Αν υπάρχει ένας αμυντικός που να αντιπροσωπεύει τόσο ανάγλυφα την αποτελεσματικότητα και την ικανότητα σε συνδυασμό την τεχνική και την κομψότητα αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Αλεσάντρο Νέστα, ένας από τους πλέον μοντέρνους και ολοκληρωμένους σέντερ μπακ που έχει αναδείξει η ασπρόμαυρη στρογγυλή θεά στο πέρασμα των χρόνων.

Ένας παίκτης ο οποίος αγωνίστηκε σε πάνω από 400 ματς της Serie A και σε 20 χρόνια καριέρας γεύτηκε αμέτρητες στιγμές χαράς και δόξας (αλλά και θλίψης) με Λάτσιο, Μίλαν και εθνική Ιταλίας και ο οποίος κατέκτησε ένα... βουνό από τίτλους σε συλλογικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο.

Σήμερα (19/3) ο εμβληματικός αυτός καπιτάνο των ιταλικών και ευρωπαϊκών γηπέδων, ο οποίος κατά πολλούς ήταν εφάμιλλος του θρυλικού Πάολο Μαλντίνι συμπληρώνει 40 χρόνια ζωής και το Sport24.gr σας παρουσιάζει την παραμυθένια ιστορία ενός παιδιού που ήταν ευλογημένο από το Θεό της μπάλας.

Σεπτέμβριος 1984 και ενώ η Λάτσιο ετοιμάζεται να ξεκινήσει μία σεζόν που την φέρνει ξανά στη Serie B, σε ένα ξερό γήπεδο της Cinecittà, μίας εκ των αμέτρητων λαϊκών γειτονιών της Ρόμα, ένα παιδί ηλικίας 8,5 ετών αρχίζει να δίνει τις πρώτες του κλωτσιές σε μία ποδοσφαιρική μπάλα. Εκείνο το παιδί, γεννημένο το 1976, στην καλύτερη χρονιά στην ιστορία του ποδοσφαίρου της Ρώμης (λίγους μήνες αργότερα θα δουν για πρώτη φορά το φως του κόσμου και οι Φραντσέσκο Τότι και Μάρκο Ντι Βάιο), ονομάζεται Αλεσάντρο Νέστα.

"Οφείλω τα πάντα στον πατέρα μου, για χρόνια ολόκληρα έκανε απίστευτες θυσίες για να με παίρνει από το ένα μέρος της πόλης και να με πηγαίνει στο άλλο για τις προπονήσεις και για τα παιχνίδια, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες. Μόνο τώρα που είμαι και εγώ γονιός, καταλαβαίνω και αναγνωρίζω πόσες και ποιες θυσίες έχει κάνει ο πατέρας μου εκείνα τα χρόνια και θα του είμαι για πάντα ευγνώμων. Το άλλο άτομο στο οποίο χρωστώ πάρα πολλά είναι ο Βολφάνγκο Πατάρκα.

Με είδε να παίζω και με έφερε αμέσως στη Λάτσιο, την ομάδα της καρδιάς μου, την ομάδα της ζωής μου.

Το να πάω στη Λάτσιο ήταν και για τον μπαμπά μου ένας είδος ονείρου που πραγματοποιήθηκε", αναφέρει ο Νέστα σε πρόσφατη συνέντευξή του αναφορικά με τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματα του... μικρού Αλεσάντρο.

Αν θέλουμε πάντως να ακολουθήσουμε κατά γράμμα το πρωτόκολλο της ειλικρίνιας και της ακρίβειας, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο πρώτος που εντόπισε και "τσέκαρε" στο μπλοκάκι του το όνομα του Αλεσάντρο Νέστα δεν ήταν ο Πατάρκα αλλά ο Φραντσέσκο Ρόκα, άλλοτε αμυντικός της Ρόμα (ο μοναδικός σύλλογος στον οποίο αγωνίστηκε από το 1972 μέχρι το 1981), ο οποίος γύριζε καθημερινά τα γηπεδάκια της ιταλικής πρωτεύουσας ψάχνοντας νέα ταλέντα για τους "τζαλορόσι". Εκείνος ήταν που είδε τον Νέστα και έμεινε αποσβολωμένος από την κλάση του νεαρού παιδιού όμως δεν κατάφερε ποτέ να τον "προσηλυτίσει" ποδοσφαιρικά αφού έπεσε πάνω σε ένα ανίκητο τείχος: ο πατέρας του Νέστα απέρριψε την πρόταση αφού εκείνος ήθελε να τον ντύσει στα γαλάζια.

"Έπαιζα στην U.S. Cinecittà, μία ομάδα που ήταν θυγατρική της Ρόμα. Με είχαν δει και με ήθελαν αλλά εγώ προέρχομαι από μία οικογένεια που η Λάτσιο έχει βαθιές ρίζες, οπότε ο πατέρας μου ευχαρίστησε αλλά απάντησε "όχι". Έμενα σε ένα συγκρότημα κτιρίων όπου, υπήρχαν κάπου 3.000 οικογένειες και η δική μας ήταν η μοναδική λατσιάλε. Όλοι ήταν λατσιάλι στην οικογένεια, αλλά δεν συμπαθούσαν απλά την ομάδα, ήταν οπαδοί της".

