Υπάρχουν ακόμη μαθητές που μένουν μετεξεταστέοι και ξαναδίνουν τον Σεπτέμβρη; Προφανώς ναι! Υπάρχουν ορισμένοι από αυτούς που ξαναδίνουν και τελικά μένουν στην ίδια τάξη; Μπορεί, δεν ξέρω! Το να υπάρχουν μαθητές να μένουν συνέχεια στην ίδια τάξη, είναι ασυνήθιστο αυτή τη δεκαετία. Ο Ολυμπιακός όμως, αν ήταν μαθητής, θα το ‘χε… καταφέρει. Κι αυτό γιατί στο μάθημα «Γιουρόπα Λίγκ», οι πρωταθλητές Ελλάδας δε μπορούν να περάσουν. Βρε ούτε καλό βαθμό δε μπορούν να πάρουν. Και αποδεικνύεται χαζομάρα και τζάμπα πράγμα, το να κάθεται ο κοσμάκης να περιμένει την κλήρωση και μετά να κάνει σχέδια. Δεν έχουν μάθει οι «ερυθρόλευκοι», δε την ξέρουν την διοργάνωση. Κάθε χρόνο τα ίδια! Πέρα όμως απ’ όλα αυτά υπάρχει η συγκεκριμένη προσπάθεια κόντρα στην Άντερλεχτ.

Ναι, είναι αποτυχία. Συμπαθάτε με, καταλαβαίνω την πίκρα, το «γαμώ το», τον παλαβό καράφλα διαιτητή που έδινε ό,τι του ερχόταν υπέρ και κατά των δυο ομάδων, αλλά στην ιστορία των νταμπλούχων της χώρας μας, γράφεται μια αποτυχία. Όχι, δεν έχασε ο Ολυμπιακός στις Βρυξέλλες. Μην παραμυθιάζεστε. Στο γήπεδό του αποκλείστηκε. Κέρδιζε 1- 0, είχε χρόνο, είχε κόσμο, είχε ποιότητα, αλλά αποκλείστηκε. Από μια ομάδα που δε φοβήθηκε, κατανάλωσε χιλιόμετρα και πάσχιζε στο ίδιο μοτίβο από την αρχή ως το τέλος. Και στην τελική, επειδή η μπάλα είναι στιγμές, καλοί μου φίλοι, η φάση του 1- 1 αν γίνει σε τοπικό επίπεδο, στην επόμενη προπόνηση οι παίκτες κλαίνε και γελάνε μαζί. Μεγάλη μπάλα και ο Ρομπέρτο βγαίνει στο… υπερπέραν. Χάνεται η φάση, αλλά ξαφνικά η μπάλα εμφανίζεται «σκοτωμένη» στον Πράτ. Τον κοιτάνε. Χάνει ο Βέλγος. Χώνεται ο Ντεφούρ. Ο Μαζουακού κοιμάται. Ο Μιλιβόγεβιτς του κάνει παρέα και ξαφνικά δείχνει να ελέγχει τη μπάλα. Ο Ντεφούρ επιμένει. Μαγκιά του. Κυνηγάει τη μπάλα. Βγαίνει άλλη «σκοτωμένη» στην άλλη πλευρά. Κοιμούνται. Ο Ατσεαμπόνγκ, όχι. Πλασεδάρα, 1- 1. Τέλος… Τι άλλο να συζητήσουμε;

