Εντάξει, εντάξει, μη φωνάζετε. Θα φύγω (δηλαδή με τη βαλίτσα στο χέρι βρίσκομαι, για την ακρίβεια) καθώς η Air Baltic αναχωρεί την Τρίτη το μεσημέρι. Είναι το 9ο Ευρωμπάσκετ, που θα παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς και το τέταρτο συνεχόμενο σαν απεσταλμένος του Sport24.gr.

Οι παλιότεροι θα θυμούνται το ιστορικό ημερολόγιο από το Βελιγράδι το 2005 όταν μαζί με τις φωτογραφίες που κάποτε εξύμνησε ο ΚΚ Μοίρης, πήγαμε μαζί ως το χρυσό μετάλλιο και την αποθέωση μιας ομάδας, που έκανε μια απίστευτη επιστροφή στην κορυφή μετά το 1987.

Βλέπω το i-phone που έχω στα χέρια μου, το twitter που ήδη λειτουργεί και σας ενημερώνει ανά πάσα στιγμή και ώρα και σκέφτομαι ...τι άλλο θα μάθουμε και θα πάθουμε! Παρέα, βεβαίως, με μια ωραία παρέα που εξακολουθεί να είναι η Εθνική Ομάδα μπάσκετ, ανακαλύπτοντας μια χώρα, που έτσι κι αλλιώς λατρεύει το μπάσκετ, δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε.

Τι θα κάνει αυτή η Εθνική Ομάδα στη νέα της περιπέτεια και μετά από ...τόσες περιπέτειες που πέρασε αυτό το καλοκαίρι; Να σας πω την αλήθεια δεν μπορώ να το προβλέψω. Και ποιος μπορεί να το προβλέψει με σιγουριά; Ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι οι παίκτες και ο Ζούρος, με τους συνεργάτες του, που βρίσκονται στην Λιθουανία είναι σε θέση να μιλήσουν για την προοπτική της τελικής τους πορείας.

Ένα είναι το σίγουρο. Αυτό, που υπόσχονται από την πρώτη στιγμή της προετοιμασίας. Μάχη μέχρι το τέλος κάθε παιχνιδιού, ανεξάρτητα αν απέναντί της βρίσκεται η Ισπανία ή ...καλή ώρα η Βοσνία. Δεν τις βάλαμε τυχαία τις δυο ομάδες. Η Ισπανία, αυτή τη στιγμή, είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη και η πρωταθλήτρια που υπερασπίζει τον τίτλο της από την Πολωνία το 2009.

Και η Βοσνία μια από τις ...χειρότερες. Η πρώτη αντίπαλός μας στο φετινό Ευρωμπάσκετ, ψάχνει απεγνωσμένα την δεύτερη νίκη της σε όμιλο της πρώτης φάσης (και τρίτη της συνολικά), μετά το 1993 όταν είχε επιβληθεί της Σουηδίας. Παρότι έχει παίξει σε 6 Ευρωμπάσκετ, από την στιγμή που έγινε ανεξάρτητη χώρα -μετά τη διάλυση δηλαδή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας- μετράει 18 ήττες σε 20 αγώνες. Εκτός της Σουηδίας, έχει μια ακόμη επιτυχία το 1997 εναντίον της Λετονίας, σε αγώνα διαβάθμισης.

Ξύλο της αρκούδας και ...Φώτσης!

Η Βοσνία έχει βρεθεί δυο φορές στον δρόμο της Εθνικής. Η πρώτη ήταν το 2001 στην Αττάλεια, σε ένα επεισοδιακό ματς όπου το επεισόδιο Σιγάλα-Μρσιτς προκάλεσε -σχεδόν-γενική σύρραξη. Έπεσαν αρκετές μπουνιές, μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα και ...να συνέλθει το ελληνικό συγκρότημα που έχανερ με 44-39 στο ημίχρονο! Με ένα 10-29 όμως στην τρίτη περίοδο και 21π του 20χρονου -τότε- Αντώνη Φώτση, η Εθνική νίκησε 101-77.

Αυτή η νίκη πήγε την Εθνική στα μπαράζ, αλλά το 75-80 από τη Γερμανία της στέρησε το εισιτήριο για τους "8" και η αποστολή επέστρεψε με την γεύση της αποτυχίας. Ήταν η εποχή, που ο Κώστας Πετρόπουλος έδινε οδηγίες και από πίσω του, στην εξέδρα, γινόταν ένας μικρός χαμός. Θυμάστε; Με τεχνικό σύμβουλο τον Ιωαννίδη, μη τα σκαλίζουμε τώρα, περασμένα ...ξεχασμένα.

Πολύ άγχος και στο Βελιγράδι και Φώτσης (πάλι)

Τέσσερα χρόνια αργότερα στη Χάλα Πιονίρ η Εθνική είχε το ίδιο άγχος. Έχοντας ηττηθεί από την Σλοβενία, έπρεπε να νικήσει τους Βόσνιους και να πάει στο μπαράζ (με το Ισραήλ). Οι Βόσνιοι την δωδεκάδα της οποίας κοσμούσε ο ...αλήστου μνήμης σέντερ που πέρασε κι από τον Ολυμπιακό, Ελβίρ Οβτσινα (φωτο), ήταν σκληρό καρύδι καθώς μέχρι το 30 ήταν κοντά στο σκορ (43-40). Ένα 9-0 με πρωταγωνιστή τον Ζήση, στο ξεκίνημα του τέταρτου δεκαλέπτου έφερε αυτό που ήθελε η ομάδα, η οποία επικράτησε εντέλει με 67-50.

Πρώτος σκόρερ της ομάδας ήταν και πάλι ο Αντώνης Φώτσης με 15π. Έχει βρει το κουμπί τους, φαίνεται ο αρχηγός, πλέον, της Ελλάδας!

Η Βοσνία μπαίνει, λοιπόν, στον δρόμο μας. Με τα "δικά μας" παιδιά (Τζάβσιν, Βασίλιεβιτς, Νέσοβιτς, Μπάβσιτς αλλά και ο Χένρι Ντόμερκαντ, που είχε αγωνιστεί και στο ματς του 2005, άπαντες έχουν περάσει από την Α1), τον κορυφαίο ψηλό σουτέρ στην Ευρωλίγκα (Μίρσα Τελέτοβιτς) και τον "εργάτη" Κέναν Μπαϊράμοβιτς, που θα παίζει σαν στο σπίτι του (στέλεχος της Λιετούβος Ρίτας), δεν είναι αμελητέα ποσότητα, δεν είναι όμως και η ομάδα φόβητρο.

Σίγουρα, πάντως, δεν θα' ναι και σάκος του μποξ, όπως συνέβη πρόσφατα στο τουρνουά του Ρίμινι, όπου η Ελλάδα επικράτησε πολύ εύκολα (87-62). Όπως όμως ξέρουν ο Ζούρος και οι παίκτες του, άλλο τα φιλικά και άλλο τα επίσημα. Ειδικά στο Ευρωμπάσκετ.

Περισσότερα, όταν φτάσουμε στο Αλίτους (να φύγουμε καμιά ώρα)!