Ίσως οι αράδες που θα ακολουθήσουν να προκαλέσουν και κάμποσες αντιδράσεις. Όταν όμως μιλάμε για ποδόσφαιρο, όταν μιλάμε για μεγάλες ομάδες και κυρίως όταν μιλάμε για κρίσιμες αποφάσεις, το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να ρίχνεις μια μπουνιά στο μαχαίρι.

Να πηγαίνεις καταμέτωπα στην αλήθεια και να προσπαθείς να κρίνεις, όσο πιο σωστά γίνεται. Βέβαια το σωστό και δίκαιο, είναι σχετικό. Ο Ολυμπιακός είναι ξανά στην αναζήτηση προπονητή, αλλά και στην… αναζήτηση δυναμικού ρόστερ!

Είναι και πάλι στα… χαρακώματα για να βρει έναν Χριστιανό, που θα μπορέσει να κουμαντάρει αυτό το ομολογουμένως τεράστιο, δύσκολο και περίεργο βαπόρι.

Ένα βαπόρι, που ‘χει μάθει να σεργιανάει σε περίεργες θάλασσες, πολλές φορές να «χτυπιέται» από εχθρούς και φίλους, αλλά έστω και με αντίξοες συνθήκες φτάνει στο λιμάνι του. Με τους καπεταναίους όμως πάντα κάτι τρέχει. Κι επειδή βαριέμαι να το συνεχίσω ποιητικά, αλλάζω ύφος και πάω στην ουσία:

Προσωπικά, ήμουν βέβαιος(τα έλεγα στο 10 το κακό) ότι ο Περέιρα θα έφευγε. Αυτό το « πήρε ντάμπλ, ανέβασε μετοχές», ήταν πιο κακό ανέκδοτο και από αυτά που στέλνουν ακροατές και γελάνε ο Φιλέρης με τον Μπάλο μόνο. Ο Πορτογάλος « το ‘χε χάσει το παιχνίδι» κι ας λέτε ορισμένοι ότι μια ζωή « τα βάζουμε με τους προπονητές». Όχι δεν τα βάζουμε με κανέναν προπονητή. Ο Περέιρα τα έβαλε με όλους και με όλα. Μπέρδεψε τα πάντα. Ακόμη και τη μαγκιά του σωματείου, τη διαχειρίστηκε λάθος. Άλλο μάγκας και άλλο νταής. Ο Πορτογάλος έκανε νταηλίκια και μέσα στα αποδυτήρια. Και το ότι στο τέλος κάθε ματς έπιανε και φίλαγε όλους τους παίκτες, δεν απασχολούσε κανέναν. Είναι από τους λίγους που κρίθηκε περισσότερο από όσα έκανε εκτός γραμμών, γιατί δεν είχε και πολλά να κάνει εντός. Θα είναι άδικο να του «χρεώσεις» την όποια άσχημη ποδοσφαιρική εικόνα, γιατί δεν ήταν δική του η ομάδα. Εξάλλου, υπήρξαν και παιχνίδια που οι «ερυθρόλευκοι» δεν αγωνίστηκαν άσχημα. Μην είμαστε υπερβολικοί και μη λέμε ό,τι μας κατέβει. Ο Περέιρα ωστόσο, δεν έπεισε ποτέ. Κακό τάιμινγκ; Λάθος σκέψεις;

