Δεν τον μπορώ τον κύριο Μίτσελ…
Ο Αντώνης Καρπετόπουλος δεν αντέχει άλλο τον Μίτσελ, βγαίνει από τα ρούχα του με τον Μήτρογλου και καταλήγει: "Εγώ θέλω προπονητές που συμβόλαια δεν υπογράφουν και πρέπει απλά να τον ακούν τον πρόεδρο".
Είναι δυο το πρωί, ο Ολυμπιακός έχει κάνει μια μεγάλη νίκη με μια αρκετά καλή για τα δεδομένα της εποχής εμφάνιση – ειδικά στο κομμάτι της στρατηγικής και της τακτικής.
Ο Ολυμπιακός ανάγκασε την Ατλέτικο να πάει το παιγνίδι στις πλάγιες γραμμές γιατί στον άξονα ο Μίλο, ο Κασάμι κι ο πανταχού παρών Μανιάτης δεν την άφηναν να κυκλοφορήσει τη μπάλα, άνοιξε το σκορ νωρίς με το Μαζουάκου και την υποχρέωσε να κάνει κατοχή μπάλας – κάτι που δεν της αρέσει, χτυπώντας στις αντεπιθέσεις και αξιοποιώντας τους δυο ανέτοιμους ακόμα, αλλά πολύ προικισμένους κυνηγούς του, δηλαδή τον Μήτρογλου και τον Αφελάι.
Αλλά όλα αυτά θα σας τα πουν καλύτερα άλλοι: εγώ θέλω να σας πω ότι δεν τον μπορώ τον Μίτσελ. Καλά καλά δεν τον αντέχω. Μας έχει διαλύσει τα στερεότυπα.
Δεν τον μπορώ τον Ισπανό γιατί είναι κόντρα σε όλα τα στερεότυπα του προπονητή που έχει καλλιεργήσει στην Ελλάδα ο αθλητικός μας Τύπος. Δεν μιλάει ποτέ για διατάξεις και νούμερα, αλλά του αρέσει να μιλάει για ανθρώπους. Δεν είναι μουτζούφλης και δεν παριστάνει το σοβαρό, όπως τόσοι και τόσοι, αλλά έχει μια ατάκα έτοιμη και μιλάει σαν σταρ που δεν φοβάται τα Media. Δεν σκέφτεται πόσο συμμετρικό πρέπει να είναι ένα 4-4-2, αλλά χρησιμοποιεί τον Αφελάι δίπλα στον Τσόρι σαν δεύτερο πλέι μέικερ καταργώντας το σχήμα.
Δεν φωνάζει, δεν βγάζει τα σακάκια, δεν διαμαρτύρεται για τη διαιτησία, δεν λέει "είμαστε πλήρης", όπως οι προπονητές που εγώ αγαπάω: θέλει συνέχεια παίκτες. Επίσης αντιλαμβάνεται τον επαγγελματισμό των παικτών ως υποχρέωση του κάθε ποδοσφαιριστή του να δέχεται τις επιλογές του αδιαμαρτύρητα: τολμάει ν αφήνει έξω τον Παπαδόπουλο με τη Νίκη Βόλου ή να διώχνει παιδιά που έχουν ανάγκη από στοργή και τρυφερότητα, όπως ο Τζεμπούρ κι ο Χολέμπας.
Δεν τον μπορώ τον Μίτσελ, γιατί οι δικοί μου προπονητές, αυτοί που καταλαβαίνω κι αγαπώ, χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι και απαιτούν να μην πωληθεί ο Σάμαρης π.χ, ενώ αυτός απλά περιμένει τον Μιλο για να τον αντικαταστήσει. Δεν τον μπορώ γιατί με το γεμάτο αυτοπεποίθηση υφάκι του δηλώνει τη βραδιά της κλήρωσης του Τσάμπιονς λιγκ ότι στην πρεμιέρα ο Ολυμπιακός του θα είναι έτοιμος κι ας κάνει τρεις μεταγραφές ακόμα.
Ολοι ξέρουμε πως αυτό δεν γίνεται, πως οι ομάδες δεν μπορεί ν' αλλάζουν τόσο πολύ, πως η ετοιμότητα προκύπτει χάρηστην ομοιογένεια που φέρνει ο χρόνος: με ποιο δικαίωμα ο Τύπος καταρρίπτει κλισέ και στερεότυπα; Δεν τον μπορώ εξαιτίας της αύρας του νικητή που κουβαλάει, χωρίς ως προπονητής να έχει να επιδείξει τίτλους πριν έρθει εδώ. Δεν τον μπορώ γιατί ήταν αρχηγός της Ρεάλ κι αυτό ακόμα φαίνεται και είναι αρετή του, ενώ εγώ μεγάλωσα με τη βεβαιότητα ότι η καλή είναι η Μπαρτσελόνα.
