Δευτέρα πρωί, κολλημένος στη Λεωφόρου Κηφισού. Γύρω μου το τοπίο γνωστό, μίζερο, μουντό, γκρίζο. Ανυπομονώ να βγω στην Αττική Οδό για να "ανασάνω" παίρνοντας την κατεύθυνση για την Εθνική Αθηνών-Κορίνθου. Για την ακρίβεια περιμένω πώς και πώς τη στιγμή που θα αφήσω το δρόμο που συνεχίζει για Πάτρα και θα ανέβω την αριστερή στροφή της γέφυρας που θα με βγάλει στην κάθοδο για την Τρίπολη, όπου θα καλύψω την παρουσίαση της συνεργασίας του Αστέρα με τον Stoiximan. Λατρεύω αυτό το κομμάτι της εθνικής που με οδηγεί στην αρκαδική μου καταγωγή μέσα από το επιβλητικό τοπίο των βουνών και την ταυτόχρονη ηρεμία του πράσινου. Και αυτή τη φορά, πέρα από την εκδήλωση των κιτρινομπλέ για το μεγάλο χορηγό τους, ταξιδεύω για την Αρκαδία για να κουβεντιάσω από κοντά με ένα δικό της παιδί. Τον Δημήτρη Κουρμπέλη.

Η παρουσίαση για τη χορηγία του Stoiximan ολοκληρώθηκε νωρίς και είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου μέχρι και τις 18:30 όπου θα συναντούσα τον Δημήτρη στο "σπίτι" του, στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Πετάχτηκα μέχρι τον "αέρα" του Αρκαδία 93,8 και την εκπομπή του καλού μου φίλου, Κώστα Μακαρούνη. Με τον Κουρμπέλη δεν είχε τύχει να μιλήσω ποτέ έως τώρα, οπότε είχα ρωτήσει τον Κώστα- που είναι πιο κοντά στην ομάδα- το αυτονόητο: “Πώς είναι ο Δημήτρης; Συζητάει ή θα βγαίνουν οι λέξεις με το τσιγκέλι;”. Με διαβεβαίωσε ότι δεν θα κοιτάμε απλά ο ένας τον άλλον μέχρι να περάσει ώρα. Και είχε απόλυτο δίκιο!

Συνεπής στο ραντεβού του ο Κουρμπέλης, εμφανίστηκε στις 18:30 στο γήπεδο. Ντυμένος νεανικά, με σταράκια, τζιν και αμάνικο μπουφάν, τα οποία ταίριαζαν απόλυτα στα 22 του χρόνια, μου απάντησε αυθόρμητα και με ειλικρίνεια στο "γεια σου Δημήτρη, πώς είσαι;". Η τυπική απάντηση ξεκινά στο "καλά" και φτάνει μέχρι το "μια χαρά". Ο Κουρμπέλης απάντησε με φυσικότητα, σαν να μίλαγε σε φίλο του: "Κουρασμένος". Είχε προηγηθεί η υπερπροσπάθεια της (επιτυχημένης) ανατροπής την προηγούμενη μέρα απέναντι στον ΠΑΟΚ, σε συνέχεια των σερί παιχνιδιών σε Ελλάδα και Ευρώπη. Όμορφα λοιπόν ξεκινήσαμε για το ταξίδι που διήρκεσε μία ώρα...

Σε αυτά τα 60 λεπτά, είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο προσγειωμένο, μετρημένο και ειλικρινή. Βαθιά πληγωμένος από τον τελικό του Κυπέλλου περιμένει πότε θα κρατήσει στα χέρια του το "απωθημένο". Ευγνώμων για τους γονείς του, ευλογημένος Αρκάς για ό,τι έχει ζήσει στην πατρίδα του και έτοιμος να αρπάξει την ευκαιρία της Εθνικής. Τυχερός για όσα του έχει προσφέρει η ζωή, τόσο σε εμπειρίες όσο και σε χρηματικές απολαβές στην Ελλάδα της κρίσης.

Κατά σύμπτωση, η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις 2 Νοεμβρίου, την πιο σημαντική ημερομηνία στη ζωή του Κουρμπέλη καθώς ακριβώς πριν 22 χρόνια, το 1993, είχε γεννηθεί. Ανήμερα των γενεθλίων του, δεν θα μπορούσε να ξεκινούσε η συνέντευξη χωρίς τις απαραίτητες ευχές για χρόνια πολλά με υγεία. Ειδικά το δεύτερο καθώς τους τελευταίους μήνες ο Δημήτρης ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς, χάνοντας το ομαδικό πρόγραμμα όλης της καλοκαιρινής προετοιμασίας. Φέτος τον είδαμε για πρώτη φορά στο γήπεδο για 30 λεπτά με τον Πανιώνιο στις 23 Σεπτεμβρίου, για να φτάσει με Γιάννενα και ΠΑΟΚ, στα δύο τελευταία παιχνίδια, σε 90λεπτες συμμετοχές (σ.σ. ενώ ακολούθησαν άλλα δύο 90λεπτα με ΑΠΟΕΛ και ΑΕΚ μετά τη συνέντευξη).

