Το Ατζεγκούνλε είναι μια από τις πιο κακόφημες γειτονιές του Λάγκος, πρωτεύουσα της Νιγηρίας. Η Τερέζα Ιντέγιε, η οποία εργαζόταν για ώρες ως ταμίας σε μανάβικο, υποχρεώθηκε να μεγαλώσει για πολλά χρόνια μόνη της τα εφτά παιδιά της (τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια), αφού έχασε τον σύζυγο Τζόελ. Τα αγαπούσε όλα εξίσου, αλλά είχε αδυναμία στον μικρότερο όλων, τον Μπράουν.

Του πιτσιρικά του άρεσε πολύ η μουσική και το ποδόσφαιρο, αλλά έκανε παρέα με παιδιά που είχαν κακές συνήθειες. Και, όταν ο Μπράουν της ζητούσε να βγει έξω για να παίξει μπάλα στο δρόμο, δεν τον άφηνε. Έτρεμε ότι θα μπλέξει και οι φόβοι της εντάθηκαν όταν κάποτε χρειάστηκε να τον μαζέψει από το αστυνομικό τμήμα.

Ο μικρότερος της οικογένειας Ιντέγιε ξεκίνησε ως τερματοφύλακας, αφού του άρεσε να κάνει εξόδους και να πηδάει ψηλότερα από τους αντιπάλους. Η «καριέρα» του κάτω από τα δοκάρια ήταν σύντομη και διεκόπη απότομα, όταν έσπασε το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του. «Συνειδητοποίησα ότι ίσως αυτή δεν θα είναι η τελευταία φορά και αποφάσισα να προωθηθώ σε ρόλο επιθετικού» θυμάται για την στιγμή που άλλαξε η θέση του μέσα στο γήπεδο, ο νέος επιθετικός του Ολυμπιακού.

Ο Μπράουν Ιντέγιε (επάνω αριστερά) στην πρώτη του ομάδα

Όσο για το πότε άλλαξε η ζωή του; Όταν αποφάσισε, για πρώτη και τελευταία φορά, να παρακούσει την μητέρα του. «Εκείνη με κράτησε προσγειωμένο. Αν δεν υπήρχε η Τερέζα, πιθανότατα θα κατέληγα στην φυλακή ως μέλος συμμορίας ή θα είχα μια πολύ σύντομη ζωή», παραδέχεται ο Μπράουν, ο οποίος θα ευγνωμονεί αιωνίως την μητέρα του για το πόσο τον βοήθησε, ειδικά από την στιγμή που έχασε τον πατέρα του, σε ηλικία 13 ετών.

«Στα 15 μου συνειδητοποίησα ότι το ποδόσφαιρο ήταν η μόνη μου διέξοδος και ο Θεός με οδήγησε από εκεί και πέρα», προσθέτει σχετικά ο Νιγηριανός επιθετικός, η τρέλα του οποίου για την μπάλα τον έκανε να παρακούσει την μητέρα του και να ενσωματωθεί σε μια ομάδα νέων, μέσω της οποίας έκανε τα πρώτα του βήματα.

Όταν, χρόνια μετά, ο Ιντέγιε έκανε το μεγάλο βήμα και ήρθε στην Ευρώπη για λογαριασμό της ελβετικής Ξαμάξ, έκλαψε από χαρά, αλλά το ίδιο έκανε και η μητέρα του. «Τι θα είχε συμβεί αν με άκουγες και άφηνες το ποδόσφαιρο; Θα σου στερούσα την δυνατότητα να σταδιοδρομήσεις σε αυτό που τόσο αγαπάς», του είπε, με δάκρυα στα μάτια, η περήφανη Τερέζα, η οποία στήνεται μπροστά στην τηλεόραση, φορώντας την φανέλα του γιου της, και τον καμαρώνει. Αυτό, τουλάχιστον, έκανε όταν ο Μπράουν έπαιζε στην Γουέστ Μπρομ. Γιατί στη Νιγηρία μεταδίδουν την Πρέμιερ Λιγκ, όχι όμως και την Σούπερ Λιγκ...

