Γεια σας. Αποφεύγω την αρθρογραφία όπως ο διάολος το λιβάνι. Πρώτον, γιατί θεωρώ ότι χρειάζεται ένα έμφυτο ταλέντο για να γράφεις συχνά άποψη (και πιστεύω ότι εγώ δεν το έχω). Και δεύτερον, γιατί ο διευθυντής μου δε θέλει να γράφω πολλά και να κατεβάζω μπινελίκια (πράγματα που εμένα με γοητεύουν).

Διάβασα πολλά, μα πάρα πολλά τέτοια κείμενα τις τελευταίες μέρες, κυρίως από εφημερίδες, sites και blogs.

Κείμενα, μέσα από τα οποία, οι συντάκτες τους εκφράζουν την άποψή τους για τα «σαββατιάτικα». Συνήθως κάπως έτσι συμβαίνει.

Όταν κάτσει η στραβή, όλοι σπεύδουν να καταθέσουν την προσωπική τους γνώμη. Λίγες μέρες μετά, η στραβή ξεχνιέται και περιμένουμε την επόμενη για να ασχοληθούμε ξανά. Ξεκινάμε πάντα με ένα σιγουράκι. Ότι οπωσδήποτε θα υπάρξει καπάκι στραβή. Το ξέρουμε και εμείς, το ξέρετε και εσείς, το γνωρίζουν όλοι.

Το ποιοι φταίνε είναι γνωστό και κουραστικό να το επαναλαμβάνουμε συνεχώς. Τα ρεμάλια που έκαναν τα ντου φέτος μετά το τέλος των αγώνων στις μισές έδρες της Super League, είχαν την απόλυτη κάλυψη. Από την πολιτεία, την αστυνομία, τους προέδρους και τις διοικήσεις των ομάδων τους, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τις άρρωστες απόψεις ξεπουλημένων συναδέλφων. Το παιχνίδι με το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει χαθεί. Και χάθηκε από τη στιγμή που συνέβησαν μια σειρά από γεγονότα τα τελευταία χρόνια, που λειτούργησαν σαν ντόμινο.

ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΑ

Οι διοικήσεις των περισσότερων ΠΑΕ αποφάσισαν να δώσουν προνομιακή μεταχείριση στους οργανωμένους. Τους έκαναν ισότιμους συνομιλητές για λόγους που εκείνοι γνωρίζουν και που όλοι φανταζόμαστε. Στην Ισπανία – την οποία θα χρησιμοποιήσω για εύλογες συγκρίσεις – είναι αδιανόητο κάτι τέτοιο.

Να συναντηθεί δηλαδή ο Φλορεντίνο Πέρεθ με τους Ultras Sur παίζει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Οι διοικήσεις της Πριμέρα Ντιβισιόν «ανέχονται» την παρουσία τους, χωρίς να τους δίνουν το παραμικρό προνόμιο. Στην δε πρώτη στραβή, οι τιμωρίες που επιβάλλονται – από την ίδια τη διοίκηση και όχι από άλλους φορείς – είναι άτεγκτες.

Εδώ όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Κάθε τρεις και λίγο οι δικοί μας πρόεδροι συναντιούνται με τα πρωτοπαλίκαρα των συνδέσμων για να τους παρακαλέσουν να φερθούν ανθρώπινα και πολιτισμένα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μέχρι και βήμα σε τηλεόραση, εφημερίδες και sites έχουν μερικά από τα κορυφαία ρεμάλια, ξεδιπλώνοντας τη δηλητηριώδη προπαγάνδα τους με στόχο τη λοβοτομή όσων τους ακούνε ή τους διαβάζουν. Με όλα αυτά, είναι λογικό και αναμενόμενο, όλοι αυτοί να αποθρασύνονται, να λύνουν και να δένουν στα γήπεδα. Μπορεί κανείς να φανταστεί τον Πάκο, τον Πέπε ή τον Φραν να μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο του «Καμπ Νόου» και να λένε, ας πούμε, στον Τσάμπι Αλόνσο «μη φοβάσαι ρε, χτύπα το κόρνερ, δεν τρέχει μία»;

ΜΙΣΑΘΛΟΙ & ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ

Όλα αυτά τα ρετάλια έχουν δημιουργήσει μια ολόκληρη στρατιά εν δυνάμει χούλιγκαν, έτοιμους ανά πάσα στιγμή να κάνουν «γιάλα» στα γήπεδα. Και αυτή η καραμέλα των «λίγων» ή των «γνωστών άγνωστων» δεν πρέπει να πείθει κανέναν. Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων έχει αποδεχτεί τον ανεξάντλητο οχετό των ελληνικών κερκίδων – δυστυχώς πλέον σε όλα τα αθλήματα – με το λυπηρό επιχείρημα «άστους να βρίζουν, αρκεί να μην κάνουν τα χειρότερα».

Ήμουν πρόσφατα στο Καραϊσκάκη στο ματς με τον Πανσερραϊκό. Ομολογώ ότι στα τελευταία λεπτά εντυπωσιάστηκα από τα ντεσιμπέλ, το «σπρώξιμο» στους παίκτες του Ολυμπιακού ήταν μοναδικό ώστε να γυρίσουν το ματς.

Όμως το περιεχόμενο ήταν απαράδεκτο. Όχι μόνο εκεί, αλλά στα περισσότερα γήπεδα, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων. Τα συνθήματα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία βρωμερά, σιχαμένα και απαράδεκτα. Και ο λόγος – δυστυχώς – είναι ότι το μίσος για τον αντίπαλο είναι μεγαλύτερο από την ίδια την αγάπη για την ομάδα τους. Ούτε φίλαθλοι, ούτε οπαδοί, αλλά μίσαθλοι. Δε γνωρίζω τι γίνεται γενικότερα στην υπόλοιπη Ευρώπη, όμως στην Ισπανία όπου έχω παρακολουθήσει πάνω από 150 παιχνίδια, δεν έχω συναντήσει ποτέ κάτι τέτοιο. Ο κόσμος στηρίζει τους παίκτες του, κάποιες στιγμές θα ρίξει και το μπινελίκι του, αλλά να ωρύεται επί 90 λεπτά ομαδόν κατά του αντιπάλου με τις χειρότερες πιθανές βρισιές, δεν θα το δείτε ποτέ.

Χωρίς σχόλιο...

