ΕΛΛΑΔΑΡΑ. Ομαδάρα. Από τη μια στιγμή στην άλλη η εθνική ομάδα μπάσκετ Κ18 έκανε δέκα εκατομμύρια Έλληνες εθνικά υπερήφανους Τους ανέβασε όλους στη κορυφή του Ολύμπου. Κι ακόμα ποιο ψηλά. Στο Καϊμακτσαλάν. Στα Πυρηναία. Στα Ιμαλάια.Το χαμόγελο άνθισε και πάλι στα χείλια των Ελλήνων. Στ' αρχ@δι@ τους τα προαπαιτούμενα και δυο αβγά Τουρκίας. Στα π&π@ρια τους, το καπιταλ κοντρόλ. Σάμπως έχουνε λεφτά για να τραβήξουν; Στην καραπ#τσ&κλ@ρα τους το τρίτο επερχόμενο Μνημόνιο. Αυτό που μετράει είναι το χρυσό μετάλλιο.

Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια. Σχεδόν τριάντα χρόνια. Αρχής γενομένης από το 1987. Όπου ανατρέχει το πρώτο χρυσό στο μπάσκετ και το καλύτερο. Με τις βολές του τίμιου γίγαντα Με τον Γκομέλσκι να λέει τότε τη μεγάλη κουβέντα: "Αν διοργανώσει η Μαυριτανία του ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ θα πρέπει σώνει και καλά να το κατακτήσει;"

Δεν υποτιμάμε τα κατά καιρούς χρυσά μετάλλια. Ούτε τα υποβαθμίζουμε. Ο αθλητισμός όμως είναι αθλητισμός. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα περισσότερο. Οι νίκες (όπως και οι ήττες) έχουν να κάνουν με τις τέσσερις γραμμές των γηπέδων. Η χαρά η συγκίνηση η υπερηφάνεια κρατάνε όσο κρατάει το παιχνίδι. Την άλλη μέρα όλα είναι ίδια Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τίποτα δεν έχει γίνει καλύτερο. Η Ελλάδα παραμένει έτσι όπως ήταν. Δεν έγινε καλύτερη τη Δευτέρα το πρωί .Το χρηματιστήριο που άνοιξε ύστερα από 35 μέρες, βούλιαξε. Πήγε άπατο. Ούτε πρόκειται να μας λυπηθεί η σιδηρά κυρία του Δ.Ν.Τ από τη Ρουμανία η αποκαλούμενη "Δρακουλέσκου".

Η σπέκουλα στον Αθλητισμό έχει πεθάνει προ πολλού. Εχει πεθάνει μαζί με τις πρώην Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες. Με πρώτη και καλύτερη την DDR του συντρόφου Ερικ Χόνεκερ. Πατέντα που ευδοκίμησε και στην Ελλάδα όταν ακόμα λεφτά υπήρχαν. Με εισαγόμενους Ολυμπιονίκες αλλά και Έλληνες και Ελληνίδες που στο μεγαλύτερο τους ποσοστό πιάστηκαν επ' αυτοφόρω. Ο κατάλογος των ντοπέ πρωταθλητών είναι συντριπτικά μεγαλύτερος από τους καθαρούς Κάπως έτσι λοιπόν η εκμετάλλευση του πρωταθλητισμού και των επιτυχιών έγινε ένα ιδιαίτερα κερδοφόρο επάγγελμα. Και κατά συνέπεια απεχθές.

Καμία σχέση βέβαια με όλα αυτά το χρυσό μετάλλιο της ομάδας Κ18 στο μπάσκετ. Μια πεντακάθαρη επιτυχία που έχει όμως συγκεκριμένους αποδέκτες: Πρώτους απ' όλους τους αθλητές που κέρδισαν τη πρώτη θέση με τον ιδρώτα τους. Στη συνέχεια το προπονητικό επιτελείο αλλά και τον Δον Κορλεόνε του ελληνικού μπάσκετ κατά κόσμο Γιώργο Βασιλακόπουλος. Μέχρι εκεί. Ολα τα αλλά, όλα τα παραπάνω παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές καταστάσεις. Σε Αιθιοπία του Χαϊλέ Σελασιέ με τον ξυπόλυτο Ολυμπιονίκη μαραθωνοδρόμο Μπικίλα Αμπεμπε.

