Είχαν καιρό να χαμογελάσουν στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. και το έκαναν με την ψυχή τους και μπράβο τους. Από το 2012 είχε να περάσει στους "16" του Europa.

Μεγάλη επιτυχία, δεν αμφισβητείται. Ναι, θα ξανάρθουν ζόρια, ναι, έχει θέματα, αλλά κανείς δε μπορεί να πάρει από τους προπονητές και τους παίκτες του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού τη χαρά για το 0- 3. Και στην τελική, δεν ήταν απλά μια πρόκριση, έβαλαν και τρία γκολ.

Να γίνεται η κριτική (επιβάλλεται όταν είναι και δίκαιη), να λέγονται όμως και τα καλά… Πολύ κοντά ήταν και το μπάσκετ να ολοκληρώσει μια σούπερ βραδιά. Δε το πέτυχε, αλλά δεν υπάρχει χώρος (ούτως ή άλλως σε αυτή την ομάδα) για μίρλα, γκρίνια και οδυρμό. Οι δυο Ολυμπιακοί γυρνάνε με το κεφάλι ψηλά και το κούτελο καθαρό. Όπως τους αρμόζει…

Ομολογουμένως ήταν μια... κόκκινη Πέμπτη! Στην πρωτεύουσα της χώρας το ποδόσφαιρο και πιο δυτικά (στον τουρκικό χάρτη) το μπάσκετ. Στην πανέμορφη Πόλη, ο Σφαιρόπουλος και οι παίκτες του, παρά τις απουσίες ήθελαν να κάνουν το άλμα για το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι- οφ αλλά και για το πλασάρισμα στην τριάδα.

Ο Μπέντο με τους δικούς του στην Άγκυρα, λαχταρούσαν να "σβήσουν" την Τσικνοπέμπτη, να πάρουν την πρόκριση στους "16" του Europa League και να βάλουν στις αποσκευές τους, πέρα από αυτό το πολύτιμο εισιτήριο και μπόλικα κιλά ηρεμίας! Η διαφορά των δυο "ερυθρόλευκων" ομάδων είναι δεδομένη.

Η μια κερδίζει - χάνει, βγάζει την πολεμική αύρα που έχει χάσει η άλλη. Ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει μάθει να πορώνεται, να παθιάζεται και να "δένεται" με παίκτες. Το μπασκετικό ρόστερ είναι γεμάτο τέτοιους, απλά δε γεμίζει το γήπεδο. Στο ποδόσφαιρο πάνε περισσότερες χιλιάδες φίλαθλοι, αλλά γυρεύουν το "δέσιμο" ξανά με την ομάδα.

Τι καλύτερο λοιπόν από μια πρόκριση; Οι "ερυθρόλευκοι" έχουν αποκτήσει παράσταση νίκης στης Σούπερ Λίγκα εδώ και μήνες, στο κύπελλο όλα είναι ανοιχτά, μα ο κόσμος το μόνο που ήθελε εδώ και καιρό ήταν να δει καλύτερη μπάλα. Ο Μιλιβόγεβιτς έφυγε, ο Ιντέγε το ίδιο. Αυτοί που έμειναν πρέπει να "οδηγήσουν το βαπόρι" σε ήρεμα νερά, ακόμη κι αν ο "καπετάνιος" ζει σε μόνιμη αμφισβήτηση.

Έτσι είναι η ζωή… Τέτοια προβλήματα δεν έχουν στο μπάσκετ, γιατί απλά η δική τους πορεία είναι πιο ασφαλής μέχρι τώρα. Με μικρή διαφορά λοιπόν χρονικά κλήθηκαν να "τα βάλουν" με Οσμάνλισπορ και Φενέρ αντίστοιχα κι εμείς πρέπει τώρα να το πιάσουμε όλο μαζί, αφού έτυχε να συμβεί κι αυτό.