Κάπως έτσι ξεκίνησε στην ηλικία μόλις 9 ετών η μπιανκοτσελέστε καριέρα του, με τον μικρό Αλεσάντρο να αλλάζει αρκετές θέσεις μέσα στο γήπεδο στην οκταετία που βρέθηκε στα τμήματα υποδομής του συλλόγου και το 1993 να έρχεται η στιγμή για το μεγάλο άλμα, με τον Ντίνο Τζοφ να τον προωθεί στην πρώτη ομάδα. Ήταν μάλιστα τέτοιο το πάθος και η ένταση που έβγαζε στις προπονήσεις ( "Μόνο αν προπονείσαι σκληρά μπορείς να γίνεις κάποιος - Μέσα στον αγώνα είσαι αυτό που κάνεις στην προπόνηση", ήταν το μότο του από το οποίο δεν παρέκλινε ούτε εκατοστό) ώστε σε μία από τις πρώτες του πρωταγωνίστησε σε ένα αναπάντεχο περιστατικό με τον Πολ Γκασκόιν.

"Ήταν το ακριβότερο μεταγραφικό απόκτημα στην ιστορία της Λάτσιο και εκείνη την ημέρα θυμάμαι πως δουλεύαμε στο μισό γήπεδο. Μου έκανε μερικά σκληρά μαρκαρίσματα αλλά εγώ, όντας νεαρός, δεν είπα τίποτα και συνέχισα να παίζω κανονικά. Κάποια στιγμή προσπάθησα να τον σταματήσω με ένα τάκλιν υπέρ του δέον σκληρό με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα κνήμης και περόνης. Κανείς δεν μου είπε κάτι και ο Πολ, όταν επέστρεψε από την επέμβαση στη γάμπα, με ηρέμησε λέγοντάς μου ότι δεν ήταν δικό μου το φταίξιμο και μου δώρισε πέντε ζευγάρια παπούτσια και ένα καλάμι ψαρέματος. Δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο της χειρονομίας του, έτσι όμως θέλησε να πράξει ο ίδιος..."

Μία από τις ημερομηνίες-ορόσημο στην καριέρα του είναι αναμφίβολα η 13η Μαρτίου 1994, έξι ημέρες πριν γιορτάσει τα 18α γενέθλιά του, όπου πήρε το βάπτισμα του πυρός από τον εμβληματικό αρχηγό της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Ιταλίας στο Μουντιάλ του 1982, Ντίνο Τζοφ, μπαίνοντας ως αλλαγή στο 78ο λεπτό του εκτός έδρας ματς με την Ουντινέζε (2-2) αντί του Πιερλουίτζι Καζιράγκι. Ο κύβος ερρίφθη στο "Friuli" και από τότε ο Αλεσάντρο Νέστα δεν κοίταξε ποτέ πίσω του αλλά μόνο προς τα εμπρός κάνοντας μάλιστα γοργά βήματα προς την επιτυχία και την καταξίωση. Το 1997 ο Σβεν-Γκόραν Έρικσον του έδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και το 1998 σήκωσε πρώτος το τρόπαιο του Coppa Italia, με τη Λάτσιο να βγαίνει νικήτρια στον διπλό τελικό απέναντι στη Μίλαν (ο Νέστα σημείωσε μάλιστα καθοριστικό γκολ) και να κατακτά τον πρώτο της τίτλο μετά το σκουντέτο του 1974.

Μία εβδομάδα μετά ήρθε η ήττα με 3-0 από την Ίντερ στον τελικό του Κυπέλλου UEFA που έγινε στο Παρίσι σε μία άτυπη κόντρα του με τον Ρονάλντο (πολλοί έκαναν λόγο εκείνη την εποχή για τον καλύτερο επιθετικό στον κόσμο που αναμετρήθηκε με εκείνον που θεωρείτο από πολλούς ως ο κορυφαίος αμυντικός στον κόσμο), ωστόσο ο χαρισματικός Ιταλός σέντερ μπακ έμελε να ζήσει πολλές ακόμα μεγάλες στιγμές με την ομάδα της ιταλικής πρωτεύουσας. Το 1999 πανηγύρισε το Κύπελλο Κυπελλούχων (στην τελευταία σεζόν της εν λόγω διοργάνωσης) με τη νίκη με 2-1 επί της Μαγιόρκα στο Μπέρμιγχαμ αλλά και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ με 1-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο "Louis II" του Μονακό ενώ το 2000 κατέκτησε Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Σούπερ Καπ Ιταλίας και έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Champions League που αποτελεί μέχρι και σήμερα την καλύτερη παρουσία της Λάτσιο στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.

"Είχα την τύχη να έχω πάντα άξιους προπονητές, από μικρό παιδί. Ο πρώτος ήταν ο Βολφάνγκο Πατάρκα που πήρε εμένα και τον Ντι Βάιο, που δημιούργησε ένα εκπληκτικό γκρουπ από μικρά παιδιά 8 ετών και τους έφερε σχεδόν όλους να παίξουν στη Serie A. Μας δίδαξε να παίζουμε ποδόσφαιρο, μας έμαθε τεχνική, ήταν ένας πραγματικός δάσκαλος. Του οφείλω τα πάντα, τον λατρεύω και χαίρομαι τώρα που δουλεύει μαζί με τον αδερφό μου ο οποίος έχει μία σχολή ποδοσφαίρου. Έπειτα είχα τον Τζοφ που θα τον ευχαριστώ για όλη μου τη ζωή επειδή μου χάρισε το ντεμπούτο μου στη Serie A, αλλά το άλμα της προόδου το έκανα με τον Ζντένεκ Ζέμαν.

Είναι αλήθεια ότι δεν ενδιαφέρεται τόσο για το αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού, αλλά τόσο σε θέμα φυσικής κατάστασης όσο και σε θέμα τακτικής και προσωπικότητας με έκανε να ωριμάσω πολύ. Βελτίωσε όλους τους παίκτες που προπόνησε. Εγώ έπαιξα μέχρι την Primavera στο χώρο του κέντρου και αυτό με βοήθησε πολύ, έπειτα έκανα ντεμπούτο ως πλάγιος μπακ στη Serie A, όταν όμως τραυματίστηκαν 2-3 σέντερ μπακ ο Ζέμαν με έβαλε στο κέντρο της άμυνας και πήγα καλά στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια της σεζόν 1994-95.

