Το Sport24.grί –λίγες ώρες μετά τον αποκλεισμό από την Ισπανία στους «16» του Μουντομπάσκετ- κωδικοποιεί τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, που κράτησαν την Εθνική μακριά από τα μετάλλια.

1. Η κακή χρήση των φιλικών: Στην περίοδο της προετοιμασίας της η Ελλάδα διέλυσε κατά σειρά την Κύπρο (76-41), τη Γερμανία (72-54), τη Ρωσία (101-63), την Κροατία (τελικό 90-81, αλλά 81-55 στο 33’), τον Καναδά (123-49), τη Σλοβενία (96-72), ενώ το μόνο κλειστό παιχνίδι (74-73) απέναντι στη Σερβία διεκόπη λόγω γενικής σύρραξης στο ΟΑΚΑ.

Ας μην φτάσουμε στο άλλο άκρο. Η Εθνική δεν έπρεπε να... χάσει κιόλας από τους αντιπάλους της, αλλά τουλάχιστον σε αυτούς τους αγώνες, ο προπονητής Γιόνας Καζλάουσκας όφειλε να δοκιμάσει σχήματα, να φρενάρει τον ρυθμό στην επίθεση και να παίξει «set» παιχνίδι προετοιμάζοντας την ομάδα για τις συνθήκες των πραγματικών ντέρμπι που θα βίωνε στο Μουντομπάσκετ. Τι να το κάνουμε το ρεκόρ του +74 με τον Καναδά; Για να έχουμε να γράφουμε; Αχρηστο εντελώς...

Το χειρότερο από όλα ήταν το φιλικό με τις ΗΠΑ, που εξελίχθηκε σε παρωδία: Συγκρούστηκαν δύο εντελώς διαφορετικοί μπασκετικοί κόσμοι, οι Ελληνες δεν είχαν καμία διάθεση μετά το επεισόδιο με τους Σέρβους και το 87-59 υπέρ των ΗΠΑ δεν βοήθησε το τεχνικό επιτελείο να βγάλει ούτε ένα ασφαλές συμπέρασμα για την ετοιμότητα της ομάδας. Οσο για το timing; Τρεις ημέρες πριν από το τζάμπολ του Μουντομπάσκετ!

2. Ο καβγάς με τους Σέρβους: Το μεγαλύτερο κακό συντελέστηκε στον αγώνα με τη Σερβία. Δεν ήταν, όμως, το ξύλο που έπεσε 2’50’’ πριν από τη λήξη του, το μόνο μεμπτό της ιστορίας, αλλά (κυρίως) όσα επακολούθησαν και σε αυτό υπεύθυνη είναι η Ομοσπονδία. Από τις πρώτες ώρες ο Γιώργος Βασιλακόπουλος υποστήριζε δημοσίως ότι η FIBA ήταν αναρμόδια για να επιβάλει ποινές.

Οτι δεν υπάρχουν κανονισμοί, που προβλέπουν κυρώσεις. Εφτασε, μάλιστα, στο σημείο να κατηγορήσει τους δημοσιογράφους ότι... «δεν ξέρουν αγγλικά και μπέρδεψαν την ερμηνεία της έννοιας ‘conflict’, η οποία δεν αφορά σε σύρραξη μεταξύ παικτών, αλλά Ομοσπονδιών». Είπαμε, πρόεδρε, αλλά όχι και έτσι! Δηλαδή να υποθέσουμε ότι στο παρκέ του ΟΑΚΑ πλακωθήκατε εσείς με τον ομόλογό σας στην Σερβική Ομοσπονδία Μπάσκετ;

Ολο αυτό το σκηνικό, το οποίο ήταν ασυνήθιστο για τους παίκτες δεδομένου ότι δεν είχαν παλαιότερη εμπειρία από ανάλογο «basketball brawl», επηρέασε την ομάδα, η οποία συζητούσε ολημερίς και ολονυχτίς σχετικά με πιθανές τιμωρίες της FIBA, αντί να είναι συγκεντρωμένη στον στόχο της. Μόνο ο αρχηγός Αντώνης Φώτσης είχε το σθένος (για να μην πούμε κάτι άλλο) να παραδεχθεί ότι " έπρεπε να τιμωρηθούμε, γιατί αν η FIBA δεν επέβαλλε ποινές, θα κάναμε τα ίδια κάθε φορά".

