Κακά τα ψέματα, ο Ολυμπιακός σε αυτή τη σειρά των πλέι-οφ καταθέτει μόνο ψυχή και παλικαριά . Το μπάσκετ το … έχει αφήσει εξ’ ολοκλήρου στη Ζαλγκίρις που, φυσικά δεν της λείπει το πάθος για να πει όχι στη μεγάλη πρόκληση της πρόκρισης στο φάιναλ-φορ .

Θα πρέπει να είναι κανείς αόμματος για να μη παραδεχθεί τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα του Κάουνας έχει κυριαρχήσει, ανατρέψει τα προγνωστικά και μοιάζει, πλέον, μεγάλο φαβορί να πάει στο Βελιγράδι.

Ο Ολυμπιακός είναι κουρασμένος, είναι ταλαιπωρημένος. Δεν έχει δύναμη. Ούτε το πνεύμα είναι πρόθυμο και η σαρξ πιο ασθενής από ποτέ. Για να έρθει το 2-2 στον τέταρτο αγώνα οι υπερβάσεις είναι διαδοχικές. Όχι ότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν μπορούν να τις κάνουν. Και πέρσι το σκορ 2-1 ήταν, υπέρ της Εφές. Και φέτος, μέσα στη χρονιά, ο Ολυμπιακός έτρωγε τριαντάρες, αλλά κατάφερνε να σηκωθεί από το καναβάτσο, κερδίζοντας ας πούμε μέσα στο ΟΑΚΑ.

Στη θεωρία, λοιπόν, η σειρά είναι ακόμη ανοιχτή, το 2-1 μπορεί κάλλιστα να γίνει 2-2 και να επιστρέψουν οι δυο ομάδες στο ΣΕΦ. Πολλά έχουν δει τα μάτια μας, δεν θα μας κάνει εντύπωση αν το ξαναδούμε. Πόσες πιθανότητες, όμως να έχει αυτός ο ισχνός σε δυνάμεις Ολυμπιακός, λαβωμένος από τραυματισμούς και κυρίως απέναντι σε μια καλοκουρδισμένη ομάδα όπως αυτή η Ζαλγκίρις; Θα πατήσουν πιο γερά στα πόδια τους ο Πρίντεζης και ο Παπανικολάου, ή και ο Μιλουτίνοβ που έπαιξε χθες επίσης με ένεση , ακολουθώντας το παράδειγμα των δυο Ελλήνων και του Στρέλνιεκς;

Θα μπορέσει ο Ολυμπιακός απέναντι στη Ζαλγκίρις της οποίας οι παίκτες της ορμάνε πρώτοι στην μπάλα, πετάνε φωτιές και κυρίως εκτελούν με στρατιωτική πειθαρχία τα πλέις του Γιασικεβίτσιους. Το είδαμε και στον τρίτο αγώνα. Κάθε σουτ γινόταν μέσα από το σύστημα. Και το σύστημα … ελάχιστες φορές δεν βγήκε, εξ ου και το θαυμάσιο ποσοστό των γηπεδούχων στα δίποντα (72.7%). Η άμυνα του Ολυμπιακού ζαλίστηκε, λίγες φορές κατάφερε να αποδιοργανώσει τη λιθουανική επίθεση. Το αν θα δεχόταν η όχι το καλάθι δεν εξαρτιόταν από τη δική του αντίδραση, αλλά από την ευστοχία των αντιπάλων του. Κι εδώ που τα λέμε με τέσσερις παίκτες να έχουν κάνει ένεση είναι λίγο υπερβολικό να ζητάμε άμυνες όπως αυτές της Παρασκευής στο ΣΕΦ. Όχι επειδή ο αγώνας έγινε στην κατάμεστη και καταπράσινη Ζαλγκίριο Αρένα, αλλά γιατί η παλικαριά, η αυταπάρνηση, το κολοκοτρωνέικο μπάσκετ, αν προτιμάτε, κερδίζει ένα βράδυ, όχι όμως μια σειρά πλέι-οφ.

ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΜΜΟΝΕΣ ΤΟΥ

Σίγουρα ο Σφαιρόπουλος και οι συνεργάτες του δεν περίμεναν ότι η ομάδα θα κλατάριζε από τους τραυματισμούς σε ένα τόσο κρίσιμο χρονικό σημείο. Από την άλλη, όμως, σε μια ομάδα δεν είναι οι παίκτες που αποφασίζουν, αλλά οι προπονητές ποιοι θα αγωνιστούν.

Γιατί το λέμε αυτό;

Ο παίκτης μπορεί να θεωρεί ότι είναι … σούπερ μαν. Ότι μπορεί να νικήσει τον πόνο. Για ένα βράδυ, μπορεί να το κάνει. Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, όχι.

Κατά τη γνώμη μας, η στρατηγική των Ελ Σιντ ήταν λανθασμένη. Ο Ολυμπιακός θα έπρεπε σε αυτό το τρίτο ματς να ξεκουράσει τους λαβωμένους παίκτες του και να ρίξει στη μάχη τους περισσότερο ετοιμοπόλεμους παίκτες. Πόσο διαφορετικός δηλαδή θα ήταν ο Ολυμπιακός αν Πρίντεζης και Παπανικολάου έμεναν εκτός και έπαιζαν οι Γουίτζερ-Τόμπσον; Θα έχανε ο Ολυμπιακός με 30 πόντους; Καμιά διαφορά. Ενδεχομένως μάλιστα να ήταν και καλύτερα καθώς Πρίντεζης και Παπανικολάου θα κέρδιζαν δυο μέρες ακόμη, μέχρι να πιεστούν για τον πέμπτο αγώνα.

Για να γίνει κάτι τέτοιο, ωστόσο, να παίξουν δηλαδή οι δυο ξένοι, θα πρέπει να τους εμπιστεύονται. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Εδώ είδαμε να γίνεται αλλαγή ο καλύτερος παίκτης της ομάδας στο πρώτο δεκάλεπτο (Ρόμπερτς) επειδή … έπρεπε να βγει. Καμιά ευελιξία και καμιά προσαρμογή στις συνθήκες του αγώνα. Την ώρα που οι Λιθουανοί πίεζαν τον Σπανούλη, αυτός που κάθισε στον πάγκο ήταν ο Ρόμπερτς! Ξαναμπήκε όταν το παιχνίδι είχε γυρίσει αντίστροφα, ώστε να φάει δυο-τρία καλάθια από τον Πάγκος και … να εμφανιστεί στην 4η περίοδο.

Γι αυτό ναι μεν ο Ολυμπιακός μπορεί να ισοφαρίσει, θα το κάνει όμως, μόνο αν υπερβεί τη Ζαλγκίρις, τους τραυματισμούς αλλά και τις εμμονές του…