Προφανώς και η κατάσταση της υγείας του ήταν η άμεση, η πρώτη, η ανθρώπινη ερώτηση με την οποία θα ξεκινούσε η κουβέντα μας: "Φτάσαμε στο σημείο που περιμέναμε όταν ξεκίνησα την αποθεραπεία το καλοκαίρι. Ήμουν άτυχος στην αρχή της χρονιάς, πέρασα αρκετά δύσκολα με κάποιους τραυματισμούς, αλλά πλέον το σώμα μου έχει έρθει εκεί που το θέλω και είναι όλα μια χαρά. Σίγουρα δεν ήταν ό,τι καλύτερο να βγάζω ολόκληρη την καλοκαιρινή προετοιμασία με ατομικό πρόγραμμα και αποθεραπεία. Έβλεπα τους συμπαίκτες μου να κάνουν προπόνηση, να ακουμπάνε την μπάλα, όπως λέμε εμείς οι ποδοσφαιριστές, και εγώ δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Τους έβλεπα να παίζουν φιλικά και εγώ επίσης δεν μπορούσα να συμμετέχω. Γενικά μετά από κάθε τραυματισμό που διαρκεί μεγάλο χρονικό διάστημα, ο ποδοσφαιριστής δεν επανέρχεται αμέσως στις προπονήσεις, χρειάζεται κάποιο διάστημα. Ενώ στην περίπτωσή μου, είχα και αρκετούς νέους συμπαίκτες με τους οποίους δεν προπονήθηκα μαζί τους όλο το καλοκαίρι και ξεκίνησα να παίζω επίσημα χωρίς να έχω κάνει προετοιμασία μαζί τους. Μέσα όμως από λίγες προπονήσεις τους μαθαίνεις και δεν έχεις κάποιο πρόβλημα."

Το σχολείο δεν μ' άρεσε, η μπάλα μου άρεσε

Κατάγεται από το Κορακοβούνι Αρκαδίας, ένα μικρό χωριό μόλις 710 κατοίκων το οποίο βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα του νομού, 52 χιλιόμετρα από την Τρίπολη. Παρά το όνομά του, το συγκεκριμένο χωριό δεν το συναντάς στα βουνά καθώς πρόκειται για ένα πεδινό οικισμό σε 60 μέτρα υψόμετρο.

"Στο Κορακοβούνι γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα μέχρι τα 15 μου. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι περισσότερο το σχολείο, την ομάδα του χωριού... Το σχολείο δεν μου άρεσε (σ.σ. χαμογελάει), η μπάλα μου άρεσε. Ωραία παιδικά χρόνια. Από μικρός ήμουν, όπως μου το έλεγαν μετά και οι γονείς μου, με μία μπάλα στα πόδια και δεν καθόμουν με τίποτα ήσυχος. Και όσο μεγάλωνα αυτό το αγαπούσα περισσότερο, το ήθελα περισσότερο και το κυνήγησα. Τότε που ήμουν μικρός δεν σκεφτόμουν κάτι συγκεκριμένο για το ποδοσφαιρικό μου μέλλον. Δεν είχα βάλει κάτι στο μυαλό μου, δεν είχα κάποιο όνειρο. Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια και ειδικά από τη στιγμή που ήρθα στην Τρίπολη και στην ομάδα του Αστέρα, που τότε ήταν επαγγελματική και είχε ανέβει στη Super League, άρχισαν να μου μπαίνουν αρκετές ιδέες στο μυαλό μου. Δούλεψα και όλα μπήκαν σε μία σειρά.

Εκείνα τα χρόνια που έπαιζα μπάλα με τους φίλους μου στο Κορακοβούνι είχα ως πρότυπα παίκτες όπως ο Ρονάλντο, ο Ζιντάν και άλλοι ποδοσφαιριστές αυτής της πάστας. Καλή ώρα ο Ροναλντίνιο, καψούρα μεγάλη! Βλέπεις ήμουν και είμαι με την Μπαρτσελόνα. Ξεκίνησα λοιπόν να παίζω πολύ μπροστά (σ.σ. νέα χαμόγελα). Και όσο περνούσε ο καιρός γύριζα πιο πίσω. Μικρός δηλαδή έπαιζα και επιθετικός, αλλά περισσότερο αγωνιζόμουν στο κέντρο. Και τώρα, όπως βλέπεις, παίζω και λίγο πιο πίσω. Έχω αγωνιστεί και ως σέντερ μπακ. Τώρα προτιμώ να βρίσκομαι στη θέση που παίζω (σ.σ. αμυντικός χαφ). Λογικό είναι καθώς με τα πολλά παιχνίδια στα πόδια σου εκεί, δεν μπορείς εύκολα να παίξεις σε κάποια άλλη θέση.

Στο χωριό μου έμεινα έως το 2008. Εκείνη την εποχή πήγαινα Γυμνάσιο στον Άγιο Ανδρέα, στο διπλανό χωριό, και είχαμε φτάσει στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του σχολικού πρωταθλήματος. Παίξαμε στον ημιτελικό με ένα σχολείο της Τρίπολης, όπου προπονητής ήταν ο γυμναστής της δεύτερης ομάδας του Αστέρα. Με είδε στο παιχνίδι και με πήρε στη συνέχεια τηλέφωνο να μου πει ότι ήθελε να έρθει μαζί με ανθρώπους του Αστέρα για να τα πούμε από κοντά. Ήρθαν και κάπως έτσι άφησα το Κορακοβούνι και πήγα στην Τρίπολη και στις Ακαδημίες του Αστέρα.

