Πώς το είχε πει πριν από λίγες ημέρες, μετά το Εστορίλ, ο Αναστασίου προς τους παίκτες του Παναθηναϊκού; " Φτάσαμε στο μηδέν. Πρέπει να επιστρέψουμε στις βασικές αρχές μας, σ΄ αυτές που χτίσαμε πέρυσι και μας βοήθησαν να φτάσουμε εκεί όπου φτάσαμε". Κάπως έτσι είναι η κατάσταση στην εθνική Ελλάδας μετά το χθεσινό ματς. έχουμε και λέμε…

1. Eίχε επισημανθεί σε κείμενο πριν από το ματς με την Φινλανδία ότι «οι παλιοί πρέπει να το πάρουν πάνω τους, να δώσουν ό,τι περισσότερο έχουν εντός και εκτός γηπέδου», επειδή ο Ρανιέρι είναι στη… φάση που είναι. Δεν έγινε. Παρά τη φιλότιμη, μα αναποτελεσματική προσπάθεια Τοροσίδη – Παπασταθόπουλου. Σωστά τα είπαν (πάνω – κάτω στο ίδιο μήκος κύματος οι δηλώσεις τους για «έλλειψη ψυχής» και «απώλεια ταυτότητας») ο Σαλπιγγίδης και ο Τοροσίδης μετά το τέλος του αγώνα, μα άλλο τα λόγια, άλλο οι πράξεις. Σωστό, ωστόσο, ότι ανέλαβαν το (μεγάλο) μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στους παίκτες για τη χθεσινή σοκαριστικά καταθλιπτική εικόνα της ομάδας.

2. Είχε επισημανθεί στο προηγούμενο κείμενο, μετά το ματς με την Φινλανδία, το οποίο θεωρώ το πρώτο στο οποίο ο mister κατέθεσε τις πραγματικές ιδέες του για τη νέα εθνική Ελλάδας, ότι «πρέπει (πιο) γρήγορα να βρει κορμό ενδεκάδας/διάταξης και πιο καθαρές σκέψεις για τα ματς "κυριαρχίας" και τα ματς "αντεπιθέσεων". Δεν έγινε. To μυαλό θολωμένο και πάλι.

3. Διότι το 4-4-2, που γρήγορα φάνηκε 4-2-4 μέσα στον αγωνιστικό χώρο, δεν είχε "συμπληρωματικούς" επιθετικούς (θα ήταν ο Καρέλης ή καλύτερα σε set ματς ο Σάλπι συμπληρωματικός ενός εκ των Μήτρογλου/Αθανασιάδη). Δεν είχε πολλούς παίκτες που μπορούσαν να περάσουν "κάθετη" (πλην Ταχτσίδη και Σαμαρά που τα κατάφερε μια φορά σε ανοιχτό γήπεδο προς τον Καρέλη) και ικανούς στο 1 Vs 1.

4. Πέραν όλων αυτών, η ΑΡΧΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ Βύντρα/Τοροσίδη καταδεικνύει και πάλι σε ματς όπου χρειάζονται τα overlaps και η διεισδυτικότητα/δημιουργικότητα των ακραίων μπακ, ότι ο Ρανιέρι δεν… μαθαίνει γρήγορα. Και ότι ο τραυματισμός/αλλαγή του Βύντρα με τον καλό στο α΄ ημίχρονο Σταφυλίδη που εξορθολόγησε το σχήμα, αναδεικνύει στο δικό μου μυαλό και την ευθύνη των παικτών. Δεν είναι το αποτέλεσμα που σοκάρει. Είναι οι δυο "υποψίες" ευκαιρίας σε 95 λεπτά και τα 2 γκολ/1 δοκάρι σε δύο φάσεις των αντιπάλων! Δύο! Γιατί το 0-1 επιτυγχάνεται από στημένη φάση και καραμπόλα στο σώμα του Βύντρα.

