Το ΝΒΑ Greece μετέδωσε την είδηση για την απόφαση του Στιβ Νας να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, με την ιστοσελίδα theplayerstrubune.com να το προχωρά ένα βήμα παραπέρα και να δίνει στον 41χρονο Καναδό την ευκαιρία να γράψει για τη ζωή του, μετά τη 19ετη του πορεία στο ΝΒΑ.

"Αποσύρομαι. Είχα ακούσει κάποτε έναν να λάει πως έρχεται η ημέρα που σου λένε πως δεν μπορείς να παίξεις πια. Ότι δεν είσαι αρκετά καλός και δεν ανταποκρίνεσαι στις απαιτήσεις. Ίσως είσαι πια πιο αργός. Όταν είσαι έφηβος, με τεράστια όνειρα και μια αυξανόμενη εμμονή και κάποιος σου λέει πως δεν θα κρατήσει αυτό για πάντα, φοβάσαι. Δεν το ξεχνάς ποτέ. Οπότε, τι έκανα; Διατήρησα την εμμονή. Έθετα στόχους. Δούλεψα. Ονειρεύτηκα. Μηχανορράφησα. Ώθησα τον εαυτό μου πέρα από τα όρια μου, πέρα από όσα οι άλλοι περίμεναν για εμένα. Κοίταξα τον ήρωα μου, Isiah Thomas και σκέφτηκα "ΟΚ, δεν πλησιάζω καν σε αυτόν τον παίκτη, αλλά αν μπορώ να βελτιώνομαι κάθε μέρα, για 5-10 χρόνια, γιατί να μην μπορώ να γίνω όσο καλός είναι αυτός;".

Το μεγαλύτερο δώρο που μου δόθηκε ποτέ, ήταν η ευκαιρία να ζήσω το πάθος μου, να πασχίσω για κάτι που αγαπούσα πολύ -το οπτικοποίησα ως μια σκάλα που έπρεπε να ανεβώ για να φτάσω τους ήρωες μου. Η εμμονή έγινε η καλύτερη φίλη μου. Της μιλούσα, την αγάπησα, τσακώθηκα μαζί της και κάποιες φορές την ένιωσα να μου ρίχνει κλωτσιές στον κώλο.

Και για αυτό είναι ευγνώμων, σε ό,τι αφορά την καριέρα μου. Σε ό,τι αφορά τη ζωή μου, κατά πολλές έννοιες. Προφανώς, έχω πολύ ψηλά τα παιδιά μου και την οικογένεια μου, πιο ψηλά από την καριέρα μου, αλλά κατά κάποιον τρόπο, έχοντας αυτόν τον φίλο -τη μόνη διεκδίκηση των ονείρων μου- με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Με δίδαξε, με δοκίμασε και μου έδωσε μια αποστολή που φαίνεται αναντικατάστατη. Είμαι τόσο ευγνώμων. Έμαθα πάρα πολλά ανεκτίμητα μαθήματα για τον εαυτό μου, για τη ζωή. Και φυσικά, έχω ακόμα να μάθω πολλά. Άλλο ένα απίστευτο δώρο.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που είχαν αδιαμφισβήτητη επιρροή πάνω μου και με τους οποίους μοιράστηκα τις επιτυχίες μου. Δεν μπορώ να τους κατονομάσω όλους, αλλά τους αναγνωρίζω όλους.

Ο Ντον Νέλσον ήταν εκείνος που επέμενε να μάθω να σκοράρω. Πάντα ήθελα να το αποφύγω, αλλά έλεγε " είναι αναθεματισμένα εγωιστικό να μη σουτάρεις" ή " αν είσαι ένας γαμ... κυρίαρχος παίκτης, κυριάρχησε". Επέμενε να είμαι επιθετικός. Αυτή η βελτίωση, ήταν το σημείο που άλλαξε την καριέρα μου.

Ο Mike D' Antoni άλλαξε το παιχνίδι του μπάσκετ. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, για τους οποίους να μπορείς να πεις κάτι τέτοιο. Για αυτό δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι έπαιξα το καλύτερο μπάσκετ, υπό τις οδηγίες του. Η ευφυΐα του ήταν ο λόγος που δεν ξεπέρασε ποτέ τα όρια, που δεν κρύφτηκε πίσω από τις παραδόσεις του αθλήματος, που δεν έκανε ποτέ την ιστορία σύνθετη. Αξίζει ένα πρωτάθλημα.