Η Οσμάνλισπορ, είχε κάμποσα διαφορετικά να εμφανίσει απ’ ότι στο Καραϊσκάκη. Πρώτα απ' όλα ο κόουτς είχε εγκαταλείψει το… ιταλικό στυλ (μαλλί, μούσι, γυαλί, γραβάτα, μαντίλι) και έμοιαζε με κόουτς της football league. Την ίδια ώρα οι Τούρκοι ούρλιαζαν και οι ποδοσφαιριστές των γηπεδούχων επέλεξαν να περιμένουν τον Ολυμπιακό, αλλά να ‘χουν περισσότερο θράσος και τσαγανό όταν έρχονταν σε επαφή με τη μπάλα.

Επί πειραϊκού εδάφους, δεν ήξεραν που πατούσαν και που βρίσκονταν. Αυτή τη φορά άλλαζαν σωστά το παιχνίδι, πήγαν να "φορτώσουν" την αριστερή τους πλευρά, πατούσαν περιοχή με όρεξη και δεν είπαν "όχι" να ξεθαρρέψουν, όταν μετά το 15 λεπτό, έδωσε χώρο με τη σειρά του ο Ολυμπιακός. Ομολογώ ότι έμοιαζε και λίγο "φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη", κάτι βέβαια που δεν είναι και τόσο επιτιμητικό για την καλύτερη ομάδα, που στα χαρτιά τουλάχιστον είναι η Ελληνική.

Τα τρεξίματα τα είχαν οι Τούρκοι και αυτό τους έκανε ακόμη πιο επικίνδυνους, με έναν Ολυμπιακό που έχανε τις μονομαχίες. Δεύτεροι στη μπάλα, δίχως πάθος και με τους Φορτούνη, Ανσαριφάρντ να παρακαλάνε μπας και τους έρθει η μπάλα, αφού ως γνωστόν, δίχως Μιλιβόγεβιτς η ομάδα έχει "κοπεί" στα δυο.

Τραγικές αποστάσεις, όταν ο Ολυμπιακός κατάφερνε να πάρει τη μπάλα. Και οι λόγοι απλοί: Πρώτον οι τέσσερις της άμυνες και ο Ρέτσος δίσταζαν να κατέβουν για να μην δουν τους γρήγορους μεσοεπιθετικούς της Οσμάνλισπορ στην πλάτη τους (που έγινε κιόλας).

Δεύτερον, κάθε φορά που η μπάλα ξεκίναγε να τσουλάει από τον Λεάλι, ένα χαφ γύρναγε να πάρει, ο Φορτούνης κόλλαγε στον Ανσαριφάρντ για υποστήριξη, οι δυο ακραίοι εξαφανίζονταν σε ρόλο εξτρέμ (!) και όλο το… τοπίο στην κουλούρα έμενε "νεκρό" και άδειο.

Ο Ρεγκατέν ήταν πολύ επικίνδυνος και όλα γίνονταν από την πλευρά του (στην πλευρά των Φιγκέιρας- Ελιονούσι), αλλά το καλό για τους Πειραιώτες ήταν, πως η έβδομη ομάδα της Τουρκίας δεν ήταν ικανή να τους βλάψει όσο απαιτούσε ο κόσμος της. Ήταν απαραίτητο να ‘ρθουν κοντά οι γραμμές, να μπει πίεση στους Τούρκους και μαζί η ανησυχία ότι θα αποκλειστούν αν κάνουν εξυπνάδες στην ελληνική ομάδα.

Την ώρα λοιπόν που ο Μάντζαρης, ο Ουότερς, ο Γκρίν και ο Παπανικολάου έμπαιναν για να κάνουν τα σουτάκια τους πριν από το ομαδικό ζέσταμα στην αρένα της Φενέρ, άρχιζε το δεύτερο ημίχρονο στην Άγκυρα με… πινελιά από Τεχεράνη μεριά. Οι οπαδοί του Ομπράντοβιτς, του Σλούκα, του Ούντοχ, του Μπογκντάνοβιτς, του Ντατόμε και των υπολοίπων που ‘χουν μοναδικό στόχο την κατάκτηση του τίτλου μέσα στην πόλη τους, άρχιζαν να γεμίζουν το γήπεδο για να το μετατρέψουν σε κολαστήριο και "μαρτυρικό τόπο" για τον μπασκετικό Ολυμπιακό.

Οι συμπατριώτες τους, οπαδοί της Οσμάνλισπορ απλά ζητούσαν το… μισό- μηδέν που θα χάριζε τη μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της ομάδας τους. Κι εκεί που το πίστευαν ήρθε ο Ιρανός να τους τιμωρήσει! Κόρνερ από αριστερά, σούπερ κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι από τον Μποτία και… μισό γκολ για τον Ανσαριφάρντ, που απάντησε σκληρά με τον δικό του τρόπο στον προπονητή του για τους άδικους αποκλεισμούς από τη 18αδα!

Ο Ολυμπιακός είχε κάνει το τέλειο. Οι αντίπαλοί του είχαν αρχίσει να το πιστεύουν και πάνω εκεί, έφαγαν το γκολ. Μια ομάδα που δε "γεμίζει το μάτι" θα μπορούσε να κάνει ανατροπή; Με τίποτα. Όλα είχαν γίνει όπως έπρεπε. Οι Τούρκοι άρχιζαν να παίζουν σαν τρελοί, έχασαν την ισορροπία, βγήκαν μπροστά να κάνουν φάσεις και έτσι ο Φορτούνης βρήκε πεδίο ελεύθερο να μοιράσει.

Είδε τον Ανδρούτσο (αυτός ο παίκτης είναι τρέλα!), ο νεαρός "χόρεψε" όποιον βρήκε και σέρβιρε στον Ελιονούσι. Ένα τέταρτο ακριβώς πριν το τζάμπολ στην Ulker Arena, ο Ολυμπιακός είχε σφραγίσει μια υπερπολύτιμη πρόκριση. Και μόλις έγινε το τζάμπολ (φοβερό ε;) ο Ανσαριφάρντ έβαζε και τρίτο τέρμα! Δε γινόταν να αποκλειστεί από αυτή την ομάδα ρε παιδιά.

Που στην τελική και όταν έκανε φάσεις, ο Λεάλι ήταν εκεί για πει "όχι". Φυσικά και δε παίζει μπαλάρα ο πρωταθλητής της χώρας μας, αλλά όχι και να μείνει έξω από αυτούς. Όσο σκληρό κι αν φαίνεται όπως το γράφω. Πρώτη νίκη στην Τουρκία, πρώτα γκολ στην Τουρκία.

Ε, σε μια ομάδα που ‘χουν "αλλάξει τα φώτα" το τελευταίο διάστημα (όχι ότι δε τα… ζητούσε), αξίζει να πούμε ένα μεγάλο μπράβο. Στην τελική, η εκπροσώπηση του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη συνεχίζεται. Αυτό είναι κάτι που δεν αμφισβητείται.

Δεν αλλάζω γνώμη για τον Μπέντο (ξεχάστε το), ωστόσο οφείλω να του δώσω τα εύσημα που όταν χτύπησε ο Μαρτίνς, έβαλε Ανδρούτσο και όχι Ρομαό και πήγε στα… ίσια και μέσα στην Άγκυρα έπαιξε στην κουλούρα με Ρέτσο - Ανδρούτσο.

Την ώρα που οι πρωταθλητές στο ποδόσφαιρο αγκαλιάζονταν για την σημαντική επιτυχία τους, οι πρωταθλητές στο μπάσκετ άρχιζαν να βλέπουν το καλάθι της Φενέρ σα… βαρέλι. Πρώτο δεκάλεπτο με 9/13 σουτ. Υπέροχο ε; Όμως τα άτιμα τα ριμπάουντ χάνονταν το ένα μετά το άλλο. Και αυτό κρατούσε ζωντανή την ομάδα του Ομπράντοβιτς.

Οι αλλαγές στην κόκκινη άμυνα ήταν εξαιρετικές, όταν όμως το κάνεις, ρισκάρεις. Τι πράγμα; Να πάει η κωλόμπαλα μετά από ένα κακό σουτ, σε χώρο που δεν υπάρχει παίκτη σου. Και αυτό συνέβη αρκετά με αποτέλεσμα, να αυξηθούν οι κατοχές των γηπεδούχων.