5. Το ότι δεν χρησιμοποιήθηκε στο β΄ μέρος ΟΥΤΕ ο Μάνταλος ΟΥΤΕ ο Φορτούνης (θα μπορούσαν να παίξουν αμφότεροι), ώστε να πάρει η εθνική σουτ, ενέργεια, ντρίμπλα, πάσα είναι τρομακτικό! Δεν ξέρω, μπορεί να ήταν χειρότεροι και από τον Μήτρογλου που λογικά έκανε το ματς-ναδίρ της καριέρας του. Η’ και από τον Μανωλά, που ίσως κατάλαβε χθες τι σημαίνει "δεν πρέπει να υποτιμώ κανέναν" με αντίπαλο τον Λάφερτι, τον "Χαριστέα" της Βορείου Ιρλανδίας. Ομως γκολ χωρίς ικανούς χαφ δεν βάζει μια ομάδα αν δεν διαθέτει επιθετικούς που μπορούν να χτίσουν μόνοι τους φάσεις. Και ειδικά σε μια ομάδα που ούτως ή άλλως δεν διαθέτει πληθώρα δημιουργικών μέσων και της λείπουν οι Κονέ – Λάζαρος, ποδοσφαιρικά ήταν «εγκληματική» η μη χρησιμοποίηση ενός εκ των δύο στο αρχικό σχήμα και αμφότερων στο β΄ ημίχρονο για να διορθωθεί η εικόνα.

Αυτά για χθες. Πάμε στο παρακάτω, για τη γενική κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί.

Α) Το πολύ κακό για την εθνική Ελλάδας είναι ότι όχι μόνο δεν πήρε από τους παλαιότερους το "κάτι παραπάνω" σε απόδοση (σε θέληση πολλοί κατέθεσαν αυτό που είχαν μέσα τους), αλλά και ότι οι σχετικά νέοι δεν νιώθουν το ακριβές βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί. Θα κυλήσει η ευθύνη στον mister και στους "παλιούς". Παίκτες, δηλαδή, όπως ο Μανωλάς, ο Μήτρογλου, ο Ταχτσίδης, ο Αθανασιάδης, ο Σάμαρης οι οποίοι δεν είναι ολόφρεσκοι, ούτε όμως και με δυο – τρία τουρνουά στο κοντέρ τους, δεν έχουν το ατομικό "βάρος" στο μέτρο που πραγματικά υφίσταται. Και αυτή είναι η "κυρίαρχη" πληθυσμιακά γενιά αυτή την περίοδο στην Εθνική...

Β) Εχει χαθεί λόγω εικόνας, επιλογών και αποτελεσμάτων το πιο θεμελιώδες: η εμπιστοσύνη του παίκτη στις ικανότητες του προπονητή και η πίστη του ποδοσφαιριστή στις δυνατότητες της ομάδας και του συμπαίκτη. Για την εθνική Ελλάδας των τελευταίων 12 ετών, παρά τις αλλαγές γενεών, αυτή η πίστη περνούσε σαν ολόχρυση σκυτάλη από τουρνουά σε τουρνουά και από αλλαγή σε αλλαγή. Μακάρι να επανεμφανιστεί – φανερό μονοπάτι είναι ΜΟΝΟ τα αποτελέσματα. Είναι πολύ δύσκολο όμως, όταν «σπάσει» ο κρίκος της συσπείρωσης και της αυτοπεποίθησης ως σύνολο.

Γ) Πέντε (!) διαφορετικές διατάξεις σε τρία ματς και 22 (!) παίκτες σε τρία 90λεπτα, λόγω και των τραυματισμών Χολέμπας – Κονέ - Λάζαρου. Όλα αυτά δεδομένης και της αποχώρησης του "ΚΚΕ" (Καραγκούνης – Κατσουράνης – Εθνική) από την ομάδα με διαφορά δύο μηνών από το τελευταίο ματς και…15 ετών συνολικά. Όταν ξεκινάς σε πάγκο ανανεωμένης εθνικής, είτε καθιερώνεις τις αλλαγές σου από την αρχή (ρίσκο, αλλά τις ΚΑΘΙΕΡΩΝΕΙΣ) είτε πας σε «ομαλές» διαφοροποιήσεις σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν και προσθέτεις/αφαιρείς λίγα στοιχεία από ματς σε ματς, ώστε να "οικειοποιηθούν" και οι παίκτες φιλοσοφία και ενδεκάδα. Δεν έγινε τίποτα από τα δύο στα τρία πρώτα ματς.

Δ) Αυτή η αποτυχία ενδέχεται να επιφέρει πολύ πιο τρανταχτούς κραδασμούς στο εσωτερικό μιας κλυδωνισμένης ομοσπονδίας η οποία έχει δεκάδες ανοιχτές υποθέσεις και μέτωπα. Η εθνική Ελλάδας δεν είναι μόνο ο "κουμπαράς" και η "διαφήμιση" της ΕΠΟ. Είναι και ο «καθρέφτης» της προς τον πολύ κόσμο. Τον κόσμο που έχει άλλα, σημαντικότερα προβλήματα στη ζωή του και δεν ασχολείται με Fataul και κινέζικα κινητά, διαιτησίες, ενημερότητες, σχέσεις με ΕΠΣ, κάρτες υγείας και άλλα πολλά. Τον κόσμο που απλώς βλέπει την εθνική Ελλάδας να χάνει 0-1 από τη Ρουμανία και 0-2 από την Β. Ιρλανδία με τρεις ευκαιρίες σε 180 λεπτά και την εθνική Παίδων να χάνει 10-0 σε φιλικό από την Ελβετία, διαβάζοντας γεγονότα που παραπέμπουν σε "πε-ντα-ή-με-ρη τρα-λα-λα-λα-λα". Τον κόσμο που καταλαβαίνει ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ότι αυτό που έχτιζε ο Σάντος και οι συνεργάτες του δεν ήταν συμπτωματικό για την οργάνωση όλου του οικοδομήματος των εθνικών ομάδων. Η ΕΠΟ του Γκαγκάτση είχε πάμπολλα "εσωτερικά". Στάθηκε όρθια λόγω εθνικής και Ρεχάγκελ. Η ΕΠΟ του Πιλάβιου επίσης, στις εποχές Πατέρα – Μαρινάκη. Στάθηκε όρθια λόγω της επιλογής Σάντος – οργανογράμματος/νοικοκυροσύνης στα των εθνικών ομάδων. Η ΕΠΟ του Γιώργου Σαρρή πλέον δύσκολα θα ισορροπήσει στο τεντωμένο σκοινί.

Ε) Η πρόκριση θα παιχθεί σε 5 ματς. Εντός με Ουγγαρία – Φινλανδία και εκτός με Β. Ιρλανδία – Ρουμανία – Ουγγαρία. Πέντε, όχι επτά. Τους αγώνες με τις Νήσους Φαρόε τους αφαιρώ, λογικά όλοι οι "ενδιαφερόμενοι" θα πάρουν έξι βαθμούς στα δύο ματς με αυτό τον αντίπαλο. Αν η εθνική δεν νικήσει στις 14 Νοεμβρίου τη Νο 179 (σε σύνολο 208 ομάδων) ομάδα, ο Κλάουντιο Ρανιέρι θα αποχωρήσει. Μέχρι τις 29 Μαρτίου 2015 που θα… ξαναπαίξουμε (με τους Ούγγρους εκτός έδρας) υπάρχει μπόλικος χρόνος για να βρεθεί και να «μάθει» ο διάδοχός του.

Η ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

1. Β.Ιρλανδία 9 2. Ρουμανία 7 3. Φινλανδία 4 4. Ουγγαρία 4 5. Ελλάδα 1 6. Ν. Φαρόε 0 Μένουν 7 ματς

Η "ΑΛΗΘΙΝΗ" ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

1. Ρουμανία 7 2. Β. Ιρλανδία 6 -. Ουγγαρία 1 -. Φινλανδία 1 -. Ελλάδα 1

* Χωρίς να υπολογίζονται τα ματς των Ν. Φαρόε. Μένουν 5 (!) ματς για καθέναν από τους πέντε διεκδικητές τριών θέσεων, αν θεωρήσουμε ότι δεν θα πάρουν ούτε έναν βαθμό.

Y.Γ. Αν όλοι (μας) ασκούσαμε τέτοια και τόσο αυστηρή κριτική και στις ομάδες όπως στην εθνική Ελλάδας (ακόμη και στα θετικά αποτελέσματα με κακή εικόνα/απόδοση) ίσως οι ομάδες να μην πετούσαν στα κατά καιρούς "συννεφάκια" τους. Ποδοσφαιρική κριτική και στοιχειοθετημένη, ανάλογα με τις πληροφορίες, τις γνώσεις και το ποδόσφαιρο που αντιλαμβάνεται ο καθένας. Όχι... λεκτικά ντου από παντού, "αεροπλάνα" και βαπόρια.

* Follow me on Twitter: Seretinio