Φαντάσου τον χρόνο σαν μια γραμμή. Αν πιέσεις τα μάτια, όπως κάνουν όσοι θέλουν να επικεντρώσουν το βλέμμα τους σε ένα συγκεκριμένο σημείο, θα δεις όλες εκείνες τις μεγάλες στιγμές, αυτές που κάνουν τη γραμμή να εκτινάσσεται προς τα πάνω και να δημιουργεί μια κορυφή.

Κοίτα πίσω-πίσω: το 1968 και τη "Βασίλισσα" ΑΕΚ στο Καλλιμάρμαρο, το 1987 και τον "άθλο" του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Φάνη και των άλλων παιδιών. Κάνε ένα βήμα πίσω και δες καλύτερα: τον Πύρρο και την κούρσα της Πατουλίδου, την γραμμή του Ιουλίου 2004 που απογειώνεται και φτάνει στον ουρανό του Ντα Λουζ. Αν σφίξεις και πάλι τα μάτια θα δεις την κούρσα του Κεντέρη, μια κορυφή μισοσβησμένη. Τίτλοι στο πόλο, συλλογικές επιτυχίες, αρσιβαρίστες, αθλητές του στίβου, της γυμναστικής, παλαιστές, μεγάλοι πρωταγωνιστές μιας μικρής χώρας με 10 εκατομμύρια κατοίκους, που δεν δικαιολογεί σε τίποτα τέτοια αθλητική επιτυχία βάσει κουλτούρας, οργάνωσης ή ακόμη και σωματοδομής. Κι όμως. Η γραμμή της ιστορίας της αθλητικής Ελλάδα μοιάζει με καρδιογράφημα. Κάθε λίγο και ένα "μπαμ", ένα δυνατό κλικ προς τα πάνω.

Κάνε ένα βήμα πιο πίσω. Κοίτα πάλι. Ψάξε για την πιο ψηλή κορυφή. Θα τη βρεις ελάχιστα πιο ψηλά από το Euro του 2004, σχεδόν στην ίδια ευθεία με το 1987. Δεν κάνεις λάθος, είναι η 1η Σεπτεμβρίου του 2006. Η καλύτερη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού, το 10άρι της Κομανέντσι.

Θυμήσου: ήταν μεσημέρι και είχε ζέστη. Δεν το περίμενες. Δεν το είχες πιστέψει. Ούτε καν από την ομάδα που είχε κάνει την επική ανατροπή στον ημιτελικό του Βελιγραδίου απέναντι στη Γαλλία (η εξίσου επική αντεπίθεση κόντρα στη Σλοβενία θα γινόταν ένα χρόνο μετά) και είχε δείξει στον κόσμο πως τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να τελειώσει. Η ομάδα μπάσκετ του Παναγιώτη Γιαννάκη είχε καταφέρει να αλλάξει το DNA του πιο παρορμητικού και υπερβολικού λαού στον κόσμο. Αν δεν το είχε κάνει τότε η αποστολή θα έπρεπε να έχει γυρίσει από τη Χαμαμάτσου κατά τη διάρκεια του πρώτου δεκαλέπτου του πρώτου αγώνα, τότε που το Κατάρ κέρδιζε με διψήφια διαφορά. Τίποτα, όμως, δεν τελειώνει μέχρι να τελειώσει.

Ήταν σαν το 10άρι της Κομανέτσι

Θυμήσου λίγο καλύτερα... Η πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν μπήκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με φόρα. Ούτε με την αυτοπεποίθηση σαν στροφόμετρο που νιώθει το πετάλι να πατάει το πάτωμα. Η Ελλάδα έχανε από το αδύναμο Κατάρ αλλά κέρδισε τελικά με άνεση (84-64), επικράτησε ασθμαίνοντας τη Λιθουανία (81-76) και χρειάστηκε να βγάλει από τον κόρφο της άλλο ένα come-back απέναντι στην Αυστραλία, για να κερδίσει τελικά με τρίποντο του Νίκου Ζήση. Ναι, του μεγάλου άτυχου που στο επόμενο παιχνίδι -με τη Βραζιλία- δέχτηκε ένα ύπουλο χτύπημα από τον Άντερσον Βαρεζάο και κατέληξε στο νοσοκομείο. Η Εθνική νίκησε βέβαια (91-80) και έκανε εντέλει το 5/5 απέναντι στην Τουρκία με 76-69. Σαν σε περίπατο στους "16" πέρασε το εμπόδιο της Κίνας (95-64) και στους "8" τη Γαλλία (73-56), για να φτάσει να αναζητά μια θέση στο βάθρο παίζοντας στον ημιτελικό απέναντι στην εθνική των ΗΠΑ.

