Σε μια εκδήλωση με έντονο το συναισθηματικό στοιχείο, που συνέδεσε το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ, η ΕΟΚ σε συνεργασία με τη Nova βράβευσαν τους πρωταγωνιστές της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ του 1987, με αφορμή τη συμπλήρωση 30 ετών από το σπουδαίο αυτό επίτευγμα. Έλαμψαν με την απουσία τους οι Νίκος Γκάλης και Παναγιώτης Γιαννάκης, ενώ το "παρών" δεν έδωσε και ο Μέμος Ιωάννου. Ο Νίκος Φιλίππου έκανε το εξής σχόλιο για το γεγονός: "Κατάρα μας να μην έχουμε βρεθεί όλοι μετά από τον βάθρο".

Γιώργος Βασιλακόπουλος: «Δεν ήμουν μόνο παίκτης και διοικητικός παράγων, δυστυχώς ένα διάστημα πέρασα και από διαιτητής. Η 14η Ιουνίου του 1987 είναι ημερομηνία ορόσημο, είναι ένας φάρος. Είναι μια πορεία που επιτεύχθηκε με έναν συγκεκριμένο προγραμματισμό. Αποδεικνύει ξεκάθαρα πως αν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε ακόμη και το ακατόρθωτο. Η επιτυχία του ’87 ανήκει αποκλειστικά στους πρωταγωνιστές μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Εμείς είμαστε οι θιασάρχες, οι σκηνοθέτες. Ο αθλητισμός ασφαλώς δεν λύνει εθνικά προβλήματα, οικονομικά ή πολιτικά, είναι όμως μια λύση για την κοινωνία. Είναι η απάντηση σε εκφυλιστικά φαινόμενα που παρατηρούνται ακόμη και στις μέρες μας. Θα πρέπει να σταθούμε όλοι κοντά σε αυτό που λέγεται αθλητικό κίνημα. Το 1987 ήταν μια αφετηρία για τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα προς την κορυφή. Ήταν μια πορεία που οδήγησε το μπάσκετ και τον αθλητισμό προς την κορυφή σε όλα τα επίπεδα. Το μπάσκετ θα πρωταγωνιστήσει και στο μέλλον, είναι πολύ καλά θεμελιωμένο».

Ζαχαρίας Αλεξάνδρου (επίτιμος πρόεδρος ΕΟΚ): «Εγώ πλέον ζω με τις αναμνήσεις, αλλά είναι τόσο ενεργείς που με συντροφεύουν πάντοτε και περνάω πολύ καλά. Έχω ζήσει και δει πολλά στο μπάσκετ, αλλά αυτό που ενδιαφέρει είναι οι ενωμένες δυνάμεις όλων που έφεραν ψηλά το άθλημα. Δεν ήταν αυτή η διάκριση μόνο, αλλά και οι μεταγενέστερες των εθνικών ομάδων κι αυτό δείχνει πως έγινε κάτι στην ομοσπονδία. Θα πρέπει να αγαπά κανείς αυτό που κάνει».

Γιώργος Βασιλειάδης (υφυπουργός Αθλητισμού): «Όλο αυτό το πράγμα που ζω κάποιες στιγμές τους επτά αυτούς μήνες είναι ιδιαίτερα τιμητικό. Νιώθω δέος βλέποντας όλα τα ινδάλματα των παιδικών μου χρόνων, τους παίκτες της Εθνικής μας και το μόνο που θέλω να πω είναι ‘σας ευχαριστούμε για τις στιγμές που προσφέρατε’. Αυτό που θέλω να πω εκ μέρους της πολιτείας είναι πως ακόμη και στις δύσκολες αυτές στιγμές θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είμαστε δίπλα στον αθλητισμό και μακριά από αυτά τα πράγματα που μας χαλάνε αυτό που απολαμβάνουμε. Κύριε πρόεδρε (σ.σ. απευθυνόμενος στον Γιώργο Βασιλακόπουλο), να είσαι καλά για να τσακωνόμαστε».

Κώστας Πολίτης (ομοσπονδιακός προπονητής): «Ωραία γίνονται τα επιτεύγματα, αλλά πρέπει να υπάρχει μια προεργασία. Εγώ το 1985 απέτυχα ως προπονητής, αλλά είχα στήριξη από τη διοίκηση για να συνεχίσω το έργο που είχα αναλάβει το 1983. Φτάσαμε στην πορεία του 1987 με μια ομάδα που δεν ήταν πολύ καλή μόνο εντός, αλλά και εκτός αγωνιστικών χώρων. Αυτό το εκτίμησε ο κόσμος και η αγάπη του ήταν πρωτόγνωρη για την εποχή. Μπορώ να πω ότι η πλευρά μου ήταν στο κομμάτι των ρόλων, στην εμψύχωση των παικτών, τη δημιουργία μιας καλής ατμόσφαιρας. Η ομάδα ήταν αξιοπρεπής, συνεπής, έμεινε 40 μέρες σε ένα ξενοδοχείο και κατάφερε να φτάσει σε ένα κορυφαίο επίτευγμα. Ο Γκάλης το 1987 ήταν ενωμένος με την ομάδα, σήμερα μπορεί να είναι ξεχωριστός. Όμως σήμερα μιλάμε για το 1987, εκείνη την εποχή ήμασταν ενωμένοι και παραμένουμε ενωμένοι».

Κώστας Παρίσης (γιατρός Εθνικής): «Ήμασταν πραγματική ομάδα, βάζαμε το εγώ κάτω από το εμείς. Ήμασταν οικογένεια».