Γιατί δεν πρεσάρεις ψηλά;
Δεν τον μπορώ το Μίτσελ γιατί εμένα μ' αρέσουν εκείνοι που πρεσάρουν ψηλά, που στέλνουν τις ομάδες στην επίθεση ακόμα κι αν οι παίκτες δεν έχουν στα πόδια τους ενέργεια για να υποστηρίξουν το σχέδιο. Δεν μου αρέσει γιατί οι ομάδες του έχουν μόνο κομπίνες στις στημένες φάσεις κι όχι προσχεδιασμένη ανάπτυξη και σχήματα δουλεμένα στην προπόνηση. Δεν μου αρέσει γιατί για να κρατήσει τη νίκη βγάζει τον Τσόρι: εμένα οι προπονητές που μ' αρέσουν δεν τον βγάζουν τον Τσόρι ποτέ. Λένε ότι «το μαγικό πόδι του αργεντίνου μπορεί πάντα να κάνει τη διαφορά».
Δεν τον μπορώ γιατί χρησιμοποιεί το Μανιάτη που έχει κάνει μια μόνο προπόνηση και γιατί ξαφνικά θυμάται τον Φουστέρ, που κανονικά όπως ο Παπαδόπουλος έπρεπε κι αυτός να πει «φεύγω γιατί ο προπονητής δεν με έβαλε με τη Νίκη Βόλου προτιμώντας τον Ντοσεβί». Δεν τον μπορώ τον Μίτσελ γιατί δεν στεναχωριέται για αυτούς που φεύγουν και δεν καταλαβαίνει τον απλό οπαδό του Ολυμπιακού που θα θελε το Μανωλά για πάντα στο λιμάνι, τον Σάμαρη αρχηγό, τον Φετφατζίδη με το νούμερο δέκα να κάνει κόλπα και ίσως και τον Μέλμπεργκ πίσω. Δεν τον αντέχω τον Ισπανό γιατί ήθελε πίσω τον Μήτρογλου και τον αποκαλεί και «international star».
Ποιον, το Μήτρογλου! Που «έχει να σκοράρει κάτι μήνες», «παίζει με μέσον στην εθνική», «δεν συνήλθε ποτέ από τον τραυματισμό του». Δεν τον μπορώ τον Ισπανό γιατί δεν βάζει πέντε τουλάχιστον Ελληνες ως βασικούς, ενώ οι δικοί μου προπονητές καταλαβαίνουν το μεγαλείο της φυλής και πρώτα κοιτάνε το διαβατήριο και την εθνικότητα του παίκτη και μετά την όποια αξίατου.
Τόση λογική δεν αντέχεται…
Δεν τον μπορώ τον Μίτσελ γιατί στο 95% των αποφάσεών του έχει λογική: συγγνώμη, αλλά τόση λογική δεν την αντέχω. Χτες έριξε στο ματς τον Γιαννούλη που δεν είχε παίξει δευτερόλεπτο για να βοηθήσει τον Μαζουάκου – τόση λογική δεν την μπορώ! Δεν μπορώ επίσης την εμπιστοσύνη του στον Μποτία, για τον οποίο έχουμε συμφωνήσει όλοι ότι είναι άχρηστος πριν κάνει μετακόμιση στην Ελλάδα.
Δεν τον μπορώ όταν είναι πρωτοσέλιδο στις ισπανικές εφημερίδες, αυτός που προπονεί μια ομάδα ενός αναξιόπιστου πρωταθλήματος, του οποίου ο πρωταθλητής-τυχαία με αυτόν στον πάγκο- κέρδισε πέρυσι την Μπενφίκα, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Αντερλεχτ και φέτος την Ατλέτικο Μαδρίτης. Δηλαδή τέσσερις πρωταθλήτριες. Δεν τον μπορώ γιατί ομάδα που πουλάει κι αλλάζει, αυτά δεν μπορεί να τα κάνει.
Δεν τον μπορώ γιατί ακόμα δεν έχει φύγει. Θυμόσαστε που μετά το ματς με τη Λεβάντε είχαμε συμφωνήσει πως τον κρατάνε γιατί έχει στο συμβόλαιο μεγάλη αποζημίωση; Και για αυτό ακόμα δεν τον μπορώ. Εγώ θέλω προπονητές που δεν υπογράφουν συμβόλαια και πρέπει απλά να τον ακούν τον πρόεδρο. Ετούτος δεν ακούει κανένα…