Το καλοκαίρι του 1995 η διοίκηση της Λάτσιο είχε αρκετά χρήματα για να ξοδέψει αλλά ο Ζέμαν πήγε στον Κρανιότι και του είπε ότι δεν ήθελε κανέναν για την άμυνα διότι είχε το αγόρι, όπως με φώναζε, και είχε αποφασίσει να τοποθετήσει εμένα στο κέντρο της άμυνας. έμεινα έκπληκτος επειδή είχα παίξει μόνο τέσσερα ματς ως κεντρικός αμυντικός, όμως εκείνος είχε δίκιο επειδή έχτισε πάνω μου αυτό το ρόλο και μου επέτρεψε να κάνω μία εκπληκτική καριέρα", είναι οι γλυκές αναμνήσεις που συντροφεύουν το μυαλό του Νέστα από τα πρώτα χρόνια της πορείας του στη Λάτσιο, με τον παλαίμαχο πλέον άσο να μην ξεχνάει ποτέ και τις μεγάλες μάχες που έδωσε η ομάδα της "αιώνιας πόλης" για την κατάκτηση του πολυπόθητου σκουντέτο, τόσο την χαμένη του 1999 όσο και την κερδισμένη έναν χρόνο αργότερα...

"Ήταν χρυσά τα χρόνια του Σέρτζιο Κρανιότι στη Λάτσιο. Κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ομάδα της Λάτσιο στην οποία έχω αγωνιστεί ήταν εκείνη του 1999. Ήμασταν πάρα πολύ δυνατοί αλλά κατακτήσαμε πολύ λίγα συγκριτικά με αυτό που μπορούσαμε. Εκείνο το πρωτάθλημα (σ.σ. κατέληξε στη Μίλαν κάνοντας ένα απίστευτο ντεμαράζ στο φινάλε και εκμεταλλευόμενη τις ήττες της Λάτσιο από Ρόμα και Γιουβέντους και την ισοπαλία της μία στροφή πριν το φινάλε στην έδρα της Φιορεντίνα) το πετάξαμε λόγω απειρίας. Τρελαθήκαμε στο ντέρμπι με τη Ρόμα και πέρα από την ήττα είχαμε και αποβολές, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσουμε τη Γιουβέντους χωρίς τους βασικούς μας αμυντικούς και να γνωρίσουμε μία ακόμα ήττα. Στο κρίσιμο ματς στη Φλωρεντία που θέλαμε τη νίκη για τον τίτλο ήμασταν εμείς εκείνοι που κάναμε δύσκολη τη ζωή μας. Γενικά δεν μπορέσαμε εκείνη τη σεζόν να διαχειριστούμε το μεγάλο αβαντάζ του +7 που είχαμε αποκτήσει.

Η ωραιότερη όμως στιγμή μου ήταν έναν χρόνο αργότερα με την κατάκτηση του σκουντέτο και για τον τρόπο με το οποίο ήρθε αυτή η επιτυχία. Εμείς μέσα στο γήπεδο να βλέπουμε τη Γιουβέντους την ίδια ώρα (σ.σ. η Λάτσιο είχε νικήσει 3-0 τη Ρετζίνα και μόνο με ήττα της "Γιούβε" στο "Ρενάτο Κούρι" έκανε το προσπέρασμα και έπαιρνε τον τίτλο, που θα ερχόταν μάλιστα με τη συμπλήρωση ενός αιώνα από την ίδρυσή της), με 70.000 οπαδούς μας να βλέπουν μαζί μας τις εικόνες που έρχονταν από την Περούτζα. Όταν έληξε ο αγώνας με ήττα 1-0 της Γιουβέντους ακολούθησε μία εντυπωσιακή γιορτή για τον θρίαμβο αυτό, διότι το να κερδίζεις στη Ρώμη δεν έχει καμία σχέση με το να κερδίζεις σε οποιοδήποτε άλλο μέρος. Στη Ρώμη η γιορτή κρατάει περισσότερο χρόνο.

Οι εικόνες της γιορτής για το σκουντέτο τις έχω χαράξει στο μυαλό μου. Δεν έχω δει και δεν έχω ζήσει ποτέ κάτι ανάλογο στη ζωή μου".

Η Λάτσιο νικούσε, ο Αλεσάντρο Νέστα ως αρχηγός έφτασε να σηκώσει πέντε τρόπαια μέσα σε 12 μήνες όμως το τίμημα για αυτούς τους τίτλους ήταν πολύ ακριβό και το διαπίστωσε ο ίδιος με τον πλέον οδυνηρό τρόπο το 2002. Η εποχή των "παχιών αγελάδων" είχε περάσει πλέον ανεπιστρεπτί, η διοίκηση Κρανιότι βρισκόταν μπροστά σε οικονομικό τέλμα και ο μοναδικός τρόπος για να αποφύγει ο σύλλογος τη χρεοκοπία ήταν να αρχίσει να πουλάει παίκτες. Οι Σάλας, Βερόν, Μπόκσιτς, Νέντβεντ και αρκετοί ακόμα είχαν ήδη κουνήσει μαντήλι αλλά ο Νέστα ήταν σίγουρος πως θα παρέμενε. Ήταν ο καπιτάνο, ήταν η σημαία, ήταν το σύμβολο της αναγέννησης της Λάτσιο όμως το ντέρμπι της 10ης Μαρτίου του 2002 απέναντι στη Ρόμα, που βρήκε τους "τζαλορόσι" να συντρίβουν με 5-1 τους "λατσιάλι" χάρη σε ένα τρομερό κρεσέντο του Μοντέλα απέναντι στον Νέστα, ήταν αρκετό για να αλλάξει τα δεδομένα.