Εδώ, οι μάνες, οι αδερφές, οι πατεράδες, το στοματικό σεξ, οι σεξουαλικές περιπτύξεις, τα γεννητικά όργανα, ανδρικά και γυναικεία, αποτελούν τον βασικό κορμό της «δημιουργικής» έμπνευσης όχι μόνο στα δύο πέταλα, αλλά σε ολόκληρο το γήπεδο. Σας αρέσει ή όχι, το σύνολο – σχεδόν – όσων πηγαίνουν πλέον να δουν μπάλα, είναι είτε άρρωστοι είτε υπό διαμόρφωση άρρωστοι. Μας έχουν ζαλίσει τα παπάρια με το Final 4 του Βερολίνου και το γεγονός ότι δεν έγινε ούτε ένα έκτροπο. Συγχωρήστε με, αλλά 10.000 Έλληνες μέσα στο κλειστό, επί ώρες ολόκληρες έβριζαν χυδαία, οι μεν τους δε χωρίς έλεος. Αυτό δηλαδή δεν είναι ξεφτίλα; Και μιλάμε για «σοβαρούς» ανθρώπους, οικογένειες, παιδιά, γυναίκες, τους πάντες. Μόνο ο καημένος ο Αργύρης Καμπούρης φώναζε «πάμε γερά, μπράβο παιδιά» χωρίς να λερώνει το στόμα του.

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Ο σπόρος έχει βγάλει καρπούς και όσοι δεν το βλέπουν, απλά εθελοτυφλούν. Η προπαγάνδα ξεκίνησε από την περασμένη δεκαετία και επάνω της «πιάστηκαν» όλοι όσοι έβλεπαν εκεί άλλοθι. Κάποιοι έστησαν τις παράγκες τους, κάποιοι άλλοι τα φόρτωσαν όλα στις παράγκες χωρίς να βλέπουν τα δικά τους χάλια, κάποιοι ονόμασαν τη Ριζούπολη έπος, κάποιοι άλλοι αγκιστρώθηκαν στην ομολογουμένως ξεφτίλα του 2003, ξεχνώντας όμως τις δικές τους ξεφτίλες με τον Ευθυμιάδη, κανείς δεν τιμωρήθηκε παραδειγματικά και φτάσαμε στις φετινές ξεφτίλες, μέσα από μια πορεία που είναι γεμάτη από ξεφτίλες.

Το "έπος" της Ριζούπολης, "παράσημο" μιας ποδοσφαιρικής λογικής που δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό.

Από τη μια, ντου σε αγώνες παιδικών τμημάτων, ντου για να πλακώσουν κάποιοι τους δικούς τους ποδοσφαιριστές, ντου για να δείξουν κάποιοι μαγκιά στους αντίπαλους παίκτες, ντου σε σπίτια ποδοσφαιριστών, ρατσιστικά ξεσπάσματα, ξύλο σε προπονητές και διαιτητές, αντικείμενα προς όλους, βρισιές κατά πάντων, εμετικά πανό, μάτια που γυαλίζουν, αίματα που βράζουν, επεισόδια σε όλα τα αθλήματα, μίσος καθολικό, ενέργειες που τρομάζουν, προοπτικές που φοβίζουν.

Το "έπος" της Λεωφόρου, "παράσημο" στα άρρωστα μυαλά της αυτοδικίας και του τσαμπουκά.

Και από την άλλη, η πλήρης ατιμωρησία, η απόλυτη ανοχή των διοικήσεων, η κραυγαλέα αποτυχία της αστυνομίας, η αδιαφορία του κράτους, η βρωμιά πολλών εφημερίδων και ΜΜΕ, το πλήθος ξεπουλημένων και στρατευμένων δημοσιογράφων, η λοβοτομή σε πολλούς άλλους και η «αδίστακτη πολιτική» εκδοτών, επιχειρηματιών και διευθυντάδων με μοναδικό στόχο την πώληση των φύλλων και την αύξηση των κλικ.

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ

Νέοι άνθρωποι που μπαίνουν ως παράγοντες στον χώρο του αθλητισμού, αφήνονται να παρασυρθούν στην κατηφόρα χωρίς να αντιδρούν, ενώ οι παλαιότεροι, που έτσι κι αλλιώς είναι «τελειωμένοι», ανεβάζουν σε ακόμα υψηλότερο «επίπεδο» την ανοχή τους απέναντι στη σαβούρα που κατακλύζει τα γήπεδά τους, αποθεώνοντας μάλιστα – όλοι μαζί – τους «πύρινους λαούς» τους σε κάθε ευκαιρία. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Να σταθώ σε δυο μόνο, έτσι, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Πώς γίνεται κύριοι Αγγελόπουλοι να ευαγγελίζεστε μια νέα εποχή στο χώρο του μπάσκετ, χωρίς βία και έκτροπα και επιτρέπετε να ξεκινήσει παιχνίδι της ομάδας σας με πανό στο κέντρο της κερκίδας, πάνω στο οποίο αναγράφεται «Διαμαντίδη μπινέ, να σαπίσουν τα κόκκαλά σου»; Που είναι η ευαισθησία σας; Πώς περιμένετε μετά να με πείσετε ότι έχετε αγαθές προθέσεις;

Χωρίς σχόλιο...

Και από την άλλη, πώς γίνεται ρε μάγκες της πολυμετοχικότητας να επιτρέπετε να αρχίσει ντέρμπι μέσα στο ΟΑΚΑ, όταν οι άρρωστοι στο πέταλο έχουν ξετυλίξει πανό που γράφει «παίξτε μπάλα με των γαύρων τα κεφάλια», με ζωγραφιά μάλιστα, για όποιον δεν το έχει εμπεδώσει, ένα πόδι Παναθηναϊκού να σουτάρει τα μούτρα ενός παίκτη του Ολυμπιακού; Πλάκα μας κάνετε και οι μεν και οι δε; Ή είστε ανίκανοι, ή είστε δειλοί, ή είστε αδιάφοροι απέναντι σε αυτό που απειλεί το προϊόν σας, ή – ακόμα χειρότερα – σας βολεύει. Και αυτά καταλήγουν πάντα και με μαθηματική ακρίβεια σε όλα όσα περιγράφω παραπάνω. Έχετε καταντήσει έρμαια της διάθεσης κάθε τσόγλανου που έχει πειστεί ότι ο ίδιος – και κανένας άλλος – είναι υπεράνω συλλόγου, διοίκησης, ιστορίας, αρχών, σεβασμού και πολλών άλλων.

Χωρίς σχόλιο...

Το μίσος είναι τόσο μεγάλο που τα όρια δεν υπάρχουν πια. Οι «φίλαθλοι» του Πανιώνιου, ή μάλλον κάποιοι από αυτούς, έκαναν φύλλο και φτερό το ίδιο το γήπεδό τους για να μην φιλοξενηθεί η ΑΕΚ, στο όνομα μιας βεντέτας για τις ρίζες των δυο συλλόγων και το ποιος από τους δυο σέβεται περισσότερο τις χαμένες πατρίδες. Καλά, πλάκα μου κάνετε; Αν πιάσετε οποιοδήποτε από τα ρεμάλια που διέλυσαν το «σπίτι» τους και του πείτε τη λέξη Αϊβαλί, θα νομίζει ότι πρόκειται για αμυντικό χαφ από κάποιο κράτος της Αφρικής. Και βέβαια είναι φυσιολογικό να περιμένουν όλοι τα χειρότερα. Που ήδη τα έχουμε ζήσει με τον Φιλόπουλο, αλλά ποιος το θυμάται πια αυτό... Τα φόρτωσαν όλα σε ένα πρεζάκι και γεια σας.

ΜΕΤΡΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Οι διοικήσεις των περισσότερων ΠΑΕ – και οπωσδήποτε των μεγάλων – δεν κάνουν το παραμικρό για να πολεμήσουν τη βία. Το παραμικρό. Διαβάζουμε συνεχώς μεγαλόσχημες ανακοινώσεις που διαβεβαιώνουν ότι «εμείς κάνουμε κινήσεις μπλα μπλα μπλα». Να ‘χαμε, να λέγαμε. Ο ίδιος ο αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού – για να φέρουμε ένα άλλο πρόσφατο παράδειγμα – δήλωσε σε δημοσιογράφους πριν λίγες μέρες, ότι ο Αυστραλοπίθηκος που πέταξε το κέρμα στο κεφάλι του επόπτη στο ματς με τον ΠΑΟΚ, δεν πιάστηκε γιατί οι εικόνες από τις κάμερες ασφαλείας ήταν... θολές.

Δεν υπάρχει λόγος να σας παραθέσω τα μέτρα ασφαλείας στα γήπεδα της Πριμέρα, μόνο να σας πω ότι στο «Μπερναμπέου» υπάρχουν 512 (!) κάμερες και πως Ρεάλ και Μπαρτσελόνα διαθέτουν κλουβιά για να μπορούν να ελέγχουν τους οργανωμένους με επιτυχία και βέβαια να μπουζουριάζουν εκεί μέσα όσους διανοηθούν – να προσπαθήσουν – να περάσουν μέσα στο γήπεδο οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί επικίνδυνο. Τώρα, λέει, η Εισαγγελία θυμήθηκε ότι πρέπει να διεξάγει έρευνα για να βρεθεί πώς μπήκαν τα εκατοντάδες καπνογόνα μέσα στο φαληρικό γήπεδο. Λες και είναι η πρώτη φορά, λες και γίνεται μόνο εκεί. Το πόσο πίσω είμαστε αποδεικνύεται με άπειρα επιχειρήματα.

Πάρτε τους περίφημους σεκιούριτι που περιφρουρούν – υποτίθεται – την ασφάλεια στα γήπεδα. Γελάει ο κόσμος. Δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, ανοίξτε την τηλεόραση και παρακολουθείστε ένα οποιοδήποτε ματς της Πρέμιερ ή της Πριμέρα. Οι σεκιούριτι εκεί, επί 90 λεπτά κοιτάνε τις κερκίδες και όχι το παιχνίδι. Δουλειά τους είναι να παρακολουθούν τον κόσμο στις εξέδρες. Εδώ δε φτάνει μόνο το ότι οι περισσότεροι από αυτούς «αρμενίζουν» παρακολουθώντας το ματς, αλλά είναι και τελείως ανίκανοι να σταματήσουν τους κάθε είδους εισβολείς.

Θυμάστε το ρετάλι που είχε μπει μέσα στο γήπεδο και έχωνε τα εξ αμάξης στον Σηφάκη και τον σεκιουριτά που απλά κοιτούσε την εξέλιξη; Ο Ρέμος είχε δηλώσει τότε στην απολογία του στον αθλητικό δικαστή ότι «ένας ήταν μόνο». Μα εκεί είναι η ουσία, να εμποδίσεις αυτόν τον ένα, για αυτό πληρώνεσαι. Ή το άλλο ρεμάλι που μπήκε πρόσφατα στο γήπεδο των Ιωαννίνων, χτύπησε τον Βεζυρίδη και στη συνέχεια βοηθήθηκε (!) από τους σεκιούριτι για να την ξανακάνει στην κερκίδα, ενώ όλοι παρακολουθούσαν απαθείς;

Χωρίς σχόλιο...

Και αν το πάμε παραπέρα, οι μισοί από δαύτους είναι οργανωμένοι ή πρώην οργανωμένοι. Πώς δηλαδή να τσαμπουκαλευτούν στα «αδέρφια» τους και να πλακωθούνε μαζί τους για να σταματήσουν τα ντου; Και μετά αναρωτιέται ο εισαγγελέας πώς μπαίνουν τα καπνογόνα και οι φωτοβολίδες μέσα. Ξέφραγα αμπέλια είναι τα γήπεδα και τα υπόλοιπα είναι σε δουλειά να βρισκόμαστε. Όποιος από τους «πύρινους κόσμους» γουστάρει, βάζει ότι του καπνίσει μέσα είτε την ίδια μέρα, είτε τις προηγούμενες.

Φτιάχνουν τις καβαντζούλες τους για να δημιουργήσουν μετά τις υπέροχες ατμόσφαιρες, αυτές που αποθεώνουν στη συνέχεια οι εφημερίδες και τα sites. Και τις έπιασε ξαφνικά ο πόνος τις εφημερίδες για τις διακοπές που έγιναν στο ντέρμπι μέχρι να φύγει ο κουρνιαχτός. Στις προηγούμενες αγωνιστικές όμως δε θυμάμαι κανέναν να κράζει τα καραγκιοζιλίκια, είτε στο ΟΑΚΑ, είτε στο Καραϊσκάκη. Έπρεπε να ξεφτιλιστεί το σύμπαν για να πάρουν όλοι χαμπάρι τις κροτίδες.

ΕΥΡΩΠΗ

Αλλά αν θέλετε ατμόσφαιρες και κολπάκια, για να σας δω να τα κάνετε αυτά σε ευρωπαϊκά ματς μαναράκια μου. Τότε που όλοι σας, πράσινοι, κόκκινοι και λοιποί συγγενείς βγάζετε ξαφνικά λειριά και κάνετε τις κότες, γιατί γνωρίζετε πολύ καλά ότι οι μυστήριοι της ΟΥΕΦΑ δε μασάνε από λαούς και τζιριτζάντζολες.

Σας τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί και σας πετάνε στην απέξω. Γιατί εδώ σας έμαθαν ότι αν δεν καεί το πελεκούδι, δεν μπορούμε, δεν επιτρέπεται να δούμε μπάλα. Είναι η μαγκιά της φυλής ρε παιδί μου.

