Δε μου αρέσει όταν ομαδοποιούνται οι άνθρωποι. Ότι δηλαδή οι Ρουμάνοι είναι κλέφτες, οι Αλβανοί κατσικοκλέφτες, οι Πολωνοί και οι Ρώσοι μεθύστακες, οι Εγγλέζοι αδελφές, οι Σκωτσέζοι τσιγκούνηδες και πάει λέγοντας.

Καλώς ή κακώς όμως ο κάθε λαός, η κάθε ράτσα, έχει κτα δικά της χαρακτηριστικά στοιχεία. Έγινε τις προάλλες εκεί στη Νότα Κορέα αυτό το ναυάγιο που είχε σαν αποτέλεσμα να πνιγούν και εκατοντάδες παιδιά. Ο δάσκαλος που τα συνόδευε και διασώθηκε, αυτοκτόνησε. Ο πρωθυπουργός της χώρας, αφού ζήτησε συγγνώμη, υπέβαλλε την παραίτησή του. Τις έχουνε και αυτές τις ευαισθησίες γενικώς οι σχιστομάτιδες.

Οι Ιάπωνες να χώνουν το σπαθί στα εντόσθιά τους και να κάνουν χαρακίρι. Οι Κινέζοι να φουντάρουν από τον ουρανοξύστη και να γίνονται χαλκομανία. Κανείς βέβαια δεν έχει την απαίτηση να αυτοκτονήσει κάποιος. Όσες κι αν είναι οι ευθύνες του, όσο μεγάλο κακό κι αν έχει προκαλέσει.

Στην προκειμένη, μάλιστα, περίπτωση τι ευθύνη μπορεί να έχει ένας δάσκαλος; Καμία. Όταν, όμως, χάθηκαν τόσα παιδιά δεν μπόρεσε να το αντέξει. Να σηκώνει αυτό το τεράστιο βάρος σε όλη του τη ζωή. Ο πρωθυπουργός τι ευθύνες μπορούσε να έχει σε προσωπικό επίπεδο, αν ο καπετάνιος σ' ένα πλεούμενο ήταν μαλάκας ή ανεύθυνος; Τις ανέλαβε όμως και παραιτήθηκε.

Κι ερχόμαστε τώρα στους Έλληνες. Σε μία Ελλάδα, δηλαδή, που δεν έχει μείνει λίθος επί λίθου. Που έχουν καταστραφεί κι έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα. Έχουν ναυαγήσει εκατομμύρια ανθρώπων. Και δεν είναι μόνο το ναυάγιο της οικονομίας που έχει βουλιάξει εκατομμύρια ζωές. Είναι και οι επί μέρους καταστροφές στο πείραμα των χρόνων. Ας πούμε πχ οι πυρκαγιές. Έχει καεί όλη σχεδόν η Ελλάδα. Δάση υπάρχουν μόνο στις φωτογραφίες. Και στα αρτ-ποστάλ. Και μαζί με τα δάση στις φωτιές της Ηλείας είχαν καεί και άνθρωποι. Παραιτήθηκε έστω ένας; Κανένας.

Ο περιβόητος Πολύδωρας τα είχε βάλει με τον "στρατηγό άνεμο". Για να μην πάμε στο 1980 και στα "κουκουνάρια" του Γεώργιου Ράλλη. Ή μήπως είχε την ευαισθησία να παραιτηθεί ο Παπουτσής με το Σάμινα; Αφού έβαλε το μαχαίρι στο κόκκαλο συνέχισε ακάθεκτος την πολιτική του καριέρα. Ποιος έχασε το φιλότιμό του για να το βρουν οι Έλληνες πολιτικοί;

Και φτάνουμε στο σήμερα. Η χρεωκοπία της χώρας δεν έγινε από μόνη της. Δεν πρόκειται για κάποια κατάρα που την έστειλε ο Θεός. Υπάρχουν φυσικοί αυτουργοί. Ένοχοι που ζουν και βασιλεύουν. Που τους πληρώνει ακόμα είτε μέσω της σύνταξης είτε μέσω της βουλευτικής αποζημίωσης ο ελληνικός λαός.

Υπάρχει και ο Σημίτης. Υπάρχει και ο Κώστας Καραμανλής. Υπάρχει και ο Γιώργος Παπανδρέου. Δεν έχει κανείς την απαίτηση να βάλουν μία θηλιά στο λαιμό και να κρεμαστούν. Λέμε για μία έστω παραίτηση όλα αυτά τα χρόνια. Έστω μία. Για τα μάτια του κόσμου. Καμία. Ένας Υπουργός Οικονομικών να πάει και να πει 'απέτυχα" και να σηκωθεί να φύγει. Ούτε ένας. Κι έχουν το θράσος να είναι όλοι υπερήφανοι για το έργο τους. Κι όχι μόνο δεν παραιτείται η αποσύρεται κανένας, αλλά όλοι θέλουν να επιστρέψουν. Μέχρι και ο Μητσοτάκης που είναι μεταξύ 100 και θανάτου κάνει δηλώσεις.

Ο Σημίτης αντί να βρει μία τρύπα να κρυφτεί, εμφανίζεται στην κίνηση των "50" και το παίζει "τραβάτε με κι ας κλαίω". Ο Κ. Καραμανλής παριστάνει τον αμίλητο Βούδα. Είναι βουλευτής χωρίς να έχει μιλήσει ποτέ. Περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να επιστρέψει. Ο Γ. Παπανδρέου παίζει τον ρόλο του παράξενου ταξιδιώτη. Αφού τα κατάφερε μια χαρά στην Ελλάδα, ασχολείται με τα διεθνή θέματα. Γυρίζει τον κόσμο για να μεταφέρει παντού τη σοφία του. Στην πολιτική δεν έχει καμία σημασία το κίνητρο. Αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Αν καταστραφεί μία χώρα είναι αδιάφορο αν οι ηγέτες της ήταν απατεώνες, ανίκανοι ή και τα δύο μαζί. Το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα έχει την τιμή πλέον να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις δέκα χώρες με τη μεγαλύτερη εξαθλίωση. Μαζί με Βενεζουέλα, Ιράν, Τζαμάικα, Αίγυπτο και Νότια Αφρική.

Κι ούτε ένας δεν τα μάζεψε να πάει σπίτι του. Για να αυτοκτονήσει κάποιος, ούτε λόγος. Δεν είναι μαλάκες οι Έλληνες πολιτικοί σαν τους κιτρινιάριδες Ασιάτες. Την κρίση, άλλωστε, την πληρώνουν τα κορόιδα. Κι όσα απ' αυτά τα κορόιδα δεν αντέχουν, αυτοκτονούν. Και εις διπλούν μάλιστα. Πέρα από τις μεμονωμένες περιπτώσεις, υπάρχει και η "ομαδική αυτοκτονία" όταν κάθε φορά στις εκλογές ξαναφηφίζουν τους ίδιους.

Είναι κι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά του Έλληνα. Αντί να ξεσηκωθεί και να χυμήξει σ' αυτούς που τον έφεραν σ' αυτή την κατάσταση, τερματίζει τη δική του τη ζωή.

Σήμερα θα σοβαρευτούμε. Αντί για μουσική, ή τραγούδι, ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός. Στην απαγγελία του, στο "Αντισταθείτε"