Μετά από μία χρονιά ''προπόνησης'', θα περίμενε κανείς πως φέτος ο κόσμος θα είναι περισσότερο υπομονετικός, θα "αντέξει" τα σκαμπανεβάσματα των ομάδων του, δεν θα βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα. Αυτή θα ήταν η σωστή αντιμετώπιση των πραγμάτων, όμως η υπομονή είναι μια λέξη (και κυρίως μια αρετή) που οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε ή έστω αρνούμαστε να βάλουμε στην καθημερινότητά μας. Για τις ''απαντήσεις'' των παικτών του Ολυμπιακού, θα διαβάσετε τον Γιάννη Φιλέρη, τον Παντελή Διαμαντόπουλο, τον Σπύρο Καβαλιεράτο και τον Νότη Ψιλόπουλο. Ίσως να διαβάσατε και την κριτική για την εμφάνιση κάθε "ερυθρόλευκου" στον χθεσινό θρίαμβο με τη Φενέρμπαχτσε . Εδώ θα βρείτε ένα διαφορετικό σχόλιο που ενδέχεται και που ελπίζουμε να σας βοηθήσει να δείτε με άλλο μάτι αυτό το υπέροχο άθλημα που σε πείσμα πολλών παραμένει το πιο επιτυχημένο στη χώρα. Κι όταν λέμε "επιτυχημένο", εννοούμε αυτό που έχει φέρει τις περισσότερες διακρίσεις και μας έχει χαρίσει τις πιο εντονες συγκινήσεις.

ξεκινήσουμε από το δεδομένο. Ο μέσος Έλληνας οπαδός δεν έχει υπομονή. Θέλει νίκες εδώ και τώρα. Θέλει να πανηγυρίσει και όχι να περιμένει το "χτίσιμο" που γίνεται με φόντο τον Μάιο και τον Ιούνιο. Σιχαίνεται την ήττα, αλλά εδώ που τα λέμε, αυτό είναι λογικό. Ουδείς θέλει να χάνει, όμως αυτό είναι πολύ διαφορετικό από την συνηθισμένη ισοπέδωση των πάντων μετά από μία γκέλα, ακόμη κι αν έχει γίνει απέναντι στους... Warriors.

ΑΤΥΧΟΣ ΕΜΟΙΑΖΕ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΟΜΩΣ ΑΤΥΧΗ ΗΤΑΝ Η ΦΕΝΕΡ

Η συντριβή στη Βαρκελώνη και η εντός έδρας ήττα απο τον Παναθηναϊκό, ενόχλησαν τον κόσμο του Ολυμπιακού. Η αλήθεια είναι πως περισσότερο προβλημάτισε η "θολή" εικόνα μιας μπερδεμένης και κουρασμένης ομάδας, παρά το αποτέλεσμα. Ο περσινός φιναλίστ της EuroLeague έμοιαζε να παραπατάει, δεν έβγαζε αυτοματισμούς, δεν είχε καλή ψυχολογία, δεν είχε ψύχραιμη κυκλοφορία. Έπαιξε άσχημα στο Παλάου Μπλαουγκράνα, έπαιξε άσχημα στο Αλεξάνδρειο, έπαιξε άσχημα στο ΣΕΦ απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό του και έχασε το πρώτο και το τρίτο παιχνίδι. Έχασε γιατί δεν άξιζε να κερδίσει και προχώρησε παρακάτω. Η... μοντέρνα EuroLeague δεν αφήνει περιθώρια για κλάμα, γκρίνια και περισσότερο προβληματισμό. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πιέστηκε, αντέδρασε υπερβολικά σε ερώτηση που του έγινε για τη χαμηλή παραγωγικότητα της ομάδας του στην επίθεση, αλλά έβαλε κι αυτός μια άνω τελεία διότι από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η αναμέτρηση με το Ρέθυμνο, στο μυαλό του βρισκόταν η δεύτερη "διπλή" εβδομάδα της χρονιάς.

Ο Ολυμπιακός είχε να ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη για να αντιμετωπίσει την Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το timing δεν ήταν ιδανικό, αλλά για σταθείτε... Για τον Ολυμπιακό μιλάμε, για την ομάδα που ψάχνει συνεχώς προκλήσεις, για μια ομάδα που ζει για να αμφισβητείται, για μια παρέα που έχει το know-how για να αναγεννάται από τις στάχτες της. Όχι, δυο ήττες δεν μπορούν να "κάψουν" έναν οργανισμό σαν τον Ολυμπιακό, όμως η πίεση ήταν μεγάλη κι ας ήταν άδικη και υπερβολική.