Το να φύγεις από το σπίτι σου στα 15 είναι ένα μεγάλο βήμα. Ευτυχώς, είχα την απόλυτη στήριξη από την οικογένειά μου και τους ευχαριστώ ακόμα και τώρα γιατί τρέξανε πραγματικά πάρα πολύ. Τους οφείλω πολλά πράγματα για τη μέχρι τώρα πορεία μου στο ποδόσφαιρο και θα τους είμαι πάντα ευγνώμων. Πέρα από τους δικούς μου ανθρώπους, θυμάμαι ότι όλοι οι προπονητές των Ακαδημιών ήταν δίπλα στα παιδιά και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα προσαρμογής παρόλο που είναι δύσκολο να φεύγεις σε αυτή την ηλικία από το σπίτι σου. Και ήμασταν πολλά παιδιά τότε στον Αστέρα που είχαμε φύγει από τα σπίτια μας, αλλά πραγματικά δεν μας έλειψε τίποτα. Όλοι ήταν δίπλα μας."

Τρία χρόνια αργότερα έρχεται η (πρώτη) μεγάλη στιγμή για τον Δημήτρη. Πρεμιέρα της Super League για τη σεζόν 2011-2012 και ξεκινά στη βασική ενδεκάδα απέναντι στην Κέρκυρα στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Είναι 11 Σεπτεμβρίου και παίζει σε όλο το παιχνίδι σε σε ηλικία 17 ετών και 10 μηνών και 9 ημερών. Πλέον είναι εκ των αρχηγών του Αστέρα, έχοντας αγωνιστεί 110 φορές με την ομάδα, επίδοση που τον φέρνει τέταρτο σε συμμετοχές στην ιστορία της, μόλις 34 λιγότερες από τον πρώτο, Νίκο Λαζαρίδη. Και μόλις έκλεισε τα 21.

"Γενικά, δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που αγχώνομαι και τρελαίνομαι εύκολα. Θα με χαρακτήριζα ψύχραιμο. Σίγουρα όμως όταν έμαθα ότι θα ξεκινήσω βασικός με την Κέρκυρα είχα χαρεί υπερβολικά γιατί φαινόταν από την προετοιμασία ότι με υπολόγιζε ο προπονητής (σ.σ. ο Ισπανός Όσκαρ Φερνάντεθ). Ήθελα πάρα πολύ να παίξω, το περίμενα πώς και πώς και ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση. Όσον αφορά τα όσα έχουν ακολουθήσει, όπως το γεγονός ότι είμαι εκ των αρχηγών, αναμφισβήτητα είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Υπάρχουν αρκετοί έμπειροι παίκτες στην ομάδα, αρχηγοί που μετράει η γνώμη τους και τους σέβομαι- και γενικότερα σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Αλλά σίγουρα νιώθω υπερήφανος που έχω φορέσει το περιβραχιόνιο του Αστέρα και έχω παίξει τόσα πολλά παιχνίδια με την ομάδα. Γιατί μη ξεχνάς κατάγομαι από την Αρκαδία και είναι ιδιαίτερη τιμή όλα τα παραπάνω. Κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσα να πω ότι είμαι ένας ευλογημένος Αρκάς.

Κάπου εκεί του του... αποκαλύπτω και τα δικά μου ιδιαίτερα συναισθήματα για τον Αστέρα, εξαιτίας της αρκαδικής μου καταγωγής. Ο Κουρμπέλης κατάγεται από τη Βόρεια Κυνουρία, εγώ από το Λεωνίδιο Κυνουρίας. "Eίναι στο τοπικό τώρα και το Λεωνίδιο όπως και το Κορακοβούνι", σημειώνει. Του λέω ότι κάποια στιγμή το δικό μου χωριό είχε φτάσει στα πρόθυρα της Β' Εθνικής, ενώ είχε παίξει για το Κύπελλο με τον Παναθηναϊκό στο Ολυμπιακό Στάδιο και με τον ΠΑΟΚ στο... Λενίδι (κάτι που δεν ήξερε καθώς το 1999 ήταν μόλις 6 ετών). Ποτέ όμως δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μία ομάδα από την Αρκαδία θα έφτανε σε τέτοιο επίπεδο, που θα κάλυπτα την προετοιμασία της στο εξωτερικό αλλά και εκτός έδρας της παιχνίδια για το Europa League.

Είναι κάποια πράγματα που δεν περίμενες με τίποτα ότι θα συμβούν

Ακούει με προσοχή να μιλάω για τη δική μου εμπειρία με τον Αστέρα, για να υπογραμμίσει μόλις ολοκλήρωσα: "Όντως είναι κάποια πράγματα που δεν τα περίμενες με τίποτα! Άλλο να ανέβεις στην πρώτη κατηγορία και να έχεις μία πορεία μικρομεσαίας ομάδας που παλεύει για τη σωτηρία και άλλο να παίζεις στην Ευρώπη έχοντας πίσω σου μόνο 10 χρόνια ιστορίας από την αναγέννησή σου". Ουσιαστικά μου δίνει την καλύτερα πάσα για να περάσουμε στη σεζόν 2013-2014 ή αλλιώς "Το θαύμα του Αστέρα". Η ομάδα ολοκλήρωσε τη σεζόν 2012-2013 στις 17 Μαΐου και ξεκίνησε την προετοιμασία της επόμενης στις 16 Ιουνίου. Χωρίς ουσιαστικά ανάσα, μπήκε στη μάχη του Europa League από τον β' προκριματικό και τα μέσα Ιουλίου. Και όμως κατάφερε να φτάσει μέχρι τη φάση των ομίλων για πρώτη φορά στην ιστορία της, ενώ τερμάτισε δεύτερη στα πλέι-οφ εξασφαλίζοντας και πάλι τη συμμετοχή στους ομίλους. Συνολικά έδωσε 56 παιχνίδια σε μία σεζον που κράτησε 357 μέρες. Σχεδόν μία ημερολογιακή χρονιά!