Όταν ήμουν ρούκι και ντρίμπλαρα κοντά στον πάγκο μας, ως ρούκι των Suns, ο Danny Ainge φώναζε "φάτε τον", με ένταση και περιφρόνηση. Αυτή ήταν τεράστια ψήφος εμπιστοσύνης για έναν ρούκι.

Θυμάμαι όταν ο Ντιρκ και εγώ ήμασταν "πουθενάδες". Ενώ τρώγαμε, πολλές φορές έλεγε "πώς θα γίνει εμείς οι δύο βαρετοί τύποι να καταφέρουμε να κάνουμε κάτι σε αυτήν τη λίγκα;". Με κάποιον τρόπο κάτι καταφέραμε να κάνουμε, με τους εαυτούς μας. Έπειτα από όλες τις νίκες, από όλες τις καλές στιγμές που ζήσαμε σε όλον τον κόσμο, παρέα, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι εκείνες οι βραδιές, στο ξεκίνημα μας, όταν επιστρέφαμε στο Landry Center του Dallas και παίζαμε "ρολόι" ή ένας με έναν. Ο Ντιρκ και η όμορφη πόλη του Ντάλας πήραν το πρωτάθλημα τους και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχής για αυτούς.

Ο Michael Finley έγινε δυο φορές All Star, στην καλύτερη φάση του, όταν ο Ντιρκ και εγώ ήμασταν οι νέοι των Mavs. Ο Michael δεν έπαιξε ποτέ σε άλλο All Star Game, αλλά με εκείνον ηγέτη, η ομάδα μας έφτασε από την τελευταία θέση, στην κορυφή της περιφέρειας. Ξέρετε πόσο σπάνιο είναι να είσαι τόσο αλτρουιστής στο παιχνίδι σου; Είναι ένας πραγματικός φίλος και συμπαίκτης.

Θαύμασα τον Jay Triano, έναν μεγάλο γκαρντ της εθνικής του Καναδά, ως παιδί. Εκείνος με εντόπισε στο high school, εκείνος ήταν ο προπονητής μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Η αγάπη που είχε για το άθλημα και η ανταγωνιστική του φύση, ήταν πάντα "κολλητική". Ουδέποτε διασκέδασα περισσότερο το παιχνίδι, απ' όταν έπαιζα υπό τις οδηγίες του. Το να εκπροσωπώ τον Καναδά στους Αγώνες, ήταν η καλύτερη εμπειρία της καριέρας μου. Και εκείνος μας πήγε εκεί.

Ο Rick Celebrini είχε επίσης τεράστια επιρροή στην καριέρα μου. Ήταν φυσικοθεραπευτής, κόουτς, μεγάλος αδελφός, ένα αυτί που με άκουγε, ένας επιτυχημένος άνθρωπος, παγκόσμιας κλάσης.

Ο Alvin Gentry μας έβγαλε την πίστη, ως προπονητής μας. Ήταν υποτιμημένος, αλλά πολύ οξύνους. Βρήκε την διακριτική γραμμή μεταξύ του κόουτς, του φίλου και του ανθρώπου που επέβαλε την πειθαρχία. Ήταν απόλαυση να παίζω για εκείνον.

Η αδελφή μου, είναι απίστευτη. Έχει τόσο class και τόση φιλανθρωπία που δεν θα μπορούσα να 'χω ζητήσει κάτι περισσότερο. Η συμπαράσταση της είναι ατέρμονη. Ο αδελφός μου και εγώ ανταγωνιζόμασταν σε κάθε σπορ, σε κάθε μέρος, κάθε ώρα της ημέρας. Έχουμε εκπληκτικές αναμνήσεις, από τα παιδικά μας χρόνια, μιμούμενοι τους ήρωες μας σε κάθε σπορ, όπως προσπαθούσαμε να επιβληθούμε ο ένας του άλλου, σε κάθε σπορ, σε κάθε ματς. Ποτέ δεν θα γίνεις όσο καλός αθλητής είμαι εγώ-αλλά ήσουν τόσο κοντά, φίλε.

Και η συμπαράσταση της μητέρας μου ήταν ατελείωτη. Μου έδινε κουράγιο και ήξερα πως δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι λάθος, σε ό,τι αφορούσε τα σπορ. Είναι πολύ σκληρή και δεν μου χαρίστηκε ιδιαίτερα. Δεν έχουν όλοι μητέρα σαν τη δική μου και ελπίζω να μην νιώσει ποτέ, πως τη θεώρησα δεδομένη.