Και βλέπουν τις κερκίδες του «Ολντ Τράφορντ», του «Άνφιλντ», του «Μπερναμπέου», του «Καμπ Νόου» και σκέφτονται «πω, πω, οι ξενέρωτοι, δεν πετάνε τίποτα, δεν καίνε τίποτα, δεν καταστρέφουν τίποτα, δεν πλακώνονται, δε μπουκάρουν». Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά, η πολιτισμένη, η ξεχωριστή, αυτή που σέβεται τους παίκτες, δικούς της και αντίπαλους, αυτή που απολαμβάνει το ποδόσφαιρο, που βγάζει χιούμορ και υγεία προς τα έξω, που αγαπάει την ομάδα της και είναι πραγματικά κοντά της στα καλά και στα άσχημα.

Πάρτε δυο παραδείγματα μήπως και ξεστραβωθείτε «στρατιώτες» της «7», της «13», της «21», της «4», της όποιας θύρας φιλοξενεί ρετάλια μίσαθλους. Το πρώτο βίντεο είναι από αγώνα της Κάντιθ στην Ισπανία. Κυριολεκτικά όταν η φαντασία βρίσκεται στην εξέδρα. Λίγο πριν, ο επόπτης έχει κάνει λανθασμένη υπόδειξη κατά της Κάντιθ. Ο τρόπος που διαλέγουν οι φίλοι της ομάδας να διαμαρτυρηθούν, δεν είναι το κλασικό ελληνικό «διαιτητή γαμιέται η μάνα σου». Όχι. Αυτοί διαλέγουν να ακολουθούν συνεχώς τον επόπτη, σε κάθε κίνησή του. Γιατί διασκεδάζουν, γιατί κάνουν χαβαλέ, γιατί δεν προσβάλλουν κανέναν. Δείτε το και πείτε μου τι σχέση μπορεί να έχουν αυτοί οι φίλαθλοι με τα αποβράσματα των φανατικών θυρών εδώ στην Ελλάδα.

Το δεύτερο βίντεο είναι από αγώνα της Εσπανιόλ στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Λίγοι γνωρίζουν ότι μετά τον θάνατο του Ντάνιελ Χάρκε, οι φίλοι της Εσπανιόλ σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια, μόλις το χρονόμετρο του γηπέδου δείξει το 21ο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου (επειδή αυτός ήταν ο αριθμός στη φανέλα του Χάρκε), σηκώνονται όρθιοι και χειροκροτούν για ένα ολόκληρο λεπτό. Σε εκείνα τα 60 δευτερόλεπτα, είναι σε όλους παγερά αδιάφορο το τί γίνεται στο ματς. Μπορεί η Εσπανιόλ να βάλει γκολ, μπορεί να δεχτεί, μπορεί να χαθούν ευκαιρίες, να χτυπηθεί πέναλτι, οτιδήποτε. Όλοι τους είναι αφοσιωμένοι στο χειροκρότημα, με το οποίο τιμούν την απώλεια του δικού τους ανθρώπου. Είναι από τις στιγμές που αναδεικνύουν το μεγαλείο του ποδοσφαίρου και των ανθρώπων που το αγαπούν.

ΚΑΜΕΡΕΣ

Θα σας δώσω άλλο ένα παράδειγμα. Η γνωστή ισπανική αθλητική εφημερίδα «Marca» διαθέτει την τεχνολογία ώστε να κάνει ζουμ πάνω στις κερκίδες του «Μπερναμπέου» και να αναγνωρίζει έναν έναν όλους τους θεατές του γηπέδου. Το χρησιμοποιεί ώστε όσοι βρέθηκαν στην κερκίδα, να μπορούν να βρίσκουν τους εαυτούς τους και κάνοντας ένα απλό print screen, να κρατούν ένα ενθύμιο από την παρουσία τους εκεί. Μια εφημερίδα λοιπόν στην Ισπανία έχει αυτή τη δυνατότητα, εδώ όμως οι κάμερες δίνουν θολές εικόνες.

Αν σε κάποιον αγώνα της Πριμέρα γίνει κάποιο επεισόδιο στην κερκίδα και οι υπεύθυνοι ασφαλείας του γηπέδου δηλώσουν ότι δεν καταγράφηκε στην κάμερα για οποιονδήποτε λόγο, θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Εδώ, με ένα απλό «παιδιά ήταν θολές οι εικόνες» σταματάει κάθε συζήτηση. Πάντως, για του λόγου του αληθές, θαυμάστε το πόσο μπροστά βρίσκονται οι Ισπανοί. Μπείτε ΕΔΩ και ζουμάρετε!

ΙΣΠΑΝΙΑ

Η αντιπαλότητα ανάμεσα σε συλλόγους, υπάρχει σε πολλά κράτη. Στην Ισπανία, η κόντρα ανάμεσα σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα έχει τις ρίζες της σε πολιτικές και κοινωνικές αιτίες, όμως εκεί έχουν την ωριμότητα να λύνουν τα προβλήματα μόνοι τους. Εδώ και 20 περίπου χρόνια, οι διοικήσεις των δυο ομάδων αποφάσισαν από κοινού να μη γίνεται μετακίνηση φιλάθλων στα μεταξύ τους παιχνίδια. Δεν χρειάστηκε να επέμβει κανείς για να τους πείσει, αρκούσε η κοινή λογική.

Δείτε τη φωτογραφία που ακολουθεί, είναι από το τελευταίο «clásico» του περασμένου Νοεμβρίου. Ο φίλος της Ρεάλ βρίσκεται περικυκλωμένος από φίλους της Μπαρτσελόνα, είναι σηκωμένος με το κασκόλ του και φωνάζει υπέρ της ομάδας του χωρίς να τρέχει κάστανο. Φαντάζεστε τι θα γινόταν σε ανάλογη περίπτωση στο ΟΑΚΑ ή στο Καραϊσκάκη, σε οποιαδήποτε θύρα και αν βρισκόταν; Αν όχι νεκρό, οπωσδήποτε θα τον πήγαιναν σε νοσοκομείο.

Χωρίς σχόλιο...

Και δείτε και την καπάκι φωτογραφία με τον Φλορεντίνο Πέρεθ και τον Σάντρο Ροσέλ, τους προέδρους της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα (διορισμένοι και οι δυο, μη ξεχνιόμαστε, έτσι;) στην τελετή υποδοχής του πρώτου από τον δεύτερο στα πλαίσια της φιλοξενίας της αποστολής των «μερένγκες» από τους «μπλαουγκράνα».

Χωρίς σχόλιο...

Και στη συνέχεια θαυμάστε τους δικούς μας να αποφεύγει ο ένας τον άλλο – παρά το γεγονός πως δήλωναν φίλοι – μόνο και μόνο για να μην παρεξηγηθούν από τους πύρινους κόσμους τους. Υποχρεωμένοι είναι να δράσουν έτσι, αφού έχουν αποφασίσει ότι έχουν «παραδώσει» τα γήπεδά τους στις ορδές των βαρβάρων.