"Σε εκείνο το παιχνίδι ήταν πολύ καλός ο Μοντέλα αλλά εγώ ήταν σαν να μην υπήρχα εκείνη την Κυριακή. Όλοι οι ποδοσφαιριστές στην καριέρα τους έχουν την μαύρη τους ημέρα, εκείνη που τα πάντα καταστρέφονται, η δική μου ήταν εκείνη. Ο Μοντέλα πετύχαινε γκολ σε κάθε σουτ που έκανε και ένα από αυτά το έβαλα στην ουσία μόνος μου. Δεν ψάχνω δικαιολογίες αλλά εκείνο το παιχνίδι είχε έρθει στο τέλος μίας δύσκολης εβδομάδας. Η διοίκηση με είχε καλέσει εκείνες τις ημέρες για να με ενημερώσει ότι στο τέλος της σεζόν έπρεπε να φύγω επειδή δεν υπήρχαν χρήματα, με είχαν ουσιαστικά παραχωρήσει στη Γιουβέντους. Εγώ δεν ήθελα να φύγω, υπήρχαν εντάσεις και πήγα στο ματς χωρίς να έχω καθαρό μυαλό με αποτέλεσμα να γίνει όλη αυτή η ζημιά.

Στο ημίχρονο, σαν να μην έφτανε αυτό που είχε συμβεί μέσα στην εβδομάδα και εκείνο που είχε συμβεί στο γήπεδο (σ.σ. η Ρόμα νικούσε 3-0 με χατ-τρικ του Μοντέλα) ήρθε μία βρισιά προς το πρόσωπό μου από τις εξέδρες των οπαδών της Λάτσιο για να με κάνει να εκραγώ. Τους έστειλα όλους στο διάολο και δεν βγήκα ποτέ στον αγωνιστικό χώρο για να συνεχίσω στο δεύτερο μέρος. Ήμουν νέος και έπραξα λάθος, εάν μου συνέβαινε τώρα ένα τέτοιο πράγμα θα το είχα διαχειριστεί διαφορετικά, σίγουρα καλύτερα", θα δηλώσει πολλά χρόνια αργότερα ο Νέστα ο οποίος όταν αναφέρεται στο πονεμένο κομμάτι της αποχώρησής του από την Λάτσιο συγκινείται και συγκινεί...

"Ακολούθησα όλη τη διαδρομή στα τμήματα υποδοχμής, έπαιξα οκτώ χρόνια ως βασικός στην πρώτη ομάδα της Λάτσιο, έγινα αρχηγός, κατέκτησα και σήκωσα πάρα πολλά τρόπαια, και για αυτό η Λάτσιο είναι και θα είναι για πάντα ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Έπειτα ήρθαν τα οικονομικά προβλήματα και μου είπαν ότι έπρεπε να φύγω. Το όνειρό μου ήταν να παίξω για πάντα στη Λάτσιο αλλά δεν είχα καμία δυνατότητα επιλογής. Δεν αισθάνθηκα προδομένος αλλά εκείνη τη στιγμή η διοίκηση με έκανε να φαίνομαι ως ο κακός της ιστορίας. Ήμουν πολύ νέος, αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο αργότερα θα συμπεριφερόμουν αλλιώς.

Καταλαβαίνω την ανάγκη που είχε εκείνη τη στιγμή η Λάτσιο να με πουλήσει για να βάλει χρήματα στα ταμεία της αλλά το να παρουσιάζομαι εγώ ως εκείνος που ήθελε να αποχωρήσει δεν ήταν κάτι το ωραίο και με πλήγωσε. Έπρεπε να πούμε με ειλικρίνεια πώς ήταν τα πράγματα, ότι δηλαδή η Λάτσιο ήταν γεμάτη χρέη και για να επιβιώσει είχε ανάγκη από χρήματα που θα έβγαζε από την παραχώρηση τη δική μου και του Κρέσπο. Ενώ όμως ήταν εκείνη η πραγματικότητα, με εμφάνισαν ως εκείνον που ζητούσε να φύγει. Είχα κερδίσει πάρα πολλά από τη Λάτσιο αλλά είχα δώσει και εγώ πάρα πολλά, συνεπώς δεν μου άξιζε να φύγω με τέτοιο τρόπο.