Λάθος συμπεριφορές; Του είπαν να… χέσει και αυτός ξε…κε που λέει κι ο σοφός λαός; Τι να σας πω; Όλα μέσα είναι. Και αυτό το ταξίδι στη Σκωτία, απλά ήταν η αφορμή για να «σπάσει» το ραγισμένο τζάμι. Τα «δεν ξέρουν δε γνωρίζουν» τα αφήνω στην άκρη. Εδώ παιζόταν στο στοίχημα αν θα πάει Σέλτικ ή Ρέιντζερς. Και μπορεί να πάει και στην ευχή του Θεού και της Παναγίας ο άνθρωπος. Όμως ακόμη και τούτη η ιστορία βγήκε με στραβό τρόπο προς τα έξω. Ο Περέιρα μάλλον είχε πάρει πρέφα τι γίνεται. Και έτσι «έπαιξε το ζάρι» της Σκωτίας. Το θέμα είναι, ότι αν ήταν προπονηταράς ή αν είχε προσφέρει έργο, μάλλον και οι Ολυμπιακοί θα το διαχειρίζονταν αλλιώς. Γιατί και ο Μπαρτζώκας μετά το Λονδίνο από βλακεία, ανασφάλεια, γκάφα, όπως θέλετε πείτε το, έκανε κουβέντα με τη Φενέρ, αλλά ως πρωταθλητής Ευρώπης που ήταν(και φανατικός Ολυμπιακός), είχε υπερατού στο μανίκι και δε μπήκε σε «μαυροπίνακα». Το ταξίδι του Περέιρα στη Σκωτία μια χαρά «κάθισε» και στους νταμπλούχους. Για να μην έχουν και τύψεις.

Εξάλλου, για να μην το κουράζουμε ρε παιδιά, έτσι όπως γίνει το πράγμα, το να έμενε θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ρίσκα που θα καλείτο να πάρει η διοίκηση. Στην πρώτη στραβή, θα ήταν «κρεμασμένος» ο κόουτς, άρα τον «χαιρετάς» και πας για… άλλα! Αυτά τα άλλα λοιπόν, είναι το επόμενο ζήτημα.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι εύκολη ομάδα. Όταν κατακτάς τους τίτλους, όποιος μπαίνει στο προπονητικό κέντρο για να κρατήσει το τιμόνι, φορτώνεται και όλη την κληρονομιά. Φορτώνεται ακόμη και το ότι «μπαλάρα να παίξω, αν δεν πάρω κούπα, θα με πουν και αποτυχημένο». Κάποτε ο Κάτανετς έκανε την ομάδα και έτρεχε με… χίλια(ούτε να τον φτάσουν δε μπορούσαν) και έφυγε γιατί αναρωτήθηκε δημόσια «για ποιο λόγο υπάρχει ψύχωση για το πρωτάθλημα;» Ο άνθρωπος που θα βάλει το όνομά του κάτω από τη 18αδα του Ολυμπιακού στο χαρτί με τις συνθέσεις, θα πρέπει πρώτα να τα ‘χει απολύτως καλά με τον εαυτό του, δεύτερο να «μη μασάει» και τρίτον να ξέρει τα όρια. Να ξέρει πόσο μάγκας πρέπει να ‘ναι, αλλά και πόσο ταπεινός. Ο δρόμος που χάραξε ο Ερνέστο Βαλβέρδε, δεν περπατιέται εύκολα και μπορεί ο Μίτσελ να μην έκανε μαγικά πράγματα σε τεχνικό επίπεδο, αλλά ήταν τόσο τζέντλεμαν και τόσο επικοινωνιακός, που αγαπήθηκε κι αυτός σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ο Περέιρα έφυγε. Πήγε… αλλού. Η μεγαλύτερη ατυχία του; Ποτέ κανείς δεν κατάλαβε αν όντως μπορεί να είναι ο προπονητής του Ολυμπιακού. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αλλά αυτή η απορία, αυτό το «κάνει ή δεν κάνει» είναι και που τον «τελείωσε».

