Κάθε φορά που βλέπω αυτόν τον Καπερνάρο, μου γυρίζουν τα άντερα. Ποσώς με ενδιαφέρει αν όντως τον ψάχνει η Εφορία για πέντε εκατομμύρια Γιούρο, κι αν όντως έβγαλε λεφτά στο εξωτερικό.

Αυτά αφορούν τον ίδιον και τους ψηφοφόρους του. Τα άντερα γυρίζουν για άλλο λόγο. Για την περιβόητη αγόρευση, του εν λόγω Καπερνάρου, σαν δικηγόρου πολιτικής αγωγής στη δίκη του Άκη Πάνου. Όταν απευθυνόμενος στο δικαστήριο, είπε: "Απαλλάξτε την κοινωνία, απ' αυτόν τον κύριο, και τα παρωχημένα τραγούδια του".

Κι η κοινωνία επιβράβευσε τον Καπερνάρο, στέλνοντας τον στην Βουλή. Κάτι λοιπόν ο Καπερνάρος, κάτι που χθες το βράδυ δεν είχα ύπνο, θυμήθηκα τον Άκη Πάνου. Αυτή τη φορά δεν άκουσα τραγούδια του.

Ξαναείδα την συνέντευξη που είχε δώσει στην Μαλβίνα Κάραλη. Που κατά πάσα πιθανότητα, ανατρέχει στο 1994. Και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας κάποια από αυτά που είχε πει τότε:

-Oι πολιτικοί είναι παράφρονες. Εγώ έφτασα εξήντα χρονών και δεν μπορώ να κουμαντάρω τον εαυτό μου. Κι αυτοί θέλουν να κουμαντάρουν όλους τους άλλους.

-Ο πολιτισμός, υπήρξε πριν από τα Υπουργεία. Οι τέχνες προϋπηρξαν των Υπουργείων. Το Υπουργείο Πολιτισμού, δεν πρέπει να δίνει λεφτά. Αυτά τα λεφτά που δίνεται εδώ και εκεί κρατήστε τα.

Και ρίξτε τη φορολογία στα εργαλεία του τεχνίτη, στις μπογιές του ζωγράφου και στα όργανα του μούσικου. Αφήστε τα πράγματα στις τέχνες να εξελίσσονται μόνα τους. Ομαλά. Αφήστε τις τέχνες να τακτοποιηθούν μόνες τους. Μην πατρωνάρετε τις τέχνες.

-Το κόμμα που κυβέρνησε την Ελλάδα άφησε πίσω του δύο τσαμπουκάδες. (σ.σ "τσαμπουκάς" στην αργκό σημαίνει το σημάδι). Φτάσαμε να γίνουμε η χώρα που όποιος αλήτης γουστάρει, ανοίγει, τράπεζα.

Γιατί λοιπόν να έρθει εδώ ο ξένος να επενδύσει τα λεφτά του. Ο επιχειρηματίας γυρίζει την υδρόγειο σφαίρα, τη σταματάει ακουμπάει το δάχτυλο του και λέει: Εκεί θα πάω να κάνω δουλειές. Γιατί να έρθει στην Ελλάδα.

-Λίγα λεφτά παίρνουν οι τραγουδιστές. Έπρεπε να παίρνουν περισσότερα, για να φεύγουν γρηγορότερα και να έρχονται άλλοι. Είναι τραγικό όμως ότι σε κάποιους δεν φτάνουν τα μαθηματικά τους., για να μετρήσουν τα λεφτά τους. (σ.σ χωρίς να αναφερθώ στον Νταλάρα).

-Ηδονίζομαι όταν παιδεύομαι με σκληρά υλικά. Ένα από αυτά θεωρώ και τη γλώσσα.

Δεν χρειάζεται να πεις ή να προσθέσεις κάτι για τον Άκη Πάνου. Έχει μιλήσει ο ίδιος με το έργο του, κι έχει πει πολλά. Μπορείς να πεις όμως δύο λόγια για την σχέση του χθες με το σήμερα. Πριν 20 χρόνια, μπορούσες να ανοίξεις τηλεόραση και να δεις να συζητάνε τη Μαλβίνα Κάραλη με τον Άκη Πάνου.

Σήμερα ζουν και βασιλεύουν τα Καρντάσιανς, και οι πάσης φύσεως σαχλαμαράκηδες αρσενικού, θηλυκού και τρίτου φύλλου. Επί πλήρους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έκανε αντίσταση στο σύστημα και το ξεφώνιζε μια Μαλβίνα Κάραλη.

Σήμερα αντίσταση στο Μηνμόνιο κάνουν ο Κουρής κι ο Τράγκας. Σήμερα δεν υπάρχουν φωνές σαν του Άκη Πάνου, μιλάνε οι Καπερνάροι. Κι ένα τελευταίο.

Όταν κάποια στιγμή ο Άκης Πάνου είπε ότι θεωρεί τον Θάνο Μικρούτσικο, σαν έναν από τους πέντε πλέον ατάλαντους συνθέτες, η Μαλβίνα Κάραλη, χωρίς να συμφωνεί μαζί του για το συγκεκριμένο πρόσωπο, προσυπόγραψε το θάρρος της γνώμης του, σχολιάζοντας: "Θα πρέπει να αντιπαθώ βαθύτατα κάποιους ανθρώπους και να λέω ευθαρσώς την άποψη μου γι αυτούς. Ακριβώς για να αποτήσω φόρο τιμής σε αυτούς που αγαπάω.

Να μην είναι αβαθής η αγάπη μου. Να μην βασίζεται στον εύκολο κανόνα ότι κι εσύ είσαι αποδεκτός κι αυτός είναι". Δύο τραγούδια του Άκη Πάνου, που σαφώς δεν είναι τα καλύτερα του, αλλά είναι ενδεικτικά της τέχνης του. Ειδικότερα στο λόγο. Να διατυπώνει δηλαδή με τον πλέον λιτό και απέριττο τρόπο αυτά που θέλει να πει.

Στο "πες μου παπού", δηλαδή, με τον στίχο "όταν αλλάζω σινεμά το έργο δεν αλλάζει". Και στο "που να βρεις Θανάση" στο στίχο "με την ίδια τρέλα και την ίδια δόση".