Τι δουλειά έχει δηλαδή ο πρωθυπουργός της χώρας να κάνει δηλώσεις; Και πρωθυπουργός μάλιστα μιας δήθεν αριστερής κυβέρνησης. Για να πει τι; Το αυτονόητο. Όλοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι που γράφουν τους λόγους και τις δηλώσεις των πολιτικών βγάζουν τζάμπα μεροκάματο. Μιλάμε για δημοτικό σχολείο. Η πρωτοτυπία στη σχετική δήλωση του Τσίπρα ήταν συγκλονιστική. Αφού δηλαδή μοίρασε τα καθιερωμένα συγχαρητήρια ανακάλυψε την Αμερική: "Η συλλογικότητα η πίστη στον στόχο και η αυταπάρνηση είναι που οδηγούν σε τέτοιες μεγάλες στιγμές".

Το ρολόι στον κύριο. Θα μπορούσε δηλαδή να είχε κατακτηθεί η πρώτη θέση, χωρίς συλλογικότητα χωρίς πίστη και χωρίς υπερπροσπάθεια; Δεν είναι δηλαδή ότι κάτι πρέπει να βρούμε κάθε φορά για να γκρινιάζουμε. Είναι ότι κάθε χρόνο διεξάγονται δεκάδες διεθνείς διοργανώσεις σε όλα τα αθλήματα σε όλες τις κατηγορίες .Οι δυνατότητες μιας μικρής χώρας σαν την Ελλάδα είναι περιορισμένες. Πολύ περισσότερο τώρα με τη κρίση. Είναι λογικό ο οποίες επιτυχίες να πανηγυρίζονται υπέρ του δεόντως. Όχι όμως να χάνεται το μέτρο. Όχι να καταργείται η λογική. Ούτε ένα χιλιοστό δεν ψήλωσε η Ελλάδα από τη νίκη επί της Τουρκίας στον τελικό. Η Ελλάδα αυτή που ήτανε είναι και παραμένει. Μια χώρα εξαρτημένη. Μια χώρα στον αναπνευστήρα. Μια χώρα που ψευτοεπιβιώνει από την ξένη βοήθεια και μόνο. Μια χώρα χωρίς εθνική ανεξαρτησία .Μια χώρα στο έλεος της Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Το "έτσι γ&μ!νε αυτοί που σας χρωστάνε" είναι η ψευτομαγκιά του κακομοίρη. Να το ξαναπούμε για μια ακόμα φορά για να τελειώνουμε: Οι νίκες και τα μετάλλια στον αθλητισμό αφορούν τα συγκεκριμένα και στενά όρια σταδίων και γηπέδων. Κι ανήκουν κατά κύριο λόγο στους αθλητές. Άλλα πράγματα είναι αυτά που μεγαλώνουν η μικραίνουν τις χώρες. Ούτε τα τρίποντα, ούτε τα γκολ, ούτε τα περισσότερα κιλά στην άρση βαρών. Ούτε το χρυσό στο μπάσκετ το 1987, ούτε το χρυσό στο ποδόσφαιρο το 2004, εμπόδισαν την Ελλάδα να χρεωκοπήσει. Για μια 5η φορά μάλιστα. Είτε τελευταίοι ερχόμασταν στα παιχνίδια και τους αγώνες, είτε πρώτοι οι χρεοκοπίες ήταν και είναι δεδομένες.

(στο τραγούδι της ημέρας, σίξτις, ελληνικά ροκ συγκροτήματα, Φόρμινξ και a precious white rose)