Το 119-76 επί της Σλοβενίας μαρτυράει ότι οι Αμερικανοί, στον προημιτελικό της Τρίτης, έκαναν επίδειξη δύναμης και σάρωσαν τον αντίπαλό τους. Η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο το έκαναν στο δεύτερο ημίχρονο. Όταν δηλαδή σημείωσαν ... 70 πόντους. Οι Σλοβένοι παρέδωσαν πνεύμα και απλά περίμεναν την κόρνα της λήξης.

Για είκοσι λεπτά, στις δυο πρώτες περιόδους, η ομάδα του Ζντοβτς τα είχε καταφέρει μια χαρά, βρίσκοντας τρόπο να ακολουθήσει και να είναι σε ... κοντινή απόσταση στο τέλος του ημιχρόνου, με το άκρως τιμητικό 42-49.

Είχαν κάνει, όμως, ένα λάθος. Από την αρχή του αγώνα ακολούθησαν τον ρυθμό των Αμερικανών. Πάνω-κάτω, σε "ζαλιστικό" ρυθμό, που ευνοούσε τις ΗΠΑ. Αργά ή γρήγορα, οι λίγοι σε αριθμό ποιοτικοί Σλοβένοι, ήταν φανερό ότι θα έμεναν από βενζίνη. Και η γεμάτη ενέργεια αμερικάνικη ομάδα, που δεν σταματάει να παίζει αυτό το μπάσκετ του ρυθμού από το πρώτο δευτερόλεπτο δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να φτάσει τους 120 πόντους.

Με 7 παίκτες να έχουν διψήφιο αριθμό πόντων, με σχεδόν 30 επιθέσεις περισσότερες και περίπου 20 ριμπάουντ πιο πολλά από τον αντίπαλό τους, που επαναλαμβάνω μέχρι το τέλος του πρώτου μέρος ήταν κάτι περισσότερο από αξιοπρεπής.

"Δεν μπορείς να κάνεις τόσα πολλά λάθη και να δίνεις την μπάλα σε τέτοιους αντιπάλους. Θα σε σκοτώσουν..." παραδεχόταν ο Γιούρι Ζντοβτς, μετά τον αγώνα, αλλά με τον ρυθμό που είχαν οι Σλοβένοι από το πρώτο δευτερόλεπτο, απέναντι σε αυτή την αμερικάνικη ομάδα, ήταν αρκετά λογικό να γράψει η στατιστική 25 λάθη.

Η ερώτηση τέθηκε στην πρες-κόνφερανς, όπου εκτός των άλλων ο Μάικ Σιζέφσκι επισήμανε την παρουσία του Παναγιώτη Γιαννάκη, τον οποίο χαιρέτησε και αργότερα αγκάλιασε. Ποια ερώτηση;

Μα αυτή, που όλοι έχουν στο στόμα: "Είναι ανίκητη αυτή η αμερικάνικη ομάδα"; Όπως ήταν, δηλαδή, οι επόμενες του 2006 USA teams που σάρωσαν αντιπάλους και χρυσά μετάλλια σε δυο ολυμπιακά τουρνουά και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ο Ζντοβτς παρότι η ομάδα του έχασε με +43π διαφορά, δεν απέκλεισε την πιθανότητα: "Νομίζω πως ναι. Μπορούν να χάσουν οι Αμερικανοί. Νομίζω ότι θα δυσκολευτούν στον ημιτελικό με τη Λιθουανία, μια ομάδα με ψηλά κορμιά". Την ερώτηση την είχε κάνει Ισπανίδα δημοσιογράφος, που ... περίμενε άλλη απάντηση. Την επιδίωξε αλλιώς: "Με την Ισπανία, τι λέτε ότι θα γίνει;" Ο Σλοβένος κόουτς σχολίασε: "Φυσικά, αλλά είναι νωρίς να μιλάμε για τον τελικό, ενώ προηγείται ο ημιτελικός. Η αλήθεια είναι όμως ότι και η Ισπανία έχει την ποιότητα αλλά και την ικανότητα να πετύχει αυτή τη νίκη".