Δες και πάλι το ρόστερ τους: Τζο Τζόνσον, Κερκ Χάινριχ, Αντόν Τζέιμσον, Σέιν Μπατίερ, Μπραντ Μίλερ, Έλτον Μπραντ, καθώς και Κρις Πολ, Ντουέιν Ουέιντ, Κρις Μπος, Ντουάιτ Χάουαρντ, Καρμέλο Άντονι και ΛεΜπρόν Τζέιμς. Και στον πάγκο ο Μάικ Σιζέφσκι, ο θρύλος του μπάσκετ, ο άνθρωπος που σήμερα μετράει τέσσερις κολεγιακούς τίτλους, τρία συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις και τις περισσότερες νίκες από οποιονδήποτε άλλον προπονητή σε επίπεδο κολεγίων.

Βάλε σε replay τον αγώνα, όπως έκανε πρόσφατα η ΝΕΡΙΤ . Η Ελλάδα ξεκινά το παιχνίδι καλά με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο να κάνει ζημιά μες στη ρακέτα. Οι Αμερικάνοι, όμως, που έχουν στόχο να τρομοκρατήσουν τον αντίπαλο, προς στιγμήν πετυχαίνουν τον στόχο τους. Παίζοντας καλή άμυνα υποχρεώνουν την Ελλάδα να ντριμπλάρει περισσότερο και να σουτάρει λιγότερο. Κάπως έτσι έφτασαν να προηγούνται με διψήφια διαφορά και να ξεχύνονται στον αιφνιδιασμό για ένα ακόμη θεαματικό καλάθι. Ένα χέρι, όμως, αλλάζει το momentum του αγώνα. Τάπα του Διαμαντίδη στον αιφνιδιασμό και τρεις βολές του Σπανούλη μετά από φάουλ στο τρίποντο και να το πρώτο κλικ στην γραμμή της Ελλάδας. Η πρώτη καλή στιγμή, το πρώτο σημάδι ζωής. Η διαφορά δεν πήγε ποτέ στους 12, αλλά εντέλει κατέληξε στο ημίχρονο να είναι στο +4 για την ομάδα με τα άσπρα.

Ο Δαυίδ έβαλε τον Γολιάθ στα σχοινιά

Μάντεψε; Η Ελλάδα δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Ούτε όταν οι Αμερικάνοι άρχισαν να βάζουν το ένα τρίποντο μετά το άλλο, να πηγαίνουν με δύναμη στο καλάθι με τον ΛεΜπρόν Τζέιμς και τον Ντουέιν Ουέιντ και να μειώνουν τη διαφορά στους 4 πόντους. Ο Δαυίδ δεν ήταν πια Δαυίδ. Είχε αφήσει κατάχαμα τη σφεντόνα και είχε κολλήσει τον Γολιάθ στην γωνία του ρινγκ. Και τον σφυροκοπούσε. Τον είχε βάλει στα σχοινιά.

