Ακόμα και σήμερα, ημέρα χαράς και ελπίδας μετά το 4-0 επί της Βέροιας , κοιτώντας τον βαθμολογικό πίνακα θλίβεσαι. Η ΑΕΚ τελευταία... Ύστερα από 11 αγώνες ουραγός του πρωταθλήματος. Στο σημείο αυτό αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς, δεν δικαιούσαι να πετάς στα σύννεφα ή να μοιράζεις συγχαρητήρια για μία σπουδαία νίκη. Αυτό που κάποτε έμοιαζε με αυτονόητο, σήμερα αντιμετωπίζεται ως επίτευγμα. Είναι η πιο τρανή απόδειξη για το πόσο κοντά έφτασε η ομάδα αυτή στην κατάρρευση.

Και ακόμα, εξακολουθεί να μην απέχει πολύ... Στα επόμενα τρία ματς, αυτά απέναντι στις ομάδες οι οποίες δίνουν τον δικό του αγώνα για τον ίδιο σκοπό, την παραμονή στην κατηγορία, η ΑΕΚ θα κληθεί να ξεπεράσει τις συστολές της, να παρουσιάσει ανωτερότητα, να πάρει αποτελέσματα. Τότε ναι, μετά από τρεις νίκες (απέναντι σε Λεβαδειακό, ΠΑΣ Γιάννενα και Πανθρακικό), θα μπορούμε να μιλάμε για ημέρες ασφάλειας. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, ας έχουμε πάντοτε στην άκρη του μυαλού μας ότι οι χτυπητές αδυναμίες υπάρχουν ακόμα, δεν εφευρέθηκε ακόμα η μαγική γόμα για να τις σβήσει με μία κίνηση.

Ωστόσο με τον Λίνεν στο τιμόνι...

... η ΑΕΚ απέκτησε ταυτότητα και χαρακτήρα. Όπως τότε, το καλοκαίρι του 2004, όταν ο Φερνάντο Σάντος, αφού είδε και απόειδε με την ανώφελη προσπάθεια να δημιουργήσει μία ΑΕΚ που θα είχε (εντός των γηπέδων) στόχο κυριαρχικό και σχέδιο, μάζεψε τους ποδοσφαιριστές τους στο Βερονέλλο (λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Βερόνα ) και τους είπε:

« Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε επίθεση, τουλάχιστον θα παίζουμε άμυνα». Και προσέξετε, το είπε σε μία παρέα παικτών η οποία περιλάμβανε και εξέχουσες ποδοσφαιρικές μορφές, όπως μεταξύ άλλων ο Νίκος Λυμπερόπουλος και ο Κώστας Κατσουράνης. Αξίες και προσωπικότητες που δεν υπάρχουν στην εφετινή ομάδα.

Κάπως έτσι και ο Λίνεν, πέρασε γρήγορα στο άλλο άκρο από εκείνο που είχε «γαντζωθεί» ο Βαγγέλης Βλάχος ο οποίος δεν ήταν τόσο πραγματιστής όσο ο Γερμανός. Απέναντι στο « ΑΕΚ είμαστε, 11 καρέκλες να βάλουμε να παίξουν, πρέπει να είμαστε κυριαρχικοί» του προκατόχου του, ο Λίνεν επέλεξε τον αντίθετο δρόμο. Διδάσκοντας την υπομονή και την αυτοκυριαρχία, τους έβαλε στη λογική του « περίμενε και χτύπα την κατάλληλη στιγμή». Όχι ότι είναι κάτι εύκολο το να κάνεις συντονισμένη άμυνα, θέλει και αυτό την τέχνη του όπως είχε πει εύστοχα ο Χαντζάρας.

Προσγειωμένα αλλά με αυτοπεποίθηση

Βλέποντας αυτή την ΑΕΚ να επιχειρεί την αντεπίθεση της με πρώτα βιολιά τον Φούντα, τον Κατίδη και τον Βαλεντίνο Βλάχο, δικαιούσαι να ατενίζεις αισιόδοξα το μέλλον. Στο παρόν όμως δεν αλλάζουν πολλά πράγματα, τουλάχιστον όχι άμεσα. Είναι εύκολο για παιδιά τέτοιας ηλικίας να χάσουν το μυαλό τους αν δεν υπάρξει ο κατάλληλος προσανατολισμός. Και συνάμα δύσκολο όσο προπονητής της ομάδας είναι ο Λίνεν .

Αυτό είναι το ως σήμερα σπουδαιότερο επίτευγμά του. Έχει οπλίσει με αυτοπεποίθηση (και τούτο φάνηκε και στο ματς απέναντι στον Ολυμπιακό - τουλάχιστον για όσο το διάστημα το επέτρεψε ο σκανδαλωδώς προστατευόμενος της ελληνικής ποδοσφαιρικής κατάστασης διαιτητής Σιδηρόπουλος) τα νέα παιδιά, κρατώντας τα παράλληλα προσγειωμένα στο έδαφος, καρφωμένα στη δική του ποδοσφαιρική γη.

Όλα αυτά θα ισχύουν και θα βελτιώνονται όσο οι αντοχές του Γερμανού θα βαστάνε σε πείσμα της διοικητικής ένδειας που έχει γονατίσει την ΑΕΚ. Αν σύντομα δεν υπάρξουν ιδιοκτησιακές εξελίξεις, ο Λίνεν θα εξελιχθεί σε ακόμα ένα θύμα μίας κατάστασης που στο τέλος εξουθενώνει όλα τα υγιή κομμάτια της ομάδας.

Θυμηθείτε τι συνέβη με τον Χιμένεθ. Η διοικητική ανυπαρξία κόντεψε να τον τρελάνει, τον έκανε να ασχολείται με όλα και όχι με τον επόμενο αγώνα, όπως θα ήθελε κάθε προπονητής μίας υγιούς ομάδας. Και στο τέλος, όταν πλέον είχε χάσει τη μπάλα λόγω της ανικανότητας των τότε διοικούντων να (του) παρουσιάζουν την αλήθεια, χαρακτηρίστηκε «μάγειρας» και «παπατζής» από τους περισπούδαστους του ελληνικού Τύπου. Ναι, είναι ο ίδιος Χιμένεθ που κι εφέτος τα πηγαίνει περίφημα στην Πριμέρα Ντιβισιόν ως προπονητής της Σαραγόσα. Αυτός ο «παπατζής», αυτός ο... αποτυ-Χιμένεθ.