Τιμώ τον αθλητή Χοσέ Χολέμπας όπως και κάθε άλλον που στα ομολογουμένως υπερ-απαιτητικά μετά την κατάκτηση του Euro 2004 (καθώς αίφνης από λαός μαθημένος στο ποδοσφαιρικό κομπαρσιλίκι, φτάσαμε να θεωρούμε αυτονόητη κάθε παρουσία σε μεγάλες διοργανώσεις) χρόνια, στάθηκαν επαξίως και βοήθησαν ώστε να έρθουν συνεχόμενες επιτυχίες.

Αν όντως όμως αποφάσισε να αποσυρθεί από την Εθνική επειδή δεν παίζει όσο θα ήθελε, τότε δεν θα βάλω και τη γάτα μου να κλαίει. Σεβόμαστε την επιλογή του και καλή τύχη.

Θεωρώ επίσης απόλυτα υγιές αυτό που συνέβη πριν από την επίτευξη του δεύτερου τέρματος, όταν ο Σκίμπε έκοψε μαχαίρι την απολυτότητα του Μήτρογλου, ο οποίος δεν ήθελε καν να συζητήσει την περίπτωση να εκτελέσει άλλος το φάουλ. Τη στιγμή εκείνη, κάποιος άλλος προπονητής, ενδεχομένως να παραμέριζε τους κανόνες που ο ίδιος είχε σχεδιάσει να εφαρμόσει, εμπιστευόμενος το ένστικτο του ποδοσφαιριστή. Όχι όμως ο Σκίμπε. Έτσι έγινε αυτό που είχε προαποφασίσει ο Γερμανός: Σταφυλίδης και γκολ!

Πέραν λοιπόν του ιδιαιτέρως ευχάριστου γεγονότος της εκκίνησης με την κατάκτηση ισάριθμων νικών στα πρώτα τρία ματς των προκριματικών του Μουντιάλ, θα πρέπει να μας ικανοποιεί πρωτίστως ότι δημιουργούνται ξανά οι βάσεις για τη δημιουργία συνόλου το οποίο:

Α) Θα διέπεται από συγκεκριμένες αρχές και απαράβατους κανόνες. Κανείς δεν θα είναι πάνω από την Εθνική ή θα πιστεύει ότι δικαιούται να ενεργεί κατά το δοκούν.

Β) Θα έχει κλίμα το οποίο δεν θα διαταράσσεται από συλλογικές αντιπαλότητες και που μέσα από τις δυσκολίες θα γεννά λύσεις χάρη στο ενωτικό κλίμα και στην πίστη ότι όλοι είναι εκεί για να προσφέρουν όποτε και όπως τους ζητηθεί. Σκεφτείτε ότι πριν από το ματς τέθηκαν εκτός οι Τζαβέλλας, Φορτούνης και στα πρώτα λεπτά του χθεσινού οι Παπασταθόπουλος, Τοροσίδης.

Γ) Θα διατηρεί έναν συγκεκριμένο κορμό παικτών και θα τρέφεται από αυτούς δίχως αλόγιστες προσθαφαιρέσεις όταν θα γίνεται η επιλογή τους. Ήταν ένα από τα πλέον βασικά συστατικά των επιτυχιών επί Ρεχάγκελ και επί Σάντος.

Ο Σκίμπε κερδίζει πόντους για την ομάδα και τον εαυτό του έχοντας μελετήσει όσα προηγήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν και λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν του όλα όσα οι προκάτοχοί του έπραξαν προκειμένου να «χωθεί» η Εθνική Ελλάδας στις πλέον σεβάσμιες και αναγνωρίσιμες ομάδες σε παγκόσμιο επίπεδο. Ασφαλώς ο δρόμος είναι μακρύς και τα αποτελέσματα θα παίξουν το ρόλο τους.

Τουλάχιστον όμως, σε μια πρώτη ανάγνωση, είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι η Ελλάδα απέκτησε εκ νέου αρχές, κανόνες, σταθερές, καλές αποδυτηριακές σχέσεις και πάνω από όλα, την εμπιστοσύνη στις δικές της δυνατότητες.

Πιστεύει ξανά ότι μπορεί να πετύχει πράγματα και διαθέτει μία ταλαντούχα νέα φουρνιά που εμφανίζεται στο προσκήνιο δίχως φόβο, αλλά με το απαιτούμενο θράσος και τη δύναμη της φανέλας να το συνοδεύει. Διότι ναι μεν η γαλανόλευκη είναι πλέον πολύ βαριά, όμως εκτός από ευθύνες, σε κάνει να νιώθεις υπέρτερος όταν ξέρεις και εσωτερικά πώς να τη διαχειριστείς.