Αν οι Πειραιώτες έπρεπε να παίξουν το βράδυ της Τετάρτης στη Βαμβέργη, πιθανότατα θα έχαναν. Αν έπαιζαν στη Μάλαγα, αν βρίσκονταν στο Μιλάνο, αν είχαν ταξιδέψει στο Κάουνας, ίσως επέστρεφαν με την τρίτη φετινή τους ήττα στη διοργάνωση. Ο Σφαιρόπουλος και οι παίκτες του χρειάζονταν κάτι πιο δυνατό και η Φενέρμπαχτσε ήταν για εκείνους το "θηρίο" που θα τους έβαζε ξανά στις ράγες. Ο Ολυμπιακός δεν είχε πολλά να χάσει στην Κωνσταντινούπολη, είχε όμως πάρα πολλά να κερδίσει και δεν μιλάμε μόνο για το αποτέλεσμα. Με την πίεση να σπρώχνει τις πλάτες των ερυθρόλευκων προς το έδαφος, με το κοινό της Φενέρμπαχτσε να είναι εχθρικό, με τον Ομπράντοβιτς να έχει όλους τους παίκτες του (πλην του μόνιμου απόντα φέτος Νίκολα Κάλινιτς) ετοιμοπόλεμους, οι οιωνοί δεν έδειχναν καλοί για τον Ολυμπιακό. Και όμως, στο τέλος της βραδιάς οι Πειραιώτες είχαν αποδείξει για ακόμα μία φορά πως ζουν και αναπνέουν γι' αυτούς τους αγώνες.

Ο ΜΠΡΑΙΑΝ, Ο ΧΟΛΙΣ, ΤΟ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΑΞΙ

Σκέφτομαι τι άκουσαν ο Μπράιαν Ρόμπερτς κι ο Χόλις Τόμπσον κατά κύριο λόγο, ακόμη κι ο Γιάνις Στρέλνιεκς για τις πρώτες φετινές τους εμφανίσεις. Σκέφτομαι ότι δεν πρόλαβαν καλά καλά να συμπληρώσουν μήνα επίσημων αγώνων. Και αναρωτιέμαι... Πως είναι δυνατόν να ισοπεδώνει κανείς δυο αθλητές που έγραψαν σεζόν με 10 πόντους μέσο όρο στο ΝΒΑ, πως είναι δυνατόν να μην τους επιτρέπουμε να μάθουν το περιβάλλον στο οποίο μπήκαν πριν βγάλουμε συμπεράσματά για την ποιότητά τους.

Σκέφτομαι πόσο δυσκολεύομαι κάθε φορά που τα δάχτυλά μου πρέπει να συνηθίσουν ένα νέο πληκτρολόγιο ή ένα νέο laptop. Σκεφτείτε κι εσείς πόσο "περίεργο" είναι το συναίσθημα που νιώθετε όταν πρέπει να οδηγήσετε ένα άλλο αυτοκίνητο από το δικό σας. Προσπαθήστε τώρα να μπείτε στα παπούτσια του Ρόμπερτς που ενσωματώθηκε στο ρόστερ ενός οργανισμού με τρομερά στεγανά, με συγκεκριμένη φιλοσοφία, με έναν ρόλο που δεν έχει πάρει ποτέ στην καριέρα του. Προσπαθήστε να καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι για έναν πλέι μέικερ να διαχειριστεί το υλικό που βρίσκεται γύρω του, πόσο δύσκολο είναι να "κουμπώσει" με τον προπονητή του, πόσο δύσκολο είναι να παίζει χωρίς να έχει δίπλα του τον ηγέτη αυτής της ομάδας με τον οποίο δεν έχει ακόμη συνυπάρξει;

