Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή γενικότερα, τίποτα δεν είναι μια ευθεία γραμμή. Σε όλα υπάρχουν καμπύλες. Σκαμπανεβάσματα. Το «δώδεκα στα δεκατέσσερα» του Σωκράτη Κόκκαλη, ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. Νούμερο που παραπέμπει είτε σε τριτοκοσμικά ποδοσφαιρικά χώρες τύπου - Λιθουανίας και Ζαλγκίρις, είτε σε Δυναμό Βουκουρεστίου επί υπαρκτού σοσιαλισμού και Τσαουσέσκου.

Η αυτοκρατορία, η δικτατορία Κόκκαλη δεν προέκυψε τυχαία. Ήταν προϊόν και αποτέλεσμα πολιτικών και οικονομικών συνθηκών. Ταυτόχρονα και υποκειμενικής ικανότητας στη διαχείριση των χρημάτων και της εξουσίας.

Μετά την περσινή πράσινη (όπως αποδεικνύεται) παρένθεση ποιες είναι οι πιθανότητες να παιχτεί το ίδιο έργο με διαφορετικό πρωταγωνιστή; Όχι σε βάθος 15ετίας βέβαια, αλλά τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον.

Τα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί αυτό δείχνουν. Ο Ολυμπιακός είχε την τύχη στις δύσκολες αυτές συνθήκες να πέσει στην περίπτωση Μαρινάκη: ισχυρός οικονομικά, νέος σε ηλικία, με όρεξη και πάθος για τον Ολυμπιακό και το ποδόσφαιρο, με καταρχήν σωστές ποδοσφαιρικές επιλογές σε ότι έχει να κάνει με τον προπονητή και τη συγκρότηση της ομάδας το καλοκαίρι. Οι όποιες –αρκετές- εκρήξεις του δεν αναιρούν την αγωνιστική επιτυχία. Η κατάρρευση του Παναθηναϊκού έκανε για φέτος τη δουλειά σχετικά εύκολη, αλλά κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έχει φτάσει σε αυτό το +7 επειδή είναι ο καλύτερος, φτιάχνοντας μάλιστα το καλοκαίρι καινούργια ομάδα.

Στις μάχες, όμως, παίζουν κι οι απέναντι. Κανείς δεν παλεύει μόνος του. Ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική ομάδα της Σούπερλινγκ που αυτή τη χειμερινή περίοδο δεν έκανε ούτε μια μεταγραφή. Κι όχι επειδή όπως είπε ο Φερέιρα υπάρχει εμπιστοσύνη στην ποιότητα του ρόστερ. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο με μοναδική προοπτική την αβεβαιότητα. Το μόνο σίγουρο για αύριο είναι ότι δεν θα υπάρχει ιδιοκτήτης. Η απόφαση Τζίγγερ να περιοριστεί στο 30% (χωρίς να ασκεί διοίκηση ή να μετέχει σ΄αυτή) είναι οριστική κι αμετάκλητη. Αυτό είναι και το μοναδικό εγγυημένο ποσοστό, σχετικά με την κάλυψη των εξόδων που θα προκύψουν από το καλοκαίρι και μετά. Όλα τα άλλα επαφίενται, όπως στο τελευταίο άρθρο του Συντάγματος, στον πράσινο πατριωτισμό των Βγενόπουλου-Πατέρα και όποιου άλλου ήθελε προκύψει στην πορεία.

Η προοπτική το να γίνει ο Παναθηναϊκός, ΑΕΚ στη μετά-Ντέμη εποχή είναι παραπάνω από ορατή. Με τον Βαρδινογιάννη στο ρόλο του Παπά (με συνέπεια σε ότι έχει να κάνει με το ποσοστό του) και κάποιον πρόεδρο-διαχειριστή, που θα παίζει αλά-Αδαμίδης το ρόλο του κακού. Να κάνει περικοπές, να περιορίσει το μπάτζετ και να πάρει στην πλάτη του το βαρύ φορτίο της πώλησης του Σισέ. Ποια τύχη μπορεί να έχει μια ομάδα, μια εταιρία χωρίς αφεντικό και χωρίς την απαραίτητη ρευστότητα. Δεδομένα που δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν στους λίγους μήνες που απομένουν μέχρι το καλοκαίρι. Στην καλύτερη περίπτωση να κάνουν πράξη οι Βγενόπουλος-Πατέρας την υπόσχεση τους, ότι θα μετέχουν στις αυξήσεις του Μετοχικού Κεφαλαίου.

Όχι, όμως, σε επίπεδο για να κάνει ο Παναθηναϊκός καμ-μπακ, αλλά για να μπορεί να λειτουργεί σαν μαγαζί. Αυτό λοιπόν, που έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται, είναι ότι ο Μαρινάκης παίζει μόνος του, δείχνει ότι θα έχει και συνέχεια. Με μεγαλύτερο ίσως αντίπαλο για το αφεντικό του Ολυμπιακού την αλαζονεία που πάντα ελλοχεύει, όταν κάποιος σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται τόσο πετυχημένος και τόσο ισχυρός. Οι αντικειμενικές συνθήκες, πάντως, δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται μπροστά στο ξεκίνημα ενός καινούργιου σερί.