Ξέχνα τον κλεφτοπόλεμο. Η Ελλάδα δεν ρίσκαρε, ούτε περίμενε τους Αμερικάνους να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους. Εκείνη την ημέρα η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν ήταν οι 300, ήταν οι Πέρσες. Διείσδυση ο Παπαλουκάς; Πιο ψηλά από όλους. Σουτ ο Κακιούζης; Μόνο δίχτυ. Low-post ο Ντικούδης; Μέσα κι αυτό. Τρίποντο ο Σπανούλης; Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά που θα έλεγε και ο Φίλιππος Συρίγος. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχε βρει την πτέρνα του Αχιλλέα και φρόντιζε να κρατάει φρέσκια την ομάδα του, ανακατεύοντας τα πρόσωπα στην περιφέρεια (Σπανούλη, Διαμαντίδη, Παπαλουκά) και να αλλάζει κάθε λίγα λεπτά τον πολιορκητικό κριό, δηλαδή τον ψηλό που ρόλαρε με φόρα στο καλάθι. Πότε ο Σχορτσιανίτης, πότε ο Ντικούδης, πότε ο Τσαρτσαρής. Και ξαφνικά το pick-n-roll έγινε εθνικό προϊόν και μάλιστα ΠΟΠ.

Μέτρα! 101 πόντοι. Το τέλειο παιχνίδι. Οι NBAers ήπιαν το δικό τους δηλητήριο. Σε ποδοσφαιρικούς όρους θα ήταν σαν η εθνική Ελλάδος να κέρδιζε τη Βραζιλία με 4-3 και να σκοράρει το τελευταίο γκολ με ψαλιδάκι έξω από την περιοχή. Και μετά; Χορός στο κέντρο του γηπέδου. Ακόμη και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που όσο εκφραστικός ήταν ως παίκτης, τόσο ανέκφραστος είναι ως προπονητής. Ακόμη και ο Νίκος Ζήσης, παρακούοντας τις εντολές των γιατρών. Όλοι αγκαλιασμένοι με κλειστές φωνές και δάκρυα να στεγνώνουν στα μάγουλα.

Θαύμασε τους. Όπως έκανε ο ίδιος ο "αρχιτέκτονας" αυτής της ομάδας, ο Παναγιώτης Γιαννάκης. "Αν κυνηγάς τα όνειρα σου, θα τα πιάσεις. Αυτοί οι παίκτες έχουν φοβερό χαρακτήρα. Βάζουν το εγώ τους κάτω από την ομάδα καθημερινά. Αισθάνομαι θαυμασμό για αυτούς. Ξεπέρασαν τη δική μας Εθνική, αυτή του 1987". Ο Μιχάλης Κακιούζης συμφώνησε: "Είναι η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ" , ενώ ο Δήμος Ντικούδης δεν μίλησε, αλλά έγραψε στον λευκό πίνακα στα αποδυτήρια. "Έχουμε μεγάλα αρχ..."

"Ξεπεράσαν την Εθνική του '87"

Αναλογίσου... Πόσο συχνά βλέπεις το τέλειο παιχνίδι; Πόσο συχνά τα άστρα ευθυγραμμίζονται, οι άνεμοι είναι ούριοι και οι οιωνοί θετικοί; Πόσο συχνά βλέπεις τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και τον Παπαλουκά με την ίδια φανέλα. Τον 26χρονο Διαμαντίδη να πιέζει τον Κρις Πολ σε όλο το γήπεδο και να τρέχει σαν αστραπή, τον 24χρονο Βασίλη Σπανούλη - με αχτένιστα μαλλιά - να καταρρίπτει τον μύθο του Λούκι-Λουκ για τον άνθρωπο που είναι πιο γρήγορος από τη σκιά του και τον 29χρονο Θοδωρή Παπαλουκά να μοιράζει 12 ασίστ πάνω από τα κεφάλια, κάτω από τις μύτες και ανάμεσα στα πόδια των Αμερικανών, σαν τον Έλληνα Πιτ Μάραβιτς;

Υπολόγισε: Ο Διαμαντίδης είχε 12 πόντους, 5 ασίστ, 3 ριμπάουντ, 2 κλεψίματα και 1 κόψιμο, ο Παπαλουκάς 8 πόντους, 5 ριμπάουντ και 12 ασίστ και ο Σπανούλης 22 πόντους, 3 ριμπάουντ και 1 ασίστ. Συνολικά 42 πόντοι, 11 ριμπάουντ και 18 ασίστ. Τρεις σολίστες στην ίδια σκηνή. Στην καλύτερη ηλικία τους. Τρεις παίκτες που έγραψαν ιστορία στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αγγίζοντας τα όρια του θρύλου στην Euroleague με 8 τρόπαια, 8 συμμετοχές στις καλύτερες πεντάδες, 2 βραβεία MVP, 6 βραβεία MVP του φάιναλ-φορ, 4 φορές "κορυφαίοι παίκτες της Ευρώπης" και δεκάδες άλλες ατομικές διακρίσεις.