Πώς νιώθουν, όμως, οι ίδιοι οι Αμερικανοί;

Ο έμπειρος Μάικ Σιζέφσκι είπε:

"Όχι δεν είμαστε αήττητοι. Είμαστε μια νέα ομάδα. Και επειδή, είμαστε νέοι, υπάρχει ένα ενδεχόμενο να ανατραπούν τα δεδομένα. Στο πρώτο ημίχρονο, είδα ότι μας κόντραραν πολύ στο ένας εναντίον ενός και στη δύναμη. Είπα στα αποδυτήρια, πως έπρεπε να ωριμάσουμε. Δεν είμαστε υπερδύναμη. Έχουμε αθλητικά προσόντα, παίζουμε δυνατά στην άμυνα, αλλά είμαστε και νέοι. Έχω μάθει ότι στο διεθνές μπάσκετ, είναι δύσκολο να κερδίζεις όταν είσαι νέος. Το έμαθα το 2006. Μας έδωσε ένα μάθημα τότε η Ελλάδα, πώς να παίζουμε σε διεθνές επίπεδο. Να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε βετεράνους και να παίζουμε σαν ομάδα..."

Η δική μου άποψη: Είναι πολύ δύσκολο να χάσει αυτή η αμερικάνικη ομάδα. Δεν είναι, όμως, και απίθανο. Ίσως αν κάποιος τους παγιδέψει στον ρυθμό, όσο μπορεί περισσότερο. Να μη τρέχουν αυτοί, αλλά ο αντίπαλος. Ή να τρέχουν ... χωρίς λόγο. Η άμυνα ζώνης είναι ένα όπλο των αντιπάλων των ΗΠΑ, αν και οι Αμερικανοί, μοιάζουν εκπαιδευμένοι να την "σπάνε". Η ζώνη, όμως, κυρίως καθορίζει τον ρυθμό και τον έλεγχο των ριμπάουντ. Δε γίνεται να παίζεις τέτοια άμυνα για σαράντα λεπτά, μπορείς όμως να τη χρησιμοποιήσεις αρκετά, όπως έκανε ο Γιαννάκης το 2006.

Σε εκείνο το ματς, όπου ο ρυθμός υποτίθεται ότι ήταν αμερικάνικος (με το σκορ να πηγαίνει πάνω από τους 90 πόντους) τον έλεγχο, όμως, ειδικά από ένα σημείο και μετά, τον είχε απόλυτα η ελληνική ομάδα, που εκδήλωνε γρήγορες επιθέσεις όποτε ήθελε και χωρίς κανένα δισταγμό.

Από την άλλη σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, υπάρχει και μια ομάδα που διαθέτει 12 παίκτες (όπως και οι ΗΠΑ) να αντέξουν στο πάνω-κάτω, στη δύναμη μέσα στη ρακέτα, στις μάχες σώμα με σώμα. Η Ισπανία. Η ομάδα που δοκίμασε τόσο στο Πεκίνο, όσο και στο Λονδίνο, να ξεπεράσει τους Αμερικανούς με το ... δικό τους μπάσκετ. Έφτασε κοντά, αλλά δεν τα κατάφερε.

Ίσως μέσα στο σπίτι της να είναι πιο τυχερή, ή πιο έτοιμη για τις μικρές λεπτομέρειες, αν και είναι προτιμότερο να περιμένουμε το τι θα γίνει πρώτα στα δυο ματς που της απομένουν μέχρι τον τελικό. Σήμερα η Γαλλία, την Παρασκευή ο νικητής του Βραζιλία-Σερβία.

Εσείς τι λέτε; Χάνουν ή όχι οι Αμερικανοί;

Τα λέμε και στο twitter ως @yiannifil