Ακόμη και τότε, αντί να το πάρουμε απόφαση ότι η FIBA έχει αρμοδιότητα και μπορεί να επιβάλει ποινές και να πανηγυρίζουμε γιατί γλίτωσε την «καμπάνα» ο Κώστας Τσαρτσαρής, που επίσης είχε εμπλακεί στον καβγά, κοιτάζαμε πώς θα κάνουμε έφεση, λες και η Διεθνής Ομοσπονδία είναι... ΑΣΕΑΔ και ο καθένας μπορεί να μειώσει ή να σβήσει τις ποινές του πρωτοβάθμιου οργάνου;

Για να κλείσουμε το αμάρτημα Νο. 2, ο καβγάς με τους Σέρβους έκανε μεγάλο κακό στην ομάδα, την αποσυντόνισε, την ξεχαρβάλωσε, την έβαλε σε λάθος μονοπάτι. Χρειάστηκε να περάσουν οι δύο πρώτοι αγώνες του Μουντομπάσκετ, οι δύο παίκτες Αντώνης Φώτσης και Σοφοκλής Σχορτσανίτης να εκτίσουν τις ποινές και να αντιμετωπίσει η Εθνική την Τουρκία στην 3 αγωνιστική για να αφοσιωθεί στο πλάνο της.

3. Η έλλειψη πειθαρχίας: Ρωτήστε τους πρωτοκλασάτους παίκτες, όχι μόνο της Εθνικής, αλλά οποιασδήποτε ομάδας. Για να επιτευχθεί ένας υψηλός στόχος χρειάζεται ταλέντο, πειθαρχία και τύχη. Η Εθνική Ομάδα είχε και έχει ταλέντο. Από πειθαρχία, όμως, άστα να πάνε! Εχουν γίνει πολλά πίσω από τα φώτα. Υπάρχουν αρμόδιοι για να τα κρίνουν. Το αποκορύφωμα, όμως, δεν έγινε σε κάποιο προπονητήριο του ΟΑΚΑ, ούτε σε κάποιο δωμάτιο του ξενοδοχείου, αλλά... φόρα παρτίδα, κατά τη διάρκεια του αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού.

Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης ήταν έξαλλος. Προφανώς δεν τον είχαν τροφοδοτήσει σε 1-2 φάσεις οι περιφερειακοί και... τα πήρε στο κρανίο ζητώντας αλλαγή από τον Γιόνας Καζλάουσκας! Ο Λιθουανός δεν αντέδρασε και με ένα χαμόγελο προς τον Γιάννη Σφαιρόπουλο ήταν σαν να λέει «αυτός είναι ο Σοφοκλής και δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά». Οταν, πάντως, γκρίνιαξε ο Ιαν Βουγιούκας, τη στιγμή που ο αγώνας είχε κριθεί προ πολλού και ο κόουτς αποφάσισε να τον σηκώσει από τον πάγκο για τα τελευταία λεπτά, η τακτική του Λιθουανού ήταν διαφορετική.

Δεν εξηγείται διαφορετικά το ότι στο επόμενο αμφιλεγόμενο ματς με την Ρωσία, ο... -ατίθασος ρούκι που πρέπει να το βουλώνει- Βουγιούκας δεν πάτησε το παρκέ ούτε για ένα δευτερόλεπτο, ενώ ο –δύστροπος, περίεργος και προβληματικός, που ανεβάζει ένα επίπεδο την Εθνική- Σοφοκλής αγωνίστηκε επί 22 λεπτά σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Δεν είναι έτσι, όμως. Ο προπονητής δεν πρέπει να έχει άλλα μέτρα και σταθμά, οφείλει να είναι ακριβοδίκαιος.

Την ίδια στιγμή, ο Γιάννης Μπουρούσης δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απείθαρχος (εάν είναι, θα βρει τον μπελά του με τον Ντούσαν Ιβκοβιτς), αλλά διακρίνεται για τα μνημειώδη νεύρα του, που δεν τον αφήνουν να ξεδιπλώσει το αυθεντικό ταλέντο του.

Τσακώθηκε με τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, γιατί ο προπονητής της Τουρκίας επιτέθηκε (μη έχοντας την παραμικρή αρμοδιότητα) στον ελληνικό πάγκο "γιατί επιλέξατε πάλι αντίπαλο, όπως κάνατε και πέρυσι στην Πολωνία", ενώ στον αγώνα με την Ισπανία κατσάδιασε άγρια τον Νικ Καλάθη. Το θέμα είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις, ο ψηλός είχε δίκιο (ο Καλάθης ήταν εκτός τόπου και χρόνου), αλλά με τη μόνιμη ζοχάδα του χάνει τη συγκέντρωσή του και μειώνει την αποτελεσματικότητά του.

