Είναι από τις περιπτώσεις που το νόημα της Ιθάκης του Καβάφη αμφισβητείται... Στη δική της ιστορία δεν είχε σημασία το ταξίδι (ίσα ίσα που αυτό ήταν εξ αρχής ενοχλητικό) αλλά ο προορισμός. Και η ΑΕΚ κατάφερε να φτάσει σε αυτόν όσο πιο γρήγορα γινόταν προσπερνώντας γκρίνιες, αναποδιές, εσωστρεφείς συμπεριφορές αλλά και σημαντικές απώλειες. Βρίσκεται ξανά στο φυσικό χώρο της και είναι βέβαιο ότι θα απαιτήσει αυτό που της πρέπει.

Τα συχαρίκια αξίζουν σε όλους. Εκείνοι που κάθονται και ξεχωρίζουν ποιος πρέπει να πάρει τα περισσότερα, είναι και αυτοί που σε όλη αυτή την πορεία έβαζαν τρικλοποδιές, απέκρυπταν την αλήθεια, δημιουργούσαν ψευδείς εντυπώσεις. Στην άκρη να μπουν όλα αυτά και να μην παραπλανούν τον κόσμο. Τα κατάφεραν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Διότι αυτό ήταν εξ αρχής το σύνθημά τους. Από τον επικεφαλής μέχρι τον οδηγό των πούλμαν, όλοι συνέβαλαν από τη μεριά τους στο μέγιστο βαθμό, λειτουργώντας πρωτίστως για το καλό της ΑΕΚ. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.

Στο φινάλε της ιστορίας (με την ολοκλήρωση δηλαδή του αγώνα με τον Ηρακλή), ο κόσμος της ομάδας χαιρέτισε τους ποδοσφαιριστές και τη διοίκηση με ένα σύνθημα κατά μεγάλου αντιπάλου το οποίο έχει τη σημειολογία του. Σύνολο που θα χτυπήσει το πρωτάθλημα αμέσως ζητούν οι Ενωσίτες και το παράλογο δεν το εντοπίζω κάπου. Στον Μελισσανίδη απευθύνονται και στη δική του (ομολογημένη) δίψα για το συγκεκριμένο επίτευγμα στηρίζονται. Αν δεν έχουν απαιτήσεις από τον άνθρωπο που πρωτοστάτησε στην κατάκτηση των τελευταίων πρωταθλημάτων της ΑΕΚ, τότε από ποιον μπορούν να έχουν;

Στήριξη και υπομονή

Η σελίδα γύρισε και οι απαιτήσεις πλέον αυξάνονται. Είναι και αυτή η ρημάδα (και μαζί ιώβεια) υπομονή των κιτρινόμαυρων οπαδών να ξαναδούν κάτι μεγάλο να χτίζεται, αυτό δηλαδή για το οποίοι οι ίδιοι μόχθησαν προκειμένου να μπουν οι βάσεις για να συμβεί, περισσότερο από κάθε άλλον, είτε λέγεται Δέλλας, είτε Μελισσανίδης, είτε Μπάγεβιτς. Χωρίς εσάς να είστε εκεί, να πληρώνετε, να στηρίζετε, να τρέχετε παντού, να καταπίνετε πίκρες δίνοντας μόνιμα τόπο στην οργή, αυτή η ομάδα θα είχε καταρρεύσει. Αυτή είναι η αλήθεια που όλοι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε...

Όμως αυτό το τεράστιο προτέρημα της υπομονής, πρέπει να το διατηρήσουμε στα γνωστά υψηλά στάνταρ. Η ΑΕΚ δεν θα παίζει μόνη της εκεί έξω και είναι πράγματι πολλά αυτά που πρέπει να διορθώσει και να αλλάξει προκειμένου να αναγνωριστεί και πάλι ως ομάδα αρκούντως ανταγωνιστική προκειμένου να κάνει πρωταθλητισμό. Και είναι καλό, πραγματικά καλό και ενθαρρυντικό που άρχισαν να ακούγονται ξανά ονόματα τα οποία είναι αντάξια της ιστορίας της.

Η ΑΕΚ που όλοι ονειρευόμαστε πρέπει να ασχολείται (και) με τέτοιες περιπτώσεις, όπως αυτή του Φαν ντερ Φάαρτ. Όταν ο άλλος έχει απέναντί σου τον Τσόρι (αφήνω κατά μέρος τις διαιτητικές εύνοιες και μένω στα αμιγώς ποδοσφαιρικά) και θέλεις να του πάρεις τα σκήπτρα, οφείλεις να ψάξεις για κάποιον καλύτερό του. Στον πόλεμο των μπαζούκας δεν πηγαίνεις με νεροπίστολα, τουναντίον αναζητείς μεγάλες προσωπικότητες. Δύο-τρεις τέτοιες αν η είχε η ομάδα στα ματς του Κυπέλλου, δεν θα έχανε την πρόκριση ποτέ.

Εισερχόμαστε σε ένα καυτό καλοκαίρι. Ως σωστοί παρατηρητές οφείλουμε να περιμένουμε ως την ολοκλήρωσή του και να δώσουμε χρόνο στην ομάδα που θα δημιουργηθεί όποιες εν τέλει και αν είναι οι μεταγραφικές αποφάσεις και ενέργειες της διοίκησης. Θα κρίνουμε την ομάδα όταν θα παρουσιαστεί στα γήπεδα και θα τη στηρίξουμε για να σταθεί στα πόδια της σε μία άλλη, εντελώς διαφορετική κατάσταση. Καλή σεζόν, με πίστη και όραμα!