Η πάλαι ποτέ κραταιά Γιουγκοσλαβία ήταν μία εκ των Μητροπόλεων του μπάσκετ και παρότι τα χρόνια πέρασαν και η χώρα... τεμαχίστηκε η φλόγα γύρω από το συγκεκριμένο άθλημα παραμένει το ίδιο ζωντανή.

Τα σύνορα που τοποθετήθηκαν δεν έδειχναν ικανά να αλλάξουν τη νοοτροπία και τον τρόπο που "αντιδρά" ο κόσμος στον ήχο της μπάλας που χτυπά στο παρκέ.

Το Sport24.gr βρέθηκε τόσο στη Σερβία, όσο και την Κροατία και είδε την απόλαυση και την διάθεση στα πρόσωπα των ανθρώπων, όταν συζητούν ή παίζουν μπάσκετ. Ακόμα και όταν η νύχτα πέφτει και τα γήπεδα μπάσκετ αδειάζουν για να γεμίσει ο πιο κεντρικός δρόμος της πόλης η οδός Μιχαϊλοβα.

Μοιάζει με την Ερμού, όμως είναι πολύ μεγαλύτερη. Αρχίζει από τον Δούναβη και φτάνει μέχρι το κάστρο Καλεμένγκνταν, το οποίο βρίσκεται στις όχθες του ποταμού για περισσότερα από 300 χρόνια, αλλάζοντας συνεχώς χέρια (Βυζαντινοί, Τούρκοι, Αυστριακοί) πριν καταληφθεί τελικά από τους Σέρβους.

Μερικά μέτρα πιο χαμηλά και ο πύργος Νεμπόισα. Εκεί εκτελέστηκε από τους Τούρκους στις 24 Ιουνίου του 1798 ο Ρήγας Φεραίος μαζί με επτά συντρόφους του. Η ανακατασκευή του έγινε εξ ολοκλήρου από το ελληνικό κράτος, με τους Σέρβους εις ένδειξη ευγνωμοσύνης να τοποθετούν πινακίδες εκτός από τα Σέρβικα και τα Αγγλικά και στα Ελληνικά.

Δίλημμα μεταξύ μπάσκετ ή ποδοσφαίρου δεν υφίσταται, καθώς όποιον και αν ρωτήσετε θα σου πει πώς το μπάσκετ είναι το δικό τους άθλημα. Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του Νόβακ Τζόκοβιτς (όλοι οι κεντρικοί δρόμοι είναι γεμάτοι αφίσες του) έχουν κερδίσει πολλά μικρά παιδιά που έστρεψαν την προσοχή τους στο τένις, αλλά το μπάσκετ θα αποτελεί πάντα την νούμερο ένα επιλογή όλων όσων θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.

Σε αυτό βοηθούν τα πραγματικά εκατοντάδες γήπεδα που βρίσκονται σε ολόκληρο το Βελιγράδι και κατακλύζονται στην κυριολεξία από μικρά παιδιά. Ακόμα και το κάστρο Καλεμένγκνταν, το οποίο αποτελεί αρχαιολογικό χώρο έχει μέσα δύο γήπεδα μπάσκετ για καμπ της Παρτίζαν και του Ερυθρού Αστέρα.

Στις πρώτες δύο εικόνες μπορείτε να δείτε το καμπ της Παρτίζαν και στην τρίτη εκείνο του Ερυθρού Αστέρα...

Οι τουρίστες - προτού κατακλύσουν τις παραλίες του Δούναβη για μπάνιο - τις ημέρες που διεξάγεται το καμπ μπορούν να παρακολουθήσουν τις προπονήσεις, από την στιγμή που υπάρχουν κερκίδες, ενώ οι προπονητές λένε ότι είναι προτιμότερο να συνηθίζουν από μικρή ηλικία οι νεαροί παίκτες να αγωνίζονται μπροστά σε κόσμο και να προσπαθούν να κρατήσουν την συγκέντρωση και την προσήλωση τους στο γήπεδο.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μία πολύ μεγάλη προσπάθεια από όλους όχι μόνο στο Βελιγράδι, αλλά και σε ολόκληρη την Σερβία ανασυγκρότησης και ώθησης της χώρας προς τα μπρος. Οι διαδοχικοί πόλεμοι κόστισαν στους Σέρβους, κάτι που το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι. Δεν θα μπορούσε να μην επηρεαστεί και ο αθλητισμός. Ο τρόπος, όμως που δουλεύουν σε όλα τα τμήματα υποδομής στο εκάστοτε άθλημα δεν έχει αλλάξει.