4. Το κομφούζιο με τη Ρωσία: Εδώ θα συμφωνήσουμε με τον Βασίλη Σπανούλη (όσοι έχουν αντίθετη γνώμη, είναι σεβαστή, αλλά είναι ντροπή τους να προβαίνουν σε απαράδεκτους χαρακτηρισμούς προς τη μια και μοναδική «επίσημη αγαπημένη»), ο οποίος έγραψε στο μπλογκ του το εξής απλό: "Από τη στιγμή, που έτσι είναι η διοργάνωση και γνωρίζεις τον δρόμο, δεν γίνεται να πηγαίνεις στα τυφλά".

Η Εθνική, λοιπόν, επέλεξε αντίπαλο ή καλύτερα... μονοπάτι προς τα μετάλλια. Ετσι, πίστευε, ανέλαβε και την ευθύνη της πράξης της. Θέλησε να αποφύγει τις ΗΠΑ στον προημιτελικό, αλλά δεν έφτασε ποτέ τόσο μακριά. Ωραία, μέχρι εκεί. Κάπιοι θα διαφωνήσουν. Σημασία έχει ότι όλο αυτό το κομφούζιο έβλαψε την Εθνική. Οι μεγάλοι παίκτες οφείλουν να γνωρίζουν τις διασταυρώσεις, αλλά οι δικοί μας και οι Γάλλοι συναγωνίστηκαν σε ικανότητες τον στατιστικολόγο Κώστα Γαλάνη!

Η επιλογή της Εθνικής δίχασε την κοινή γνώμη. Δυσαρέστησε αρκετό κόσμο, που τη λάτρευε και θα συνεχίσει φυσικά να τη λατρεύει (Η Εθνική δεν είναι κόμμα, τη μια να ψηφίζει κάποιος ΠΑΣΟΚ και την άλλη ΝΔ). Δημιούργησε πολλά ερωτήματα ως προς το σύστημα και τη δομή της διοργάνωσης, προκάλεσε αντιδράσεις και ξύπνησε τα συμπλέγματα των μόνιμων επικριτών της, που για κάποιο λόγο (μόνο οι ίδιο τον γνωρίζουν) πανηγυρίζουν τις αποτυχίες και υποβαθμίζουν τις επιτυχίες της Εθνικής Μπάσκετ.

5. Το στενό «rotation»: Δεν χρειάζονταν ιδιαίτερες γνώσεις για να διαπιστώσει κανείς ότι από το πρώτο ημίχρονο κιόλας του νοκ άουτ αγώνα με την Ισπανία, ο Σέρτζιο Σκαριόλο έκανε καλύτερη διαχείριση του υλικού του. Ο Ιταλός χρησιμοποίησε δέκα παίκτες μοιράζοντας τον χρόνο με τέτοιο τρόπο, ώστε και οι βασικοί να είναι ευχαριστημένοι (Φερνάντεθ, Ρούμπιο, Ναβάρο, Γκασόλ, Γκαρμπαχόσα από 14’) και οι παίκτες του πάγκου να έχουν αυτοπεποίθηση (Λόπεθ, Ρέγες, Βάσκεθ, Γιουλ, Μουμπρού από 6’).

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Σκαριόλο πήρε σημαντικό ρίσκο διευρύνοντας τόσο πολύ το «rotation» της ομάδας του. Εχει σκεφτεί κανείς το κράξιμο που θα έτρωγε ο Ιταλός σε περίπτωση αποκλεισμού από τους «16» του Μουντομπάσκετ; Και όμως, ο κόουτς των «Φούριας Ρόχας» λειτούργησε βλέποντας μπροστά και συγκεκριμένα τον προημιτελικό με τη Σερβία, όπου θα χρειαστεί όλους τους παίκτες του.

Αντιθέτως, η απάντηση που έδωσε ο Γιόνας Καζλάουσκας σχετικά με το συρρικνωμένο «rotation» της Ελλάδας (Καϊμακόγλου 0’, Βουγιούκας 0’, Πρίντεζης 16’’, Τσαρτσαρής 4’, Καλάθης 3’27’’), ήταν τουλάχιστον ανεπαρκής. «Μετά τον αγώνα θα είχαμε τρεις ημέρες για να ξεκουραστούν οι παίκτες. Τους άφησα, λοιπόν, μέσα και περίμενα από αυτούς να ζητήσουν αλλαγή», δικαιολογήθηκε ο κόουτς, αλλά ο ρόλος του δεν είναι να βλέπει τους βασικούς (Σπανούλης, Ζήσης, Διαμαντίδης) να μην έχουν άλλες ανάσες και να περιμένει το δικό τους νεύμα.

