Στον Ολυμπιακό καταγγέλλουν την ατμόσφαιρα, στη Λεωφόρο. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης μίλησε για "κτηνωδία" και έδωσε αντί για συγχαρητήρια, συλλυπητήρια στον Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός, καταδίκασε τα επεισόδια, με τον Γιάννη Αλαφούζο, ωστόσο, να δηλώνει ότι "ο Μαρινάκης και ο Περέιρα προκάλεσαν".

Μια βόλτα στα social media ήταν αρκετή να σας πείσει για το πως τα υποδέχθηκε όλα αυτά ο κόσμος. Ποιος κόσμος, όμως; Λέμε πολλές φορές, ότι στο γήπεδο πάνε, πλέον, μόνο οι κάφροι. Παρόλα αυτά θα πρέπει αν αναρωτηθούμε, αν ... είμαστε (πρώτα απ' όλα εμείς οι ίδιοι) επιρρεπείς στην "καφρίλα".

Πόσοι από μας δεν δικαιολογούμε τον "καφρισμό" των "δικών μας οπαδών", επειδή στο προηγούμενο ντέρμπι, ή στην έδρα του αντιπάλου μας, πριν δυο χρόνια "είχαν γίνει ίδια και χειρότερα". Κι αν δεν μας εξυπηρετεί το ποδοσφαιρικό ματς, πολύ εύκολα πάμε στο μπάσκετ, όπου επειδή οι δυο "αιώνιοι" παίζουν κάθε χρόνο στους τελικούς, το καφριλίζει "ζει και βασιλεύει".

Δεν θα βγάλω από την όλη ...παρέα και το δικό μου σινάφι. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι πολλές φορές εμείς πρώτοι βάζουμε το δάχτυλο στην πληγή. Η έκφραση "δημοσιογράφος του Ολυμπιακού" ή "του Παναθηναϊκού" είναι "επάγγελμα" των τελευταίων ετών. Τους απόλυτου διαχωρισμού. Της απόλυτης φανατίλας. Ναι, εμείς που υποτίθεται έπρεπε να είμαστε πιο νηφάλιοι απ' όλους, τα υποδαυλίζουμε όλα αυτά με τον τρόπο μας. Υποτασσόμενοι στο νόμο του όχλου, στο νόμο του "μεγάλου αφεντικού", στο νόμο του οπαδισμού.

Το πτώμα αποσυντίθεται...

Ακόμη, όμως, κι αν τα βλέπουμε, δεν τα αναδεικνύουμε. Δεν τα καταγγέλλουμε. Τα βάζουμε κάτω από το χαλί, μη βρούμε μεγαλύτερους μπελάδες. Μη πάθει τίποτε η ομαδάρα μας και ...τρέχουμε. Μη πάθουμε κι εμείς τίποτε, γιατί τελευταία πέφτουν και φάπες. Και αν πέσουν φάπες, δεν θα μας κοιτάξει κανένας.

Το πολύ-πολύ να βγάλει ανακοίνωση ο ΠΣΑΤ, καλή του ώρα γιατί έχει και εκλογές. Να σας πω την μαύρη αλήθεια, πολλούς από τους συναδέλφους τους καταννοώ. Κάποιοι είναι απλήρωτοι για μήνες, σε άλλους τους έχουν κόψει σχεδόν το μισό μισθό τους. Ε, δεν θα κάνουν και τους ήρωες. Ας μη κάνουν, όμως, και τους καμπόσους. Πώς το λέγαμε παλιά; "Σκάσε και κολύμπα, μικρέ..."

Δεν θα βγάλω απ' όλο αυτό τον "κύκλο" ούτε τους φίλους μου, είτε είναι ολυμπιακοί, είτε παναθηναϊκοί. Τα ίδια θα μου πουν, με τον ίδιο τρόπο θα επιχειρηματολογήσουν. Δυστυχώς, είναι κι αυτοί συμμέτοχοι στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Κι εγώ μαζί που τους δίνω σημασία.