Άρχισε να «φτιάχνει» το όνομά του με την φανέλα της Ξαμάξ

«Ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στην Γη»

Έκανε τα πρώτα (ημί) επαγγελματικά βήματα στους Όσεαν Μπόις (τα παιδιά του ωκεανού) και η πρώτη «σοβαρή» ομάδα της καριέρας του εδρεύει σε μια πόλη όπου κυριαρχεί η λίμνη Νοσατέλ. Μια εβδομάδα πριν ανέβει στο αεροπλάνο για την Ελβετία και την Ξαμάξ, όμως, ο 20χρονος τότε Ιντέγιε φλέρταρε με έναν σοβαρότατο τραυματισμό που θα μπορούσε να βάλει πρόωρο τέλος στην καριέρα του.

«Ήμουν επάνω σε μια μοτοσικλέτα και ένας τρελός φίλος μου οδηγούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ένα αυτοκίνητο εμφανίστηκε από το πουθενά. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κουτρουβαλάει στον δρόμο και μετά τίποτα, κενό. Όταν συνήλθα, είδα το πόδι μου, είδα το πολύ βαθύ κόψιμο και φοβήθηκα τα χειρότερα. Τελικά το γόνατο δεν είχε πάθει σοβαρή ζημιά. Είμαι ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στην Γη», παραδέχεται για την περιπέτειά του, την οποία ακολούθησε μια πολύ παραγωγική διετία.

Με συμπαίκτη τον Γουίλιαμ Ετζεγκουέλε (Βέροια), ο Ιντέγιε έδειξε από νωρίς την ιδιαίτερη σχέση του με τα αντίπαλα δίχτυα (30 γκολ και 16 ασίστ σε 61 ματς), ξεχωριζόντας για τα γκολ του με κεφαλιές παρ' ότι δεν είναι πολύ ψηλός (1,81). Του έμεινε, φαίνεται, από την εποχή που έπαιζε τερματοφύλακας.

Αυτή την μορφή έχουν τα «petit-suisse»

Η γαλλική Σοσό τον εντοπίζει και, τον χειμώνα του 2010, ξοδεύει τέσσερα εκατομμύρια ευρώ για να τον εντάξει στην δύναμή της. Ο συμπαίκτης του Γιασίν Μικαρί, παρ' ότι Ελβετός ο ίδιος, του κολλάει το παρατσούκλι «petit-suisse» (μικρό Ελβετό). Οι συμπαίκτες του τον πειράζουν, φωνάζοντάς τον με την ονομασία ενός γαλλικού τυριού από την Νορμανδία, το οποίο σερβίρεται σε μικρό κύλινδρο. Παρ' ότι δημιουργήθηκε στην Γαλλία, η τελική του μορφή οφείλεται σε έναν Ελβετό υπάλληλο σε εργοστάσιο γαλακτοκομικής, εξ' ου και το όνομα.

Ο Μπράουν δεν γκρίνιαξε ποτέ για το (μάλλον άστοχο) παρατσούκλι, φροντίζοντας μέσα στο γήπεδο να υπενθυμίζει πως μόνο «μικρός» δεν είναι. Η Γαλλία δεν τον τρομάζει και ανταποκρίνεται στην πρόκληση ως «σοσαλιέν». Με 17 γκολ σε 52 αγώνες, αποδεικνύει ότι είναι έτοιμος για το άλμα, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του το αγγλικό πρωτάθλημα. Πάντα, άλλωστε, υπήρξε το όνειρό του, αφού μικρός χάζευε στην τηλεόραση τον Νουάνκο Κανού και τον Τζέι Τζέι Οκότσα να παίζουν σε ομάδες του Νησιού. Δεν θα αργούσε η ευκαιρία του.

Η κόντρα με τον Μπλαχίν

«Σοφία, δύναμη, θάρρος και αγάπη» γράφει, στα ιαπωνικά, ένα από τα πολλά τατουάζ που έχει στο σώμα του. Όταν τον Ιούλιο του 2011 η Ντιναμό Κιέβου έδωσε εννέα εκατομμύρια ευρώ για να τον αποκτήσει, χρειάστηκε να δείξει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.

Σοφία για να διαχειριστεί καταστάσεις σε έναν πολύ πιο μεγάλο σύλλογο, δύναμη για να αντέξει τον υψηλό ανταγωνισμό, θάρρος για να μπαίνει δυνατά στις φάσεις και να πετυχαίνει τα γκολ που αποτελούν το ψωμί του και αγάπη για να μην ξεχάσει ότι προόδευσε στην ζωή χάρη στην αγαπημένη του μπάλα, αφήνοντας στην άκρη τα εμπόδια που εμφανίστηκαν κατά καιρούς μπροστά του.