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό πως ο Ρόμπερτς ήταν ο εκλεκτός του Σφαιρόπουλου, ήμουν σίγουρος πως θα ταιριάξει με το σύνολο. Έπρεπε να περάσουν κάμποσα ματς, δυο τραυματισμοί, πολλή κριτική και δυο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό για να έρθει η στιγμή της... εξιλέωσης για τον Αμερικανό. Σε μια σκληρή έδρα, απέναντι στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης, ο Ρόμπερτς ξεδίπλωσε κάθε πτυχή του ταλέντου του και κέρδισε μερικές ακόμη ζωές όπως εκείνες που παίρναμε στα video games ώστε να φτάσουμε στον "Δράκο" με όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις. Ο Ρόμπερτς είναι καλός παίκτης, η χθεσινή του εμφάνιση δεν ήταν τυχαία και ο κόσμος του Ολυμπιακού θα τον αγαπήσει. Μπορεί να έχετε κουραστεί να το διαβάζετε στο Sport24.gr, όμως επιτρέψτε μου να αισθάνομαι ότι τον γνωρίζω αρκετά καλά για να βάζω το χέρι μου στη φωτιά για εκείνον.

Το χθεσινό κρεσέντο του Ρόμπερτς μπορεί να λειτουργήσει ως ένα καλό μάθημα για όλους. Στο σύγχρονο μπάσκετ δεν υπάρχει Γκάλης, παίκτης δηλαδή που θα βάζει 40 πόντους κάθε βράδυ. Παπαλουκάς, Σπανούλης και Διαμαντίδης βγαίνουν μια φορά στα 20 χρόνια, οπότε θα πρέπει να μάθουμε να "ζούμε" και να "πεθαίνουμε" με τους αθλητές που επιλέγει η ομάδα μας. Ο Μάρκους Ντένμον ( άλλος ένας παίκτης για τον οποίο έχουμε επιμείνει πως έχει ποιότητα ως σκόρερ ) έκανε κομμάτια τη Χίμκι. Ο Χόλις Τόμπσον κάνει σταθερά καλές εμφανίσεις, αλλά δεν έχει έρθει ακόμη η δική του έκρηξη. Θα έρθει. Όπως ήρθε και του Ρόμπερτς.

ΑΥΤΟΥΣ ΕΠΕΛΕΞΑΝ, ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΠΕΝΔΥΣΑΝ, ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ

Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε πως ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός δεν μπορούν να έχουν στα ρόστερ τους τον Stephen Curry και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ούτε τον Λούκα Ντόντσιτς. Ούτε τον Νάντο ντε Κολό. Θα εχουν οι μεν τον Ρόμπερτς, οι δε τον Λεκαβίτσιους. Οι μεν τον Τόμπσον, οι δε τον Ντένμον. Αυτούς επέλεξαν, σε αυτούς επένδυσαν, αυτούς πρέπει να στηρίξουν και οι προπονητές, αλλά και ο κόσμος.

Ο Έρικ Γκριν πήγε στη Βαλένθια γιατί στο Λιμάνι προτίμησαν να κινηθούν προς μια διαφορετική κατεύθυνση, ξεκίνησε εντυπωσιακά και συνέχισε με δυο κακές εμφανίσεις. Ο Έρικ ΜακΚόλουμ έχει ξεσπάσματα στην Εφές που έχανε απ' όλους στις πέντε πρώτες αγωνιστικές και στη συνέχεια έκανε πλάκα στη Βαρκελώνη και το Τελ Αβίβ. Η Αρμάνι Μιλάνο κόντραρε τους μεγάλους στα πρώτα ματς, διασύρθηκε από τη Ζάλγκιρις και πήγε στη Βαλένθια για να κερδίσει στη δεύτερη παράταση, με τον Τζόρνταν Θίοντορ να ξεκινά καλά, να συνεχίζει άσχημα και να κάνει χθες βράδυ πάταγο έχοντας τον Κέρτις Τζέρελς στο πλευρό του. Η Μπαρτσελόνα βλέπει τον Φιλ Πρέσι να απογοητεύει, αλλά τον στηρίζει προς το παρόν. Η Φενέρμπαχτσε κάνει το ίδιο με τον Τζέισον Τόμπσον. Η Χίμκι προσπαθεί να βοηθήσει τους Μάλκολμ Τόμας - Τόμας Ρόμπινσον να προσαρμοστούν στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Κι ο Ολυμπιακός περιμένει με υπομονή τον Μπράιαν Ρόμπερτς και τον Χόλις Τόμπσον να ενωθούν με τις υπόλοιπες μονάδες του ρόστερ.