"Είχαμε πει στο ξεκίνημα της χρονιάς ότι πάντα θα πηγαίνουμε βήμα βήμα, θα κοιτάμε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, την κάθε διοργάνωση. Η προηγούμενη χρονιά δεν είχε τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο, είχαμε βγει τελευταίοι στα πλέι-οφ, υπήρχε γκρίνια, είχαμε ξεκινήσει και νωρίς την προετοιμασία. Αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να δουλέψουμε για να κάνουμε ό,τι καλύτερο. Και ξεκινάμε με τη Ροβαινέμι στη Φινλαδνία όπου δεχόμαστε γκολ στο πρώτο λεπτό, στην πρώτη φάση της σεζόν. Ήταν δύσκολα τα πράγματα πριν το παιχνίδι γιατί δεν είχαμε πολλές μέρες προετοιμασίας στα πόδια μας, δεν είχαμε παιχνίδια την ώρα που οι αντίπαλοι ήταν πιο έτοιμοι. Δεν τους φοβηθήκαμε σε καμία περίπτωση, ξέραμε τις δυνατότητές μας, τους είχαμε μελετήσει φυσικά. Αλλά σίγουρα σοκαριστήκαμε σε ένα βαθμό με το γκολ στο πρώτο λεπτό της σεζόν. Ωστόσο, εννοείται ότι δεν τελειώνει τίποτα στο πρώτο λεπτό.

Ακολούθησε η ρεβάνς όπου κάνουμε νωρίς το 2-0, σημειώνω το πρώτο γκολ στην καριέρα μου και αυτοί μένουν με 10. Το γυρίζουν όμως σε 2-2, αλλά τελικά πετυχαίνουμε την πρώτη νίκη του Αστέρα στην Ευρώπη (σ.σ. 4-2) και περνάμε στο γ' προκριματικό γύρο. Ξεκινήσαμε καλά τον αγώνα και μετά και τα κάναμε... ψιλομαντάρα! Αλλά τέλος καλά, όλα καλά."

"H αλήθεια είναι ότι αν μας ρωτούσαν στην αρχή της σεζόν τους στόχους στην Ευρώπη θα λέγαμε ότι θέλουμε να κάνουμε μία καλή πορεία και όπου μας βγάλει. Βρέθηκαν δύσκολες ομάδες στα προκριματικά στο δρόμο μας μετά τη Ροβανιέμι, όπως η Μάιντς. Αφού την περάσαμε όμως με τέτοια ανατροπή (σ.σ. ήττα στο πρώτο ματς στη Γερμανία με 1-0, νίκη με 3-1 στην Τρίπολη), το πιστέψαμε όσο τίποτε άλλο απέναντι στη Μακάμπι. Ήμασταν πλέον ένα βήμα από τους ομίλους και είπαμε ότι θα τα καταφέρουμε. Δύσκολο, πολύ δύσκολο και αυτό... Είχαμε περάσει πολύ δύσκολα στην Κύπρο στα τελευταία λεπτά του αγώνα (σ.σ. νίκη με 2-0 στο Κολοκοτρώνης και ήττα με 3-1 στη ρεβάνς), αλλά μετά από ένα σημείο το πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις, πιστεύεις στις δυνατότητές σου και τα καταφέρνεις.

Η είσοδος στους ομίλους ήταν σίγουρα ένα σπουδαίο βήμα για τον Αστέρα. Βρεθήκαμε σε ένα δύσκολο όμιλο με Μπεσίκτας, Τότεναμ, Παρτίζαν και αυτό που είπαμε με τα παιδιά είναι πως τέτοια παιχνίδια πρέπει να τα ευχαριστηθούμε και όχι να μας πανικοβάλλουν και να μας αγχώσουν. Όντως αυτό κάναμε γιατί δείξαμε στο χορτάρι ότι δεν φοβηθήκαμε κανέναν. Πιστεύω ότι παρουσιάσαμε ένα πολύ καλό πρόσωπο (σ.σ. μία νίκη, τρεις ισοπαλίες και δύο ήττες μόνο από τους "πετεινούς"), διεκδικώντας την πρόκριση μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της πέμπτης αγωνιστικής.

Το πρόγραμμα σίγουρα ήταν βεβαρημένο καθώς ξαφνικά βρεθήκαμε να παίζουμε ανά τρεις ημέρες. Πέμπτη στο Λονδίνο, Κυριακή στην Κρήτη. Να παίζεις με Παναθηναϊκό και αμέσως μετά με την Μπεσίκτας. Η' όπως τώρα κατά σειρά Κύπρο, Γιάννενα, ΠΑΟΚ, ΑΠΟΕΛ, ΑΕΚ. Ήταν λοιπόν βεβαρημένο αλλά πίστεψέ με, κάθε ποδοσφαιριστής χαίρεται να έχει τέτοια παιχνίδια, να πηγαίνει πχ να παίξει με την Τότεναμ στο White Hart Lane. Στο πρωτάθλημα παίζουμε κάθε χρόνο, αλλά αυτά τα ταξίδια στην Ευρώπη και ο θεσμός του Europa League είναι το κάτι άλλο. Μακάρι κάθε χρόνο να περνάμε αυτές τις δυσκολίες, την κούραση δηλαδή μέσα σε εισαγωγικά.

