Θα ξεκινήσω με την ουσία: Κατά τη γνώμη μου, αν ο Ολυμπιακός παίξει κόντρα στην Άντερλεχτ, όπως με τον Ατρόμητο την πρώτη ώρα, θα αποκλειστεί. Γιατί απλά σε ατομικό επίπεδο, οι Βέλγοι έχουν δυο- τρεις εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές που δε θα χαριστούν όπως οι «κυανόλευκοι».

Βέβαια, πρέπει να σκεφτούμε και τις παραμέτρους: Την ομάδα του Περιστερίου την κέρδιζαν από νωρίς και τις έδωσαν δικαιώματα να βγει στα ίσια και να αναπτύξει το ταλέντο της. Οι Βέλγοι έχουν καβάντζα από το ματς των Βρυξελλών και είναι άγνωστο-μέχρι να το δούμε- πως θα σταθούν πάνω στο χορτάρι. Ο Σίλβα επίσης έκανε κάμποσες αλλαγές και μετά το γρήγορο γκολ, το παιχνίδι πήρε μια περίεργη ομορφιά.

Γιατί από τη μια οι νταμπλούχοι σκέφτηκαν να βάλουν και δεύτερο τέρμα, από την άλλη οι φιλοξενούμενοι βγήκαν με περίσσιο θάρρος και ανάγκασαν τον Ρομπέρτο σε ουκ ολίγες επεμβάσεις. Μπορεί η Ατρομητάρα να μας έχει μπερδέψει φέτος με το «ύψους ή βάθους» παιχνίδι της και τις αλλαγές συμπεριφοράς αγωνιστική με αγωνιστική, όταν όμως πας στο Καραϊσκάκη, είσαι και άνετος, γιατί πρέπει απλά να τα δώσεις όλα και να γουστάρεις. Αν το κάνεις και δε φοβάσαι, θα βγεις και μάγκας. Ίσα που κλέβεις και την παράσταση.

Και η πιο λογική απορία που μπορεί τώρα να έχει κάποιος, είναι ποιος από τους ενδεκαδάτους κόντρα στον Ατρόμητο θα αρχίσουν και απέναντι στην Άντερλεχτ. Δεν έκανε μικρό ροτέισον ο Σίλβα, ξεκινώντας με οχτώ αλλαγές(!) και δίχως τα 28 γκολ που ‘χε βάλει η ομάδα του (Φορτούνη, Ιντέγε, Ντουρμάζ) από τα 53. Με Καμπιάσο και Κασάμι η ομάδα, εντελώς διαφορετικό ντουέτο και με άλλο στυλ. Οι δυο αυτοί τσουλάνε για πλάκα το τόπι, απλά δεν είναι σε τόσο «πολεμική ανασταλτικά» διάθεση όπως οι Μιλιβόγεβιτς και Ζντίελαρ. Διαλέγετε και παίρνετε, αν και για να κινείται καλύτερο το εκάστοτε δεκάρι, μάλλον το ιδανικότερο είναι να παίζει ένας από το ένα ζευγαράκι κι ένας από το άλλο! Ο Σίλβα έβαλε τον Κολοβό, έβαλε τον Βούρο , έβαλε και τον Πουλίδο.

Όμως αυτός που έβαλε «την πινελιά του» ήταν ο Τσόρι. Τράβηξε το τούβλο και άνοιξε το σκορ, στέλνοντας μήνυμα ότι θέλει να παίξει την Πέμπτη. Δε ξέρω τι θα κάνει ο προπονητής, αυτός αποφασίζει. Εγώ πάντως στο… ξαφνικό και δίχως να το περιμένει κάποιος, τον Τσόρι θα τον είχα αμολήσει στο Βέλγιο. Απέναντι σ’ αυτή την Άντερλεχτ θα ‘χε κάνει τα κολπάκια του. Όμως ό,τι ήταν να γίνει εκεί, έγινε. Πλέον η κατάσταση είναι απλή και δεδομένη: Κερδίζεις (όχι με ένα γκολ διαφορά) και προκρίνεσαι!

Ο Σίλβα ήταν ανέκφραστος στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Υπήρχαν διαστήματα που οι ποδοσφαιριστές του συνεργάζονταν σωστά, υπήρχαν και άλλες, που το ανασταλτικό τρανζίσιον δεν έβγαινε καλά και ο Ατρόμητος μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρούς μπελάδες. Το ίδιο φυσικά ίσχυε και σε «ανοιχτό» γήπεδο για τον Ολυμπιακό, που είχε τον Φουστέρ ορεξάτο και τον Κολοβό διατεθειμένο να απασχολήσει μια και καλή τη σκέψη του Πορτογάλου, για το αν μπορεί ο Έλληνας εξτρέμ να «κλέψει» θέση βασικού από τον Σεμπά(για τον Ντουρμάζ δε το συζητάω). Κι ενώ οι σκέψεις ήταν αρκετές στο μυαλό του Σίλβα, η στιγμή της… απελευθέρωσης ήταν η κάθετη του Κασάμι και το σκαψιματάκι του Πουλίδο. Το 2- 0 δεν ήταν κάτι περισσότερο από την τιμωρία του Ατρομήτου, ο οποίος είχε φάσεις και τις έχανε. Κι όταν αυτό το κάνεις στο Καραϊσκάκη, θα τιμωρηθείς. Και ήρθε το 3- 0 με συμμετοχή πολύ κόσμου.

Ο Καμπιάσο το έβαλε, αλλά το μισό ανήκει στον Πουλίδο που πετάχτηκε στο πρώτο δοκάρι και πήρε την κεφαλιά. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα για τον Αργεντινό. Για το τέταρτο γκολ, δε θα πω κάτι! Αυτοί που δε σας άρεσαν στις Βρυξέλλες «έκρυψαν» τη μπάλα. Μετά από δυο συνεχόμενες ήττες, ο Ολυμπιακός έκανε ευκαιρίες, έβαλε γκολ, κινδύνεψε κιόλας κάποιες στιγμές, αλλά αυτή είναι η μπάλα! Μόλις έγινε το 2- 0, το παιχνίδι μετετράπη σε πάρτι. Κι αυτή είναι η διαφορά του Ολυμπιακού με όλους τους άλλους. Μπορείς να τον απειλήσεις. Αν όμως δε τον βλάψεις, θα σου «α λλάξει τα φώτα» και στο τέλος θα λες « μα καλά έπαιξα, πως έφαγα τόσα;»