Ξέρετε ποιο είναι το περίεργο. Ότι οι παράγοντες των δυο ομάδων έχουν δίκιο σε όσα λένε! Σε όσα εύστοχα υποστηρίζουν, κάθε φορά που συμβαίνουν τα όσα ένας άνθρωπος δεν μπορεί να βάλει στο νου του. Μόνο, που μοιάζουν άπαντες να πέφτουν από τον Άρη. Σαν κάποιοι εξωγήινοι, που βρέθηκαν ξαφνικά και τρέχουν να κρυφτούν.

Κάνουν τον ανήξερο τι συμβαίνει διαχρονικά σε αυτά τα ντέρμπι, πόσο άρρωστη είναι η ατμόσφαιρα και πόσο σαπίζει το πτώμα του ποδοσφαίρου.

Τι λένε οι συνεταίροι;

Δεν αντιλαμβάνονται την βρώμα της αποσύνθεσης, γιατί απλά ελάχιστα τους ενδιαφέρει το ... ίδιο το ποδόσφαιρο. Αν τους ενδιέφερε, όλους αυτούς θα τους είχαν ξωπετάξει από τα γήπεδά τους. Θα είχαν φροντίσει το περίφημο προϊόν, του περίφημου συναιτερισμού, να μη δυσφημείται κάθε Κυριακή. Μόνοι τους θα ζητούσαν την εφαρμογή των νόμων, που υπάρχουν. Και των κανονισμών, οι οποίοι επίσης υφίστανται αλλά ποτέ δεν εφαμόζονται. Ή εφαρμόζονται κατά το δοκούν.

Αυτοί πρώτοι ανέχονται τα σπρωξίδια, όταν πάνε στο γήπεδο, τα αντικείμενα που πέφτουν βροχή. Αυτοί δεν έχουν πρόβλημα με τους παίκτες που τραυματίζονται, με τα κόρνερ που δεν μπορούν να εκτελεστούν, με τον οχετό των συνθημάτων.

Αν τους ενοχλούσε, η πρώτη συνεδίαση των "συνεταίρων" θα είχε μοναδικό θέμα την αξιοπρέπεια. Όχι μόνο των ομάδων τους, αλλά και των ίδιων που την έχουν χάσει εδώ και (πολύ) καιρό. Αλήθεια στις υπόλοιπες δουλειές τους έτσι συμπεριφέρονται;

Στο κάτω-κάτω, αυτό το πρωτάθλημα στοιχίζει ένα σωρό εκατομμύρια τα οποία εισπράττουν με ... πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Η "πιο όμορφη μέρα" που τραγουδάει ο Σαββόπουλος είναι, πολλές φορές, είναι πολλές φορές εφιαλτικά βράδυα. Κερδίζει ή όχι συνδρομητές η Nova δείχνοντας αυτό το θέαμα; Να τελειώνει ένα ματς και να μη μπορεί να πανηγυρίσει ούτε ο καν ο γηπεδούχος; Σα κυνηγημένοι έφυγαν οι ολυμπιακοί, με την ψυχή στο στόμα, μπήκαν στα αποδυτήρια οι παίκτες του ΠΑΟ.

Και ρε παιδιά της εξέδρας, έλεος. Να κατανοήσω ότι δεν συμπαθείτε τον αντίπαλο. Τον σιχαίνεστε. Να δεχθώ και τις βρισιές σας. Δεν πάμε σε εκκλησία, αλλά στο γήπεδο. Αλλά το να σημαδεύετε τα κεφάλια τους, τα χέρια και τα πόδια τους; Να προσπαθείτε να τους σκοτώσετε; Πάει πολύ και δεν έχει κάνει ούτε με την ομάδα σας, ούτε με τον αντίπαλο. Με τον ίδιο σας τον εαυτό, πρέπει να τα βρείτε.