Περισσότεροι από 50.000 κόσμος συγκεντρώνονται καθημερινά στις όχθες του Σάββα και του Δούναβη...

Κανείς δεν είναι σε θέση - και δεν θέλει - να διαγράψει το παρελθόν ώστε να κάνει μία νέα αρχή. Όλοι θέλουν μέσα από τις δυσκολίες του παρελθόντος να επαναπροσεγγίσουν το παρόν και το μέλλον τους. Χαρακτηριστικό είναι πώς έχουν διατηρήσει κτίρια από τους βομβαρδισμούς των Αμερικανών στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας.

Κτίρια με τεράστιες τρύπες ή ετοιμόρροπα. Στρατηγικής σημασίας, όπως έλεγαν οι Αμερικανοί (το αντίστοιχο πεντάγωνο, κεντρικά νοσοκομεία).

Το βομβαρδισμένο πεντάγωνο των Σέρβων...

Την ίδια ψύχωση με το μπάσκετ διατηρούν και οι Κροάτες. Με την διαφορά ότι το Ζάγκρεμπ μοιάζει περισσότερο με ευρωπαϊκή πρωτεύουσα σε σχέση με το Βελιγράδι. Τα χρήματα από την ευρωπαϊκή ένωση έχουν επενδυθεί και "σηκώσει" στην κυριολεξία την πόλη. Όλα είναι προσεγμένα και δεν περισσεύει τίποτα. Τεράστια πάρκα, πάρα πολλά τραμ και ποδηλατοδρόμοι.

Για το τελευταίο, όπως μας είπαν αξιοποίησαν τα πολύ πλατιά πεζοδρόμια κατάλοιπα του καθεστώτος της κραταιάς Γιουγκοσλαβίας, όπως και τις γιγαντιαίες εργατικές πολυκατοικίες που πλέον είναι βαμμένες σε διάφορα χρώματα σε μία προσπάθεια να δώσουν έναν πιο ευχάριστο... τόνο στην ατμόσφαιρα.

Η Κροατία έμοιαζε καινούρια. Κι ήταν στην κυριολεξία αν αναλογιστεί κανείς ότι μετρά μόλις είκοσι χρόνια ζωής ως κράτος. Τα γήπεδα μπάσκετ είναι επίσης προσεγμένα με φύλακες, οι οποίοι κρατάνε τον χρόνο του παιχνιδιού και φροντίζουν να υπάρχει νερό για τους παίκτες.

Η ταμπέλα προς το μουσείο του Ντράζεν Πέτροβιτς...

Απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό είδαμε την πινακίδα για το μουσείο του Ντράζεν Πέτροβιτς. Όποιον και αν ρωτούσες, βέβαια θα το ήξερε, δείχνοντας σου μάλιστα με μεγάλη διάθεση τον δρόμο.

Η Μίνα που είχε αναλάβει να μας ξεναγήσει ενθουσιάζεται στο άκουσμα πώς είμαστε Έλληνες, λέγοντας μάλιστα προς μία παρέα Άγγλων που βρισκόντουσαν μερικά μέτρα μακριά μας ότι είμαστε από την Ελλάδα, άρα είμαστε και γνώστες του αθλήματος.

Αμέσως μας έδειξε τη μπάλα από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο ΣΕΦ μεταξύ της Τσιμπόνα και της Ζαλγκίρις (87-76), αλλά και το δίπλωμα στον Ντράζεν Πέτροβιτς από τους Βαλκανικούς αγώνες Εφήβων για την κατάληψη της πρώτης θέσης από την ΕΟΚ...

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης το αφιέρωμα στη μεγάλη των "Πλάβι σχολή" ελέω της περυσινής παρουσίας και των έξι χωρών της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας το 2011. Να προσθέσουμε ότι για πρώτη φορά από τη διάσπαση η Γιουγκοσλαβία δεν θα έχει εκπρόσωπο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (είχε ανελλιπώς από το 1992κι έπειτα).

* Ευχαριστώ για τις μετακινήσεις και την πολύτιμη βοήθεια τους τον Βαγγέλη και τον Ζόραν.