Εχει αγαπηθεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο προπονητή έχει δουλέψει στον Ολυμπιακό τα δέκα τελευταία χρόνια ο Ερνέστο Βαλβέρδε και για αυτό δεν χωρά αμφιβολία. Πολλοί νοσταλγούν τον Ερνέστο, όταν παρακολουθώντας τα παιχνίδια του Ολυμπιακού, διαπιστώνουν ότι το πρέσινγκ που η ομάδα κάνει είναι λιγότερο ή κίνηση που κάνουν οι παίκτες χωρίς την μπάλα ελάχιστη, οι συνεργασίες οι επιθετικές ολότελα προβλεπόμενες. Κυρίως, όμως αξίζει να νοσταλγεί κανείς τον Βαλβέρδε, όταν βλέπει πως τελειώνει τρία χρόνια τώρα τοπρωτάθλημα ο Ολυμπιακός και συγκρίνει αυτά που βλέπει τώρα, με όσα έβλεπε όταν τελείωνε τις σεζόν η ομάδα με τον Ερνέστο στον πάγκο. Ειδικά τη δεύτερη φορά που αυτός είχε να διαχειρισθεί τις τύχες της.

Το κακό συνήθειο

Και στο πρώτο το πέρασμα από την Ελλάδα ο Βαλβέρδε είχε τελειώσει καλά τη σεζόν – μολονότι, εξαιτίας διαφωνιών με τον Κόκκαλη, είχε αποφασίσει ότι θα φύγει για την Ισπανία δυο μήνες πριν το πρωτάθλημα τελειώσει. Θυμίζω ότι τότε είχε κλείσει τη σεζόν με τον Ολυμπιακό να πρωταγωνιστεί σε ένα αξέχαστο τελικό κυπέλλου κόντρα στην ΑΕΚ. Πριν σηκώσει το κύπελλο, στις πέντε τελευταίες αγωνιστικές, ο Ολυμπιακός είχε διαλύσει με 5-0 τον Ηρακλή στο Καραϊσκάκη και είχε κερδίσει χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα εκτός έδρας, τον Λεβαδειακό, τονΠανιώνιο και τον Θρασύβουλο στη Φυλή. Είχε χαλάσει τις εντυπώσεις μία ήττα στο Καραϊσκάκη από τη Λάρισα, που καίγονταν για να σωθεί και κέρδισε με 1-0. Αυτή την ήττα από έναν αντίπαλο που ψάχνει τη σωτηρία, ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια την κάνει πάντα: του έχει γίνει ένα κακό συνήθειο. Την έκανε και τη χρονιά της επιστροφής του Ερνέστο, όταν έχασε με 1-3 στο Περιστέρι από τον Ατρόμητο που σώθηκε και την έκανε και πέρυσι στα Γιάννινα που σφράγισαν την παραμονή τους κερδίζοντας τον πρωταθλητή. Ο Ολυμπιακός κόντρα σε ένα αντίπαλο που παίζει για να σωθεί μπορεί να χάσει ή γιατί είναι επιρρεπής σε παρακάλια ή γιατί είναι ασυγκέντρωτος: κάποτε έχασε με 1-0 από την Κέρκυρα στο Καραϊσκάκη έχοντας όμως χάσει δέκα γκολ! Αυτά τα κάνε και με το Βαλβέρδε τα κάνει και τώρα: αυτά που τώρα δεν δείχνει, είναι όσα με τον Βαλβέρδε έδειχνε.

Γκραν φινάλε πάντα

Στα κλεισίματα των δυο τελευταίων σεζόν του Βαλβέρδε ο Ολυμπιακός έκανε κάποια καταπληκτικά ματς. Το 2010-11 στις τέσσερις τελευταίες αγωνιστικές έβαλε δυο φορές έξι γκολ: τη μια στην ΑΕΚ και την άλλη στη Λάρισα. Μια χρονιά αργότερα, αφού κέρδισε τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ με το γκολ του Αμπτουν, έριξε 7 γκολ στον Αστέρα, και πέρασε επαγγελματικά από το Αγρίνιο (0-1), σαν σίφουνας από τα Γιάννινα (0-4) και άνετα από το Περιστέρι (0-2). Στα φινάλε των σεζόν του Βαλβέρδε, και μόλις η ομάδα καθάριζε το πρωτάθλημα έβλεπες την πρόοδό της: σε διαδικαστικά ματς, στα οποία οι παίκτες έπρεπε να βγάλουν στο γήπεδο ότι ο κόουτς τους είχε μάθει, χωρίς καμία πίεση πλέον, ο Ολυμπιακός έκανε ωραία πράγματα δημιουργώντας την βεβαιότητα ότι την επόμενη χρονιά θα βελτιωθεί και πιο πολύ. Τα ωραία αυτά παιγνίδια δεν ήταν ματς πάθους και τσαμπουκά, δεν ήταν μάχες και «παιγνίδια με την πλάτη στον τοίχο»: βασίζονταν στην εφαρμογή ενός επιθετικού παιγνιδιού που η ομάδα γνώριζε γιατί ο προπονητής της σε αυτό την είχε κατηχήσει. Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε μερικές φορές υστερούσε σε κάποιαντέρμπι ακριβώς γιατί σε αυτά το πάθος μπλόκαρε το μυαλό: εκεί που τη γνώση του παιγνιδιού οι παίκτες την χρησιμοποιούσαν χόρταινες μπάλα. Το 7-2 με τον Αστέρα ή το 6-0 με την ΑΕΚ του Χιμένεθ (ομάδα που την όποια τύχη της την βάσιζε στην άμυνα) όποιος τα είδε δεν θα τα ξεχάσει ποτέ.