Μπορούσα να πάω σε πάρα πολλές ομάδες, είχα μόνο την αμηχανία της επιλογής, αλλά εγώ δεν ήθελα να φύγω από τη Λάτσιο: επειδή αισθανόμουν καλά, ήμουν ο αρχηγός, κέρδιζα καλά χρήματα και εκείνη ήταν η πόλη και η ομάδα την οποία υποστήριζα πάντα. Για μένα εκείνο ήταν το ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρό μου ήταν η Λάτσιο. Είχαν έρθει αμέτρητες ομάδες για μένα το καλοκαίρι του 2002, έλεγα πάντα όχι, μέχρι την ημέρα της τελευταίας προπόνησης πριν το κλείσιμο των μεταγραφών όπου ενώ ήμασταν στο προπονητικό κέντρο στο Φορμέλο εμφανίστηκε ο γιος του προέδρου (σ.σ. ο Μάσιμο Κρανιότι), που αρκετά συχνά φώναζε έναν από εμάς κάθε φορά που η Λάτσιο έπρεπε οπωσδήποτε να πουλήσει. Τότε με φώναξε και μου έδωσε το τηλέφωνο λέγοντας ότι έπρεπε να φύγω, ότι έπρεπε να αποδεχτώ την πρόταση επειδή τελείωναν οι μεταγραφές και ο σύλλογος είχε ανάγκη από ρευστό στα ταμεία. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι, με έδιωξαν αμέσως, δεν είχα καν χρόνο να πάρω τα πράγματά μου επειδή έπρεπε να προλάβω το αεροπλάνο για Μιλάνο. Όταν έφτασα στο San Siro, όπου γινόταν ένα φιλικό ντέρμπι, είχα τεράστια σύγχυση στο κεφάλι μου, δεν καταλάβαινα τίποτα από αυτά που συνέβαιναν. Κάποια στιγμή γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω τον Κρέσπο, με τον οποίο ήμουν μαζί στο Φορμέλο λίγες ώρες νωρίτερα και τον ρωτάω: "Και εσύ τι κάνεις εδώ;" Εκείνος με κοίταξε και μου απάντησε: "Εμένα με πούλησαν στην Ίντερ". Είχα μείνει εμβρόντητος, δεν ήξερα τίποτα για αυτό και το μοναδικό πράγματα που του είπα ήταν: "Μα έμεινε κανείς εκεί στο Φορμέλο;" Άρχισε τότε να γελάει αλλά και εκείνου το χαμόγελο ήταν με το ζόρι..."

Το παραδέχομαι, δεν την είχα ζήσει καθόλου καλά εκείνη την ημέρα. Εγώ, ως χαρακτήρας, δεν είμαι κάποιος που του αρέσει η βιτρίνα και όταν με έβαλαν στο μπαλκόνι για να χαιρετήσω τον κόσμο κρατώντας μία φανέλα της Μίλαν στο χέρι, είχα βρεθεί σε μία ξένη προς εμένα πραγματικότητα. Πήγα στη συνέντευξη Τύπου μαζί με τον Γκαλιάνι έχοντας ένα πρόσωπο που θύμιζε κηδεία, επειδή έτσι ήταν η ψυχική μου κατάσταση. Ήμουν στενοχωρημένος για αυτό που είχα αφήσει πίσω μου", θυμάται για τη μετάβασή του από τη Λάτσιο στη Μίλαν ο Νέστα, με τους "ροσονέρι" να δίνουν τότε 60 δισεκατομμύρια ιταλικές λίρες (σχεδόν 31 εκατομμύρια ευρώ) για να τον ντύσουν στα κοκκινόμαυρα. Το εντυπωσιακό είναι πως και η Ίντερ επιχείρησε να τον αρπάξει εκείνο το καλοκαίρι από τη Λάτσιο, με τον Κρίστιαν Βιέρι ν α αποκαλύπτει στην αυτοβιογραφία του πως μαζί με τους Ρονάλντο και Ρεκόμπα είχαν συμφωνήσει στη μείωση των αποδοχών τους (!) για να ντυθεί νερατζούρο ο Νέστα, με την διοίκηση Μοράτι να υποχωρεί όμως την τελευταία στιγμή λόγω οικονομικού και να παίρνει τελικά αντί για τον Νέστα τον... Κάρλος Γκαμάρα.

O τρόπος που αποχωρίστηκε την αγαπημένη του Λάτσιο μετά από 9 χρόνια στην πρώτη ομάδα και 17 συνολικά ήταν "μαχαιριά στην καρδιά" και "γροθιά στο στομάχι" για έναν υπερήφανο ποδοσφαιριστή αλλά και άνθρωπο όπως ο Νέστα, ωστόσο όλες εκείνες οι πρωτόγνωρες και αμήχανες καταστάσεις που βίωσε το καλοκαίρι του 2002 τον πείσμωσαν να εμφανιστεί ακόμα πιο δυνατός στη συνέχεια. Και τα κατάφερε με εμφατικό τρόπο. Μόλις στην πρώτη του σεζόν στη Μίλαν κατέκτησε το Champions League στον "ιταλικό τελικό" απέναντι στη Γιουβέντους ευστοχώντας μάλιστα απέναντι στον Μπουφόν στο τέταρτο κατά σειρά πέναλτι των "ροσονέρι" (ο τελικός είχε λήξει ισόπαλος χωρίς τέρματα σε κανονική διάρκεια και παράταση) και πανηγύρισε επίσης το Coppa Italia κόντρα στη Ρόμα, ενώ σε ατομικό επίπεδο αναδείχτηκε το 2003 καλύτερος αμυντικός στη Serie A και συμπεριλήφθηκε στην ενδεκάδα της χρονιάς από την UEFA.

Οι απαντήσεις όμως προς τους ανθρώπους που τον "μοσχοπούλησαν" και δεν του επέτρεψαν να γίνει η σημαία που ονειρευόταν στην ομάδα που αγάπησε συνεχίστηκαν και την επόμενη σεζόν, με τον Νέστα να κατακτάει αρχικά το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ απέναντι στην Πόρτο και κατόπιν το πρωτάθλημα με τους "ροσονέρι", ενώ για τρίτη συνεχόμενη χρονιά βρέθηκε στην κορυφαία ενδεκάδα όπως την επέλεξε η Ευρωπαϊκή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Την ίδια ώρα σχημάτιζε εντός γηπέδου μαζί με τον θρυλικό Πάολο Μαλντίνι ένα από τα πιο δυνατά και ολοκληρωμένα αμυντικά δίδυμα που έχουν εμφανιστεί στα ποδοσφαιρικά γήπεδα ενώ έξω από τις τέσσερις γραμμές γεννήθηκε μία πολύ όμορφη φιλία με τον Αντρέα Πίρλο με τον οποίο μοιράστηκε το ίδιο δωμάτιο στις αποστολές για εννέα χρόνια. Σύμφωνα μάλιστα με τον αστικό μύθο οι δυο τους έδιναν ομηρικές μάχες στο... playstation είτε παίζοντας Μίλαν-Γιουβέντους (ο Πίρλο έπαιρνε Μίλαν και ο Νέστα Γιουβέντους) είτε Μπαρτσελόνα-Μπαρτσελόνα (επειδή ο Ετό ήταν πολύ δυνατός, για να αποφεύγουν καυγάδες είχαν αποφασίσει να διαλέγουν και οι δύο τους "μπλαουγκράνα).

