Το πρώτο εύκολο και ξεκάθαρο συμπέρασμα για την κακή εικόνα της ΑΕΚ στο μεσοεπιθετικό κομμάτι εξάγεται από την απουσία του Πέτρου Μάνταλου.

Ποδοσφαιριστής με τα χαρακτηριστικά του, τις ηγετικές ικανότητές του και την ευχέρειά του στη μεταφορά της μπάλας, δεν υφίσταται άλλος στο κιτρινόμαυρο ρόστερ. Και απαντήθηκε μια και καλή το ερώτημα αν ο Μπακασέτας μπορεί να διαδραματίσει το συγκεκριμένο ρόλο. Όχι, δε μπορεί.

Διότι είναι άλλου τύπου παίκτης και όχι επιτελικός κουβαλητής και οργανωτής. Έχει ένα εξαιρετικό αριστερό πόδι αλλά όχι συγκεκριμένη θέση.

Τι κάνει λοιπόν η ΑΕΚ όταν αναγκάζεται να αγωνιστεί χωρίς τον Μάνταλο, όπως εν προκειμένω της συμβαίνει αυτό το διάστημα; Αν κρίνουμε από το πρώτο ματς, μια τρύπα στο νερό.

Συγκεκριμένο σχέδιο δεν υπήρχε, οι ποδοσφαιριστές μαζεύονταν σε ελάχιστο χώρο, τράκαραν ο ένας πάνω στον άλλον, μεταφέρονταν χωρίς να υπάρχει σχετική εντολή από εδώ και από εκεί προσπαθώντας ο καθένας ατομικά και όχι βάσει τακτικού πλάνου, να βρει τη λύση μέσα από εξεζητημένες ενέργειες. Άναρχα, βιαστικά, σε κάποιες περιπτώσεις απονενοημένα.

Από τον πάγκο δεν υπήρχε βοήθεια πέραν του ανακατέματος της ήδη ανακατεμένης τράπουλας. Οι παίκτες που εισήλθαν στην πρώτη δόση αλλαγών (Χριστοδουλόπουλος και Πλατέλλας) είχαν φρεσκάδα και θέληση, ωστόσο πάνω στην πρεμούρα τους να έρθει ένα γκολ, αναλώθηκαν σε παιχνίδι ένας εναντίον όλων. Το καλύτερο που κατάφεραν ήταν να κερδίσουν κάποια κόρνερ τα οποία πέρασαν ανεκμετάλλευτα.

Άλλη ιστορία και αυτή με τα κόρνερ… Όλα εκτελεσμένα στο πρώτο δοκάρι σε σημείο που υπήρχε μόνο αντίπαλος και ενώ οι συμπαίκτες του εκάστοτε εκτελεστή έκαναν κίνηση προς το δεύτερο! Η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση σε έκανε να αναρωτιέσαι αν γινόταν επίτηδες. Όχι, δεν είναι έτσι.

Θέμα δουλειάς και προπόνησης είναι και αυτό. Πάνω που λέγαμε ότι η ΑΕΚ πήρε ύψος, έχει γίνει λιγότερο απειλητική από ποτέ στις στημένες φάσεις τις οποίες κερδίζει με το τσουβάλι. Σε ματς που τίποτα δεν σου βγαίνει, ένα γκολ από κόρνερ ή φάουλ (από τα πολλά που η Ένωση είχε χθες την ευκαιρία να εκτελέσει) θα σου δώσει τη λύση.

ΤΟ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ

Από όλα όσα ο Κετσπάγια είπε μετά το τέλος του αγώνα για να εξηγήσει τη γκέλα κόντρα στον Ηρακλή (η οποία συμφωνούμε ότι μέρος του ποδοσφαίρου είναι), μου έκανε εντύπωση η άποψη ότι " δεν χρειάζεται προπονητή το ντέρμπι που έρχεται, ξέρουν με ποιον παίζουν".

Δεν ξέρω πως ακριβώς το εννοεί, αλλά βάσει των όσων ως σήμερα έχουμε δει, αυτό ακριβώς που η ομάδα χρειάζεται είναι τακτικός προσανατολισμός. Κι αυτόν αν δεν κάνω λάθος (που δεν κάνω) ο προπονητής είναι εκείνος που τον καθορίζει.

Ειδικά σε αγώνες που πρέπει να είσαι διαβασμένος και μια σκέψη μπροστά ακόμα και για το πότε ο κάθε ποδοσφαιριστής του αντιπάλου θα θελήσει (συγχωρείστε μου το αδόκιμο) να πάει προς νερού του.

Είναι μια διαφορετική από όλες τις μάχες που η ΑΕΚ στη φάση της αναδόμησής της έχει δώσει, αυτή της ερχόμενης Κυριακής. Και λογικά δίχως τον Μάνταλο διαθέσιμο, αλλά με τον Αλμέιδα στην κορυφή της επίθεσης.

Ίσως το παιχνίδι να βολέψει την Ένωση περισσότερο γιατί είναι βέβαιο ότι θα παίξει πίσω από τη μπάλα και θα ψάξει στον αιφνιδιασμό, ωστόσο ακόμα και αυτή η εύκολη στα λόγια προσέγγιση, απαιτεί σχεδίαση και κατευθυντήριους άξονες.

Όταν κλέβεις τη μπάλα πρέπει να ξέρεις και τι θα την κάνεις. Το να "χτυπήσεις" με ταχύτητα στην κόντρα είναι και αυτό μια τέχνη και προϋποθέτει συνεργασίες.

Όλα αυτά είναι πράγματα που πρέπει να δουλεύονται στις προπονήσεις και όχι να εξυπακούονται ως δήθεν βασικά θεωρήματα που κάθε ποδοσφαιριστής υποτίθεται ότι οφείλει να γνωρίζει. Κι αυτό που ως σήμερα γνωρίζουμε είναι ότι στη συγκεκριμένη ιστορία, η δουλειά που έχει γίνει είναι κάπως ελλειμματική.

Photo credits: ACTION IMAGES