Κλείνει άσχημα

Μετά τη φυγή του Ερνέστο, ο Ολυμπιακός κλείνει τις σεζόν του άσχημα. Το 2013 «ξενέρωσε» τον κόσμο του με δυο ισοπαλίες στο Καραϊσκάκη με ΠΑΟ και ΠΑΟΚ, μια δύσκολη νίκη με τον αδιάφορο Πανιώνιο στη φιέστα κι ένα πέρασμα από την Κέρκυρα με ένα 0-1 που κανείς δεν θυμάται. Όλα έγιναν χειρότερα και εξαιτίας της εμφάνισης στον τελικό κυπέλλου με τον Αστέρα, που έληξε με μια νίκη που σχεδόν κανείς δεν πανηγύρισε: η ευθύνη έπεσε στους παίκτες και όχι στο νεοφερμένο Μίτσελ. Μια χρονιά αργότερα, πάλι με τον Μίτσελ στον πάγκο, η ομάδα τελείωσε τη σεζόν με εμφανίσεις που θύμιζαν μπουλούκι που πάει περιοδεία. Ηττα από την Τρίπολη, ήττα στα Γιάννινα, νίκες με την ψυχή στο στόμα στο Καραϊσκάκη με τους υποβιβασμένους Αρη και Απόλλωνα, τους οποίους εκτός έδρας είχε κερδίσει πολύ εύκολα! Φέτος η εξασφάλιση του πρωταθλήματος, αν όχι και μαθηματικά, γιορτάστηκε με μια εμφάνιση παιδικής χαράς στα Γιάννινα, ασορτί με τις περσινές και τις προπέρσινες στην αντίστοιχη περίοδο. Γιατί; Γιατί λείπει ο Ερνέστο, η μεθοδικότητα του και τα μαθήματα του. Και δεν λείπουν τώρα αυτά: λείπουν τρία χρόνια.

Μεταμορφώθηκε σε ομάδα παικτών

Μετά τη φυγή του Ερνέστο ο Ολυμπιακός μεταμορφώθηκε σιγά σιγά από ομάδα προπονητή σε ομάδα παικτών. Οσοι κάθισαν στον πάγκο του ενθάρρυναν την ιδιωτική πρωτοβουλία, μαστίγωναν ή κολάκευαν τους παίκτες, ζητούσαν από αυτούς να πάρουν τα ματς κι αυτοί σε πολλές περιπτώσεις το έκαναν και ειδικά στην Ευρώπη που είναι και βιτρίνα καριέρας «σκίστηκαν». Αλλά όταν τα ματς σταματούν να είναι σημαντικά, οι παίκτες που στη μνήμη τους δεν κουβαλάνε τίποτα, αράζουν, αυτοσχεδιάζουν χωρίς πάθος, περιμένουν απλά η σεζόν να τελειώσειπροσφέροντας συνήθως η νίκες χωρίς θέαμα ή μαρτύρια.

Υπερβολές και δικαιολογίες

Λένε πως ο Βαλβέρδε είχε καλύτερους παίκτες και ότι τώρα ο Ολυμπιακός αλλάζει κάθε καλοκαίρι πολύ για αυτό του λείπει η συνοχή που το επιθετικό ποδόσφαιρο απαιτεί: υπερβολές είναι αυτά και δικαιολογίες! Και με τον Βαλβέρδε ο Ολυμπιακός έκανε πολλές μεταγραφές και το καλοκαίρι και το χειμώνα: το 2010-11 έκανε 16 μεταγραφές και το 2011-12 άλλαξε 18 παίκτες – κάποιους (Γέστε, Μόνχε, Ρίτσαρντς, Ζαραδούκας κτλ) δεν τους θυμάται κανένας! Στην ομάδα που έριξε τα έξι γκολ στην ΑΕΚ βασικός ήταν ο Χολέμπας (που ήρθε από τη β Γερμανίας), δεξί μπακο Μοντεστό, τερματοφύλακας ο Πάρντο και στη μέση υπήρχαν ο Μανιάτης και ο Φουστέρ, που υπήρχαν κι όταν ο Ερνέστο έφυγε, όπως και ο Αμπντουν, ο Τζεμπούρ, ο Ιμπαγάσα, που τα καταπληκτικά πράγματα που είχαν κάνει στο 7-2 με τον Αστέρα δεν τα ξαναέκαναν. Αντίθετα ο Βαλβέρδε καταπληκτικά πράγματα συνέχισε να κάνει και στην φτωχή Μπιλμπάο και χωρίς δουλειά από τότε που έφυγε δεν έμεινε ούτε μια μέρα. Όχι γιατί πήρε τίτλους με τον Ολυμπιακό, αλλά γιατί είναι προπονητής.