Ο Σίλβα φρόντισε σύμφωνα και με τους συναδέλφους να κρύψει τα μυστικά του. Άφησε ουσιαστικά δυο ερωτηματικά. Τον παρτενέρ του Μιλιβόγεβιτς και το αν ο Τσόρι θα ‘ταν στη βασική επιλογή. Οι Βέλγοι εμφανίστηκαν στο Καραϊσκάκη με την άνεση του 1- 0. Αλήθεια όμως, πόσο άνετο είναι αυτό το σκορ; Μη λέμε τα ίδια. Τα 90 λεπτά είναι πάρα πολλά για να θεωρήσεις πως το 1- 0 είναι… μαξιλάρι. Το ήξεραν αυτό και ο Χάσι και οι ποδοσφαιριστές του. Συνεπώς, το ερωτηματικό που ακολουθούσε την Άντερλεχτ μόλις μπήκε στο φαληρικό γήπεδο, ήταν ποιο στυλ θα ακολουθούσε. Μεταξύ μας, η συγκεκριμένη ομάδα έχει μια εικόνα που δεν αλλάζει σ’ όποιο γήπεδο και να εμφανιστεί, όποιον αντίπαλο και να βρει απέναντί της. Σύνολο που δε συναρπάζει, αλλά κάποιες μονάδες καλοδουλεμένες από τις ακαδημίες, αστείρευτο ταλέντο και παιδιά που θα παίξουν σε μεγάλα κλαμπ της ηπείρου μας. Τι ήθελε ο Ολυμπιακός; Να ελέγξει κάθε κατάσταση και να μη φλερτάρει με τον κίνδυνο. Είναι εύκολο να αισθάνεσαι σιγουριά στο γήπεδό σου, αλλά το ίδιο εύκολο είναι να προκαλέσεις και την μοίρα σου. Ο χρόνος έπρεπε να είναι σύμμαχος και όχι εχθρός. Οι Πειραιώτες ξεκίνησαν με τον Πουλίδο βασικό. Οι απαντήσεις με δυο λόγια στα ερωτήματα απαντήθηκαν εύκολα, απλά ο Σίλβα είχε έκπληξη μη αναμενόμενη για τους ρεπόρτερ, όχι όμως για τα αποδυτήριά του. Και εξηγούμαι: Στο ματς με τον Ατρόμητο, όλοι πίστεψαν ότι απλά ήταν ένας αγώνας- ροτέσιον. Όλοι; Όχι ο προπονητής όπως πρέπει να κάνει, είδε πολύ σοβαρά τους ποδοσφαιριστές του. Και έκρινε ότι ο Πουλίδο στο πλάι έδωσε πράγματάκια, άλλαζε σωστά θέσεις με τον Ιντέγε και πραγματικά άξιζε να πάρει τη μεγάλη ευκαιρία και να ‘ναι βασικός σε ένα σπουδαίο παιχνίδι. Και αυτό έγινε. Όσο για τα ερωτηματικά που γράψαμε πιο πάνω; Ο Καμπιάσο(για εμένα σωστό κι αναμενόμενο) ήταν ο παρτενέρ του Μιλιβόγεβιτς και ο Τσόρι δεν ξεκίνησε στην ενδεκάδα!

Ο Ολυμπιακός θέλησε να μπει δυναμικά και αυτό έκανε. Είχε… φόρα, είχε πίεση και οι γραμμές του κινούνταν εξαιρετικά. Η Άντερλεχτ όπως την περιμέναμε. Ομαδική λειτουργία χαμηλού επιπέδου, ατομικό επίπεδο και φαντασία σε υψηλό βαθμό. Οι διαγώνιες 40αρες, μπορούσαν να διαλύσουν την άμυνα του Σίλβα. Ο Πουλίδο έκανε εξαιρετικό παιχνίδι. Κάποτε ο Μουρίνιο είπε στον Ετό «θα παίξεις δεξί χαφ» και ο Πορτογάλος το έκανε με τον Μεξικανό. Κάλυπτε και εξυπηρετούσε τον Ελαμπντελαουί , σε μια πλευρά όπου ο Οτσεαμπόνγκ δημιουργούσε μπελάδες. Ο Μαζουακού δεν είχε μεγάλα θέματα με τον Πράτ, αλλά είχε με τον,,, εαυτό του. Δεν πάταγε καλά, χτύπησε κιόλας, η υποστήριξη στον Ντουρμάζ δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Το 1- 0 του ημιχρόνου, έδινε ηρεμία στην ομάδα του Πειραιά και απλά ο στόχος ήταν, να γίνει σωστή διαχείριση. Γιατί μια νοκ- άουτ αναμέτρηση, μπορεί να σου «ξημερώσει» εκπλήξεις. Και ευχάριστες και δυσάρεστες. Οι Βέλγοι είχαν πάρει «εργολαβία» να μην αφήσουν τον Φορτούνη να κάνει παιχνίδι. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος στόχος τους.