6. Η έλλειψη εμπιστοσύνης: Σε συνάρτηση με το προηγούμενο «αμάρτημα» έρχεται η συζήτηση που γίνεται περί εμπιστοσύνης στα πρόσωπα συγκεκριμένων παικτών. Ο κόουτς Καζλάουσκας αποφάσισε να μην πάρει μαζί του τον Κώστα Βασιλειάδη εξηγώντας ότι "έπρεπε να τον πάρουμε μαζί μας, αλλά με τις τιμωρίες του Φώτση και του Σχορτσανίτη και το κάταγμα του Μπουρούση δεν είχαμε αυτή την πολυτέλεια".

Δεκτό, αλλά τι έγινε με τις περιπτώσεις του Γιώργου Πρίντεζη, του Κώστα Καϊμακόγλου και του Κώστα Τσαρτσαρή στον τελευταίο αγώνα του Μουντομπάσκετ; Ο Πρίντεζης θα μπορούσε να συνεισφέρει με την ενέργεια και τα αθλητικά προσόντα του, ο Καϊμακόγλου με τις επικίνδυνες αποστολές του και την εν γένει σοβαρότητα και ο Τσαρτσαρής, ο οποίος στη φάση των ομίλων στήριξε την ομάδα, με την ποιότητα, την εμπειρία και τις ικανότητές του.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής δεν ρίσκαρε, όπως ο ομόλογός του στον πάγκο της Ισπανίας, δεν ανακάτεψε την τράπουλα και άφησε στο παρκέ τους βασικούς μέχρι να τους «κάψει» με χαρακτηριστικό παράδειγμα το «air ball» τρίποντο του Νίκου Ζήση. Μεταξύ των λανθασμένων επιλογών του Καζλάουσκας ήταν και η επιμονή του στον Σχορτσανίτη, ο οποίος στο πρώτο ημίχρονο έκανε μόνο βήματα και δεχόταν τάπες από τον Μαρκ Γκασόλ και τον Φραν Βάσκεθ. Το βασικότερο πρόβλημα, όμως, για τον Λιθουανό ήταν ότι άφησε το ντεπόζιτο της βενζίνης να αδειάσει, ενώ ο Σκαριόλο είχε περάσει πρώτος από τα πιτς προλαβαίνοντας να αλλάξει και λάδια.

7. Μετεξεταστείοι στην εκτέλεση: Το πρόβλημα εμφανίστηκε όταν η Κίνα επέλεξε να παίξει άμυνα ζώνης επί 40’. Η Εθνική σούταρε 13/39 τρίποντα και ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν πίστευε βλέποντας στο στατιστικό ότι μόνο αυτός είχε επιχειρήσει... 3/13. Επιβεβαιώθηκε απέναντι στο Πουέρτο Ρίκο, όπου η Ελλάδα είχε 11/30 τρίποντα, για δεύτερο σερί βράδυ περισσότερα από τα σουτ δύο πόντων.

Η αδυναμία της μακριά από τα 6,25 μ. γιγαντώθηκε στον «τελικό» για την πρώτη θέση του Γ’ Ομίλου με την Τουρκία, ο οποίος σύμφωνα με την άποψη του Ρολάντο Μπλάκμαν επρόκειτο να κριθεί στη δύναμη και στην εκτέλεση. 10/33 τρίποντα η Ελλάδα και μόνος του ο Ερσάν Ιλιάσοβα... 6/6. Ξανά προβλήματα απέναντι στην καλά δομημένη άμυνα «ζώνης» του Τάνιεβιτς και ήττα που έφερε την Εθνική στην τρίτη θέση αν συνυπολογίσουμε και την ήττα από τη Ρωσία.
Το κερασάκι στην τούρτα ήλθε στον νοκ άουτ με τους Ισπανούς. Και εδώ κολλάει το τρίπτυχο της επιτυχίας που αναφέραμε νωρίτερα (ταλέντο, πειθαρχία, τύχη). Η Ελλάδα δεν είχε το τρίτο στοιχείο. Καλή κυκλοφορία, σωστά σουτ, αλλά... σίδερο. Με 7/23 (30%) τρίποντα στον κρίσιμο αγώνα και συνολικά 57/172 (33%) ήταν αδύνατο για την Ελλάδα να προκριθεί στην προημιτελική φάση.

Συμβαίνουν, όμως, αυτά σε μια μεγάλη διοργάνωση. Η Εθνική Ελλάδος απέτυχε, για δεύτερη φορά στην Τουρκία μετά το Ευρωμπάσκετ 2001. Το αντίο του Δημήτρη Διαμαντίδη δεν συνοδεύτηκε από ένα ακόμη μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Η ομάδα, πάντως, διατηρεί την οντότητα και την αξία της, οι αθλητές που την επανδρώνουν έχουν προσωπικότητα και αυτοί οι ίδιοι θα την οδηγήσουν ξανά στον δρόμο των επιτυχιών. Υπομονή μέχρι την επόμενη διοργάνωση...