Ο Γκρίν βομβάρδιζε, αλλά οι Τούρκοι άντεχαν μέσα στη "ζούγκλα" που ‘χαν δημιουργήσει. Τα συνεχή εγκώμια που ακούγαμε στην τηλεόραση για τους παίκτες της Φενέρ, δεν εμπόδιζαν τον Ολυμπιακό να παλεύει και τον Σφαιρόπουλο να αλλάζει τα σχήματα. Ήταν βασανιστικό και δύσκολο το δεύτερο δεκάλεπτο. Με καθυστέρηση στο μπόνους των βολών παρά το "ξύλο που έτρωγαν" (είπαμε τσουρουφλιζόταν η Φενέρ).

Ο Μπογκντάνοβιτς και ο Ντατόμε προσπαθούσαν να παίξουν μόνοι και το κατάφερναν. Με 6 πόντους έχανε η ομάδα στο ημίχρονο με τον Γκρίν και τον Πρίντεζη να πηγαίνουν μπροστά, αλλά χρειαζόταν ταχύτητα, αμεσότητα και πιο καθαρό μυαλό απέναντι στους ψηλούς των Τούρκων.

Η Φενέρ "καιγόταν", όσο πιο μακριά πήγαινε η… βαλίτσα τόσο περισσότερο θα "έπιναν άγχος" οι γηπεδούχοι. Ακολούθησε ένα από τα καλύτερα δεκάλεπτα στην ιστορία της ομάδας! Δέχθηκε μόνο επτά πόντους, μπήκε στην τελευταία περίοδο με + 10. Είχε βρει αμεσότητα στο σκοράρισμα, είχε πολλούς ήρωες, αλλά πάνω απ’ όλα είχε μπει με τσαμπουκά και πλέον δε "μάσαγε" στο ξύλο των Τούρκων.

Οι 15 χιλιάδες Τούρκοι έβλεπαν την ελληνική ομάδα να κάνει κουμάντο και το πήραν πάνω τους. Οδήγησαν τη Φενέρ των δυο παικτών σε εξουθενωτική πίεση. Και έτσι ήρθε ένα επιμέρους 18-2, να μετατρέψει το 47-58 σε 65-60!!! Πιστεύω ότι αν ήταν ο Σπανούλης, αυτό δε θα συνέβαινε, δυστυχώς όμως δε μπορώ να σας το αποδείξω. Οπότε δε το συνεχίζω.

Ναι, έχασε ευκαιρία ο Ολυμπιακός, έχασε δυνάμεις, έχασε ανάσες, ίσως ο Ουότερς θα μπορούσε να μπει για να πιέσει τον Μπογκντάνοβιτς όπως έκανε καλά στην τρίτη περίοδο, αλλά σε γενικές γραμμές έγινε μια πολλή καλή προσπάθεια. Όσοι έπαιξαν το ‘λεγε η καρδούλα τους, άσχετα αν κάποιος πήγε σούπερ και κάποιος άλλος έκανε λιγότερα.

Με τέτοια εμφάνιση στο Ισραήλ θα κερδίσουν. Αρκεί να παίξουν έτσι. Και όσο για το τέλος; Ο καθένας έχει δική του άποψη για το αν μπορούσε ή έπρεπε η ομάδα να το "κυνηγήσει" ως το τέλος. Πήγε στα σίγουρα. Η ήττα είναι ήττα, αλλά οι τρεις πόντοι δεν έφταναν στη Φενέρ. Η διαφορά λοιπόν στη βαθμολογία είναι ουσιαστικά δυο νίκες υπέρ του Ολυμπιακού.

Ο κόσμος του ήθελε να ‘χει μια ξεχωριστή βραδιά σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ αυτή την Πέμπτη. Πιστεύω ότι το τέλος της βραδιάς, μια χαρά τα έφερε.

Τα λέμε μετά από Πανιώνιο και Μακάμπι αντίστοιχα…

Μόνο Instagram: Pantelaras10