Ναι, υπήρχαν σίγουρα κάποιες στιγμές που έφτανες στα όρια, κάποιες στιγμές που έλεγες ανθρώπινα, φτάνει ως εδώ. Αυτό το παθαίνεις συνήθως όταν πλησιάζουν οι διακοπές. Τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και φυσικά προς το τέλος της σεζόν. Όσο έρχονται πιο κοντά οι ημέρες ξεκούρασης, τόσο το συζητάμε περισσότερο. Αλλά όταν είσαι στο φουλ της σεζόν, δεν το σκέφτεσαι αυτό γιατί όταν έχεις συνέχεια παιχνίδια περνάει πολύ εύκολα ο καιρός. Όπως για παράδειγμα τις προάλλες, γυρίσαμε από Κύπρο, κοιμηθήκαμε σπίτια μας και πρωί πρωί φύγαμε για Γιάννενα."

Αν ήξερα ότι θα ήταν σε αυτό το τραπέζι οι διαιτητές του τελικού, απλά δεν θα ήμουν εδώ

Ο Αστέρας είναι τα τελευταία χρόνια μόνιμος κάτοικος της 5άδας του πρωταθλήματος, παίζοντας φέτος για τέταρτη σερί χρονιά στο Europa League. Είναι κάτι παραπάνω από υπολογίσιμος αντίπαλος για όλες τις ομάδες. Κάποιοι πιστεύουν ότι έχει ήδη καθιερωθεί ανάμεσα στους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, κάποιοι άλλοι ότι έχει ακόμα πολύ δρόμο και προσπάθεια μπροστά του για να το πετύχει αυτό. Η κουβέντα συνεχίζεται πάνω σε αυτή τη βάση, για να περάσει και στο τι θα είναι επιτυχία για τον Αστέρα στα επόμενα χρόνια.

"Η ομάδα έχει φτάσει σε υψηλό επίπεδο και πιστεύω ότι έχει καθιερωθεί κιόλας. Έτσι μας βλέπουν και οι υπόλοιπες ομάδες στα μεταξύ μας παιχνίδια, ότι παίζουμε με τον Αστέρα, παίζουμε δηλαδή με μία από τις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Αυτά τα 4-5 τελευταία χρόνια η ομάδα έχει κάνει μεγάλα βήματα προόδου και έχει κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο. Τώρα για το τι θεωρώ επιτυχία τα επόμενα χρόνια; Σίγουρα η κατάκτηση ενός κυπέλλου. Γιατί ειδικά για εμένα, και για παιδιά όπως ο Μπαντής και ο Σανκαρέ που ήμασταν στην ομάδα το 2013, το κύπελλο είναι απωθημένο. Όσον αφορά το πρωτάθλημα, είναι πολύ δύσκολο γιατί δεν αρκεί να έχεις απλά μία καλή ομάδα. Είναι δύσκολο αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Υπάρχει οργάνωση στην ομάδα, υπάρχουν τα πάντα ώστε κάποια στιγμή να πολεμήσει και γι' αυτό τον στόχο. Πάμε σιγά σιγά, βλέποντας στα επόμενα χρόνια..."

Είχα σκοπό να τον ρωτήσω αργότερα για εκείνο τον τελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στον οποίο ο Αστέρας λύγισε με 3-1 στην παράταση, έχοντας τρομερά παράπονα από τη διαιτησία. Μου έδωσε όμως και εδώ την κατάλληλη πάσα για να μάθω σε τρεις λέξεις τι του έχει αφήσει εκείνο το βράδυ της 11ης Μαΐου 2013: "Μία θα σου πω, πικρία! Δεν θα σου πω κάτι άλλο... Γιατί ήταν κάτι που το αξίζαμε αλλά τελικά δεν το πήραμε".

Φαίνεται ότι είναι πληγωμένος από εκείνο το παιχνίδι. Βαθιά πληγωμένος κάτι που το διαπίστωσα αμέσως μετά όταν το ρώτησα αν θα έλεγε κάτι στον Γιάχο και τον Τριτσώνη, τους διαιτητές εκείνου του αγώνα, εάν αντί για εμένα στο τραπέζι, ήταν αυτοί: "Δεν θα βρισκόμουν εδώ! Αν ήξερα ότι θα ήταν σε αυτό το τραπέζι οι διαιτητές του τελικού, απλά δεν θα ήμουν εδώ..."

Ήταν η μοναδική φορά, στη μία ώρα που διήρκεσε η συνέντευξη, που δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω μία ερώτηση. Η μοναδική φορά που ένιωσα ότι βρέθηκα απέναντι σε μία ανοικτή πληγή του Δημήτρη, κρατώντας ένα μαχαίρι στο χέρι. Και επειδή η δουλειά μου εκεί δεν ήταν σε καμία περίπτωση να το καρφώσω και να το γυρίσω στην πληγή, σταμάτησα κάθε κουβέντα για εκείνο τον τελικό...

Ο Αστέρας έχει βγάλει παιδιά από τις Ακαδημίες του, όπως τον Δημήτρη Κουρμπέλη και τον Τάσο Μπακασέτα- κατά σύμπτωση οι παίκτες που έβαλαν τα πρώτα ελληνικά γκολ της ομάδας στο Europa League, σε εκείνο το 4-2 με τη Ροβανιέμι. Στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έκανε και το ξεπέταγμά του ο Κώστας Φορτούνης στα 17 του χρόνια. Ωστόσο ακούγεται συχνά, αριστερά και δεξιά, ότι ο Αστέρας είναι μία ομάδα ξένων.