Χωρίς σχόλιο...

Εδώ ο πρώην πρόεδρος του Ολυμπιακού έφτασε στο σημείο να βάλει στο διακοσμητικό Δ.Σ. του συλλόγου, εκπρόσωπο των οργανωμένων...! Τότε που ανακοίνωνε ότι με τα μέλη του που θα ξεπερνούσαν τις 100.000, ο Ολυμπιακός θα κοντράριζε την Μπαρτσελόνα. Και φούσκωνε σα διάνος. Λες και μπορούσε κάποιο – οποιοδήποτε – από τα μέλη εκείνου του Δ.Σ. να σηκωθεί και να πει «πρόεδρε τον παίζεις». Γιατί αν δε με απατά η μνήμη μου, οι φωνές και τα μπινελίκια από τα μέλη του άλλου Δ.Σ., εκείνου της Μπαρτσελόνα, κατά του προέδρου Τζουάν Γκασπάρ, έφταναν από το Καμπ Νόου στη Ράμπλα. Αλλά βέβαια, εκείνος – το ξαναείπαμε – ήταν διορισμένος. Και ήταν υποχρεωμένος να λογοδοτήσει στα μέλη. Σε όλα τα μέλη ανεξαιρέτως.

Ποιος μπορεί να φανταστεί στην Πριμέρα Ντιβισιόν το θλιβερό επίπεδο των δικών μας προέδρων; Επιθέσεις, φραστικές και μη, επιστολές που συναγωνίζονται τη Φολέγανδρο σε γραφικότητα, δηλώσεις οχετοί που προσβάλλουν ομάδες και ολόκληρες πόλεις, συμπεριφορές που εκθέτουν τον αθλητισμό, μαγκιές που δε συμβαδίζουν με το πνεύμα οποιασδήποτε άμιλλας.

Ο Χεσούς Χιλ και ο Λοπέρα ήταν απλά οι δυο εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αμφότεροι δε, αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από τον χώρο του ποδοσφαίρου μετά από χρόνιες και σκληρές μάχες που έδωσε εναντίον τους το κράτος. Εδώ, αντίθετα με εκεί, οι πρόεδροι είναι το κράτος.

ΚΡΑΤΟΣ

Διότι το ίδιο το κράτος απουσιάζει παντελώς. Κάθε φορά, όταν συμβεί κάτι χοντρό, βγαίνει ο εκάστοτε κυβερνητικός υπεύθυνος για τον αθλητισμό και εξαγγέλλει μια σειρά «νέων» μέτρων, που – υποτίθεται – θα εξαφανίσουν δια παντός το πρόβλημα. Νόμοι που όλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Και μόνο το παράδειγμα της λειτουργίας των συνδέσμων αποδεικνύει περίτρανα την πλήρη ανικανότητα του ελέγχου των ανεξέλεγκτων χουλιγκάνων που συνεχίζουν να γεμίζουν τα «γραφεία» τους με πολεμοφόδια και φονικά αντικείμενα.

Έτσι κι αλλιώς, η επόμενη «Λαυρίου» δεν απέχει και πολύ. Οι σύνδεσμοι θα έπρεπε να είναι στέκια συνάντησης ανθρώπων που αγαπούν το ποδόσφαιρο, που κάνουν εκδηλώσεις, που διασκεδάζουν παρακολουθώντας μπάλα, που διοργανώνουν ταξίδια με στόχο να υποστηρίξουν την ομάδα τους γνωρίζοντας παράλληλα καινούργιες χώρες, κουλτούρες, γήπεδα, ποδοσφαιριστές.

Εδώ όμως έχουν καταντήσει άντρα εγκληματιών με κοινό χαρακτηριστικό το μίσος για τους «αλλόθρησκους». Μια φορά πήγε να γίνει κάτι με τον νόμο του Ορφανού, όπου με αυτόφωρη διαδικασία μπουζουριάζανε τα ρεμάλια, όμως ήρθε να τον καταργήσει λίγο καιρό αργότερα ο «ξανθός» στο βωμό των ψήφων. Πρακτική που έχουν ακολουθήσει κατ’ επανάληψη διάφορα «μπουμπούκια» της ελληνικής πολιτικής σκηνής, όταν μπαίνουν μπροστάρηδες σε συλλαλητήρια διαμαρτυρίας ύστερα από τιμωρίες συλλόγων της περιφέρειάς τους. Η ψήφος μετράει πάνω απ’ όλα στην Ελλάδα, τα υπόλοιπα είναι για τον..., άντε να μην πω τι.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

Για την αστυνομία τι να πούμε... Μη εκπαιδευμένοι τύποι, άσχετοι τελείως με την καταστολή, πόσο μάλλον με την πρόληψη, κατευθυνόμενοι από ακόμα πιο άσχετους επικεφαλής, έχουν δώσει εκατοντάδες διαπιστευτήρια ανικανότητας μέσα και έξω από τα ελληνικά γήπεδα. Αν υπήρχε κράτος, θα τους έστελνε όλους για εκπαίδευση στη Γερμανία, ναι, στο Βερολίνο, εκεί όπου χιλιάδες «κόκκινοι» και «πράσινοι» πριν δυο χρόνια, μεταβλήθηκαν σε άκακα αρνάκια μπροστά στη θέα των σιδερόφρακτων ιπποτών της Αποκάλυψης.

Η μελαγχολία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του "θριαμβευτή" του ντέρμπι. Τα λόγια του στη συνέντευξη Τύπου είναι ένα μεγάλο μάθημα για όλους.

Οι "κουραδόμαγκες" που λυμαίνονται τα ελληνικά γήπεδα, δεν τολμούσαν ούτε να κοιτάξουν στο πρόσωπο τους Νιμπελούνγκεν. Για να μην αναφέρω την έφιππη ισπανική αστυνομία που έχει βάλει κατ’ επανάληψη μέσα στο «Μπερναμπέου» και το «Καμπ Νόου» δικά μας φυντάνια χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Αλλά είπαμε, όλα αυτά θέλουν σωστή εκπαίδευση και πρόληψη πριν την καταστολή. Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ, πόσα παιχνίδια στην Πριμέρα, στην Πρέμιερ, στην Μπουντεσλίγκα, έχουν διακοπεί, επειδή θεατές και ποδοσφαιριστές δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν λόγω δακρυγόνων;

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Και να περάσω στο δικό μας συνάφι. Αν έμαθα κάτι στα 4 χρόνια που βρίσκομαι στον χώρο, είναι ότι βρίθει από αδίστακτους τύπους, επιχειρηματίες, εκδότες, δημοσιογράφους. Ζούμε σε μια χώρα, στης οποίας τον καθρέφτη αντανακλάται αυτό που υποτίθεται πως θα έπρεπε να είναι λειτούργημα, αλλά έχει καταντήσει ένα θλιβερό μπουρδέλο. Λυπάμαι ειλικρινά για τα νέα παιδιά που έχουν όνειρα, που θέλουν να φτάσουν κάπου, να υπηρετήσουν τη δημοσιογραφία.

