Το προολυμπιακό στο Τορίνο ολοκληρώθηκε με μια μεγάλη νίκη της Κροατίας, η Ιταλία «μύρισε» τον κρίνο και εμείς, ως συνήθως, αναρωτιόμαστε τι φταίει, τι πρέπει να κάνουμε, τσακωνόμαστε στα social media για ένα ακόμη καλοκαίρι χωρίς να φτάσουμε εκεί που θέλαμε.

Η κατάληξη ίδια. Χάσαμε από την ομάδα, που στο τέλος κέρδισε τα πάντα, ή έκλεψε την παράσταση. Το 2014 ήταν η Σερβία στο Παγκόσμιο, πέρσι στο Ευρωμπάσκετ η Ισπανία, φέτος στο προολυμπιακό η Κροατία. Τουλάχιστον, όποιος μας κερδίζει … κάνει την τύχη του.

Όσο κι αν το προολυμπιακό ήταν ένα τουρνουά πολύ σύντομο σε διάρκεια, πρόλαβε να δημιουργήσει και εντυπώσεις, να φτιάξει κλίμα και να μας στείλει στην επόμενη μέρα.

Η αίσθηση, μετά τον αποκλεισμό, που μεταξύ μας όλοι ψιλοπεριμέναμε αφού και εκτός έδρας έπαιζε η ομάδα και με σύνθεση εκτάκτου ανάγκης εμφανίστηκε, είναι ότι η Εθνική βαδίζει οριστικά στην πρόσληψη ενός μόνιμου προπονητή όπως έγραψε και ο Σπύρος Καβαλιεράτος.

Φτάνει, όμως, ένας full time προπονητής να λύσει ως διά μαγείας το πρόβλημα και αίφνης η Εθνική να επιστρέψει δριμύτερη και έτοιμη να μη χάνει στα κρίσιμα νοκ-άουτ παιχνίδια. Θα είναι ένα βήμα μπροστά, αλλά στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, νομίζω ότι από μόνο του δεν λύνει το πρόβλημα. Θα χρειαστεί και ένα σχέδιο επεξεργασμένο, για το μέλλον που έχει αρκετές ιδιαιτερότητες.

Προπονητής για δυο ομάδες

Το είχαμε ξαναγράψει την περασμένη εβδομάδα. Οι εθνικές ομάδες, μετά από την απόφαση της FIBA να οργανώσει προκριματικά εν μέσω της χρονιάς, μπαίνουν σε μια διαφορετική φάση. Η ομοσπονδία, εκ των πραγμάτων, θα αναγκαστεί να πάρει προπονητή που θα ασχολείται μόνιμα με την Εθνική, η οποία μάλιστα δεν θα είναι μια απλή ομάδα 12 παικτών, που μαζεύεται κάθε καλοκαίρι.

Με αγώνες, εν μέσω της χρονιάς, ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός θα πρέπει να βρει (από το Νοέμβριο του 2017) και μια … δεύτερη ομάδα. Αυτή που θα διεκδικεί τις προκρίσεις. Ένα μέρος της θα παίζει και στην τελική φάση, όπου όμως θα ενσωματώνονται και οι παίκτες οι οποίοι δεν θα μπορούν να παίξουν στα προκριματικά, κυρίως επειδή βρίσκονται στο ΝΒΑ.

Συνέβαινε και παλιότερα κάτι τέτοιο. Και μας έκανε καλό, γιατί η «δεξαμενή» των διεθνών, άνοιγε περισσότερο αφού το χειμώνα, ο ομοσπονδιακός προπονητής και με δεδομένο ότι λίγο πολύ οι αντίπαλοι ήταν στα μέτρα μας, είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει παιδιά που άλλες φορές θα τα έπαιρνε μόνο στην προετοιμασία και στο τέλος θα τα έκοβε, έτσι κι αλλιώς.

Το νόμισμα, βέβαια, έχει δύο όψεις. Ή μάλλον ελλοχεύει ένας κίνδυνος, να δούμε μια Εθνική με πληβείους που θα παίζουν τα προκριματικά και πατρίκιους οι οποίοι το καλοκαίρι θα διεκδικούν τα μετάλλια. Γι αυτό και ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής θα πρέπει να κινείται σε μια λεπτή γραμμή, τηρώντας τις ισορροπίες και προσπαθώντας κάθε φορά να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η μπάλα στον Γιάννη

Όχι μόνο στον αριθμό των παικτών που καλεί, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο παίζει η ομάδα. Όλον αυτό τον καιρό διαβάζαμε και ακούγαμε το «ήρθε η ώρα να δώσουμε την μπάλα στον Γιάννη (Αντετοκούνμπο)» και να προσαρμόσουμε όλη την ομάδα στο στυλ του προικισμένου άσου των Μιλγουόκι Μπακς, ο οποίος στο ΝΒΑ έγινε, μετά από απόφαση του Τζέισον Κιντ, ένας πόιντ-φόργουορντ, ένας παίκτης που αποφάσιζε με την μπάλα στα χέρια.

Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι άλλο Μιλγουόκι κι άλλο Εθνική Ομάδα, καθώς οι Μπακς είτε χάσουν είτε κερδίσουν το ίδιο τους κάνει, αν σε αυτή την προσπάθειά τους μετατρέψουν τον Γιάννη σε franchise player, πρέπει να επισημάνουμε και τα εξής:

• Η μετατροπή της Εθνικής σε ομάδα του Γιάννη, απαιτεί πολύ χρόνο και προφανώς κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να συμβεί στην πολύ μικρή σε χρονικά περιθώρια, προετοιμασία για το προολυμπιακό τουρνουά. Ήταν αναμενόμενο στο πρώτο δύσκολο παιχνίδι (με την Κροατία) ο αντίπαλος να συγκεντρωθεί σε δυο βασικά σημεία της τακτικής του. Πρώτα να μην επιτρέψει στην Ελλάδα να τρέξει και ύστερα να οχυρώσει τη ρακέτα του, ρισκάροντας στο μακρινό σουτ, στο οποίο έτσι κι αλλιώς η ομάδα μας αντιμετωπίζει πρόβλημα. Αποτέλεσμα; Ο Γιάννης να «σκουντουφλάει» στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, χωρίς να μπορέσει ούτε να αποφασίσει, ούτε να εκτελέσει, παρά ελάχιστες φορές.

• Προφανώς, αν θέλουμε να κάνουμε την Εθνική ομάδα του Γιάννη, τέτοιες ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα. Είναι λογικές. Πρέπει να πάθει κανείς για να μάθει.

• Το ερώτημα όμως είναι. Μπορεί η Εθνική να γίνει αποκλειστικά μια ομάδα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, περιμένοντας και την ωρίμανση του σπουδαίου άσου.

• Και πως θα γίνει κάτι τέτοιο από το 2017 και μετά όταν μέσα στο χειμώνα η ομάδα δεν θα τον έχει στην σύνθεσή της. Και σε κάποια διοργάνωση, μπορεί και να μην παίξει κιόλας.

Να λοιπόν, γιατί ο full time προπονητής έχει πολλά πράγματα να λύσει και να ξεκαθαρίσει. Το μπάσκετ σίγουρα αλλάζει. Στηρίζεται περισσότερο στα αθλητικά προσόντα. Παρόλα αυτά, στην Ευρώπη έχουμε ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, με το διάβασμα του παιχνιδιού και την αξιοποίηση όλων των ευκαιριών που δίνονται μέσα στο γήπεδο.

Και κάτι ακόμα:

Οι Κροάτες έφτασαν σε μια μεγάλη επιτυχία, ξεπερνώντας τον εαυτό τους. Αφήνοντας, δηλαδή, κατά μέρος τις μεγαλοστομίες και εμπιστευόμενοι την τύχη της Εθνικής ομάδας στις πιο ισχυρές προσωπικότητες του κροατικού μπάσκετ. Στον πάγκο ο Άτσο Πέτροβιτς, δίπλα στην ομάδα οι Βράνκοβιτς, Ράτζα και Κούκοτς. Μέχρι πρότινος οι αποστολές της Εθνικής Κροατίας θύμιζαν ρεμπέτ-ασκέρι. Στην Ισπανία οι παίκτες έπαιζαν σφαλιάρες με τον Ρέπεσα, πέρσι τσακώθηκαν όλοι με τον Περάσοβιτς. Όταν όμως στην προπόνηση βλέπεις τον Βράνκοβιτς να σε κοιτάζει με … το γνωστό ψαρωτικό βλέμμα, σε παρακολουθούν ο Κούκοτς και ο Ράτζα, είναι λίγο δύσκολο όσο κι αν το μυαλό σου είναι πάνω από το κεφάλι σου (βλέπε Χεζόνια) να κάνεις τρέλες. Να κάνεις τον «καμπόσο».

Προσοχή, μη παρεξηγηθώ κιόλας. Δεν κάνω συγκρίσεις. Δεν λέω ότι οι δικοί μας διεθνείς έχουν γίνει … Κροάτες στην συμπεριφορά, κάθε άλλο. Όλοι πονάνε την Εθνική, όλοι πληγώνονται στις αποτυχίες. Μεγαλύτερη απόδειξη από το κλάμα του Αγραβάνη και την αγκαλιά του αρχηγού Μπουρούση, δεν υπάρχει.

Ωστόσο, η οργάνωση της ομάδας σε κάθε επίπεδο έχει να κάνει και με τις προσωπικότητες που ασχολούνται μαζί της.

Προφανώς δεν χάθηκε ο κόσμος που αποκλειστήκαμε από το Ρίο. Προφανώς και κερδίσαμε πράγματα, με την έννοια της παρθενικής συμμετοχής έξι παικτών σε μια μεγάλη διοργάνωση. Όλα είναι εμπειρίες. Ακόμη και οι σφαλιάρες, κάνουν καλό, αρκεί να είσαι έτοιμος την επόμενη φορά να … τις αποφύγεις.

ΥΓ: Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι η πιο λογική, η πιο κατάλληλη λύση για την Εθνική Ομάδα. Καλύτερα απ’ όλους το γνωρίζει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος.