Η απονομή ευθυνών είναι μια εύκολη δουλειά για εκείνον που δεν κρίνεται από κανέναν, έχοντας κατά κάποιον τρόπο το αλάθητο. Εν προκειμένω για τον Ντούσαν Μπάγεβιτς ο οποίος ουδέποτε επί παραδείγματι μπήκε στη διαδικασία να εξηγήσει το γιατί η ΑΕΚ δεν απέκτησε εναλλακτικές λύσεις σε θέσεις κλειδιά, όπως αυτή του επιθετικού και του κεντρικού χαφ. Παρόλα αυτά, έχει ένα δίκιο σε όσα είπε στους ποδοσφαιριστές. Ευθύνες φέρουν όλοι ως σύνολο και τους προπονητές δεν τους διαλέγουν εκείνοι.

Επί της ουσίας βέβαια, ότι κι αν κάνουν ή δεν κάνουν οι παίκτες, τη νύφη στο τέλος την πληρώνει ο εξής ένας: Ο προπονητής. Και στην περίπτωσή μας, ο Τιμούρ Κετσπάγια έχει μπροστά του μία αποστολή η οποία, βάσει των όσων έχουν διαπιστωθεί, ειπωθεί αλλά κυρίως αποδειχθεί εντός των γηπέδων, είναι η πιο δύσκολη που είχε ποτέ προπονητής της ΑΕΚ από τότε που η ομάδα έκανε για τελευταία πρωταθλητισμό. Δηλαδή από το μακρινό 2008. Πρέπει να γυρίσει μια κατάσταση που είναι απόλυτα εις βάρος του. Και πως το πετυχαίνει;

Τα πάντα ξεκινούν από τα αποδυτήρια. Εκεί μέσα λοιπόν έχει παγιωθεί πλέον η άποψη ότι ο συγκεκριμένος προπονητής είτε δεν είναι άρτια καταρτισμένος ώστε να περάσει στην ομάδα μια ξεκάθαρη τακτική φιλοσοφία (και όχι το « εσύ παίζεις εδώ, εσύ παίζεις εκεί και πάμε να τους νικήσουμε»), είτε δεν κρίνει σκόπιμο να δουλέψει περισσότερο εξειδικευμένα, θεωρώντας ότι κάποια πράγματα είναι αυτονόητα.

Αν ισχύει το δεύτερο, αν δηλαδή είναι θέμα επιλογής και όχι ανεπάρκειας, τότε έχει λαθέψει απόλυτα, διότι στα τρία πιο απαιτητικά ματς της σεζόν ως σήμερα, η ΑΕΚ απέτυχε: Αποκλείστηκε από τη Σεντ Ετιέν στο ΟΑΚΑ, δεν κατάφερε να νικήσει τον Ηρακλή για να μείνει μόνη πρώτη στη βαθμολογία και ξεγυμνώθηκε στο «Καραϊσκάκης» όπου εμφανίστηκε σαν σκορποχώρι. Ο τακτικός προσανατολισμός της και στα τρία αυτά παιχνίδια δεν αναζητείται, διότι απλούστατα ήταν αόρατος.

Το κλίμα στην ομάδα

Έξυπνα δρώντας ο Κετσπάγια, είπε δύο τρία πράγματα από τα τετριμμένα που λένε οι προπονητές, τους μίλησε για ευθύνες και μετά έστειλε τη μπάλα στην εξέδρα αποφεύγοντας να ζητήσει από τους παίκτες και τη δική τους άποψη για όσα συνέβησαν στα τελευταία δύο ματς. Και εκείνοι περιμένουν πλέον την ανάλυση που θα γίνει μέσω του βίντεο του αγώνα με τον Ολυμπιακό ώστε να καταλάβουν ποια λάθη έκαναν ή πιο σωστά για να εμπεδώσουν ποιες οδηγίες από αυτές που δεν πήραν ποτέ, επέλεξαν να μην τηρήσουν.

Όταν ποδοσφαιριστές ζητούν από το πρώτο πεντάλεπτο ενός τόσο δύσκολου αγώνα, τη βοήθεια από τον πάγκο, όταν οι ίδιοι επισημαίνουν τις τρύπες φωνάζοντας « δεν μας έχει πει» (Μάνταλος) ή « βγαίνουν συνεχώς δύο στην πλάτη μου» (Λαμπρόπουλος), τότε ο προπονητής πρέπει να επέμβει. Ο Κετσπάγια ούτε κάποιο αρχικό σχέδιο είχε εξηγήσει, ούτε λύσεις στην πορεία κατάφερε να βρει, απενεργοποιώντας μάλιστα τον καλύτερο ανασταλτικό μέσο της ομάδας (Σιμόες) που πριν από το ματς έλεγε ότι είναι 100% έτοιμος να παίξει. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα…

Το θέμα της εμπιστοσύνης των παικτών στον προπονητή, είναι πολύ πιο σημαντικό από όσο εντός της ΑΕΚ αντιμετωπίζεται. Αυτή πρέπει να κερδίσει ο Κετσπάγια διότι μέχρι σήμερα την έχει χάσει. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο με παίκτες που δεν αγωνίζονται αλλά και με άλλους που παίζουν. Είναι πολύ σημαντική προϋπόθεση για να γυρίσει αυτή η κατάσταση το να μπορέσει ο Τιμούρ να βρει κώδικες επικοινωνίας μαζί τους, να γίνει η σχέση τους περισσότερο ειλικρινής και λειτουργική από αυτό που ισχύει σήμερα.

Έχει ένα βουνό να ανέβει ο Κετσπάγια και στη συντριπτική πλειοψηφία τους τέτοιες αποστολές αποδεικνύονται ανέφικτες. Από τη στιγμή όμως που αποφασίστηκε ότι (μέχρι νεωτέρας) συνεχίζει, οφείλει να το παλέψει. Το αν η ΑΕΚ χάνει χρόνο μέσα από αυτή την ιστορία ή αν προσπαθεί να κερδίσει τέτοιον προκειμένου να βρει τον επόμενο προπονητή, θα το δείξουν τα αποτελέσματα. Αρχής γενομένης από τη Λάρισα. Διότι άπαντες αντιλαμβάνονται ότι αν κι εκεί αποτύχει, την επόμενη ημέρα ο Τιμούρ θα έχει χαιρετίσει.