Ο επόμενος τίτλος ήταν το ιταλικό Σούπερ Καπ κόντρα στην... Λάτσιο το 2004, ωστόσο έναν χρόνο αργότερα ο Νέστα θα βίωνε τον απόλυτο εφιάλτη που δεν ήταν άλλος από την ήττα από την Λίβερπουλ στον τελικό του Champions League στην Κωνσταντινούπολη. Οι "ροσονέρι" του Κάρλο Αντσελότι, ευρωπαϊκή dream team εκείνη την εποχή με παίκτες όπως οι Μαλντίνι, Νέστα, Σταμ, Καφού, Πίρλο, Γκατούζο, Ζέεντορφ, Κακά, Κρέσπο και Σεβτσένκο, προηγήθηκαν 3-0 στο ημίχρονο αλλά το φινάλε τους βρήκε να φεύγουν με κατεβασμένο κεφάλι δίχως να ξέρουν "τι τους χτύπησε" και να αισθάνονται κομπάρσοι σε ένα ξέφρενο και ατελείωτο πάρτι που είχαν στήσει οι Άγγλοι.

Το 2006 ήταν η χρονιά που του έδωσε αυτό του που έλειπε σε εθνικό επίπεδο τόσα χρόνια κατακτώντας το Μουντιάλ με την εθνική Ιταλίας στα γήπεδα της Γερμανίας, ωστόσο η αλήθεια είναι πως ο Αλεσάντρο Νέστα δεν κατάφερε ποτέ να χτίσει μία καλή σχέση με την σκουάντρα ατζούρα και ακόμα και σε αυτή την κορυφαία στιγμή στην καριέρα του δεν μπόρεσε να το χαρεί 100%. Τα χτυπήματα άλλωστε της ποδοσφαιρικής μοίρας ήταν πολλά και... ποικίλλα. Ως παιδί ήταν μεταξύ εκείνων που μπήκαν στην κλήρωση για ball-boys στο Παγκόσμιο Κύπελλο που φιλοξενήθηκε στην πατρίδα του το '90 αλλά δεν ήταν από τους τυχερούς, στο Μουντιάλ της Γαλλίας έπαιξε μόνο στα ματς των ομίλων αφού στη συνέχεια τέθηκε νοκ-άουτ λόγω τραυματισμού στο γόνατο ενώ το 2000 ήταν μέλος της κορυφαίας ομάδας του Euro αλλά είδε το τρόπαιο να... γλιστράει μέσα από τα χέρια της Ιταλίας με τα γκολ των Βιλτόρ και Τρεζεγκέ στην παράταση του τελικού με τη Γαλλία.

Το 2002 οι ενοχλήσεις στο πόδι του επέτρεψαν να παίξει μόνο στην πρώτη φάση, δύο χρόνια αργότερα στο Euro που ήταν απόλυτα υγιής η "σκουάντρα ατζούρα" αποχαιρέτησε νωρίς ενώ το 2006 το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου με εκείνον λαβωμένο. Στο τελευταίο ματς της φάσης των ομίλων απέναντι στην Τσεχία η "κατάρα" των τραυματισμών χτύπησε και πάλι και παρακολούθησε όλα τα νοκ-άουτ ματς στο δρόμο προς τη δόξα από την εξέδρα. Η χαρά για τον παγκόσμιο τίτλο ήταν μεγάλη, ωστόσο μεγάλος ήταν και ο καημός του Νέστα που δεν μπόρεσε να βοηθήσει την ομάδα όπως θα ήθελε εκείνος, από θέση πρωταγωνιστή και όχι απλού εμψυχωτή.

Τα προβλήματα τραυματισμών δεν σταμάτησαν εκεί για τον Νέστα ο οποίος είχε πλέον να αντιμετωπίζει και πόνους στους ώμους, με τον Ιταλό άσο να παίρνει την απόφαση να πάει στο Μαϊάμι για να σώσει την καριέρα του. Η επιλογή του να μετακομίσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έκανε πολλούς να επιδοθούν σε ανέξοδη και εύκολη κριτική όμως την ίδια ώρα εκείνος έδινε τη μεγάλη μάχη για την επιστροφή με τη βοήθεια των καλύτερων γιατρών που θα μπορούσε να έχει για την περίπτωσή του και λίγους μήνες αργότερα ήταν και πάλι στις επάλξεις. Μάλιστα η μοίρα του έδωσε την ευκαιρία να πάρει ρεβάνς από τη Λίβερπουλ, με τον Νέστα να είναι επιβλητικός στον τελικό της Αθήνας του 2007 (2-1 για τους "ροσονέρι") και να πανηγυρίζει το 7ο Champions League των Μιλανέζων και δεύτερο προσωπικό του, ενώ ταυτόχρονα ψηφίστηκε για τέταρτη φορά στη καριέρα του μέλος της καλύτερης ενδεκάδας της UEFA.

