Είναι, επομένως, άσκοπο να παρασύρονται από το συναίσθημά τους και να αγανακτούν μετά από κάθε αρνητικό αποτέλεσμα ξεσπώντας κατά διαιτητών, διοικούντων, προπονητών και ποδοσφαιριστών. Εάν δεν αξιολογήσουμε ώριμα τις καταστάσεις, εμείς οι ίδιοι θα δώσουμε την τελευταία κλωτσιά στον εαυτό μας.

Η παγίδα του αποπροσανατολισμού

Κούρασε η «καραμέλα της αδικίας». Οποιαδήποτε ομάδα είναι ακέφαλη, αντιμετωπίζεται «αυστηρά». Γιατί να προστατεύσει κάποιος τρίτος το «μαγαζί σου» εάν εσύ ο ίδιος δε φροντίζεις να το υπερασπιστείς; Όταν είσαι ανύπαρκτος διοικητικά, είναι φυσιολογικό να μη σε σέβεται κανένας. Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι τα τροχόσπιτα έχουν το ίδιο «ειδικό βάρος» με τις Ferrari ή ότι ο ποδοσφαιρικός κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος. Κακά τα ψέματα, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ηγέτης ικανός να αλλάξει τα δεδομένα είναι ανώφελο να μεγαλοποιούνται οι «σφαγές» γιατί δίνουν άλλοθι στην κατρακύλα της ομάδας. Αφού δε μπορείς να αλλάξεις το ποδόσφαιρο, άλλαξε τον εαυτό σου προς το καλύτερο.

Ο Άρης θα σωθεί μόνο αν θεωρήσει δεδομένη την διαιτητική δυσμένεια και ασχοληθεί αποκλειστικά με τη βελτίωση της αγωνιστικής εικόνας. Δεν αναφερόμαστε σε εξεζητημένα τακτικά ζητούμενα και πολυσύνθετους ρόλους. Γνωρίζουμε ότι οι δυνατότητες των ποδοσφαιριστών είναι συγκεκριμένες και το ταβάνι χαμηλό. Μιλάμε για το αυτονόητο: να διαχειρίζεται η ομάδα τα αποτελέσματα προς όφελός της όταν οι συνθήκες την ευνοούν (πχ. όταν αγωνίζεται με παίκτη παραπάνω) και να ελαχιστοποιεί τα ανόητα προσωπικά λάθη. Να ακολουθούν οι παίκτες τις εντολές του προπονητή και να μην οπισθοχωρούν όταν εκείνος τους ζητάει να «ανέβουν» και να πιέσουν ψηλά. Αναφερόμαστε, δηλαδή, στα στοιχειώδη...

Η σημασία της αυτογνωσίας

Μονόδρομο για τη βελτίωση αποτελεί η κατανόηση των ατομικών λαθών. Η μετάθεση ευθυνών υποδηλώνει έλλειψη προσωπικότητας και φανερώνει διάθεση στρουθοκαμηλισμού. Όταν ο «κάθε Παπαζαχαρίας» δηλώνει:

• "υπάρχει φάουλ σε μένα και δίνει κόρνερ" δίνει το δικαίωμα στον οποίονδήποτε να του απαντήσει "αφού σου κάνουν φάουλ και δεν το δίνει, γιατί δε βγάζεις τη μπάλα άουτ για να μη βγει κόρνερ;"
• "υπάρχει και μετά φάουλ στον τερματοφύλακα και δεν δίνει τίποτα" δίνει το καθένα να του απαντήσει "κι αφού δε δίνει τίποτα, γιατί 4 συμπαίκτες σου κοιτάζουν τη μπάλα και δεν την διώχνουν να τελειώσει το παιχνίδι;"

Κανένας δε διαφωνεί ότι το γκολ του Ατρομήτου δε θα είχε επιτευχθεί υπό…φυσιολογικές συνθήκες. Δεν πρέπει, όμως, να ψάχνουμε εναγωνίως δικαιολογίες για τις αποτυχίες. Το ζητούμενο είναι να αντιληφθούμε τις προσωπικές μας αδυναμίες, ώστε να καταφέρουμε να αποσπάσουμε θετικά αποτελέσματα στο μέλλον. Όσο ευκολότερα πετάμε το μπαλάκι στους διαιτητές, τόσο δυσκολότερα θα σώσουμε τη χρονιά.

Η νόσος της μεταβατικής περιόδου

Επί σειρά ετών, το σωματείο βρισκόταν υπό καθεστώς «σκληρής omerta» συνεπικουρουμένης από υψηλό επίπεδο προπαγάνδας. Ο μηχανισμός κατευθυνόμενης πληροφόρησης συγκάλυπτε τα εγκλήματα των ημέτερων, έκανε σημαία τις δηλώσεις του «κάθε Παπαζαχαρία», απαξίωνε όσους αναζητούσαν την αλήθεια και σκηνοθετούσε την τέλεια εικονική πραγματικότητα με τη μουσική υπόκρουση της «Bull.Ba στα FM». Τώρα που το παραμύθι τελείωσε και τα όνειρα χρεοκόπησαν, εξαφανίστηκαν οι έμποροι του ονείρου αφήνοντας παρακαταθήκη τις στάχτες του ηθικού λεπροκομείου που δημιούργησαν.

Όπως συμβαίνει πάντα μετά την κατάλυση των απολυταρχικών καθεστώτων, ο όχλος αδυνατεί να αξιοποιήσει την ελευθερία έκφρασης διότι είναι ανεκπαίδευτος στη διαχείριση διαφορετικών απόψεων. Μοιραία, λοιπόν, δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα διότι η αναρχία είναι ο χειρότερος σύμβουλος σε περιόδους κρίσης. Κάπως έτσι, ο Άρης οδηγείται μαθηματικά σε αφανισμό προς τέρψιν της «νύχτας» του πρόσφατου παρελθόντος.

Αυτό που η μέρα οφείλει στη νύχτα

Η ομάδα δεν έχει ανάγκη από άναρθρες κραυγές και ανεξέλεγκτες αντιδράσεις. Η μοιρολατρική προσέγγιση «του τύπου…μας κυνηγάνε» υποδηλώνει αδυναμία διαχείρισης της κρίσης και αποτελεί την απόλυτη παραδοχή της διοικητικής ανυπαρξίας.

Κανένας δεν περίμενε ότι η επανάσταση απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό θα ήταν αναίμακτη. Τα εμπόδια μόλις ξεκίνησαν. Το ταξίδι είναι μεγάλο και δύσκολο. Γι’ αυτό οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε την προσέγγισή μας απέναντι στην ομάδα και να αποδείξουμε στη «νύχτα του παρελθόντος» ότι το φως της ημέρας θα λάμψει παρά τα μαύρα σύννεφα. Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να δυναμώνουμε το σωματείο με τις ενέργειές μας και να μην το φορτώνουμε με βαρίδια.

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.gr και αρθρογραφεί στο overlap.gr