Ήταν αρχές, ή μέσα του 1988 αν θυμάμαι καλά, γιατί περνάνε τα άτιμα και ξεχνάμε σιγά-σιγά, που χτύπησε το εσωτερικό τηλέφωνο στο Γραφείο μου στην "Πρώτη". Δίπλα, ο Αλέξης Σπυρόπουλος μελετούσε τις εφημερίδες κι έγινε αυτήκοος μάρτυς της ... συνομιλίας, που θυμηθήκαμε την Τρίτη το βράδυ, ή για να ακριβολογήσω την Τετάρτη το ξημέρωμα όταν ο Αλέξης με πληροφόρησε για το χαμό ενός φίλου. Μιας σπάνιας φιγούρας που γνωρίσαμε στα γήπεδα του μπάσκετ...

Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Βασίλης Σακκόπουλος. Η "ψυχη" της γυνακείας ομάδας του Σπόρτιγκ και φίλος, γενικώς. Με το γνωστό ύφος του, ο Βασίλης μου λέει τα εξής συναρπαστικά: "Κοίτα, δεν θα το πω ξανά, αλλά από δω και πέρα θα με λες ζούγκλα. Ποιος είναι ο Σαλιαρέλης, δηλαδή που τον έχει κάνει μάγκα ο αποδυτηριάκιας;"

Ήταν η εποχή που ο Ανάργυρος, είχε ανακατευτεί με τον Ολυμπιακό αμέσως μετά τον Κοσκωτά. Ο "βασιλιάς των ρουμπινιών" δεν άρεσε στον Καίσαρη, που αποφάσισε να αποκαλεί τον Σαλιαρέλη "ζούγκλα" καθώς προερχόταν από την Κένυα. "Καλά ρε Βασίλη, από που κι ως που να σε λέω ζούγκλα;" τον ρώτησα αφελώς. Μετά από δεκαπέντε μπινελίκια κι άλλες τόσες ακατανόητες ύβρεις, μου εξήγησε: "Αφού εγώ όπου πάω τα κάνω "μπουρδέλο". Ποιος ζούγκλας τώρα;"

Αυτό το βιτριολικό χιούμορ, για να πω την αλήθεια, λίγες φορές έχω συναντήσει σε ανθρώπους του αθλητισμού. Σα να ερχόταν κατευθείαν από τους Εντιμότατους Φίλους μου. Θα μπορούσε να είναι, σε μια ωραία υπέρβαση, φίλος με τον Ούγκο Τονιάτσι ή τον Φιλιπ Νουαρέ, ειδικά όταν οι πρωταγωνιστές των εξαιρετικών ταινιών του Μάριο Μονιτσέλι, άρχισαν να βρίζουν ο ένας τον άλλον. Ο Βασίλης όμως ήταν φαρμακοποιός. Και κυρίως, ένας άνθρωπος του μπάσκετ. Ένας Σπορτιγκίτης από την κορυφή ως τα νύχια. Αλλά αυτά που έλεγε και πολλές φορές έκανε, είχαν κάτι από την τρέλα και τον σουρεαλισμό των "Εντιμότατων Φίλων".

Αμετανόητος κομμουνιστής από την εποχή της δικτατορίας, όπου τον κυνηγούσε η ασφάλεια, την "Πρώτη" λόγω του ότι ήταν "εφημερίδα της Αριστεράς" την ένιωθε δική του. Όπως και τους ανθρώπους της. Ανεξάρτητα αν συμφωνούσαν, ή όχι μαζί του, σε ιδεολογικό επίπεδο. Δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία. Το μεγαλοπρεπές τηλεφώνημά του μετά τον περίφημο ημιτελικό Σ.Ένωσης-Γιουγκοσλαβίας όταν οι σοβιετικοί ανέτρεψαν τη διαφορά των 9 πόντων μέσα σε 45'' αντηχεί ακόμη στα αυτιά μου: " Σύντροφε, έχω βγάλει στους δρόμους τις κομματικές οργανώσεις Πατησίων και Νέας Ιωνίας πανηγυρίζοντας τη μεγάλη νίκη της σοβιετίας..."

Αυτός ο διαστροφικός συνδυασμός μπασκετικός συν ΚΚΕ, πολλές φορές μας εξυπηρετούσε. Με δικές του, άλλωστε, ενέργειες πηγαίναμε στα γραφεία του "Ριζοσπάστη" για να δούμε μέσω δορυφορικής τηλεόρασης, τα ντέρμπι του σοβιετικού πρωταθλήματος ανάμεσα σε Ζαλγκίρις Κάουνας και ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Εκεί είχε βρει άλλο μέτωπο να "τσακώνεται". Με τους συναδέλφους του εξαιρετικού αθλητικού τμήματος του "Ρ".

