Με έβαλαν σε διαδικασία να το "σιχαθώ" πριν ακόμα το παρακολουθήσω. Κλισέ κουταμαρούλες δίχως την παραμικρή αίσθηση σοβαρότητας ή έστω χιούμορ ειπωμένες από παράγοντες, αλαζονείες και μικρότητες του οπαδικού Τύπου, κλαψουρίσματα (για να μην πω… νιαουρίσματα) δημοσιογράφων για το ποιος θα είναι ο διαιτητής, σαλιαρίσματα (λίγων ευτυχώς) ποδοσφαιριστών για μία λεζάντα στα Μ.Μ.Ε.

Αυτή η διακοπή του πρωταθλήματος έδωσε δυστυχώς ακόμα περισσότερο χρόνο για να απολαύσουμε όλα αυτά τα κακοήθη, μίζερα και ενοχλητικά που περιστοιχίζουν την ποδοσφαιρική καθημερινότητά μας. Μάθαμε ποιον διαιτητή θέλει ή δεν θέλει ο τάδε δημοσιογράφος (λες και του πέφτει λόγος), διαβάσαμε… παραινέσεις (!) προς τους βοηθούς να σηκώνουν τη σημαία τους σωστά και ασφαλώς χορτάσαμε από… καρότα, κότες, λαγούς και λοιπές ανοησίες.

Πριν από το ντέρμπι του Ιμπαγάσα και του Κατσουράνη, του Τζιμπούρ και του Λέτο, του Μέλμπεργκ και του Μπουμσόνγκ, την παράσταση έκλεψαν όλοι οι "άκυροι" τύποι που "τροφοδοτούν" αναγνώστες και οπαδούς με μίσος, αλαζονεία και κυρίως… τη συνήθη βλακεία που χαρακτηρίζει τον προθάλαμο των "αιώνιων" ντέρμπι (ειδικά) την τελευταία 10ετία.

Κάποτε στα γήπεδα…

Ως ουδέτερος, φίλος της ΑΕΚ αλλά και γιος πατέρα που υποστήριζε (ένθερμα αλλά και με σεβασμό προς τον αντίπαλο) τον Ολυμπιακό, έχω παρακολουθήσει αρκετά ντέρμπι "αιωνίων". Κάμποσα ακόμα και μέσα στο "Καραϊσκάκη" ή στο "Ολυμπιακό Στάδιο". Ο πατέρας Ολυμπιακός και ο θείος Παναθηναϊκός, συνήθιζαν να πηγαίνουν μαζί στα ντέρμπι. Και γούσταραν πολύ να το κάνουν! Γούσταρα κι εγώ να πηγαίνω μαζί τους, ασχέτως με το ότι υποστήριζα άλλη ομάδα.

Δεν θυμάμαι ποτέ να προϋπάρχουν δύο εβδομάδες τέτοιου μίσους μεταξύ τους. Ημέρες απέχθειας και εχθρότητας, όπως αυτές που προηγήθηκαν. Ημέρες επαίσχυντης προπαγάνδας για να πιεστούν ψυχολογικά οι τρεις άνθρωποι που θα βγουν στο γήπεδο να διευθύνουν ένα ποδοσφαιρικό ματς, γνωρίζοντας ότι με όσα προηγήθηκαν, άπαντες (θα) είναι προκατειλημμένοι ενάντιά τους.

Μακάρι να έπαιζαν σε άλλη χώρα

Με ξενέρωσαν όλα αυτά, αλλά το ματς θα το παρακολουθήσω. Γιατί γουστάρω να βλέπω τις κινήσεις του Τζιμπούρ, να απολαμβάνω την ιδιοφυΐα που ακούει στο όνομα Ιμπαγάσα, να διακρίνω την ψυχραιμία του Μέλμπεργκ. Και ακόμα να ξεσηκώνομαι με τις κούρσες του Λέτο σκεπτόμενος πόσο θα γούσταρα να έπαιζε στην ΑΕΚ, να θαυμάζω την αρχοντιά του Μπουμσόνγκ και να επικροτώ την επιβλητικότητα του Κατσουράνη σε όλους τους χώρους του γηπέδου.

Σε αυτή την παρέα θα άξιζε να παίξει το Σάββατο σε μία άλλη χώρα, σε ένα γήπεδο με φίλους και των δύο ομάδων και όσων ουδέτερων θα ήθελαν να βρίσκονται εκεί για να απολαύσουν ένα πραγματικά πολύ σπουδαίο ματς.

Ένα ντέρμπι που πλέον σου δίνει την εντύπωση ότι διεξάγεται περισσότερο για να ικανοποιήσει την προσωπική αυταρέσκεια του κάθε "άκυρου" κουτοπόνηρου τύπου που αντί να περιμένει πως και πως το συγκεκριμένο παιχνίδι επειδή γουστάρει τη μπάλα, ενδιαφέρεται μόνο για τον φανατισμό του, το πώς θα προσβάλει, θα ειρωνευτεί, θα βάλει ακόμα ένα λιθαράκι σε αυτόν τον κατευθυνόμενο αποπροσανατολισμό των μαζών.

Δυστυχώς είναι οι λιγότεροι πλέον εκείνοι που προσμένουν τα ντέρμπι αυτά επειδή αδημονούν για το ποδοσφαιρικό θέαμα και έχουν στο μυαλό τους να κάνουν μία όμορφη καζούρα στον αντίπαλο (και καλό φίλο) μετά το τέλος τους. Η εβδομάδα που προηγείται του αγώνα προσφέρεται για πόλεμο και εκείνη που ακολουθεί για εξευτελισμό. Αν για κακή τύχη τους, προκύψει καμία ισοπαλία, πάει, χάλασε η… «διασκέδαση». Κοιτάξτε γύρω σας και θα το διαπιστώσετε…