Και κοιτώ από την άλλη πλευρά τους εργοδότες και τους «μέντορές» τους. Μια μαζική παραγωγή από τις άπειρες στον αριθμό «σχολές» που «εξασφαλίζουν» το μέλλον των μαθητών τους. Κάντε μια βόλτα από τα δημοσιογραφικά του ΟΑΚΑ ή του Καραϊσκάκη, παρακολουθείστε τον αγώνα και την αγωνία των πιτσιρικάδων που υποχρεώνονται να ψάξουν μια λέξη για να την κάνουν είδηση και αν έχετε καρδιά, θα μελαγχολήσετε.

Στην Ισπανία η δημοσιογραφία είναι ακαδημαϊκή κατάκτηση. Τέσσερα ή πέντε χρόνια φοίτησης σε Πανεπιστήμιο και όχι ο χαβαλές των δικών μας «ιδρυμάτων» που αφού αρπάξουν τα λεφτά του φοιτητή, στη συνέχεια του αρνούνται την αξιοπρέπεια. «Θα δουλέψεις δοκιμαστικά για 1 χρόνο χωρίς χρήματα και στη συνέχεια βλέπουμε». Μπείτε στα sites αυτών των σχολών και δείτε ποιοι διδάσκουν. Σίγουρα υπάρχουν ονόματα που αξίζουν να μεταδίδουν γνώσεις, αλλά είναι η μειοψηφία.

Χωρίς σχόλιο...

Μπείτε και θαυμάστε διευθυντάδες και αρχισυντάκτες μεγάλων μέσων που δεν ξέρουν καν σωστά ελληνικά. Διαβάστε δικά τους κείμενα ή ακούστε τους στο ραδιόφωνο και βγάλτε συμπέρασμα. Θυμάμαι το 1994, όταν γράφτηκα στο τμήμα του διδακτορικού της δημοσιογραφίας στο πανεπιστήμιο της Σεβίλλης, χρειάστηκα μια εβδομάδα για να μου φύγει ο πονοκέφαλος από τους τίτλους και μόνο των μαθημάτων. Όταν πρωτοπήγα να παρακολουθήσω και μάθημα, νόμιζα ότι είμαι βλάκας (μάλλον είμαι). Δεν καταλάβαινα απολύτως τίποτα πέρα από άρθρα και σύνδεσμους...

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ

Εδώ όμως φτάνει μια άδεια από το κράτος και ο κάθε ανεύθυνος ημιμαθής αναλαμβάνει την ευθύνη να μεταδώσει γνώσεις. «Αλυσίδες καταστημάτων» που ως μοναδικό τους στόχο έχουν τα φράγκα. Αυτός, έτσι κι αλλιώς όμως, είναι ο στόχος της πλειοψηφίας των μεγαλοδημοσιογράφων. Τα φράγκα. Θέλουν μια, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε, δέκα, δεκαπέντε διαφορετικές δουλειές αν γίνεται.

Τώρα τελευταία μάλιστα, ανακάλυψαν και τα sites και πού τους χάνεις, πού τους βρίσκεις, βλέπεις τα μούτρα τους συνεχώς μπροστά σου. Έχουν εκφυλιστεί τόσο πολύ, που μερικοί γράφουν και με ψευδώνυμα για να μην εκτεθούν περισσότερο. Δημοσιογράφοι, γνωστοί σε όλους σας, που μπροστά στη θέα του χρήματος είναι διατεθειμένοι να κάνουν το άσπρο μαύρο και το ανάποδο.

Χωρίς σχόλιο...

Δημοσιογράφοι που έχουν ξεπουλήσει όλες τις αξίες του επαγγέλματος στον βωμό των χρημάτων. «Στρατιώτες» των ομάδων που έχουν επιλέξει να υπηρετούν, «υπάλληλοι» των εκάστοτε διοικήσεων, γλείφτες των αφεντικών τους. Και συχνά πυκνά τους ακούς να αγορεύουν περί ίσων ευκαιριών, περί αντικειμενικότητας, περί του δικαίου, περί ότι γουστάρετε. Το είπα και πριν, βρίσκομαι στο χώρο μόνο 4 χρόνια, αλλά αν ανοίξω το στόμα μου, θα μείνετε με το δικό σας ανοιχτό σα χάνοι.

Πολυδιαφημισμένοι ρεπόρτερ και συντάκτες χωρίς φιλότιμο, υπέρ-διευθυντάδες που λειτουργούν σα λαμόγια, όλοι τους έτοιμοι να δεχτούν κάθε λαμογιά να γίνουν οι «πρώτοι που έβγαλαν την είδηση». Αν στο εξωτερικό μιλούσαν ελληνικά, πιστέψτε με, οι μισές εφημερίδες θα είχαν κλείσει και οι άλλες μισές θα δούλευαν για να πληρώσουν τα πρόστιμα από τις μούφες που κυκλοφορούν.

Οι τρόποι που χρησιμοποιεί μια μεγάλη κατηγορία συναδέλφων για να «δημιουργήσει» κυριολεκτικά ειδήσεις, δεν περιγράφονται. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι θέλουν να παρασύρουν και τους νέους σε αυτή την πρακτική. Τύποι που έχουν ξεπουληθεί στο διάβολο κι ακόμα παραπέρα, απαιτούν από τους πιτσιρικάδες να «φτιάξουν» συνεντεύξεις, να βγάλουν «πρωτιές» από το πουθενά, να διαστρεβλώσουν δηλώσεις, να κάνουν μια λέξη είδηση των 300 λέξεων.

Κοντεύουν 7 μήνες από την άνανδρη επίθεση στον Μπάγεβιτς και κανείς από τους ένοχους δεν έχει συλληφθεί ακόμη.

Τεμπελχανάδες διευθυντές πουλάνε μούρη ξύνοντας τα απαυτά τους, ενώ οι μικροί τρέχουν και δε φτάνουν. Δεν είναι φαντασίες αυτά, τους έχω δει με τα μάτια μου, αυτάρεσκους, "ακουσμένους", ματαιόδοξους, εκνευριστικούς, προκλητικούς, εντός και εκτός Ελλάδας. Αλλά και τους έχω ζήσει στο πετσί μου με προσωπικές εμπειρίες στην αρχή της ενασχόλησής μου με το αντικείμενο. Αλήθεια, πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιον από δαύτους να ζητάει συγνώμη; Τιμητές των πάντων, ναι, αλλά του εαυτού τους, ποτέ.