Ο πατέρας μου ήταν αθλητής. Έπαιζε ποδόσφαιρο. Στην αυλή του σπιτιού ή μετά τα δικά μου παιχνίδια, όταν ήμουν παιδί, πάντα φρόντιζε να δημιουργεί μια δημιουργική κατάσταση. Πάντα επικροτούσε τον αλτρουισμό. Ποτέ δεν είπε "wow, σκόραρες τρία γκολ". Αντ' αυτού, έλεγε "πάντα προέχει να μπορείς να βλέπεις εξαιρετικά το παιχνίδι, αυτόν που έρχεται από πίσω σου και μπορείς να "φτιάξεις" ή "ήταν τόσο αλτρουιστική η πάσα σου, ενώ μπορούσες να σκοράρεις. Με κάνεις τόσο υπερήφανο". Ξέρω πως αυτό δεν είναι το φυσιολογικό και τον ευχαριστώ.

Η Jenny Miller είναι υπεύθυνος του ιδρύματος του, για πάνω από δέκα χρόνια και ποτέ δεν άφησε χωρίς επιτήρηση την αποστολή μας. Ποτέ δεν με εγκατέλειψε. Είμαστε φίλοι, από παιδιά και το τεράστιο ταλέντο της "ματσάρει" την εμπιστοσύνη που της έχω. Οι κόουτς μου, στο γυμνάσιο, Lanny και Sheff είδαν την ενέργεια και το πάθος που είχα για το παιχνίδι και βγήκαν από την πεπατημένη, για να με βοηθήσουν να εξελίξω αυτό το πάθος, όπως το τιθάσευαν. Ξεκίνησαν κάτι.

Ο Ian Hyde-Lay, κόουτς στο λύκειο, είναι όσο καλός προπονητής ήταν οποιοσδήποτε άλλος είχα στην καριέρα μου. Με δίδαξε πειθαρχία, προσοχή στη λεπτομέρεια και τη σημασία της προετοιμασίας. Ακόμα με εντυπωσιάζει, όταν μου στέλνει emails, για παιχνίδι που έπαιξε 20 χρόνια μετά το σχολείο, λέγοντας ότι έχασα ένα box out, ενώ έμεναν 8' πριν το τέλος του ματς με το Memphis. Όταν είχα την ευκαιρία να ξαναδώ αυτό το ματς, διαπίστωσα πως είχε δίκιο. Λεπτομέρειες.

Ο Ken Shields μου έδωσε την ευκαιρία να προπονηθώ με την εθνική του Καναδά, όταν ήμουν 16 χρόνων, γιατί είδα κάτι σε εμένα. Τέσσερα χρόνια μετά, ήμουν ο starter πόιντ γκαρντ στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Του χρωστώ πολλά.

Δεν το ήξερα τότε, αλλά ο προπονητής μου στο Santa Clara, Dick Davey, με πίεζε τόσο πολύ, γιατί ήξερε πως έχω κάτι μέσα μου. Με έκανε πνευματικά δυνατό. Η σκληρότητα του ήταν μου που επέτρεψε να δημιουργώ διαρκώς νέα όριο και να μην τα παρατώ.

Ο Bill Duffy ήταν ο εκπρόσωπος μου, σε όλη τη διαδρομή. Ο μεγάλος μου αδελφός. Πάντα με πρόσεχε.

Τι λένε για τους άνδρες που έχουν μεγάλα χέρια; Που έχουν γρήγορα πόδια; Ο Α'mare Stoudamire τα είχε και τα δύο και με έκανε να δείχνω καλλιτέχνης, κάποιες φορές. Σε ευχαριστώ ψηλέ.

Πάντα θα με πονά το γεγονός ότι οι φαν των Suns δεν πανηγύρισαν την κατάκτηση πρωταθλήματος. Ήταν κάτι που άξιζαν. Ναι, είχαμε ατυχίες, αλλά πάντα κοιτώ πίσω και πιστεύω ότι θα μπορούσα να κάνω ένα ακόμα σου, να εκβιάσω ένα ακόμα λάθος, να κάνω μια καλύτερη πάσα. Δεν μετανιώνω για κάτι. Το γήπεδο ήταν πάντα sold out και με ρυθμό. Πέρασα τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Ευχαριστώ, Phoenix.

Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν αν είχα κάποιο αγαπημένο παιχνίδι ή play, ομολογώ πως δεν έχω απάντηση. Τα κάνω όλα, ένα. Αυτό που έρχεται στο μυαλό μου, είναι όλοι οι εκπληκτικοί συμπαίκτες που είχα, οι φίλοι που έκανα μέσα στα χρόνια. Τύποι σαν τους Al Whitley, Chris Isherwood, Jason Sedlock, Drew Zurek, Rowan Barrett, Andrew Mavis, Rex Chapman, Leandro Barbosa, Raja Bell, Grant Hill και Rob Sacre. Τίποτα δεν ήταν καλύτερο από τις στιγμές που ζήσαμε μέσα στα χρόνια. Και αυτές θα θυμάμαι για πάντα.