Ο επόμενος θα πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά που προανέφερα, να τα ‘χει καλά με την πάρτη του και μετά με όλους τους άλλους. Το τι θα ζητήσει από τον Μαρινάκη και πως θα πείσει τον πρόεδρο να πορευτούν μαζί στις επιλογές είναι και θέμα δικό του. Ο Μίτσελ παραπονιόταν και για επιλογές άλλων, μα είναι αλήθεια ότι δεν ήταν και πολύ αποφασισμένος ο ίδιος όταν αναζητούσε ποδοσφαιριστές. Είπα, ο Ολυμπιακός είναι δύσκολη ομάδα. Οι περισσότεροι στέκεστε –και καλά κάνετε- σε αυτό που βλέπετε στο 90λεπτο, αλλά υπάρχουν κι άλλα πολλά που αφορούν την ουσία στο λιμάνι. Ο Μαρινάκης, έχει άλλη μια ευκαιρία να κάνει επιλογή. Δεν ξέρω αν θα «το πάρει πάνω του» 100%, δεν ξέρω αν θα επιλέξει κάποιον από τους συνεργάτες του και θα του δείξει εμπιστοσύνη. Όμως μάλλον ήρθε και η ώρα να σταματήσει το «φύγε εσύ- έλα εσύ». Ο Ολυμπιακός χρειάζεται κορμό σταθερό, «χτίσιμο» γερό και διάρκεια. Αυτά θα του τα δώσουν οι μεταγραφές, το μοίρασμα ρόλων, τα όσο γίνεται ελάχιστα πειράματα και φυσικά η σοβαρότητα και το κύρος ενός ανθρώπου που θα μπορεί να αποφασίζει και να μην τρέμει. Που θα μπορεί να αποφασίζει και θα μένει σοβαρός. Δε θα χρειάζεται να κάνει το… κάτι παραπάνω για να κερδίσει εντυπώσεις. Ούτε να λέει συνέχεια αστειάκια στις συνεντεύξεις Τύπου για να μαλακώνει τους ρεπόρτερ, ούτε να κάνει τον οπαδό για να το «πουλάει» στη διοίκηση. Ούτε βέβαια, να «τρελαίνεται» στα αποδυτήρια και να την πληρώνουν τα καζανάκια.

Όταν οι Ολυμπιακοί φωνάζουν ότι ονειρεύονται αλλιώς την ομάδα τους, είναι απλό να καταλάβει κάποιος, ότι δε μιλάνε για ένα σκορ 5-0 σε όλα τα 90λεπτα. Τι θέλουν; Ένα σύνολο που θα παίζει μπάλα. Που θα μπορούν να το απολαύσουν και θα τους «γεμίσει» ενέργεια να σηκωθούν όρθιοι και να το «σπρώξουν» με τη φωνή τους.

Πάνω απ’ όλα ο κόσμος του Ολυμπιακού και αυτό πρέπει να το καταλάβει ο Βαγγέλης Μαρινάκης, θέλει πλέον μια ομάδα που θα του δώσει όραμα, στόχο και «δέσιμο». Δεν αντέχουν, δε χορταίνουν, δε τους φτάνει να «δένονται» μόνο με τον Τσόρι που είναι ο μοναδικός βασικός «ποιητής» που έχουν. Δεν αντέχουν να δένονται με τον Φουστέρ, επειδή απλά «σκοτώνεται» στο χόρτο. Δεν αντέχουν να «δένονται» μόνο με όσους τρέχουν στο πέταλο και στέλνουν φιλιά. Δεν αντέχουν να «δένονται» με έναν τερματοφύλακα επειδή απλά είναι εξαιρετικός, αλλά ξέρουν ότι μόλις «σκάσει» μια γερή πρόταση θα φύγει. Δεν αντέχουν άλλα ετήσια στοιχήματα (πχ Μαζουακού) που εμφανίζονται και πριν πεις στον εαυτό σου «πήρα παικταρά», σε προλαβαίνει ο συλλογισμός « ωχ καλός είναι, θα μου τον πάρουν». Ναι, όλοι πωλούνται και όλοι αγοράζονται. Οι μεγάλες ομάδες όμως δεν αλλάζουν κάθε 9μηνο το μισό ρόστερ.

