Όλα μπορούμε να τα δεχθούμε ως δικαιολογίες τα ακόλουθα: την ανετοιμότητα του Τραΐανού Δέλλα ο οποίος ενδεχομένως και να έκανε τα περισσότερα τάκλιν στην καριέρα του, ενώ γνωρίζουμε όλοι ότι όταν ο Κολοσσός είναι στα καλά του, σπανίως πέφτει στο έδαφος για να προλάβει καταστάσεις. Συνήθως έχει καθαρίσει τη φάση επειδή την έχει διαβάσει.

Να δεχθούμε επίσης ότι η ομάδα έχει φτάσει στο σημείο να εξαρτάται από τον έναν 20χρονο στόπερ που νομίζει πως παίζει στην αυλή του σπιτιού του. Οπότε δικαιούται κιόλας (αφού είναι η δική του αυλή) να επιδίδεται σε ψευτο-τσαμπουκάδες, να παριστάνει ότι δήθεν τον χτύπησαν και αφού αποβάλλεται, να συνεχίζει την παράσταση ως αδικημένος! Έχει φτάσει τόσο χαμηλά η ΑΕΚ σε αγωνιστικό επίπεδο που έχει πέσει στην ανάγκη παικτών με τέτοιες συμπεριφορές; Δυστυχώς ναι...

Μέσα σε όλα διαπιστώσαμε και την τραγικότερη εμφάνιση τερματοφύλακα των τελευταίων ετών, νομίζω τέτοιο χάλι κάτω από τα δοκάρια της ΑΕΚ σε έναν αγώνα τα προηγούμενα 4-5 χρόνια δεν έχουμε ματαδεί! Μόνο ο ανεκδιήγητος Βραζιλιάνος Μαρτσέλο Μορέτο είχε να παρουσιάσει κάτι ανάλογο. Το οξύμωρο είναι ότι από την προετοιμασία «φωνάζει» η μέτρια κατάσταση του Κωνστόπουλου και το γεγονός ότι ο Αραμπατζής εμφανίζεται σαφώς πιο έτοιμος και φρέσκος. Ο μόνος που δεν (;) το βλέπει είναι ο Χιμένεθ!

Ο Ισπανός δεν το κατάλαβε ούτε και μετά την εμφάνιση του δεύτερου στην Τιφλίδα. Μάντης δεν είμαι, όμως έχω την εντύπωση αν ο Κωνσταντόπουλος έμενε στο παιχνίδι (τραυματίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον Αραμπατζή που κράτησε την ομάδα όρθια σε 3-4 περιπτώσεις), η ΑΕΚ θα είχε υποστεί ευρωπαϊκό αποκλεισμό από τον Αύγουστο!

Και η... αμαχητί παραίτηση

Κάπου εκεί ξεφεύγουμε από τις ατομικές γκάφες (αν και σε κακή βραδιά βρέθηκαν επίσης οι Λυμπερόπουλος, Καράμπελας και Γεωργέας κ.α.) και τις δικαιολογίες που αποτελούν μία μονόπλευρη ανάγνωση της ήττας και φτάνουμε στο σημείο της διάθεσης και της ομαδικότητας.

Το « δεν ξέραμε τι παίζαμε, δεν ξέραμε αν έπρεπε να κάνουμε άμυνα ή επίθεση, δεν έχουμε ταυτότητα σαν ομάδα» που εκτόξευσε μετά το τέλος του αγώνα ο Νίκος Λυμπερόπουλος σαφώς ακουμπά (αν δεν τον αφορούσε σε μέγιστο βαθμό) και τον Χιμένεθ, όμως στο συγκεκριμένο θέμα μου φάνηκε ότι ο Μεσσήνιος αποποιήθηκε των μεγάλων ευθυνών των παικτών (γι αυτό και θεωρώ ότι η δήλωσή του σηκώνει διευκρίνηση).

Αν ο Ισπανός ελέγχεται για κάποιες επιλογές της αρχικής ενδεκάδας, δεν σημαίνει ότι δεν είχε καταστρώσει και το σχέδιό του. Τουναντίον το ξεκίνημα του αγώνα έδειχνε ότι η ΑΕΚ και καλά είχε διαβάσει τον αντίπαλό της και σωστά είχε στηθεί στον αγωνιστικό χώρο. Όταν όμως δέχεσαι δύο παιδικά γκολ, δύο τέρματα κυριολεκτικά από το πουθενά και σε αυτά φέρει κύρια ευθύνη ο τερματοφύλακας, οι υπόλοιποι χάνουν την εμπιστοσύνη και τη σιγουριά τους. Το θέμα είναι τι γίνεται από εκεί και πέρα. Το παλεύεις ή απλώς δέχεσαι τη μοίρα σου;

Η γκολάρα του Λεονάρντο αποδείχθηκε απλώς μία αναλαμπή. Διότι οι υπόλοιποι είχαν πάψει να το πιστεύουν από νωρίς και η ψυχολογία τους δεν άλλαξε ούτε μετά από το 2-1. Έτσι ήρθε και το τρίτο τέρμα των Βέλγων μέσα από μία γενικότερη στάση αδράνειας, χαλαρότητας και σύλληψης του εγκεφάλου ότι από το 2-0... « πάει, το χάσαμε το ματσάκι».

Δεν περίμενα από την ΑΕΚ να νικήσει, θα ήταν υπερβολή να ζητάμε κάτι τέτοιο από μία νέα ομάδα κι ενώ είχαν περάσει 21 ημέρες από τον τελευταίο επίσημο αγώνα της. Δεν το είχαν πετύχει εκεί μέσα, στο «Κονστάντ φαν ντε Στοκ», πολύ πιο ποιοτικές και έμπειρες ΑΕΚ των περασμένων ετών. Και η ισοπαλία ακόμα θα ήταν έκπληξη για μένα.

Όμως το 4-1 και γενικά αυτή η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου προκαλούν θλίψη και λειτουργούν αποτρεπτικά για τον κόσμο. Απόλυτα δικαιολογημένα θεωρώ. Άντε τώρα να τους πείσεις να έλθουν στο γήπεδο. Άντε να τους ζητήσεις να βάλουν πάλι πλάτη στα δύσκολα και το χέρι στην τσέπη. Χρειάζεται προσπάθεια γι αυτό, δεν κερδίζεται έτσι η εμπιστοσύνη. Είναι νωρίς ακόμα και υπάρχουν περιθώρια. Αρκεί οι παίκτες να το θέλουν και κυρίως να αποδεικνύουν ότι το θέλουν και ότι το προσπαθούν μέσα στο γήπεδο, όχι στα λόγια.

Βαγγέλης Αρναούτογλου