρίζεται πουθενά. Αν έβαζαν τα τρίποντα στο τέλος, θα έφταναν εύκολα την κατοστάρα και θα απαντούσαν και στους συνήθεις εξυπνάκηδες που την Κυριακή λοιδωρούσαν με την ατάκα «ναι, εκατό στον Γυμναστικό». Σα να «έφαγε» 100 και βάλε ήταν η Μακάμπι. Μόνο 9 λάθη ο Ολυμπιακός και 48-39 τα ριμπάουντ. Ισορροπία και αυτή τη φορά, 46 δίποντα και 26 τρίποντα. «Πνιγμός» δεν υπήρξε ακόμη και όταν χτύπησε ο Μακλίν (σιγά το νέο). Οι τελικές πάσες (26-11) απέδειξαν ένα μεγάλο μέρος του ολοκληρωτισμού στο παιχνίδι της ομάδας, την ώρα που η Μακάμπι έχανε βολές και οι παίκτες της πάλευαν ανορθόδοξα, μόλις πείστηκαν ότι ταξίδεψαν τζάμπα στον Πειραιά. Όλοι έπαιξαν, όλοι σκόραραν και μέχρι το τέλος δεν έκοψαν ρυθμό, ξεφτιλίζοντας (για άλλη μια φορά) τους… παραπενταλεπτάκηδες, που έχουν πειστεί ότι ένα αγώνας μπάσκετ λήγει στο 35'!

Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο είχε και στοιχεία που του χάρισαν σχετικά εύκολα ένα προβάδισμα ασφαλείας. Πρώτα απ' όλα, η Μακάμπι έχει άμυνα για τα πανηγύρια, με τους παίκτες της να 'χουν πρώτο μέλημα να βάλουν… γκολ. Δεν σημαίνει αυτό πως οι Ισραηλινοί είναι για πέταμα. Όποιος τους υποτιμήσει, βρίσκει μπελά. Και σημείωσαν κάποια σερί, κάθε φορά που βρήκαν μπόσικη την άμυνα της ομάδας του λιμανιού.

Ο Ολυμπιακός όμως διατηρούσε ένα ρυθμό χάρη στη σοβαρότητα του Μάντζαρη και το ότι αυτή τη φορά, όταν ξεκίνησε το ροτέισον, η ένταση δεν έπεσε. Αφήστε που ήρθαν από τον πάγκο ο Στρέλνιεκς και ο Παπαπέτρου και ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Η διαφορά «χτιζόταν» με ηρεμία και με σωστή τακτική. Καλό «τάισμα» των ψηλών και ειδικά του Μακλίν που πρόλαβε σε ένα δεκάλεπτο και κάτι, να δείξει ότι ήταν έτοιμος να κερδίσει ολομόναχος τη Μακάμπι. Ήταν η σειρά του όμως. Ένας από τους τρεις που δεν είχαν πάθει κάτι. Ε, μπήκε και ο Αμερικανός στη λίστα του… νοσοκομείου.

Άπαντες λειτούργησαν έξυπνα στο 20λεπτο. Η στατιστική δε λαθεύει. Ο Σπανούλης που κράτησε περισσότερη ώρα την μπάλα από κάθε άλλον, για άλλη μια φορά λειτούργησε αρκετά ομαδικά και είναι αλήθεια ότι ο κόσμος κατάλαβε αυτή τη φορά ότι ο μικρός χρόνος του Στρέλνιεκς ήταν δικαιολογημένος. Ήταν η σειρά του Ουίλτζερ να μείνει εκτός ροτέισον, ο Μπόγρης μπήκε πριν το 30' αφού είχε γίνει 5άρι ο Πρίντεζης (πόσο να αντέξει ο Μιλουτίνοβ). Ο Ολυμπιακός μέσα στο σπίτι του ξαναβρήκε την μπασκετική θαλπωρή. Βρήκε ρυθμό, βρήκε κυρίως τις άμυνές του. Και οδηγώντας σε άσχημα κατατόπια τους Ισραηλινούς, φρόντιζε να κάνει και πιο εύκολη την επίθεση. Ο Τόμπσον βρήκε χρόνο, αφού πάλι η ομάδα είχε μείον έναν (Μακλίν), ο Ρόμπερτς ανέβασε επιδόσεις και ο κόσμος είδε ξανά ένα μεγάλο ποσοστό της ομάδας που έχει συνηθίσει να παρακολουθεί.

Επαναλαμβάνω, όσα ελαττώματα και να 'χει η Μακάμπι, ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που την ανάγκασε να υποφέρει ακόμη περισσότερο. Ο Σφαιρόπουλος έπρεπε να κάνει και συντήρηση αφού η Χίμκι ( μετά και το διπλό στο Βελιγράδι) θα είναι «βαμμένη με χρώματα πολέμου». Το έπραξε εύκολα, αφού οι παίκτες του από το 25' κιόλας τον έπεισαν ότι όποιος και να μπει στο ματς θα κάνει τη δουλειά σούπερ. Και έτσι έγινε. Η ταχύτητα δεν έπεσε, όλοι σκόραραν, όλοι πήραν ριμπάουντ. Θέλετε όμως και το άλλο κορυφαίο; Όλοι πρόλαβαν να δώσουν ασίστ, εκτός από τον Μακλίν που χτύπησε και τον Ουίλτζερ που έπαιξε λίγο.

Τι να λέμε ρε παιδιά; Την «κατάπιε σα σαρδέλα» τη Μακάμπι ο Ολυμπιακός, στην ευκολότερη νίκη του φέτος στην Ευρωλίγκα. Φυσικά θα ξαναχάσει, το θέμα είναι να μην παίξει ποτέ ξανά όπως στη Βιτόρια. Αυτό όμως το γνωρίζουν οι ίδιοι. Γιατί πολύ απλά μιλάμε για την ομάδα που όταν έχει υποστεί μια βαριά ήττα, μετά οι επόμενοι πρέπει να την τρέμουν. Ραντεβού μετά το ματς με τη Χίμκι. Σε πολύ λίγες ώρες...