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΠΑΔΙΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

Και ύστερα έχουμε και την άλλη «ανακάλυψη», τον διαχωρισμό των εφημερίδων σε «αντικειμενικές» και «οπαδικές». Γελάει ο κόσμος. Η εφημερίδα στο εξωτερικό δε μπαίνει σε τέτοια καλούπια. Το στιλ και το επίπεδο δεν ορίζεται από το αν υποστηρίζεις ή όχι μια ομάδα. Αντίθετα, ορίζεται από τη δική σου αντίληψη περί του τί είναι δημοσιογραφία και τί όχι.

Δεν έχει νόημα να αναφερθώ στον καθημερινό «βόθρο» των πρωτοσέλιδων στην πλειοψηφία των δικών μας φυλλάδων, οι οποίες απευθύνονται σε αυτό που επέλεξαν – συνειδητά – ως αναγνωστικό κοινό τους. Η σχέση, έτσι κι αλλιώς, είναι αμφίδρομη. Ρεμάλια προς ρεμάλια και αντίστροφα. Ο πιο βρωμύλος είναι και ο πιο επιτυχημένος.

Στην Ισπανία, η «Marca», για να δώσω άλλο ένα παράδειγμα, είναι «οπαδική» εφημερίδα, με την έννοια ότι υποστηρίζει τη Ρεάλ Μαδρίτης μέχρι τα μπούνια. Αυτό όμως δεν εμποδίζει σε τίποτα τους διευθυντές της να «διδάσκουν» δημοσιογραφία σε κάθε ευκαιρία. Προς όλους τους υπεύθυνους που βγάζουν τα πρωτοσέλιδα στον ελληνικό αθλητικό Τύπο, το πρωτοσέλιδο που ακολουθεί αποδεικνύει ότι εκεί που σέβονται, τιμούν και αγαπούν το ποδόσφαιρο – και τον αθλητισμό γενικότερα – δεν χωρούν διαχωρισμοί «αντικειμενικών» και «οπαδικών» εντύπων.

Ο τίτλος γράφει «Αυτή η ομάδα είναι ένα έργο τέχνης» και αναφέρεται στην Μπαρτσελόνα, φωτογραφίες της οποίας γεμίζουν κάθε γωνία της πρώτης σελίδας, σε μια αναγνώριση του μεγαλείου της μεγάλης αντίπαλου. Δε νομίζω ότι χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Τα περαιτέρω σχόλια περιττεύουν, έτσι τσακάλια του ελληνικού Τύπου;

Χωρίς σχόλιο...

ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ

Αλλά σα να μη μας έφταναν όλα τα προηγούμενα, έχουμε και άλλα. Οι δήθεν «αντικειμενικές» μας εφημερίδες, έχουν προχωρήσει το «μαγαζάκι» ακόμα περισσότερο με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς τους και τις εκπομπές επικοινωνίας. Εκεί, όπου ο κάθε βλάκας, στερημένος, φανατικός, καθυστερημένος, ακουσμένος, ξερόλας, «παραθέτει» τη δική του άποψη περί του ποδοσφαίρου και των υπόλοιπων αθλημάτων.

Δίνουν οι «φωστήρες» μας έτσι βήμα στον κάθε παπαρολόγο, χωρίς να τους νοιάζει ότι με αυτόν τον τρόπο το μίσος και η ασχετοσύνη κυκλοφορούν, μεταφέρονται, διαιωνίζονται, αυξάνονται. Το τι μαλακίες ακούγονται σε αυτές τις εκπομπές, είμαι σίγουρος ότι το γνωρίζετε από πρώτο χέρι.

Δυο πράγματα μου κάνουν τρομερή εντύπωση σε όσους παίρνουν τηλέφωνο στα ραδιόφωνα. Πρώτον, όλοι έχουν παίξει μπάλα και δεύτερον, όλοι έχουν κάποιο γνωστό «μέσα», που τους ενημερώνει για τις εξελίξεις της ομάδας τους.

ΣΤΟΙΧΗΜΑ

Κάπου εκεί μπαίνει και το «στοίχημα». Οι προβλέψεις του οποίου έχουν γίνει «παράσημο» σε δεκάδες δημοσιογράφους. Και φυσικά είναι ένας ακόμα εύκολος τρόπος για να θησαυρίζουν οι «μεγάλοι» και να βγάζουν ένα έξτρα μεροκάματο οι «μικρότεροι». Πείτε μου σε ποια λογική χωράει η συνύπαρξη του τζόγου με τη δημοσιογραφία. Βρείτε μου μια εφημερίδα πολιτισμένης ποδοσφαιρικά χώρας που να ασχολείται με το στοίχημα και να γεμίζει το φύλλο της με ατελείωτα σχετικά άρθρα και ένθετα. Σιγά όμως μην άφηναν οι δικοί μας φωστήρες τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη.

Χωρίς σχόλιο...

Γεμίσαμε «γκουρού» του τζόγου που αυτοδιαφημίζονται, προσκαλώντας τα «αρρωστάκια» να τους εμπιστευτούν. Η ήδη παραλυμένη λογική των ποδοσφαιρόφιλων έγινε ακόμα χειρότερη. Ότι δεν πιάνουμε, είναι στημένο, ότι δεν χωράει στη λογική μας, «μυρίζει» περίεργα. Όλοι έγιναν ειδήμονες, ανοίγεις το ραδιόφωνο και ακούς τον κάθε «τελειωμένο» να λέει «ααα, η Τζουργκάρντεν βρίσκεται σε δύσκολο σταυροδρόμι, οπότε η Τρέλενμποργκ μπορεί να πάρει το διπλό» και τρελαίνεσαι. Τα ματς δεν είναι πια θεαματικά, αλλά «over», όπως όβερ είναι και η μαλακία που μας δέρνει. Σόρι, αλλά πώς να συγκρατηθεί κανείς;

INTERNET

Και ας περάσουμε στο ίντερνετ, το οποίο άνοιξε – υποτίθεται – τους ορίζοντες της ενημέρωσης και έφερε την είδηση στη διάθεση του καθενός με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα και αμεσότητα.

Η δημοκρατία του διαδικτύου επιτρέπει στον πάσα ένα να πει την άποψή του. Και επειδή ο κάφρος είναι εκείνος, που πρώτος απ' όλους θα μιλήσει, χωρίς να σκεφτεί, πολλές φορές διαβάζεις τα αδιάβαστα.