Νίκος Σισμανίδης (γυμναστής Εθνικής): «Είχα το καλύτερο υλικό για να γυμνάσω. Με εμπιστεύτηκε ο κ. Πολίτης και κάναμε για πρώτη φορά προετοιμασία 45 μέρες. Όλες οι ομάδες τα πρώτα πέντε λεπτά ζεσταινόντουσαν, εμείς πετάγαμε».

Άρης Ζώης (μέλος ΔΣ ΕΟΚ): «Το 1987 για μένα ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Μόλις είχα σταματήσει το μπάσκετ για επαγγελματικούς λόγους. Οι μεγάλες αθλητικές επιτυχίες της Ελλάδας δεν είναι μόνο στο γήπεδο, αλλά και με τα πράγματα που γίνονται εκτός γηπέδου. Τα τελευταία 30 χρόνια υπό την ηγεσία του κ. Βασιλακόπουλου η Ελλάδα παίζει τεράστιο ρόλο σε διεθνές επίπεδο. Είμαστε πολύ ισχυροί και έξω από το γήπεδο».

Νίκος Σταυρόπουλος: «Ο ρόλος μου ήταν διακριτός γιατί μπροστά μου είχα δύο κολοσσούς, τον Γκάλη και τον Γιαννάκη. Θυμάμαι στα φιλικά, όταν ο κόουτς έβγαζε τον Γκάλη ή τον Γιαννάκη, κοιτούσαν λοξά τον κόουτς (γέλια). Η ομάδα αυτή έβαλε το εγώ της πίσω όταν άρχισε το Ευρωπαϊκό. Υπήρχαν ανταγωνισμοί, αλλά όταν άρχισε η διοργάνωση ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός. Τα καταφέραμε και μετά από τρεις δεκαετίες λέμε στα παιδιά πως μόνο η ομαδική δουλειά μπορεί να φέρει επιτυχίες».

Φάνης Χριστοδούλου: «Ήμασταν όλοι μια οικογένεια και παραμένουμε ομάδα ακόμη και τώρα. Η δουλειά και η ομαδικότητα μπορεί να φέρει επιτυχίες».

Παναγιώτης Καρατζάς: «Μετά από 30 χρόνια βρισκόμαστε ξανά με τους φίλους μου. Είναι αξέχαστες στιγμές. Το πιο σημαντικό που πέτυχε το Ευρωμπάσκετ ήταν ότι ένωσε όλη την Ελλάδα. Όλοι έγιναν ένα και είμαι περήφανος που ήμουν κομμάτι αυτής της ομάδας».

Παναγιώτης Φασούλας: «Το σημαντικό για μένα είναι πως το άθλημα αυτό βρίσκεται στην κορυφή, έχει μεγαλώσει γενιές. Είμαι σίγουρος πως και για τα επόμενα 30 χρόνια θα έχουμε να πανηγυρίσουμε επιτυχίες».

Νίκος Φιλίππου: «Ευχαριστούμε για την τιμή. Ήταν μια επιτυχία όλων των Ελλήνων. Εγώ θέλω να ευχαριστήσω αυτούς που μας έφεραν εκεί, που έπαιζαν μπάσκετ πριν από μας, όπως ο Κώστας Πετρόπουλος που είναι εδώ. Αυτή η ομάδα ήταν ευλογημένη, αλλά έχει και μια κατάρα. Από τη μέρα που ήμασταν στο βάθρο δεν έχουμε καταφέρει να είμαστε όλοι μαζί ξανά. Ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρουμε. Νέοι είμαστε ακόμη».

Νίκος Λινάρδος: «Το ότι έκανα το χόμπι μου επάγγελμα το οφείλω στην επιτυχία του 1987. Θέλω να πω στα νεότερα παιδιά να έχουν υγεία και πως πάντα έχουν δυνατότητες για πολύ ψηλά. Η ομάδα του 1987 ήταν μια γροθιά. Θέλω αφιερώσω την επιτυχία αυτή στους ανθρώπους που έκαναν όλες τις μικρές δουλειές, όπως κι εμείς οι παγκίτες. Εύχομαι να συνεχίσουμε να έχουμε επιτυχίες».

Αργύρης Καμπούρης: «Μέσα σε αυτό το ταξίδι είχαμε παίκτες που έκαναν τη διαφορά σε ξεχωριστά παιχνίδια. Όλοι ήταν ένα ξεχωριστό κομμάτι στην ομάδα και είμαι πολύ τυχερός που συνεργάστηκα μαζί τους. Ευτυχώς που ήμουν τέρας ψυχραιμίας στις βολές, γιατί οι περισσότεροι συμπαίκτες μου είχαν άγχος».

Λιβέρης Ανδρίτσος: «Ποτέ δεν υπάρχει ταβάνι, πάντα υπάρχει παραπάνω. Αυτό ήταν το μήνυμα που πήρα από όλη αυτή τη διαδικασία. Δυσκολεύομαι ακόμη και τώρα να εξηγήσω αυτό που καταφέραμε και στον ίδιο μου τον γιο».

Μιχάλης Ρωμανίδης: «Ευχαριστώ την ομοσπονδία που μας έδωσε τη δυνατότητα να βρεθούμε όλοι μαζί. Νιώθω ευλογημένος που συμμετείχα σε αυτή την ομάδα και έζησα αυτές τις 11 μέρες που θα μείνουν χαραγμένες για πάντα μέσα μου».