«Δέσιμο» σημαίνει, να δουν μια ομάδα που θα τους κάνει να την προστατέψουν με την παρουσία τους. Κάποτε τους Γεωργάτους, τους Ανατολάκηδες και τους Μαυρογενίδηδες, οι ίδιοι οι Ολυμπιακοί τους έκραζαν πρώτοι. Αλλά ήταν τόσο μα τόσο δεμένοι μαζί τους, «φτιάχνονταν» τόσο πολύ όταν τους έβλεπαν, που γέμιζαν τα γήπεδα, με λαχτάρα, με φωνή, με πάθος. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ολυμπιακού, δεν είναι ο προπονητής. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι να καταλάβουν ο Μαρινάκης και οι συνεργάτες του, ότι ο Κολοβός δεν είναι χειρότερος του Ντοσεβί, ότι ο Φορτούνης, μπορεί να δώσει όραμα, ότι πρέπει να πάρεις ξένους, αλλά για να τους μπολιάσεις στην ομάδα και όχι για να έρθει η ώρα να σου πουν τόσο απλά «φεύγω»! Ότι μέσα σε τρεις κωλομήνες μπορείς να πάρεις σέντερ φορ και όχι τέλος Αυγούστου να εμφανίσεις πίσω τον Μήτρογλου και μετά οι δυο σου προπονητές να φέρουν ο καθένας από ένα «παιδί του». Είναι ανήκουστο να ανήκει δυο χρόνια στην ΠΑΕ ο Γιαταμπαρέ, να έχει πάρει τόσα λεφτά και να μην ξέρει κανείς αν τελικά αξίζει ή όχι. Ένα παράδειγμα φέρνω που μου ήρθε πρόχειρα στο μυαλό. Κάθε σωματείο έχει το πλάνο του. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουν να δουν τον Γιαννιώτα με τη φανέλα της Τρίπολης και τον Καραμάνο με αυτή του Ατρομήτου να βγάζουν πάθος, για να αισθάνονται από… σπόντα χαρούμενο!

Οι καιροί είναι δύσκολοι και στον Πειραιά ασχολούνται και με άλλα θέματα που δεν έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο. Έχουν «εχθρούς» που πραγματικά παλεύουν να τους βλάψουν. Όντως τα μέτωπα είναι κάμποσα και πολύ σοβαρά. Η τεχνολογία έχει φέρει ακόμη και τον Τύπο σε μια κατάσταση που δεν ήταν ποτέ άλλοτε. Παρακολουθούμε δημοσιογράφους- δικαστές, άλλους να χλευάζουν, άλλους να κράζουν, να βγάζουν χολή και μίσος για μια ποδοσφαιρική ομάδα. Ναι και αυτό είναι αλήθεια. Σας είπα, δεν έχω λόγο να μη γράψω τα πάντα. Όμως αν επιθυμούν στην ΠΑΕ ολοκληρωτική συσπείρωση, αν θέλουν να έχουν 100-0 τον κόσμο μαζί τους, πρέπει να του δώσουν πίσω το όραμά του, αυτό που τους έκανε Ολυμπιακούς:

Δένονταν με την ομάδα, γούσταραν να βλέπουν παίκτες να βάζουν γκολ και να ξεσαλώνουν και όχι απλά να λένε «Καμπεόνες» λες και είναι η Εξτρεμαδούρα. Εδώ πήρε πρωτάθλημα η ομάδα κάτω των 17 και τα παιδάκια φώναζαν «Καμπεόνες». Παιδιά λυκείου, με την ερυθρόλευκη φανέλα και δεν είπαν τίποτα άλλο παρά μόνο το ισπανικό σύνθημα. Δε τους ενδιαφέρει τους Ολυμπιακούς αν ο Σιόβας βγήκε και στήριξε τον Μαρινάκη. Τους ενδιαφέρει να έχουν στόπερ που να διώχνει τη μπάλα και να «δαγκώνει γάμπες». Οι Ολυμπιακοί άντεξαν εννέα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και αισθάνονταν τόσο περήφανοι, όσο δεν έχει αισθανθεί κανείς. Αν θέλουν πράγματι στο λιμάνι να παραμείνουν πρώτοι και καλύτεροι, ο δρόμος είναι ένας: Σοβαρός προπονητής, ομάδα με κέφι και όρεξη. Ομάδα που θα αναγκάσει τον υποστηρικτή της να πάει στο γήπεδο και να χαμογελάει για αυτό που βλέπει… Ομάδα που θα αναγκάσει τον «νεκροθάφτη» ή τον λασπολόγο να εξαφανιστεί και να ασχοληθεί με το ψάρεμα.