Το training stuff των Suns (ή όπως τους αποκαλούσαμε "Training Room Mafia"), πάντα καταλάβαιναν τις βλακείες μας. Με κράτησαν στο γήπεδο, με κράτησαν σώφρων. Φίλε, περάσαμε τόσες καλές στιγμές.

Όταν υπέγραψα στους Lakers, είχα μεγάλα όνειρα να ξεσηκώσω τον κόσμο και να βάλω... φωτιά στην πόλη. Απέρριψα πολύ πιο μεγάλες προτάσεις, για να πάω στο Λος Άντζελες, γιατί ήθελα να γίνω αυτή η "φλόγα", γιατί ήξερα πως τα μεγάλα ρίσκα δίνουν τις μεγαλύτερες ανταμοιβές και το ήθελα για το τελευταίο κεφάλαιο της καριέρας μου, στο ΝΒΑ. Στο δεύτερο παιχνίδι μου, έπαθα κάταγμα και τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο.

Την περασμένη άνοιξη, όταν επέστρεψα στα παρκέ, ο κόσμος με υποδέχθηκε με standing ovation στο Staples Center. Ήταν μια σκοτεινή στιγμή στην καριέρα μου και αυτή η κίνηση θα είναι πάντα στη λίστα με τις καλύτερες της ζωής μου. Υπήρχε πολύς αρνητισμός, αλλά στα κοντά τρία χρόνια στο Λος Άντζελες, ποτέ δεν γνώρισα κάποιον, ο οποίος μου έδειξε οτιδήποτε άλλο από αγάπη και συμπαράσταση. Υπάρχει μεγάλο επίπεδο στην Lakerland και ο οργανισμός, μαζί με όλους τους υπαλλήλους δεν σταμάτησαν ποτέ να με στηρίζουν.

Οι φαν σε όλον τον κόσμο που έδειξαν μεγάλη εκτίμηση, μέσα στα χρόνια. Ήταν απίστευτο. Όταν έβγαινα στο παρκέ, μέρα με τη μέρα ως παιδί, όταν έκανα σουτ με τις ώρες, ποτέ δεν ονειρεύτηκα ότι θα ζήσω όλα όσα έζησα και αφορούσαν την αγάπη του κόσμου. Αυτή ήταν η τεράστια πηγή για την έμπνευση και το κίνητρο που είχα. Θα σας ευχαριστώ για πάντα.

Η κοπέλα μου, Brittany, έμεινε μαζί μου, ακούραστη, μέσα στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Ξέρω πως με την εσωστρέφεια μου, την έκαναν να περάσει πολύ δύσκολα, γιατί με έβλεπε να "χάνομαι" στις μάχες μου. Χωρίς εκείνη, ακόμα θα ζούσα στο σκοτάδι.

Κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα παίξω ποτέ μπάσκετ ξανά στην καριέρα μου. Το συναίσθημα που έχω είναι γλυκόπικρο. Ήδη μου λείπει πολύ το παιχνίδι, αλλά είμαι επίσης, ενθουσιασμένος που θα μπορώ να μάθω άλλα πράγματα. Αυτό το γράμμα είναι για όλους όσοι ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την καριέρα μου. Έβαλα την καρδιά μου, σε αυτές τις γραμμές. Απευθύνομαι και στα παιδιά, σε όλον τον κόσμο, που ακόμα δεν ξέρουν τι επιφυλάσσει το μέλλον ή πώς να επιβάλουν το χώρο τους μέσα στον κόσμο. Όταν σκέφτομαι την καριέρα μου, δεν μπορώ να μην σκέφτομαι εκείνο το παιδί που ερωτεύτηκε την μπάλα που κρατούσε στα χέρια του.

Με αυτό το παιδί ταυτιζόμουν σε όλη μου τη ζωή και αυτό έκανα σε όλη μου την ιστορία. Τέλος, Lola, Bella και Μatteo, είστε το κέντρο του κόσμου μου. Όλη μου η συγκέντρωση, η ενέργεια είναι εδώ για εσάς και όπως προχωράμε προς τα εμπρός, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να είναι πιο ενθουσιώδες ή κάποια μεγαλύτερη επιβράβευση".