Οι εικόνες με τον Νέστα να γελάει αυθόρμητα στο χορτάρι του ΟΑΚΑ με το alter ego του στην καρδιά της μιλανέζικης άμυνας, Πάολο Μαλντίνι, και τον προπονητή του Κάρλο Αντσελότι, ήταν από τις ωραιότερες εκείνες τις βραδιές ενώ μέσα στο 2007 μεγάλωσε την προσωπική του συλλογή τροπαίων με ένα ακόμα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (3-1 τη Σεβίλλη) αλλά και το πρώτο του Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, με τον ίδιο να πετυχαίνει μάλιστα το ένα από τα τέσσερα γκολ της Μίλαν στο 4-2 επί της Μπόκα Τζούνιορς.

Οι ενοχλήσεις στην πλάτη τον έθεσαν νοκ-άουτ τη σεζόν 2008-09 όπου είχε μόλις μία συμμετοχή και αυτή στο τελευταίο παιχνίδι πρωταθλήματος (31 Μαΐου 2009) απέναντι στη Φιορεντίνα όπου μπήκε αλλαγή στο 77ο λεπτό, ωστόσο ούτε τότε γονάτισε νικημένος από τους πόνους. Αντίθετα ξαναβρήκε το κουράγιο να επιστρέψει δυναμικά, ήταν από τους σταθερότερους παίκτες της Μίλαν του Λεονάρντο τη σεζόν 2009-2010 και την επόμενη με τον Αλέγκρι στον πάγκο όρθωσε... Σινικό τείχος στην άμυνα των Μιλανέζων μαζί με τον Τιάγκο Σίλβα (μόλις 24 γκολ παθητικό σε 38 αγώνες), συμβάλλοντας τα μέγιστα στην κατάκτηση του δεύτερου πρωταθλήματός του με την κόκκινη και μαύρη φανέλα. "Ο Νέστα ήταν είδωλο για τους συμπαίκτες του και κυρίως για μένα, με αυτόν τα πάντα ήταν πιο εύκολα. Αυτό που είμαι σήμερα το οφείλω στον Μαλντίνι και στον Νέστα", παραδέχτηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Τιάγκο Σίλβα.

Το καλοκαίρι του 2011 εξέφρασε την επιθυμία του να παίξει για μία τελευταία σεζόν στο "San Siro" πριν αποχωρήσει και η Μίλαν σεβάστηκε απόλυτα την επιθυμία του και του επέκτεινε το συμβόλαιο για έναν χρόνο ακόμα. Στις 10 Μαΐου 2012 ανακοίνωνε μέσω συνέντευξης Τύπου την αποχώρησή του από τη Serie A στο τέλος της σεζόν και τόνιζε: "Θα έχω για πάντα στην καρδιά μου τη Λάτσιο και τη Μίλαν, είναι οι μοναδικές ομάδες στις οποίες αγωνίστηκα. Θα κουβαλώ πάντα μέσα μου όλες τις ωραίες στιγμές που είχαμε για 10 χρόνια στη Μίλαν. Όλοι εδώ στο Μιλανέλο με έκαναν να αισθάνομαι υπέροχα. Με στενοχωρεί που φεύγω αλλά θα μείνουμε φίλοι για πάντα. Ήρθα εδώ ως Ρωμαίος αλλά αισθάνθηκα εδώ καλύτερα και από το σπίτι μου. Ευχαριστώ τους πάντες, τη διοίκηση, τους συμπαίκτες μου, τους οπαδούς. Η πιο δυνατή Μίλαν στην οποία έπαιξα ήταν όταν ήρθε ο Κακά, εκείνη που πήρε το πρωτάθλημα του 2004. Αντίθετα η καλύτερη άμυνα που είχαμε στη Μίλαν ήταν την επόμενη χρονιά με τους Σταμ, Μαλντίνι και Καλάτζε".

Λίγες ημέρες αργότερα η συγκίνηση ξεχείλιζε στο χορτάρι και στις εξέδρες "San Siro" καθώς πέρα από τον αποχαιρετισμό του Νέστα (τον συνόδευαν στο χορτάρι η κόρη του Σοφία και ο γιος του Τομάζο που φορούσαν και οι δύο φανέλα της Μίλαν με το Νο 13 στην πλάτη, το αριθμό σήμα-κατατεθέν του Νέστα) έλεγαν το δικό τους "αντίο" μετά από τόσα χρόνια προσφοράς και υπηρεσιών άλλα τρία λατρεμένα παιδιά των τιφόζι: ο Φιλίπο Ιντσάγκι, ο Τζενάρο Γκατούζο και ο Κλάρενς Ζέεντορφ. Όσο για τον Αλεσάντρο Νέστα, εκείνος άφηνε τη Μίλαν έχοντας απολογισμό 326 ματς και 10 γκολ μέσα σε μία δεκαετία αλλά και την ικανοποίηση ότι είχε κατακτήσει 10 μεγάλους τίτλους και ότι είχε συνεργαστεί με "ιερά τέρατα" του ιταλικού και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Όλα αυτά μάλιστα έχοντας καταξιωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως ένας από τους πλέον ταλαντούχους, ευφυείς, μοντέρνους και ολοκληρωμένους σέντερ μπακ που έχει βγάλει το calcio στο πέρασμα των χρόνων. Οι δύο τελευταίες πινελιές στον σπάνιο ποδοσφαιρικό καμβά που φέρει την υπογραφή του προστέθηκαν με την παρουσία του στην Μόντρεαλ Ίμπακτ (MLS) και στην Τσεναϊγίν του Μάρκο Ματεράτσι (Ινδία), ενώ τον περασμένο Σεπτέμβριο άνοιξε έναν νέο κύκλο, αυτόν της προπονητικής, αναλαμβάνοντας ως head coach στην νεοιδρυθείσα ομάδα Miami FC που θα ξεκινήσει να παίζει στο αμερικανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου από τον Απρίλιο.