Το μεγαλύτερο απ' όλα; Ο θρυλικός Όλεγκ Μπλαχίν! Ο κορυφαίος Ουκρανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών (ανώτερος ενδεχομένως και από τον Αντρέι Σεβτσένκο), πρώην προπονητής Ολυμπιακού, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ιωνικού, δεν είδε με καλό μάτι τον Ιντέγιε από την αρχή. Συν τοις άλλοις, η επιλογή του να παίζει με έναν καθαρόαιμο επιθετικό αποτέλεσε τροχοπέδη για τον Νιγηριανό, αφού προτεραιότητα είχε ο Ντιμερσί Μποκανί.

Η πρώτη του «πλούσια» σεζόν (14 γκολ και τρεις ασίστ σε 38 αγώνες) βρήκε συνέχεια σε μια ακόμα καλύτερη (21 γκολ και τρεις ασίστ σε 40 ματς), αλλά το τέλος της τρίτης, στην διάρκεια της οποίας είχε προπονητή τον Μπλαχίν, τον βρήκε με δέκα γκολ και εφτά ασίστ σε 29 παιχνίδια.

Όταν ύστερα από μια σειρά αρνητικών αποτελεσμάτων, ο Μπλαχίν αποφάσισε να αποχωρήσει, η ατάκα του Ιντέγιε ήταν γεμάτη κακία (να τα λέμε αυτά), αλλά και ανακούφιση. «Τα αποτελέσματα ήταν άσχημα. Ο προπονητής ήταν υπεύθυνος για κάθε κακό αποτέλεσμα, γι' αυτό είμαστε σε αυτή την θέση» η χαρακτηριστική δήλωση ενός πικραμένου ποδοσφαιριστή που, πάντως, παρουσίασε τον καλύτερο εαυτό του επί ευρωπαϊκού εδάφους με την ομάδα του Κιέβου.

Με την φανέλα της Ντιναμό, έδειξε ότι είναι καλός και με τα δύο πόδια, πως μπορεί να απειλήσει το αντίπαλο τέρμα από οποιοδήποτε σημείο της περιοχής, ότι δεν έχει εντυπωσιακά, αλλά ουσιαστικά τελειώματα, πως χρησιμοποιεί ιδανικά το χαμηλό κέντρο βάρος του και ότι ξέρει να συνεργάζεται με τους συμπαίκτες του, ακόμα και αν βρει απέναντί του μια «πυκνοκατοικημένη» περιοχή.

Το όνειρο έγινε εφιάλτης

Καμαρώνει όταν φοράει την πράσινη φανέλα της εθνικής ομάδας της χώρας του (το έχει κάνει 25 φορές, με πέντε γκολ συγκομιδή), παρ' ότι παραδέχεται ότι μισεί το πράσινο (μάλλον θα κερδίσει γρήγορα τους φανατικούς φίλους του Ολυμπιακού). Οι «σούπερ αετοί», όμως, του αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση.

Ο τραυματισμός του Τζον Όμπι Μίκελ, παραμονές της έναρξης του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Νοτίου Αφρικής (το 2010), τον έβαλε από το παράθυρο στην μουντιαλική 23άδα, αλλά ο ομοσπονδιακός προπονητής, Σουηδός Λαρς Λάγκερμπακ, δεν τον χρησιμοποίησε ούτε λεπτό, στα ματς με Αργεντινή, Ελλάδα και Νότιο Κορέα.

«Δεν αντέχω να παρακολουθώ αγώνες από τον πάγκο» επισημαίνει ο Ιντέγιε, ο οποίος πήρε μια προσωπική ρεβάνς τρία χρόνια αργότερα, όταν συνέβαλε με την παρουσία του στην κατάκτηση του Κόπα Άφρικα, πάλι στη Νότιο Αφρική. Ο Στέφεν Κέσι, παρά την συνεισφορά του στην επιτυχία, τον άφησε εκτός από την αποστολή για το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Και αυτό ο Ιντέγιε δεν το έχει χωνέψει ακόμα.

Για καλή του τύχη (ή τουλάχιστον έτσι πίστευε τότε), βρήκε γλυκιά παρηγοριά στην μεταγραφή - όνειρο που περίμενε από μικρό παιδί. Η Γουέστ Μπρομ, κάνοντας επένδυση - ρεκόρ στην ιστορία της (13 εκατομμύρια ευρώ), τον αποκτά από τη Ντιναμό Κιέβου και του δίνει την φανέλα με το «9». Ο Ιντέγιε πάει με όνειρα χίλια στο Μπέρμιγχαμ, αλλά και αυτά γρήγορα γκρεμίζονται.

