Έχουν περάσει 40 χρόνια από το πρώτο ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, που είδα στο (παλιό) Καραϊσκάκη. Δεν είναι η πρώτη φορά που η μια ομάδα κερδίζει την άλλη με μεγάλο σκορ. Είναι όμως από τις σπάνιες, που η διαφορά μοιάζει τόσο χαώδης. Σε ένα πρωτάθλημα, μάλιστα, που θεωρητικά ο Παναθηναϊκός είχε βάλει στόχο αν όχι να το κατακτήσει, τουλάχιστον να το διεκδικήσει μέχρι το τέλος.

Αν γυρίσουμε το ρολόι πίσω δύο μήνες, πίσω. Πάμε, ας πούμε, στις 6 Σεπτεμβρίου. Η αίσθηση ήταν ακριβώς αντίθετη. Ο Ολυμπιακός σχεδόν παρέπαιε, μόλις είχε εμπιστευτεί τις τύχες του στον Μπέντο τον ... τρίτο προπονητή μέσα σε ενάμιση μήνα, έκανε μεταγραφές της τελευταίας στιγμής και είχε φάει ένα μεγάλο στραπάτσο στην Ευρώπη, καθώς είχε αποκλειστεί από την Μπερ Σεβά στον β΄προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η παρτίδα που είχε να σώσει ο Μπέντο και οι υπόλοιποι στον Ολυμπιακό, ήταν πολύ δύσκολη! Δύσκολα πίστευε κανείς ότι οι πρωταθλητές θα μπορούσαν να τα καταφέρουν. Και δεν είχαν, ένα αλλά τρεις στόχους. Να κερδίζουν βαθμούς στο πρωτάθλημα, να στέκονται καλά στον όμιλό τους στο Europa League και, πάνω απ' όλα, να φτιάξουν μια ομάδα που θα μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο, πάνω στο χορτάρι.

Στις 6 Νοεμβρίου, ο Ολυμπιακός, έχει καταφέρει:

1. Να είναι μπροστά στη βαθμολογία του πρωταθλήματος με +7 βαθμούς. Να έχει κερδίσει τα τρία ντέρμπι στο γήπεδό του (με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό) με γκολ 8-1. Το πρώτο 3-0 μάλιστα, επί της ΑΕΚ, απορύθμισε τους "κιτρινόμαυρους" οι οποίοι απομάκρυναν τον προπονητή τους (Κετσπάγια) χωρίς ακόμη να έχουν συνέλθει. Το ότι είναι το απόλυτο φαβορί να πάρει τον τίτλο, δε νομίζω ότι χωράει αμφιβολία.

2. Να είναι η μοναδική ομάδα από αυτές που συνεχίζουν στο Europa League, που βρίσκεται πολύ κοντά στην πρόκρισή της στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Θέλει μόλις ένα βαθμό με τη Γιουνγκ Μπόις, ενώ με δυο νίκες βγαίνει και πρώτος στον όμιλό του.

3. Είναι η ομάδα που βελτιώνεται διαρκώς, από αγώνα σε αγώνα. Δείγμα μιας δουλειάς που γίνεται στου Ρέντη, με το ποδόσφαιρο που θέλει ο προπονητής, η ομάδα να το υποστηρίζει όσο καλύτερα γίνεται.

Ο Μπέντο, θριαμβευτής και των τριών ντέρμπι, αξίζει ένα μπράβο, για τη διαχείριση του ρόστερ, για την ανάδειξη ενός Έλληνα νεαρού (Ρέτσος) στον οποίο έδειξε απεριόριστη εμπιστοσύνη, αλλά και για τη συνολική εικόνα του Ολυμπιακού. Δεν του ήταν καθόλου εύκολο, γιατί ήρθε σχεδόν στο παρά πέντε, χωρίς καν να ξέρει την ομάδα του, ή το πρωτάθλημα που αγωνίζεται.

Αυτό, που μας αρέσει στον προπονητή του Ολυμπιακού, είναι ότι σε μια ομάδα που έχει πολύ δύσκολο (και γκρινιάρικο) κοινό, που ο Τύπος ασχολείται διαρκώς μαζί της (άρα και ο ίδιος μπαίνει στο μικροσκόπιο της κριτικής), δεν χαμπαριάζει από ονόματα και "ειδικό βάρος".

- Στον Φορτούνη έδωσε ευθύς εξ' αρχής να καταλάβει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να παίζει στην ενδεκάδα, αν δεν προσπαθεί στις προπονήσεις, αν δεν γίνει ξανά ο κορυφαίος παίκτης της ομάδας. Τον προστάτευσε, τον καψώναρε, αλλά του έδωσε τεράστιο κίνητρο να επανέλθει. Ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής, έχει πάρει την μπαγκέτα του και διευθύνει την ορχήστρα, με ξεχωριστό τρόπο.