"Δεν με ενοχλεί όταν το ακούω, το προσπερνάω. Σίγουρα δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαστε τελείως μία ελληνική ομάδα αλλά ούτε και ότι δεν δίνονται ευκαιρίες σε παιδιά που έρχονται από τις Ακαδημίες. Είναι μία μέση κατάσταση την οποία τη συναντάς σε πολλές ομάδες. Από τα παιδιά που ανέφερες, μιλάω με τον Μπασκασέτα, είμαστε σαν αδέρφια! Με περνάει τώρα και στη βαθμολογία. Πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα δεν είχαν αυτόν το στόχο, αλλά βλέπουμε ότι ο Πανιώνιος παίζει καλό ποδόσφαιρο και βρίσκεται δίκαια εκεί που είναι. Σχετικά με τον Φορτούνη είχε μείνει μόνο ένα χρόνο στον Αστέρα, ήμασταν και μικροί, δεν είχαμε αναπτύξει πολύ ιδιαίτερες σχέσεις.

Το θέμα τον ξένων δεν τον ενοχλεί καθόλου όταν κάποιος το θίγει. Τι συμβαίνει όμως όταν μπαίνει στο τραπέζι η συζήτηση για την εικόνα στις εξέδρες του Θεόδωρος Κολοκοτρώνης; Το γήπεδο δεν γεμίζει ούτε στους ευρωπαϊκούς αγώνες, ενώ υπάρχουν φορές που άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί και άδειο. Φέτος ο μέσος όρος των εισιτηρίων είναι μόλις 1.740, επίδοση που φέρνει τον Αστέρα στην 10η θέση του πρωταθλήματος. Κάποιο μάλιστα κάνουν λόγο μέχρι και για αχαριστία.

"Όχι, σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αχάριστο τον κόσμο, άλλωστε ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Σίγουρα όμως περιμένουμε κάτι καλύτερο. Είναι μία πόλη 40.000 κατοίκων, έρχεται κόσμος και από άλλα μέρη και από τη στιγμή που το γήπεδο θα μπορούσε να έχει άνετα 5.000 φιλάθλους και δεν τους έχει, κάτι δεν πάει καλά. Τι είναι αυτό που δεν πάει καλά και δεν έρχεται ο κόσμος στο γήπεδο; Η ομάδα δεν έχει ουσιαστικά μεγάλη ιστορία. Τα τελευταία 10 χρόνια έχει αλλάξει ο ρους της. Και βάσει της ιστορίας χτίζεται μία ομάδα, ο κόσμος της. Βήμα, βήμα γίνεται αυτό και ας ελπίσουμε στα επόμενα χρόνια να είναι καλύτερη η εικόνα του γηπέδου στις εξέδρες".

Κάπου εκεί ήταν η ώρα να κλείσουμε σιγά, σιγά το κεφάλαιο Αστέρας με δύο τελευταίες ερωτήσεις. Για την καλύτερη στιγμή που έχει ζήσει έως τώρα στην ομάδα αλλά και αυτή που θέλει να ξεχάσει. "Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν αποκλείσαμε τον ΠΑΟΚ στην Τρίπολη και πήραμε την πρόκριση για τον τελικό κυπέλλου. Πρωτόγνωρες στιγμές. Υπήρχε πολλή ανυπομονησία για αυτό το παιχνίδι και το χαρήκαμε πάρα πολύ. Και αυτό που θέλω να ξεχάσω φυσικά είναι ο τελικός. Παίξαμε πολύ καλά, αλλά δεν πήραμε αυτό που αξίζαμε..."

Η πορεία του Δημήτρη Κουρμπέλη δεν έχει περάσει απαρατήρητη από τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κατά καιρούς έχει ακουστεί έντονα το ενδιαφέρον, κυρίως, της ΑΕΚ αλλά και του Ολυμπιακού όπως και ομάδων του εξωτερικού. Προφανώς και δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να μείνει κάποιος συγκεντρωμένος όταν μαθαίνει ότι τον θέλουν τέτοιες ομάδες και ταυτόχρονα είναι σε τόσο μικρή ηλικία.

"Όπως σου ανέφερα και πριν, δεν πανικοβάλλομαι εύκολα. Σίγουρα είναι τιμητικό για κάθε παίκτη να τον ζητάνε τόσο μεγάλες ομάδες, δύο από τις μεγαλύτερες του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά πρέπει να παραμείνεις συγκεντρωμένος στη δικιά σου ομάδα και σε αυτό που έχεις να κάνεις. Γιατί αλλιώς θα το χάσεις το παιχνίδι. Σχετικά με το εξωτερικό, η γνώμη μου είναι ότι για να πας, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να παίξεις εκεί. Σε μία ηλικία που μπορείς να παίξεις και όχι απλά να φύγεις για το εξωτερικό. Έχουμε δει αρκετά παιδιά που είχαν τα προσόντα, να πηγαίνουν στο εξωτερικό αλλά να μην παίζουν πολύ. Είτε γιατί δεν πήραν ευκαιρίες, είτε γιατί συνέβη κάτι άλλο. Αν και εφόσον φτάσει η ώρα να παίξω στο εξωτερικό, θέλω να είμαι απόλυτα έτοιμος να το κάνω. Και το πρωτάθλημα που νομίζω ότι ταιριάζει περισσότερο στο στυλ μου, είναι το ισπανικό. Είναι και αυτό που μου αρέσει να παρακολουθώ. Υπάρχουν και άλλα πρωταθλήματα που βλέπω εύκολα, όπως η Premier League, αλλά πρώτα Ισπανία."

Όταν φτάνεις κοντά στην Εθνική και δεν καλείσαι υπάρχει πίκρα. Αλλά και πείσμα

Τον Αύγουστο του 2014 ο Γιάννης Μανιάτης τραυματίζεται σε αγώνα με τον Παναιτωλικό, και στα δημοσιογραφικά γραφεία φτάνει η πληροφορία ότι ο Δημήτρης Κουρμπέλης θα τον αντικαταστήσει για το ματς με τη Ρουμανία. Είναι διεθνής με όλες τις μικρές εθνικές και αυτή θα ήταν η πρώτη του κλήση στην Ανδρών. Μία είδηση η οποία μεταφέρθηκε στη συνέχεια και στον ίδιο. Ο παίκτης του Αστέρα ήταν σε σε αγωνιστικό ρυθμό παίζοντας στα προκριματικά του Europa, έχοντας ψυχολογία από την πρόκριση στους ομίλους αλλά και από το γκολ που έβαλε. Την τελευταία στιγμή όμως προτιμήθηκε ο Πέτρος Μάνταλος ο οποίος εκείνο το διάστημα έκανε προετοιμασία με την ΑΕΚ, περιμένοντας το πότε θα αρχίσει επιτέλους το πρωτάθλημα της Β' Εθνικής.

"Τι συναισθήματα ένιωσα τότε; Όπως το είπες, πικρία και πείσμα. Πάντα όταν φτάνεις τόσο κοντά αλλά δεν καλείσαι στο τέλος, υπάρχει πικρία. Αλλά αυτή ήταν η απόφαση των υπευθύνων για τις κλήσεις και εγώ τη σέβομαι απόλυτα. Και φυσικά υπάρχει το πείσμα για να προσπαθήσω και να τα καταφέρω την επόμενη φορά. Δεν κλήθηκα τότε στην Ανδρών και πήγα στην Ελπίδων όπου χτύπησα και έμεινα εκτός δράσης για καιρό. Είναι κάτι που δεν το έχω στο μυαλό μου, να σου πω την αλήθεια εσύ μου το θύμισες. Δεν σκέφτηκα ότι αν με καλούσαν στην Ανδρών θα είχα γλιτώσει τον τραυματισμό. Πάντα θα υπάρχουν αυτά, οι ατυχίες, αλλά πέρασαν. Είμαι της φιλοσοφίας πως ό,τι έγινε έγινε και συνεχίζουμε.

Τώρα αν νιώθω έτοιμος σχετικά με μία ενδεχόμενη κλήση στην Εθνική... Η ψυχολογία κάθε παίκτη φτιάχνεται μέσα από τα παιχνίδια. Όσο παίζεις, και ψυχολογία έχεις και πιο έτοιμος νιώθεις και καλύτερος γίνεσαι. Έτσι και εγώ περιμένω μέσα από ένα σερί συμμετοχών να βρω ξανά τον ρυθμό που έχω χάσει τους προηγούμενους μήνες. Ψυχολογικά νιώθω έτοιμος να αρπάξω την ευκαιρία της Εθνικής". Μία ομάδα που το καλοκαίρι του 2014 "άγγιξε" τα προημιτελικά του Μουντιάλ και στη συνέχεια τερμάτισε τελευταία στον όμιλό της για το Euro, κάτω και από τα Νησιά Φερόε. "Πραγματικά είμαι πολύ περίεργος και εγώ να μάθω τι έφταιξε καθώς δεν μπορώ να ξέρω τι συνέβη. Και στεναχωρήθηκα γι' αυτήν την ομάδα γιατί έχει δώσει πάρα πολλά και της γίνεται μία κριτική η οποία δεν της αξίζει. Βέβαια όλες οι ομάδες τα περνάνε αυτά, όπως το έχει περάσει και στο παρελθόν η Εθνική. Ήρθε τώρα ένας νέος τεχνικός και πιστεύω να παρθούν όλες οι σωστές αποφάσεις, από αυτούς που έχουν τις τύχες της ομάδας, που θα την φέρουν και πάλι στο προσκήνιο."

Η συζήτηση βάδιζε σιγά σιγά προς το τέλος. Είχαμε ταξιδέψει από το Κορακοβούνι έως τα γήπεδα του Europa League με αρκετούς ενδιάμεσους σταθμούς. Είχε έρθει η ώρα να κουβεντιάσουμε λίγο και το τώρα με τον Δημήτρη, για όσα συμβαίνουν στη Super League. Ο Ολυμπιακός κάνει παρέλαση και ο τίτλος μοιάζει να έχει κριθεί από Νοέμβριο, με τους μεγάλους του αντιπάλους να μην μπορούν για άλλη μία χρονιά να πάρουν το πρωτάθλημα. Και τον Αστέρα να φαντάζει ως το πιο δύσκολο εμπόδιο στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για την ομάδα του Μάρκο Σίλβα στην προσπάθειά της να πάρει αήττητη το πρωτάθλημα, σε περίπτωση που περάσει και από τη Λεωφόρο.

"Το περίμενα φέτος καλύτερο το πρωτάθλημα, και με τη μείωση των ομάδων και με την άνοδο της ΑΕΚ και του Ηρακλή, δύο ιστορικών σωματείων. Έχει βέβαια ανταγωνισμό στις υπόλοιπες θέσεις αλλά όσον αφορά τον τίτλο, ο Ολυμπιακός πήρε μεγάλο πλεονέκτημα από πολύ νωρίς και δεν θα το χάσει. Δεν ξέρω που κολλάει το θέμα στις υπόλοιπες μεγάλες ομάδες και πάντα μένουν πίσω. Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο ο παράγοντας χρήματα. Άλλωστε στο ποδόσφαιρο ισχύει, όπως και γενικά στη ζωή, το ό,τι δίνεις παίρνεις.