Η ταμπέλα της πιο ακριβής μεταγραφής στην ιστορία του συλλόγου αποδεικνύεται δυσβάσταχτη. Έχει μικροπροβλήματα τραυματισμού, η άδεια εργασίας καθυστερεί και η προσαρμογή επίσης. Πετυχαίνει το πρώτο του γκολ στα τέλη Σεπτεμβρίου σε αγώνα Λιγκ Καπ με την Χαλ, αλλά βρίσκει ξανά δίχτυα τρεις μήνες μετά, σε ματς με την Μάντσεστερ Σίτι, την «boxing day», την επομένη δηλαδή των Χριστουγέννων. Πιθανόν να οφείλονταν στον Άγιο Βασίλη, αφού δεν είχε διάρκεια και, εκτός από την δική του πτώση, έβλεπε και την ομάδα του να κατρακυλάει στην βαθμολογία.

Έχει τέτοιες ενοχές που, όταν απολύεται ο προπονητής που τον πήγε στην Αγγλία (Άλαν Ιρβάιν), λέει πως «αν είχα προσαρμοστεί γρήγορα σε αυτό το πρωτάθλημα, φαντάζομαι πως δεν θα είχε απολυθεί. Δυστυχώς δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Ο Άλαν πραγματικά μου έδινε κουράγιο, αλλά δεν ανταποκρίθηκα όσο γρήγορα έπρεπε. Ζητώ συγνώμη».

Τον περασμένο Ιανουάριο, η Αλ Γκαράφα του Κατάρ, η οποία τον ήθελε από την εποχή που έπαιζε στη Ντιναμό, τον προσεγγίζει εκ νέου. Αρνείται κατηγορηματικά να φύγει. Θέλει να παλέψει για το όνειρό του και, με τον Τόνι Πιούλις πλέον στον πάγκο, βιώνει μια ονειρεμένη εβδομάδα στα μέσα Φεβρουαρίου, όταν σημειώνει τέσσερα γκολ σε εφτά ημέρες, δύο εκ των οποίων στο 4-0 επί της Γουέστ Χαμ, για τους «16» του Κυπέλλου. Αποδείχθηκε ευχάριστο διάλειμμα.

Δεν έχει διάρκεια (σταμάτησε στα εφτά γκολ και τις δύο ασίστ σε 31 συμμετοχές), η εφημερίδα «Daily Mail» τον συμπεριλαμβάνει στο top-10 των χειρότερων μεταγραφών της σεζόν (τρίτος στην κατάταξη, πίσω από τον Μάριο Μπαλοτέλι στην Λίβερπουλ και τον Ελιακίμ Μανγκαλά στην Μάντσεστερ Σίτι) και, κάπως έτσι, το αγγλικό όνειρο τελειώνει άδοξα.

Πλέον τον περιμένει ο Ολυμπιακός, μέσω του οποίου θέλει να νιώσει ξανά σημαντικός και να κερδίσει εκ νέου μια θέση στην εθνική ομάδ. Γιατί, όπως αναφέρει και σε ένα από τα μότο που έχει αναρτήσει στο προφίλ του στο Instagram, «κάποιες φορές πρέπει απλά να ξεχνάς το παρελθόν για να πας μπροστά». Και, στα 27 του, ο Ιντέγιε θέλει αυτό ακριβώς να κάνει. Για την εδώ και πέντε χρόνια σύζυγό του Νταμάκα και τα δύο αγόρια τους, τον Μπράουν Τζούνιορ και τον Αντρέι.

Αλλά, κυρίως, για την μαμά Τερέζα. Αυτή που του στάθηκε (και) σαν πατέρας και, παρ' ότι το επιχείρησε για το καλό του, δεν στάθηκε εμπόδιο σε μια καριέρα που τον βοήθησε να ξεφύγει από τον θάνατο και να χαρίσει μια καλύτερη ζωή στην πολυπληθή οικογένειά του.

«Δεν είμαι ο πιο ευλογημένος άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν είμαι ο πιο ταλαντούχος. Δεν είμαι ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Είμαι απλά κάποιος που είναι διαφορετικός. Κάνω τα πράγματα με τον τρόπο που θέλω», εξηγεί. Και φροντίζει να το δείχνει.

Απολαύστε τις καλύτερες στιγμές του: