Αν είσαι από του κυνικούς που τα μετράνε όλα με το αποτέλεσμα, μην κάνεις τον κόπο να συνεχίσεις αυτό το άρθρο. Βασικά δεν χρειάζεται να μπεις στη διαδικασία να δεις κανέναν αγώνα ποδοσφαίρου. Μάθε μόνο το τελικό αποτέλεσμα για να κρίνεις εάν μία ομάδα είναι κερδισμένη από αυτό. Γιατί με βάση το τελικό 1-2 στην Τρίπολη ο Αστέρας είναι ο χαμένος της αναμέτρησης στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Και όμως. Το μόνο που έχασε ο Αστέρας από το παιχνίδι με την Τότεναμ είναι οι βαθμοί. Γιατί υπάρχουν βραδιές στις οποίες αυτά που αποκομίζει αλλά και σου προσφέρει μία ομάδα κατά τη διάρκεια του αγώνα αξίζουν πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε πόντο. Και μια τέτοια βραδιά ήταν και αυτή χθες το βράδυ στην Τρίπολη.

Έγραφα μετά το βαρύ 5-1 του Λονδίνου ότι αυτό το παιχνίδι ήταν η εμπειρία που έπρεπε να υποστεί ο Αστέρας για να την αποκτήσει. Και το θετικό ήταν πώς κάτι πήρε από όσα έζησε στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν. Γι’ αυτό και στο Κολοκοτρώνης οι Αρκάδες εμφανίστηκαν κατάλληλα προετοιμασμένοι. Στο πρώτο ημίχρονο ο Στάικος Βεργέτης επέλεξε ένα παθητικό ρόλο για την ομάδα του με στόχο τις αντεπιθέσεις. Όλα πήγαιναν καλά με βάση το σχέδιο. Η Τότεναμ δεν απειλούσε και οι γηπεδούχοι είχαν τις στιγμές τους στην κόντρα. Ο Σανκαρέ όμως πήγε με τα δύο πόδια στον αντίπαλό του στο 36’, το πέναλτι-γκολ χάλασε για λίγο την αυτοσυγκέντρωση της ομάδας και πριν προλάβει να συνέλθει πήγε στα αποδυτήρια με 0-2.

Είναι ακριβώς η στιγμή που οι παίκτες του Αστέρα έχουν τη δύναμη και γυρίζουν το τσιπάκι στο μυαλό τους. Και μπαίνουν στην επανάληψη με ποδοσφαιρικό θράσος: Αν νικήσεις Τότεναμ, θα το κάνεις αφού σου βγάλουμε τη ψυχή. Και της την έβγαλαν!

Το σφυροκόπημα των παικτών του Βεργέτη στα πρώτα 20 λεπτά της επανάληψης είναι ανεπανάληπτο για τα δεδομένα των δύο ομάδων. Η μία ευκαιρία διαδέχεται την άλλη. Και μπορεί οι φιλοξενούμενοι να πάγωσαν στη συνέχεια για ένα διάστημα το ρυθμό, ωστόσο το γήπεδο ξανακατηφόρησε στα τελευταία λεπτά. Τελικά το γκολ ήρθε στο 90’ ωστόσο ο Αστέρας πρόλαβε στις καθυστερήσεις να κάνει δύο ακόμα ευκαιρίες. Με το ματς να τελειώνει βρίσκοντας τους Άγγλους να κερδίζουν κόρνερ και να κάνουν στη γωνία καθυστερήσεις.

Κανένα κέρδος λοιπόν στη βαθμολογία. Πολλά κέρδη όμως σε τομείς που τους έχει ανάγκη ένας μικρός σύλλογος από την επαρχία για να συνεχίσει να μεγαλώνει με σταθερά βήματα. Ο Αστέρας κέρδισε σε αυτοπεποίθηση, σε αναγνώριση. Είδε τον προπονητή του, ένα δικό του παιδί μην ξεχνάμε, να αντιδρά τακτικά με επιτυχία κατά τη διάρκεια ενός ακόμη σπουδαίου αγώνα. Μα πάνω απ’ όλα είδε 6.000 ανθρώπους να φεύγουν γεμάτοι και υπερήφανοι από το Κολοκοτρώνης, έχοντας δημιουργήσει νωρίτερα και το πρώτο τους κορεό:

Το παρατεταμένο χειροκρότημα απ’ όλο το γήπεδο με τη λήξη είναι με διαφορά η εικόνα της αναμέτρησης. Αν δεν είναι αυτό κέρδος για ένα σύλλογο που προσπαθεί να μεγαλώσει, τότε ποιο;

ΥΓ: Τόνισα το ποδοσφαιρικό θράσος των παικτών του Αστέρα. Ένα θράσος το οποίο με γέμισε και με άφησε με το αίσθημα της ικανοποίησης γυρνώντας από την Τρίπολη για το παιχνίδι που παρακολούθησα. Σε αντίθεση με το θράσος της διαιτητικής τριάδας το περασμένο Σάββατο. Ίδια διαδρομή στην επιστροφή για την Αθήνα μέσα σε πέντε ημέρες αλλά με τελείως αντίθετα συναισθήματα…