Έλληνα, χαμογέλα και λίγο
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για την πρωτιά της Ελλάδας στον γ' όμιλο του Eurobasket και την απόσταση χαράς- λύπης.
Είναι κάτι αγώνες, που λες «θα κάνω πάρτι». Είναι κάτι αγώνες που νομίζεις ότι είναι εύκολοι. Είναι κάτι ματς, που μπορεί να χαμογελάς και ξαφνικά να κλαις με μαύρο δάκρυ. Από την πρώτη μέρα που πατήσαμε στην αρένα του Ζάγκρεμπ, βλέποντας όλες τις ομάδες, εντόπισα ότι στη δική μας ομάδα, μόνο η Σλοβενία θα μπορούσε να δημιουργήσει θέματα. Κι ας το έβγαλα αυτό το συμπέρασμα, βλέποντάς τους να χάνουν από τους Κροάτες.
Οι λόγοι που με οδήγησαν σε τούτο το συμπέρασμα, ήταν συγκεκριμένοι: Πρόκειται για ένα ισορροπημένο σύνολο, που ξέρει τι όπλα διαθέτει. Ο Γιούρι Ζντόβτς είναι σοβαρός άνθρωπος και έχει μάθει από παίκτης να πατάει στα σίγουρα. Και είναι και χαμηλών τόνων. Έχει μια ομάδα, χωρίς φοβερούς ψηλούς. Με τον Ντράγκιτς να κάνει τη βεντέτα, τον Μπλάζιτς να σουτάρει από παντού και όλα τα άλλα παιδιά δίπλα τους να μάχονται, να χτυπιούνται, να βαράνε, να κυνηγάνε, κάθε φάση.
Αυτές τις ομάδες πρέπει να φοβάσαι και να υπολογίζεις, ειδικά όταν έχουν δίπλα τους και χιλιάδες φωνακλάδες οπαδούς. Οι Σλοβένοι, παίρνουν κάθε μέρα τα πούλμαν διασχίζουν μιάμιση ώρα απόσταση και κάθονται στις θέσεις τους, έτοιμοι να παίξουν κι αυτοί. Κάπως έτσι στήθηκε και το σκηνικό στο Ζάγκρεμπ. Η αλήθεια είναι, ότι οι Σλοβένοι πίστεψαν πως θα έκαναν τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία τους. Όμως όπως επισήμανε και μετά το ματσάκι με τους Γεωργιανούς, η ελληνική ομάδα έχει κάποιους παίκτες που όταν η μπάλα καίει, όταν για άλλους ζυγίζει εκατό κιλά, για αυτούς είναι απλά ένα κομμάτι γλυκό, που θα καθίσουν να το απολαύσουν.
Μεγάλο πράγμα να έχεις τον Σπανούλη με τα ρούχα της Ελλάδας, έτσι δεν είναι; Άλλες φορές τα βάζει(συνήθως), άλλες τα χάνει. Αλλά τουλάχιστον ξέρεις, ότι τον παίκτη που θα μπει μπροστά, τον έχεις εσύ και όχι οι άλλοι. Μεγάλο πράγμα να κάνει τα κολπάκια του ο Πρίντεζης και να τρώνε τα «πεταχτάρια» οι αντίπαλοι. Μπορούσης- Κολοσσός για άλλο ένα ματς και δίπλα του ο Κουφός που στηρίζει απίστευτα. Τέρατα ψυχραιμίας οι Ζήσης και Καλάθης. Τελικά για όλους αυτούς, εμείς έχουμε τον φόβο ότι δε μπορούν να γίνουν ομάδα; Γιατί δηλαδή; Υπάρχουν πολλοί Περπέρογλου να μπαίνει πέντε λεπτά, να ποστάρει για πλάκα και να δίνει πέντε λύσεις; Υπάρχουν πολλοί Καϊμακόγλου, να εμφανίζεται από τον πάγκο, να βγάζει ασίστ να βάζει δύναμη και να ξεκουράζει τον Πρίντεζη;
Για καθίστε ρε παιδιά, μήπως στο τέλος το παρακάναμε από την τρομάρα μας για τα προηγούμενα χρόνια; Μπορεί. Αλλά επειδή πάει και γούρι, ας συνεχίσουμε έτσι: Τίποτα δεν κάναμε. Τίποτα δεν πετύχαμε. Είμαστε η εθνική της Ελλάδας που από το 2009 έχει να κερδίσει νοκ- άουτ ματς. Και πάμε τώρα ως πρώτοι του τρίτου ομίλου στη Λίλ. Για να ξορκίσουμε και αυτή την κατάρα. Ένα σύνολο που όταν πατήσει το γκάζι, ξέρει να εξαφανίζεται. Όταν όμως κάνουμε κοιλιά, εκεί αδερφάκι μου, η ομάδα γίνεται πιο χοντρή και από τον… Γκρισίνο τον αγαθό γίγαντα στον Ποπάι. Δώσαμε «αέρα» και δικαιώματα στους αντιπάλους να μειώσουν στο καλάθι. Να ξεσηκωθούν οι οπαδοί τους και να τους υποστηρίξουν και οι ουδέτεροι. Γιατί όπως ξέρετε σε όλο τον κόσμο, πάντα οι ουδέτεροι πάνε στην πλευρά του φαινομενικά αδύναμου.
Να γράψω και για τον Κατσικάρη κάτι: Θεωρώ ότι τον έχουν ρημάξει στην κριτική, του έχουν λίγο «αλλάξει τα φώτα», μόνο και μόνο επειδή έχει πολλούς και καλούς παίκτες. Ακόμη και για το ότι επέλεξε να έρθει με τους 12 καλύτερους, του το χρέωσαν αρνητικά. Καταλαβαίνετε για τι μιλάμε; Όλους τους προπονητές τους ρημάζουν που δεν παίρνουν τους καλύτερους και στην Ελλαδάρα μας, υπήρχαν πολλοί που τον «χρέωσαν» γιατί έκανε το αντίθετο. Δε ξέρω που θα φτάσουμε, αλλά αυτό το να απέχει η ευτυχία από τη δυστυχία και η αποθέωση από το ανάθεμα, ένα χιλιοστό, εγώ δεν το αντέχω.
Και για να τελειώνουμε, καιρός είναι για λίγο χαρά και σε εμάς. «Θέλω να βλέπω χαμόγελα» έγραψα μετά το ματς με τους Σκοπιανούς. Και πραγματικά βλέπω μια ομάδα που πλέον γελάει και το ευχαριστιέται. Και ο Παπανικολάου με τον Μάντζαρη δεν έπαιξαν δευτερόλεπτο, αλλά χάρηκαν γιατί κέρδισαν, γιατί στο κάτω- κάτω θα ‘ρθει η ώρα να παίξουν και πρέπει να ‘ναι έτοιμοι. Όπως ήταν ο Περπέρογλου που δεν αγωνίστηκε(ο μόνος) δευτερόλεπτο κόντρα στην Γεωργία. Υπομονή λοιπόν, να ρθουν και τα νοκ- άουτ ματς και τα πιο δύσκολα και τα πιο «καυτά». Κι εκεί αν θέλει κι ο Θεός, ίσως να γίνει και κανά καλό.