"Δεν ήταν για τα εξώφυλλα, δεν του άρεσε να μιλάει πάρα πολύ. Μολονότι από νεαρή ηλικία εθεωρείτο ένας από τους καλύτερους στον κόσμο στο ρόλο του και η τιμή του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο ήταν υψηλή. Ήταν από εκείνους τους επαγγελματίες που προτιμούσαν να μιλάνε με τα πόδια, στο χορτάρι, μέσω των εμφανίσεών τους. Μεγάλωσε με ψωμί, μπάλα, Λάτσιο και ταπεινότητα. Ως μικρό παιδί μετά τον αγώνα πήγαινε πάντα στον πατέρα του για να ρωτήσει πώς τα είχε πάει, και αν η εμφάνιση ήταν θετική έπαιρνε ως βραβείο 3.000 ιταλικές λίρες. Η τιμή ενός παγωτού. Ένας πατέρας που τον συνόδευε σε κάθε προπόνηση, σε κάθε παιχνίδι, με υπομονή που μόνο ένας γονιός μπορί να έχει. Πίσω από έναν τέτοιο άνθρωπο και πρωταθλητή δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει μία τεράστια οικογένεια. Ήταν φως-φανάρι το τι μπορούσε να κάνει στο γήπεδο, πέρα από τις έξοχες αμυντικές του ικανότητες ήταν ένας από τους λίγους αμυντικούς στον κόσμο που μπορούσε να παίξει σε οποιαδήποτε θέση χάρη στην τεχνική του κατάρτιση. Εκείνο που τον έκανε αξεπέραστο ήταν το γεγονός πως ακόμα και όταν η μπάλα ήταν στα πόδια του αντίπαλου επιθετικού, εκείνος είχε υπό έλεγχο την κατάσταση. Σαν να είχε έναν μαγνήτη γύρω του, στις κόντρες που έβαζε και στα τάκλιν που έκανε, είχαν όλοι την αίσθηση ότι η μπάλα θα πήγαινε εκεί που όριζε ο ίδιος.

Ήξερε να συγχρονίζεται με τις κινήσεις των επιθετικών. Άλλαξε επίσης την άποψη που υπήρχε για τους αμυντικούς, ότι δηλαδή ήταν άσχημοι άνδρες χωρίς τεχνική. Ο Νέστα είχε τόση τεχνική που σε έκανε να θέλεις να γίνεις αμυντικός, σταματούσε τους αντιπάλους με την ίδια χάρη με την οποία η μπάλα περνάει κάτω από τη συμβολή των δοκών και καταλήγει στα δίχτυα μετά από μία εκτέλεση φάουλ. Υπήρχαν τρία είδη τάκλιν από τον Νέστα: εκείνο για να απομακρύνει τη μπάλα σε πλάγιο άουτ ή κόρνερ, το τάκλιν με το οποίο έπαιρνε τη μπάλα και αμέσως μετά σηκωνόταν όρθιος και εκείνο που με το τάκλιν έστελνε τη μπάλα σε πόδια συμπαίκτη του για να κάνει την ομάδα το να περάσει από θέση άμυνας σε θέση επίθεσης.

Με εκείνον στο γήπεδο οι ομάδες του δέχονταν κατά 30% λιγότερα γκολ και ακόμα και ο Μέσι είχε προβλήματα μαζί του ενώ ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς έχει παραδεχτεί σε συνέντευξή του πως οι αμυντικοί που τον έφεραν σε πιο δύσκολη θέση από όλους και απέναντι στους οποίους έχει τον μεγαλύτερο σεβασμό είναι οι Μαλντίνι και Νέστα. Τώρα οι νεαροί καλοί αμυντικοί συγκρίνονται με αυτόν, κάτι που σημαίνει ότι ενσαρκώνει τον ιδανικότερο παίκτη για το ρόλο του κεντρικού αμυντικού. Φοβάμαι μάλιστα πως για πολλά χρόνια ακόμα θα συγκρίνονται τα νέα ταλέντα με αυτόν. Θα καταφέρει άραγε κανείς να γίνει σαν τον Νέστα;"

ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΗΣ ΛΑΤΣΙΟ

➔ 1 Πρωτάθλημα Ιταλίας (1999-2000)

➔ 2 Κύπελλα Ιταλίας (1997-98, 1999-2000)

➔ 2 Σούπερ Καπ Ιταλίας (1998, 2000)

➔ 1 Κύπελλο Κυπελλούχων (1998-99)

➔ 1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (1999)

ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΗΣ ΜΙΛΑΝ

➔ 2 Πρωταθλήματα Ιταλίας (2003-04, 2010-11)

➔ 1 Κύπελλο Ιταλίας (2002-03)

➔ 2 Σούπερ Καπ Ιταλίας (2004, 2011)

➔ 2 Champions League (2002-03, 2006-07)

➔ 2 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (2003, 2007)

➔ 1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2007)

ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑΣ

➔ 1 Παγκόσμιο Κύπελλο (2006)

ΟΙ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

✔ Καλύτερος νέος ποδοσφαιριστής της χρονιάς στη Serie A: 1998

✔ Αμυντικός της χρονιάς στη Serie A: 2000, 2001, 2002, 2003

✔ Μέλος της κορυφαίας ενδεκάδας της χρονιάς στη Serie A: 2010-11

✔ Μέλος της κορυφαίας ενδεκάδας της χρονιάς της UEFA: 2002, 2003, 2004, 2007

✔ Μέλος της κορυφαίας ενδεκάδας του Euro: 2000

Ο Αλεσάντρο Νέστα εν δράσει:

Τα tweets για τα γενέθλια του Νέστα:

Follow me on twitter: Vaggelis Stamatopoulos