Το σύγχρονο μπάσκετ χρειάζεται ψυχραιμία στις δύσκολες στιγμές, ταπεινότητα στις μεγάλες επιτυχίες, ισορροπία γιατί η απόσταση ανάμεσα στον θρίαμβο και τον διασυρμό είναι πολύ μικρή. Να, η Μπασκόνια που έχανε απ' όλους για παράδειγμα, κέρδισε τον Παναθηναϊκό με ανατροπή (και με μια διαιτητική ώθηση βεβαίως), έχασε από τη Χίμκι στις λεπτομέρειες και κατασπάραξε τη Ρεάλ Μαδρίτης. Σάκοι του μποξ ευτυχώς δεν υπάρχουν, οι περισσότερες ομάδες προσπαθούν να αποκτήσουν συνέπεια και ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε ο Παναθηναϊκός μπορούν να γίνουν οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Ούτε ο Σφαιρόπουλος έγινε μικρός προπονητής επειδή έχασε από τον αιώνιο αντίπαλο της ομάδας του, ούτε ο Πασκουάλ έχασε το μπλοκάκι με τα 100 συστήματα επειδή τον απέκλεισε η ΑΕΚ από τον Τελικό του Κυπέλλου.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε χθες βράδυ ωραίο μπασκετ. Κυκλοφόρησε τη μπάλα σωστά, βρήκε τους ελεύθερους παίκτες, οι βασικοί του του ένιωθαν δυνατοί. Ο Παπανικολάου πάσαρε σαν πλέι μέικερ (κι ας μας σόκαρε με το τρομερό του λάθος στο φινάλε της κανονικής διάρκειας της αναμέτρησης), ο Ρόμπερτς έβαζε τα σουτ, ο Στρέλνιεκς έκανε συγκλονιστική εμφάνιση, ο Πρίντεζης έμοιαζε με αγρίμι, ο Μιλουτίνοφ είχε τρομερή υπομονή για να μοιράσει παιχνίδι και ταυτόχρονα αποφασιστικότητα για να καρφώσει μπάλες, ο Τόμπσον που εκνευρίστηκε χωρίς λόγο συγκεντρώθηκε στο δεύτερο μέρος και όλοι αναρωτιούνταν " που ήταν αυτή η ομάδα στα προηγούμενα ματς". Ναι, οι Πειραιώτες έκαναν και λάθη αλλά αυτό είναι το μπάσκετ, αν δεν υπάρξουν λάθη, δεν θα υπάρχει λόγος για προπόνηση, βελτίωση, δεν θα υπάρχουν κίνητρα.

Ο Παναθηναϊκός ήταν επίσης εντυπωσιακός στο ματς με τη Χίμκι και έκανε την καλύτερη φετινή του εμφάνιση έχοντας προβληματίσει τελευταία. Ο Μάρκους Ντένμον έδωσε ένα σεμινάριο ψυχραιμίας, συγκέντρωσης και αποφασιστικότητας ανάλογο με αυτό του Ρόμπερτς και ο Πασκουάλ εξασφάλισε ηρεμία εν όψει της συνέχειας. Θα έρθουν ζόρικα βράδια και για τους πράσινους και για τους κόκκινους, θα έρθουν ματς στα οποία όχι μόνο ο Ντένμον κι ο Ρόμπερτς, αλλά και ο Σπανούλης και ο Καλάθης και ο Στρέλνιεκς και ο Ρίβερς και ο Πρίντεζης και ο Σίνγκλετον θα απογοητεύσουν. Τότε θα πρέπει ο κόσμος να τους στηρίξει με ένα ζεστό χειροκρότημα, γιατί όλοι τους θα ανακάμψουν όπως κάνουν χρόνια τώρα οι περισσότεροι από αυτούς. Και στην τελική, δεν υπάρχουν και πολλοί καλύτεροί τους στην Ευρώπη...

Υ.Γ.: Άλλο πράγμα η κριτική, άλλο η ισοπέδωση. Άλλο πράγμα η ψύχραιμη αντιμετώπιση των καταστάσεων, άλλο οι δημόσιες σχέσεις. Άλλο πράγμα η επιλογή, άλλο η επιβολή. Ευτυχώς το διαδίκτυο είναι αρκετά ευρύ κι ανεπτυγμένο για να επιλέξει κανείς που θα ενημερωθεί και που θα διασκεδάσει.