Χαμογέλα! Δεν είναι όνειρο. Συνέβη στην πραγματικότητα. Υπάρχουν και τα ντοκουμέντα που το αποδεικνύουν. Τα πανηγυρικά "κεντρικά" του Sport24.gr, τα εορταστικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, τα χιουμοριστικά post του Φρέντου (που είχε δώσει ρεσιτάλ), το μεγάλο παπούτσι στο στόμα του Σκότι Πίπεν που το 1996 -μετά την νίκη της Αμερικής με 66 πόντους διαφορά- είχε πει "οι Έλληνες έχουν 66 πράγματα να μάθουν ακόμα" και μια φωνή από την μακρινή Ελλάδα που φώναζε: "μάθαμε Σκότι".

Τα πρωτοσέλιδα που βάλαμε

Και τα πρωτοσέλιδα που ήθελε ο Freddos να βάλουμε

Σύγκρινε με τις άλλες μεγάλες στιγμές. Η 14η Ιουνίου 1987 είναι ημερομηνία ορόσημο, η αρχή μιας εποχής, η βραδιά που ξεκίνησαν όλα. Το μπασκετικό Big Bang, που η σημασία του έχει να κάνει περισσότερο με το "μετά".Αλλά εδώ δεν ζυγίζονται ούτε η υστεροφημία, ούτε η βαρύτητα στις εξελίξεις. Εδώ κρίνονται οι στιγμές, τα βουνά και οι χαράδρες που έλεγε ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του αθλήματος, ο Τζον Γούντεν. Η 4η Ιουλίου ήταν το happy end του πιο γλυκού παραμυθιού, της μεγαλύτερης έκπληξης που έγινε στην ιστορία των ομαδικών σπορ και μάλιστα σε αυτό με τη μεγαλύτερη βάση φιλάθλων παγκοσμίως. Απίστευτο, εξωπραγματικό, μοναδικό, αλλά αν έπρεπε να κατακερματίσουμε το ταξίδι στην Πορτογαλία ο τελικός έχει ξανά τη βαρύνουσα σημασία, αλλά ίσως η κορυφαία στιγμή να ήταν το ματς με τη Γαλλία, με την ντρίμπλα του Ζαγοράκη και την κεφαλιά του Χαριστέα. Ήταν όμως το τέλειο παιχνίδι; To Euro είναι το μεγαλύτερο limit-up του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά δεν μοιάζει με την κατάκτηση της κορυφής. Μοιάζει περισσότερο με μια βουτιά στα πιο γαλάζια νερά, που ξεπροβάλλουν εντελώς ξαφνικά μπροστά σου, με αυτό το συναίσθημα του κορμιού να συναντάει το νερό και να αιωρείται.

Σκέψου ποιος ήταν αντίπαλος σε εκείνο τον αγώνα. Ο ΛεΜπρόν και οι NBAers, η Αμερική που δεν έχει χάσει ξανά από τότε και μετράει 54 συνεχόμενες νίκες.

Διάλεξε μια μόνο στιγμή, ένα μόνο παιχνίδι, μια μόνο βραδιά, ένα κλικ στην γραμμή της ιστορίας. Δεν θα ήταν η 1η Σεπτεμβρίου του 2006, τότε που η κορυφή έγινε Όλυμπος και Έβερεστ μαζί; Τότε που τίποτα - μα τίποτα- δεν μπορούσε να μας σταματήσει. Δεν θα ήταν η ημέρα που η Ελλάδα έκανε το τέλειο παιχνίδι;