Εθνικός και ΚΚΕ, αλλά και τρελός!

Στο ποδόσφαιρο ο Σακκόπουλος ήταν ... Εθνικός. Εκεί ολοκληρωνόταν η διαστροφή. Γι αυτό όπως έγραψε ο Κώστας Σορώτος χθες στο fb μια φορά στο Καραϊσκάκη, όταν τον είδε του είπε για να τον πειράξει: "Βασίλη είσαι ΚΚΕ, Σπόρτιγκ και Εθνικός άντε να δεις χαρά με αυτά που υποστηρίζεις!". Ο Σακκόπουλος, δεν έχασε την ευκαιρία και απάντησε με νόημα : "Σορώτο όταν έρχεται όμως μία στις τόσες να ξέρεις τη χαίρομαι περισσότερο από όλους σας γιατί κάθε σπάνιο είναι τόσο πολύτιμο".

Κάποια χρόνια αργότερα, όταν ο Σορώτος ήταν προπονητής στον Αρίωνα Γούβας προσπαθούσε να γλιτώσει τον Σακκόπουλο από το μένος 20-30 οπαδών του Παγκρατίου που... ήθελαν να τον "περιποιηθούν". Είχε καταφέρει να μπει στα αποδυτήρια, απ΄όπου βέβαια συνέχιζε να βρίζει και να προκαλεί τους Παγκρατιώτες. Τι είχε συμβεί. Στο βοηθητικό γήπεδο του Μετς, έπαιζαν για το γυναικείο πρωτάθλημα Παγκράτι-Σπόρτιγκ. Το ματς κρίθηκε με καλάθι των φιλοξενουμένων στην εκπνοή. Ο "ζούγκλας" ξέσπασε με χειρονομίες και ... κραυγές, θυμίζοντας ότι πριν από λίγες μέρες λόγω της ήττας του Παγκρατίου από τον Ιωνικό, είχε υποβιβαστεί στην Α2 ο Σπόρτιγκ! Τον πήραν στο κυνήγι και μετά βίας πρόλαβε να κρυφτεί στα αποδυτήρια, χωρίς αυτό πάντως να τον εμποδίζει να συνεχίσει να βρίζει. Δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά, που τα έβαζε με ένα γήπεδο. Με μια ... ομάδα.

Όχι ρε Γιάννη, πάει και ο Βασίλης; Με ταρακούνησες. Είχε μια γλυκιά τρέλα και ήταν μπασκετικός και Σπορτιγκίτης. Καλό ταξίδι Βασιλάκη. Όσο πάμε γινόμαστε πιο φτωχοί μπασκετικά...".

Ακριβώς όπως τα λέει ο κύριος Τάσος. Μια γλυκιά τρέλα. Ένα πάθος για την ομάδα του, για χάρη της οποίας έκανε τα πάντα. Αυτοί οι άνθρωποι θυσίασαν πολλές φορές την επαγγελματική τους εξέλιξη και με προσωπικό κόστος, δημιούργησαν μικρά και μεγάλα θαύματα. Η γυναικεία ομάδα του Σπόρτιγκ που σάρωσε για αρκετά χρόνια τους τίτλους αλλά και γνώρισε σπουδαίες διακρίσεις στην Ευρώπη, είναι απόρροια και αυτής της γλυκιάς τρέλας του Σακκόπουλου, που είχε ένα μοναδικό τρόπο να εμπνέει τις αθλήτριες και φυσικά να ... τσακώνεται με τους προπονητές.

Τέτοιοι παράγοντες, που λείπουν σιγά-σιγά από το μπάσκετ και όχι μόνο. Έχει περάσει η εποχή, άλλωστε. Ο Σακκόπουλος ήταν Σπόρτιγκ. Όπως ο Βαφάκης ήταν Παγκράτι, ο Παπαχατζής Περιστέρι, ο Ζερβουδάκης Πανελλήνιος. Άνθρωποι, που το επώνυμό τους ήταν συνώνυμο του συλλόγου που αγαπούσαν και υπηρετούσαν, με όλο τους το είναι. Που δεν ήταν μόνο παράγοντες, αλλά και ψυχολόγοι, σύμβουλοι και βοηθοί ακόμη και στα μαθήματα των παικτών ή των παικτριών τους. Ο Βασίλης, έμεινε πιστός Σπορτιγκίτης ακόμη κι όταν άλλαξαν οι εποχές. Ακόμη κι όταν άλλαξε η ζωή του, αλλά και αρρώστησε. Που και που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, για να ειπωθεί το ιστορικό "ζου" (εγώ) "γκλαςςς" (αυτός) και να θυμηθούμε μια άλλη εποχή, όπου όλα ήταν πιο αγνά. Και πιο ξεκάθαρα, θα έλεγα...