Και ήρθε το δεύτερο μέρος να φέρει την Άντερλεχτ σε ρόλο «οδηγού». Ναι, έχανε μέσα στο καραϊσκάκη, αλλά το μήκος και το πλάτος του γηπέδου ήταν δικό της. Μέσα σε αυτά λοιπόν, ακολουθούν οι κακές στιγμές. Όλων. Προπονητή και παικτών. Νούμερο ένα τραγωδία, ο τραυματισμός του Ντουρμάζ. Όλα εκεί ξεκίνησαν και πήγε… ντόμινο. Μπαίνει ο Τσόρι, βαραίνει το σχήμα, χάνεται ο Φορτούνης στο πλάι. Ακολουθεί η επιλογή του Σίλβα να βάλει τον Ζντίελαρ. Ναι, εδώ γίνεται «χαμός», το καταλαβαίνω. Γιατί αυτόν και όχι τον Κασάμι. Ο προπονητής αποφασίζει! Και δίχως να ‘χω διάθεση να τον δικαιολογήσω, είναι απλά χρέος μου να γράψω τι σκέφτηκε. Έβλεπε την Άντερλεχτ να ανεβαίνει και πίστεψε στα τρεξίματα του Ζντίελαρ. Δεν είναι και του ρίσκου, προτίμησε τον Σέρβο και μετά, για να πάρει την ενέργεια που έχασε από τον Ντουρμάζ, έβαλε τον Κασάμι. Ο Ολυμπιακός δεν έδειξε την ομάδα που μέσα στο γήπεδό της «στραγγαλίζει» τον αντίπαλο και το λέει « θα σε ρημάξω». Οι Βέλγοι το διέγνωσαν και άρχισαν να νιώθουν σιγουριά. Γέμισαν αυτοπεποίθηση και ήξεραν ότι με τις μεγάλες μπάλες θα κάνουν τη δουλειά τους. Τελικά το 1- 1, ήρθε με την φάση που σας περιέγραψα πιο πάνω. Απίστευτη ε; Έτσι είναι η μπάλα. Όλα τα άλλα μετά και εφόσον είσαι στην παράταση, είναι ιστορία. Ο ολυμπιακός ανέβηκε φουλ, βρήκαν μια καλή κοντρίτσα οι Βέλγοι και κέρδισαν. Επαναλαμβάνω, αποτυχία με την Άντερλεχτ, ανικανότητα στη συγκεκριμένη διοργάνωση, εγκλωβισμός του Σίλβα, κακή διαχείριση των ποδοσφαιριστών και ξανά αποκλεισμός. Ο Ολυμπιακός έχει στόχο το ντάμπλ, αλλά θα πρέπει να ξεπεράσει στο προπονητικό του κέντρο, ό,τι του δημιουργήσει αυτός ο αποκλεισμός. Ο κόσμος πάντα πικραίνεται, πάντα περιμένει κάτι καλό εκτός συνόρων, αλλά κι αυτός πείθεται ότι η ομάδα δεν είναι… καλός μαθητής και μόλις έρχεται ένα ζόρι την «κοπανάει από την τάξη»!

ΥΓ. Μπράβο σε όσους έμειναν στο γήπεδο ως το τέλος. Η ομάδα σου όπως κι αν λέγεται, σε όλα τα αθλήματα, δε σε θέλει μόνο στα πανηγύρια. Όσοι την κοπανάνε από το γήπεδο, επειδή χάνουν, ας δουν λίγο Άνφιλντ! Και δε γράφω το συγκεκριμένο γήπεδο επειδή αγαπάω τη Λίβερπουλ! Απλά είναι μια ομάδα που συνήθως αποτυγχάνει και ο κόσμος της την κρατάει όρθια…