Όταν έχεις το μικρόβιο στο αίμα (το λέει και το σχετικό σύνθημα άλλωστε) δύσκολα μπορείς να το νικήσεις. Και το συγκεκριμένο μικρόβιο είναι πολύ ισχυρό, το anti-virus δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί, ούτε νομίζω ότι αυτό μπορεί να συμβεί ποτέ. Δεν το θέλουμε άλλωστε.

Δεν το θέλει ούτε και ο Ντέμης κι ας νιώθει πληγωμένος όχι ασφαλώς από τη δίκαιη κριτική που του ασκήθηκε, αλλά για τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Αρχικώς έλεγε ότι δεν θέλει να επιστρέψει, όμως είναι βέβαιο ότι μέσα του «φλέγεται» γι αυτή τη δεύτερη ευκαιρία. Αρκεί να υπάρχει το έδαφος, να ευνοούν οι συνθήκες.

Δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από την ΑΕΚ ειδικά όταν θεωρείς μέσα σου ότι έχεις ακόμα να δώσεις. Ότι αδίκησες και εκείνη αλλά και τον εαυτό σου ενώ θα μπορούσες να έχεις πετύχει πολλά περισσότερα αν έδινες περισσότερη βάση στη φωνή που μέσα σου έλεγε « βάλε φρένο Ντέμη, μην παραμυθιάζεσαι, μην κάνεις μανούβρες από το αρχικό πλάνο σου, μην χαλάς τον προγραμματισμό σου, μην μεγαλοπιάνεσαι με ανέφικτους στόχους, πάτα στη γη και άπλωσε τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το σεντόνι σου».

Όλοι αποτελέσαμε μέρος του προβλήματος

Δυστυχώς, η ιστορία των τελευταίων 20 (και πλέον ετών) έχει «γράψει» ότι πάντοτε πρέπει να πλανάται από πάνω μας το φάντασμα της «αιτίας όλου του κακού». Είτε θα είναι ο «προδότης» ή «βάτραχος», είτε ο «κοντός» ή «οπαδός του χαφιεδισμου».

Τα δικά μας ευφυολογήματα (και λέω δικά μας διότι δεν έχει σημασία μόνο το ποιος τα έπλασε, αλλά και το γιατί όλοι μα όλοι εμείς κάποιες ή πολλές φορές τα ασπαστήκαμε, τα ψιθυρίσαμε ή τα φωνάξαμε στο γήπεδο!) είναι αυτά που χαρακτηρίζουν και την κιτρινόμαυρη πορεία των τελευταίων δεκαετιών. Μία πορεία που ευλογήθηκε από στιγμές ενότητας αλλά και οδήγησε το όχημα σε εκτροχιασμό πολύ περισσότερες εξαιτίας της διχόνοιας.

Τι κάνουμε λοιπόν σήμερα; Αφήνουμε αυτόν που προσπαθεί να δώσει τη λύση, όπως κι αν λέγεται, να προχωρήσει και να φέρει εις πέρας την αποστολή; Ή προτιμούμε να σκάβουμε στο παρελθόν αναζητώντας το τσεκούρι του (εμφύλιου) πολέμου; Δίνουμε την ευκαιρία σε εκείνον που πραγματικά προσπαθεί να μας οδηγήσει έξω από το τούνελ ή του τραβάμε το χαλί κάτω από τα πόδια επειδή είμαστε μίζεροι, εγωπαθείς και λάτρεις της αναταραχής και της ανούσιας εκδίκησης;

Θυμάμαι ότι τα ίδια ακριβώς έγραφα κατά την δεύτερη επιστροφή του Μπάγεβιτς. Σύμφωνοι, δεν ήταν πια ο προπονητής που πολλοί μέσα μας θέλαμε να είναι, ωστόσο ήταν αρκετοί δυστυχώς εκείνοι οι οποίοι προτού ακόμα πιάσει δουλειά βάλθηκαν να τον ξεσκίσουν, ακόμα και να τον ξεφτιλίσουν. Όσοι στήριξαν την προσπάθειά του γιατί πάνω από όλα ήθελαν να βγει κερδισμένη η ΑΕΚ, χαρακτηρίστηκαν ποικιλοτρόπως: αλλόθρησκοι, μπαγεβιτσικοί, ως και προδότες!

Ανάμεσα τους κι εγώ διότι ναι, το ομολογώ, ήθελα να πετύχει ο Μπάγεβιτς. Για να πετύχει και η ΑΕΚ. Δεν ξέρω πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό βέβαια για μερικούς, το να θέλεις δηλαδή να προχωρήσει η ομάδα σου ανεξαρτήτως του προσώπου, το οποίο για σημαντική μάζα ανθρώπων που ασπαζόμαστε και μεταλαμπαδεύουμαι την ίδια ιδέα, ήταν τότε ανεπιθύμητο.

Το ίδιο επιθυμώ και τώρα. Το ίδιο πρέπει να θέλουμε όλοι μας. Είτε αυτός που προσπαθεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο σήμερα λέγεται Ντέμης, είτε αύριο ονομάζεται Μπάγεβιτς, η ουσία είναι μία και δεν αλλάζει: η ΑΕΚ πρέπει να προχωρήσει, να γίνει ξανά υγιής, να αποκτήσει σημαντικότητα, να πάψει να μοιάζει με φτωχό συγγενή, να μας κάνει να γουστάρουμε όταν πηγαίνουμε στο γήπεδο και πάνω από όλα να μας ενώσει όπως μόνο αυτή ξέρει και μπορεί.

Να επιστρέψουμε στο «εμείς»

Το να αφορίζεις είναι εύκολο. Το να προτείνεις, να ξεχνάς οτιδήποτε σε πλήγωσε και να συγχωρείς δίνοντας τη δεύτερη ευκαιρία (από την οποία στο κάτω κάτω της γραφής προσδοκούμε να βγούμε όλοι μας ψυχικά και συναισθηματικά ωφελημένοι) είναι σαφώς δυσκολότερο. Κι όμως δεν θα έπρεπε να είναι... Διότι εμείς που επικαλούμαστε τη διαφορετικότητα, έχουμε βαλθεί να χωριστούμε σε στρατόπεδα για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας.

Το να δίνεις την ευκαιρία σε κάποιον που προσπαθεί να βοηθήσει, στον οποιονδήποτε, ξεχνώντας όσα σε πλήγωσαν και αφήνοντας πίσω σου όλα εκείνα που σε έκαναν να διαφωνείς μαζί του, δεν συνιστά «προδοσία», ούτε είναι «κωλοτούμπα». Εγώ αυτό το θεωρώ μεγαλείο!

Εκ του αντιθέτου, οποιαδήποτε άλλη στάση καταδεικνύει σκοπιμότητα και ασφαλώς βάζει την ΑΕΚ σε μεγαλύτερο κίνδυνο. Ας τα έχουμε όλα αυτά στο μυαλό μας ως υπενθύμιση κάθε φορά που ο εκνευρισμός της στιγμής θα μας θολώνει τη σκέψη. Και ας υποδεχτούμε τη λύση που μας δίδεται με αισιοδοξία, όχι καχύποπτα.

Είτε λέγεται Ντέμης, είτε όπως αλλιώς, αρκεί να είμαστε βέβαιοι: ότι είναι καθαρός και τίμιος. Και αυτό στην προκείμενη περίπτωση και ανεξαρτήτως τα δεκάδες μικρά ή μεγάλα (όπως τα ερμηνεύει ο καθένας) λάθη (του Νικολαΐδη κατά τη διάρκεια της πρώτης προεδρίας του) δεν μπορεί να αμφισβητηθεί...