Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και του δημοσιογραφικού κόσμου, να δει και πάλι ένα δυνατό Παναθηναϊκό ο οποίος θα διεκδικεί το πρωτάθλημα. Υπάρχει όμως και μία πραγματικότητα, η οποία μερικές φορές μπορεί να έχει τεράστια απόσταση από αυτό που θες. Πόση είναι αυτή; Σαν να βλέπεις τον χθεσινό αγώνα στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης χωρίς να ξέρεις ποιος είναι ο Αστέρας και ποιος ο Παναθηναϊκός. Φεύγοντας λοιπόν από το γήπεδο, θα ήσουν βέβαιος ότι η ομάδα που διεκδικεί το πρωτάθλημα είναι αυτή με τα κιτρινομπλέ...

Πάμε στην ουσία. Ώρα να ευλογήσω τα γένια μας, παραθέτοντας το λιντάκι του Sport24.gr για το παιχνίδι: "Ισόπαλη με 1-1 έληξε η αναμέτρηση ανάμεσα στον Αστέρα Τρίπολης και τον Παναθηναϊκό με τους γηπεδούχους να είναι ανώτεροι και να τους αδικεί το τελικό σκορ χάνοντας σωρεία ευκαιριών. Σωτήρας για τους πράσινους ο Στιλ". Αυτή δεν ήταν η εικόνα του χθεσινού αγώνα; Αυτό δεν είδαμε όλοι; Αυτή δεν θα έπρεπε να είναι η δημοσιογραφική κάλυψη ενός ουδέτερου Μέσου; Θυμίζω ότι αν ο Αστέρας έπαιρνε τη νίκη, θα ήταν στη θέση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός στη βαθμολογία. Δεν τα κατάφερε αλλά δεν είναι κάπου χαμένος στον πίνακα. Παρέμεινε μόλις δύο βαθμούς πίσω από τους πράσινους.

"Έχασε την ευκαιρία ο Παναθηναϊκός"

Και ποια είναι η κρεμασμένη στα περίπτερα σημερινή εικόνα του αθλητικού ουδέτερου Τύπου; Ο Παναθηναϊκός έκανε το ένα, ο Παναθηναϊκός έκανε το άλλο, ο Παναθηναϊκός, ο Παναθηναϊκός και ο Παναθηναϊκός. Όλα τα ρήματα, όλες οι προτάσεις για τον Παναθηναϊκό που έμεινε όρθιος, έμεινε στο κόλπο, που... έχασε την ευκαιρία! Το τελευταίο ειδικά, πλησιάζει στα όρια του "η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια". Σαν να έπαιζαν οι πράσινοι με τη Νίκη Βόλου και πέταξαν στα σκουπίδια την ευκαιρία να πλησιάσουν στην κορυφή. Συγνώμη, αλλά ο αντίπαλος της ομάδας του Γιάννη Αναστασίου δεν είναι από αυτός που λες του χεριού σου. Και γενικά (μόλις δύο νίκες το τριφύλλι στην Τρίπολη σε 8 χρόνια) και ειδικά αυτή τη σεζόν.

Έχασε την ευκαιρία ο Παναθηναϊκός! Το διαβάζω και αναρωτιέμαι σε ποιο γήπεδο βρέθηκα χθες το βράδυ. Ειδικά το πρώτο ημίχρονο μου θύμισε στιγμές από τον πρόσφατο αγώνα με την Τότεναμ στο Κολοκτρώνης. Ο Αστέρας έχανε τη μία ευκαιρία μετά την άλλη, είχε δοκάρι και... γκολ οι φιλοξενούμενοι από το πουθενά. Από το πουθενά όμως! Αυτό που έχει πει ο Ίβιτσα Όσιμ για την μπάλα; Αυτό ακριβώς.

Αλλά η απάντηση ήταν άμεση. Ο Στιλ που έπιανε τα άπιαστα, έφαγε το εύκολο γιατί η μπάλα είπαμε τι είναι. Και το επιθετικό πάρτι των Αρκάδων συνεχίστηκε. Χωρίς όμως άλλο γκολ. Γιατί χρειάζεται τύχη, χρειάζεται ικανότητα, χρειάζεται και καθαρό μυαλό. Ξεκούραση. Η τελική προσπάθεια βασίζεται σε ένα μεγάλο ποσοστό σε αυτό. Να μπορείς την ώρα που θα σουτάρεις, που θα πιάσεις την κεφαλιά, να το κάνεις με... ανάσες. Και με το κοντέρ να γράφει χιλιόμετρα για τους ποδοσφαιριστές των κιτρινομπλέ από τον Ιούλιο, το πρόβλημα της κούρασης θα είναι κάτι που στη συνέχεια θα παιδέψει αρκετά την ομάδα.

Τόσο... κακό είναι;

Ορίστε λοιπόν. Έγραψα δύο αράδες για την καλύτερη ομάδα στο χθεσινό ματς. Τόσο... κακό είναι; Ο Παναθηναϊκός παραμένει... Παναθηναϊκός και έχει μπροστά του όλα τα ντέρμπι στη Λεωφόρο και... βλέπουμε. Άλλωστε το είπε και ο Γιάννης Αναστασίου σε σχετική ερώτηση για το πρωτάθλημα. "Σε κάθε ματς πάμε για νίκη και βλέπουμε",ήταν η χαρακτηριστική του ατάκα. Και βλέπουμε λοιπόν. Αυτό που είδαμε όμως χθες στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θα έπρεπε να είχε μία διαφορετική αντιμετώπιση από τον (ουδέτερο) Τύπο.

Ναι, έχει ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο, πέρα από ένα δυνατό Ολυμπιακό, να έχει δυνατό τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ. Έχει ανάγκη όμως και τους Αστέρες Τρίπολης αυτού του κόσμου. Μια καλή κουβέντα είναι αυτή, γράψ' τη βρε αδερφέ (όταν φυσικά την αξίζει) και ας πέσει χάμω!