Εννοείται πώς αισθάνομαι υπερήφανος όταν ακούω να συζητιέται πώς αν περάσει ο Ολυμπιακός από τη Λεωφόρο, η μόνη περίπτωση να μην πάρει αήττητος το πρωτάθλημα είναι να χάσει εδώ. Γιατί μη ξεχνάς ότι πάντα του βάζουμε δύσκολα εδώ, δεν είναι από τις έδρες που περνάει εύκολα ο Ολυμπιακός. Και αυτό θέλουμε να το κάνουμε συνέχεια. Να του βάζουμε δύσκολα και γενικά σε όλες τις ομάδες". Όπως καλή ώρα με τον ΠΑΟΚ, προσθέτω, καθώς πριν λίγες ώρες έχασε για 5η σερί φορά στην Τρίπολη. Ο Δημήτρης χαμογελάει: "Ναι, έχουμε μία πολύ καλή παράδοση".

Αφήνουμε τα αγωνιστικά θέματα για να περάσουμε στη ζωή στην Τρίπολη, στην κρίση στην Ελλάδα αλλά και στην πολιτική. Ο Δημήτρης Κουρμπέλης ζει τα τελευταία χρόνια σε μία πόλη 40.000 κατοίκων. Προφανώς και οι πειρασμοί για ένα ποδοσφαιριστή είναι λιγότεροι από το να ζούσε στην Αθήνα των 4.000.000 ψυχών. Αυτό ίσως βοηθάει έναν ποδοσφαιριστή να μείνει συγκεντρωμένος απόλυτα στη δουλειά του. Η' μήπως είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα να μη χάνει τον στόχο όπου και να βρίσκεται; "Σίγουρα υπάρχει διαφορά με την Αθήνα, δεν το συζητώ. Αλλά είναι στον χαρακτήρα κάθε παίκτη. Αν θέλει να βγει, θα βγει. Θα βρει την άκρη. Αν θέλει να περάσει καλά, θα περάσει καλά και στην Τρίπολη. Δεν είμαστε και στη... ζούγκλα. Προσωπικά δεν μου παρουσιάστηκε το συγκεκριμένο πρόβλημα, να ξεφύγω, να κάνω, δεν μου έτυχε. Είμαι προσγειωμένος, με ξέρουν οι δικοί μου άνθρωποι, μου έχουν εμπιστοσύνη. Όσον αφορά την πόλη, όντως είναι μία ήσυχη πόλη... Με αρκετό κρύο! Που να δεις και χθες (σ.σ. στο ματς με τον ΠΑΟΚ). Και είναι ακόμα Νοέμβρης..."

Χρειάζεται τύχη, ικανότητα αλλά και αρκετή, καθημερινή δουλειά για να πετύχεις

Θεωρητικά είναι από τους τυχερούς σε εισαγωγικά. Αμείβεται πολύ καλά σε μία εποχή που πολύς κόσμος γύρω του υποφέρει. Θα έχει φίλους, γνωστούς που είναι άνεργοι ή έχουν δουλειές με ελάχιστα χρήματα. Πώς το βιώνει όλο αυτό; Και ποια η γνώμη του για την πολιτική, τους πολιτικούς αλλά και την έξοδο από την κρίση; Αν φυσικά υπάρχει...

"Είμαι πολύ τυχερός χωρίς εισαγωγικά. Και ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό. Νιώθω πολύ τυχερός με όσα βλέπω δίπλα μου. Ένα παράδειγμα να σου δώσω. Οι συμμαθητές μου, που μεγαλώσαμε μαζί, είναι φοιτητές και περνάνε δύσκολα. Δεν μπορούν να τα έχουν όλα και όταν βλέπω εγώ ότι έχω μία άλφα οικονομική κατάσταση, κατανοώ το πόσο σημαντικό είναι.

Με την πολιτική δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα. Ψηφίζω στις εκλογές, αλλά δεν πηγαίνω όπου πάει ο περισσότερος κόσμος. Ψηφίζω κάτι δικό μου με βάση αυτά που πιστεύω γιατί όσα λένε οι “μεγάλοι” δεν μου αρέσουν. Ωστόσο σαν χαρακτήρας είμαι σε γενικές γραμμές αισιόδοξος. Δεν γίνεται να περάσουν όλα τα χρόνια και να παραμείνουμε σε αυτή την κατάσταση. Κάποια στιγμή θα βελτιωθούν τα πράγματα, αλλά πρέπει να έχουμε υπομονή."

Κοίταξα το ρολόι, είχε πάει κιόλας 19:30 χωρίς να το καταλάβω. Αποφάσισα για την τελευταία ερώτηση να γυρίσω το δικό μου χρόνο πολύ πίσω, κρατώντας τον Κουρμπέλη στο παρόν. Του λέω ότι είμαι ένας πιτσιρικάς που τον θαυμάζει, τον σταματά στο δρόμο και τον ρωτά τι πρέπει να κάνει για να είναι στα 21 του σε αυτό το επίπεδο.

"Πάντα θα το λέω ότι πρέπει να υπάρχει τύχη σε έναν ποδοσφαιριστή, παίζει σημαντικό ρόλο. Μπορεί να είσαι καλός αλλά για παράδειγμα δε γίνεται να σε γουστάρουν όλοι οι προπονητές. Και μπορεί να πέσεις σε κάποιον που θα σε αφήσει πίσω. Φυσικά πρέπει να έχεις και ικανότητα, δεν το συζητώ. Όμως χρειάζεται και αρκετή δουλειά για να φτάσεις στο σημείο που πρέπει. Καθημερινή δουλειά!"

* Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου, ACTION IMAGES