- Ο Μάριν, που ξεκίνησε φουριόζος, έχει μείνει εκτός ομάδας με το ρεπορτάζ να λέει ότι αν ο προπονητής δεν τον δει να προσπαθεί στην προπόνηση, η παραμονή του στα πιτς θα είναι δεδομένη.

Ο Μπέντο είναι αυτός, που καθιέρωσε τον Μαρτίνς -κατά τη γνώμη μας ΜVP του ντέρμπι- δίπλα στον δυναμικό Μιλιβόγεβιτς, που στήριξε απόλυτα τον τακτικά συνεπή και μαχητή Σεμπά (η πάσα που κάνει στον Ελιουνούσι, για το δεύτερο γκολ ήταν ασίστ ...Σπανούλη, δεν έχει τη χάρη ο Βραζιλιάνος, αλλά σιγά-σιγά όλοι καταλαβαίνουν γιατί δεν βγαίνει από την ενδεκάδα) που εκμεταλλεύεται όλα τα δυνατά όπλα της ομάδας του. Την τεχνική του Φορτούνη, την έκρηξη και τη ρέντα του Ιντέγε, την ταχύτητα του Ελιουνούσι.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ... Η ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

Απέναντι σε αυτό τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός πήγε στο Καραϊσκάκη για να παίξει το τελευταίο του χαρτί, όπως λέχθηκε, όπως γράφτηκε, όπως ήταν η αίσθηση στο "πράσινο" στρατόπεδο. Λάθος πρώτο. Κανένα τελευταίο χαρτί δεν παίζεται στην 10η αγωνιστική (ουσιαστικά 8η), κανένα πρωτάθλημα δεν τελειώνει από το Νοέμβριο.

Κι όμως. Τα έφεραν από δω, τα έφεραν από κει, οι "πράσινοι" και μετέτρεψαν τη μονομαχία με τον "αιώνιο" σαν την υπέρτατη μάχη της χρονιάς.

Αποτέλεσμα; Να πνιγούν στο άγχος τους, όχι να παίξουν μπάλα, αλλά να διαμαρτυρηθούν! Πρώτος ο Λέτο, μετά ο Ζέκα. Όταν όμως παίζεις ποδόσφαιρο με χειρονομίες και με το στόμα, δεν είναι περίεργο, που στο πρώτο ημίχρονο το κοντέρ έγραφε 3-0. Συγγνώμη, αλλά ο Παναθηναϊκός που μάθαμε δεν ήταν ποτέ η ομάδα που έβγαινε ... διαρκώς στην αναφορά, παραπονούμενη στον διοικητή (το διαιτητή, δηλαδή). Αντιθέτως, ήταν μια ομάδα, που πάντοτε είχε περηφάνια, ακόμη κι όταν δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον αντίπαλό της, πάλευε, έδινε τα πάντα.

Αυτός ο Παναθηναϊκός, ήταν ένα φάντασμα. Δεν ξέρουμε αν ο Στραματσόνι είδε κάποιο όνειρο, που αντί να κατέβει με τρεις στόπερ, αποφάσισε να παίξει επιθετικά με 4-3-3 με αποτέλεσμα να φάει τη μια αντεπίθεση, μετά την άλλη, αυτό που είδαμε ήταν τους παίκτες του ΠΑΟ να χάνουν όλες τις προσωπικές μονομαχίες και να φωνάζουν στον Σιδηρόπουλο.

Αλλά, εδώ που τα λέμε, όταν αναζητάς διαρκώς δικαιολογίες για τα αποτελέσματα (ακόμη και σε ευρωπαϊκές ήττες, κάποιο "αόρατο σχέδιο συνομωσίας" έχει εξυφανθεί από την ΟΥΕΦΑ), όταν σιγά-σιγά εμποτίζεις προπονητή και παίκτες στο πολύ βολικό άλλοθι ότι πάντα φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από τους ίδιους, έρχονται τέτοιες τριάρες και χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου.

Εδώ και χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει αναπτύξει ένα μηχανισμό διαμαρτυρίας, που περιμένει κάθε φορά την αφορμή να εκραγεί και να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Το επικοινωνιακό παιχνίδι είναι ωραίο, δίνει και σε κάποιους δουλειά, αλλά ποδόσφαιρο δεν παίζει.

Κάποια στιγμή φεύγουν οι βάρβαροι και μονολογείς ότι οι "άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις"...