Όλοι συναγωνίζονται στο ποιος θα γίνει πιο εμετικός από τον άλλο, έχοντας αποφασίσει ότι και εδώ, το κοινό στο οποίο απευθύνονται, είναι τα ρεμάλια των φανατικών. Λες και δεν υπάρχουν σοβαροί φίλαθλοι που θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν ένα site οπαδικού χαρακτήρα, χωρίς όμως ακρότητες και υπερβολές, ένα site που να μεταδίδει τα νέα του συλλόγου και να μπορείς να το διαβάσεις χωρίς να είναι απαραίτητο να ξεράσεις. Να κάνουν εκεί τα πολλά κλικ...

FACEBOOK

Και όλα αυτά (γιατί υπάρχουν και διάφορα φόρουμ οπαδών, μπλογκς και οτιδήποτε άλλο προσφέρει το ωραίο χάος του Ιντερνετ), συνδυάζονται πλέον με το facebook. Κάντε μια «βόλτα» και διαβάστε τα σχόλια που δημοσιεύονται κάτω από κάθε είδηση που ανεβάζουν μικρά και μεγάλα sites, οπαδικά και μη και θα τραβάτε τα μαλλιά σας.

Μίσος, βρισιές του χειρίστου είδους, αλαζονεία, βρώμα και δυσωδία άνευ προηγουμένου. Ανεξέλεγκτοι κάφροι που «σερφάρουν», προσπαθώντας να καταστρέψουν κάθε θετική πτυχή της – αθλητικής – ενημέρωσης στο διαδίκτυο, επειδή έτσι τους γουστάρει.

Στον προσωπικό μου λογαριασμό δέχομαι όλα τα αιτήματα για φιλία που μου γίνονται, ακόμα και από άτομα που δεν γνωρίζω. Έχω όμως μια ιδιοτροπία, διαγράφω όποιον βγει και σκυλοβρίσει ομάδα ή παίκτη. Πριν λίγο καιρό, ένας πιτσιρικάς 15 ετών έγραψε μια παπαριά και τον «έστειλα». Διαβάστε τον διάλογο που είχαμε όταν με ρώτησε γιατί τον διέγραψα. Είναι αποκαλυπτικός του πόσο πολύ δηλητηριάζει ο οπαδισμός κάθε ηλικία. Και δεν χρειάζεται κανένα άλλο σχόλιο.

Χωρίς σχόλιο...

ΔΙΔΑΓΜΑ

Απολύτως κανένα. Ο φαύλος κύκλος είναι τόσο μεγάλος και έχει τόσο γερές βάσεις που είναι αδύνατον να αλλάξει το παραμικρό. Διότι τίποτα δε δείχνει ότι το κράτος θα σοβαρευτεί, παίρνοντας σωστές αποφάσεις και εφαρμόζοντας τους νόμους. Τίποτα δε δείχνει ότι η αθλητική δικαιοσύνη θα επιβάλλει ποινές με τις οποίες θα τιμωρήσει πραγματικά και όχι επιφανειακά τους συλλόγους και γενικότερα όλους τους ένοχους της βίας μέσα και έξω από τα γήπεδα. Τίποτα δε δείχνει ότι η αστυνομία θα ρίξει το βάρος της στην πρόληψη και στον σωστό σχεδιασμό, ώστε να περιφρουρήσει τους αθλητικούς χώρους από κάθε εισβολέα και ταραξία.

Τίποτα δε δείχνει ότι οι παράγοντες θα αφήσουν πίσω τους τα «μοντέλα» με τα οποία διοικούν μέχρι σήμερα τις ομάδες τους και θα κάνουν αληθινές κινήσεις προς την καταπολέμηση του χουλιγκανισμού. Τίποτα δε δείχνει ότι οι εφημερίδες και τα υπόλοιπα ΜΜΕ θα θυσιάσουν τις πωλήσεις τους, δοκιμάζοντας να απευθυνθούν σε υγιείς φιλάθλους. Τίποτα δε δείχνει ότι μια μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων θα αλλάξει πρακτικές, υιοθετώντας διαφορετικές προσεγγίσεις στο επάγγελμά της.

Και αφού τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, τα κουκιά είναι μετρημένα. Οι παίκτες – οι πρωταγωνιστές δηλαδή – θα συνεχίσουν να είναι έρμαια των διαθέσεων του κάθε τρελού (χωρίς μάλιστα να τους επιτρέπεται από τον κανονισμό να αμυνθούν), οι πύρινοι κόσμοι θα συνεχίσουν να «βάζουν φωτιά» όπου γουστάρουν, οι αθλητικοί δικαστές θα συνεχίσουν να αθωώνουν, υποχρεωμένοι να ακούνε κάθε φορά επιχειρήματα της πλάκας και της συμφοράς, οι υγιείς φίλαθλοι θα συνεχίσουν να απέχουν από τα γήπεδα προτιμώντας την ασφάλεια της τηλεόρασης και του σπιτιού τους και όλοι μαζί θα περιμένουμε την επόμενη στραβή. Για να «διαρρήξουμε τα ιμάτιά μας» και ο καθένας μας να διαχωρίσει τη θέση του από όσα θα έχουν συμβεί.

Όχι, εδώ δεν έχει ευχολόγια. Την επόμενη εβδομάδα Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός θα συναντηθούν στο Ελληνικό για το Κύπελλο του μπάσκετ. Μου έλεγε προχθές ένας συνάδελφος ότι ίσως αυτή να είναι μια μεγάλη ευκαιρία για μια καινούργια αρχή. Να συμφωνήσουν παίκτες και προπονητές των δυο ομάδων και να σηκωθούν να φύγουν στην πρώτη στραβή. Τι νόημα έχει να το ευχηθώ; Το ακούμε εδώ και χρόνια. Αν το δω, θα το χειροκροτήσω με όλη μου τη δύναμη. Μέχρι τότε όμως, θα χαίρομαι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ στις αποστολές που με στέλνει το site στην Ισπανία. Εκεί όπου ο αθλητισμός είναι χαρά, φιέστα, διασκέδαση, παιχνίδι, απόλαυση.

Από το περσινό Final 8 του ισπανικού Κυπέλλου μπάσκετ. Μέσα σε ένα "πολύχρωμο" γήπεδο συνυπάρχουν φίλαθλοι 8 διαφορετικών ομάδων χωρίς νεκρές ζώνες και ελληνικά καραγκιοζιλίκια.

Εδώ ολοκληρώνω το προσωπικό μου ντελίριο και ευχαριστώ όποιον το άντεξε μέχρι το τέλος. Έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα για να ασχοληθούμε. Η ζωή μας πολιορκείται από χίλιους άλλους «δαίμονες» που απειλούν την καθημερινότητα και το μέλλον μας. Και στο κάτω κάτω το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι. Μην το ξεχνάτε...