Από τα 7 είχε αποφασίσει τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Στα 17 εγκατέλειψε το σπίτι του, για να δοκιμάσει την τύχη του στην Porto. Δυο χρόνια μετά, οι "Δράκοι" ουσιαστικά τον έδιωξαν. Κάτι για το οποίο αν ρωτήσεις τώρα τον Vieirinha, θα δηλώσει ευγνώμων. Αν δεν αδιαφορούσαν για εκείνον οι Πορτογάλοι, το πιθανότερο είναι πως δεν θα είχε πάει στον ΠΑΟΚ, δεν θα είχε γνωρίσει τη σύζυγο του, δεν θα είχαν φτιάξει την οικογένεια που έχουν σήμερα και εκείνος δεν θα είχε κάνει την καριέρα που απολαμβάνει. Το ερώτημα είναι αν μπορεί τώρα, να επιστρέψει στο "Δικέφαλο του Βορρά". Μια στιγμή και θα σου πω.

Η γειτονιά που μεγάλωσε βρίσκεται στην Gonça, περιοχή στο Guimarães, της πρώτης πρωτεύουσας που είχε ποτέ η Πορτογαλία και θα τη βρεις βόρεια στο χάρτη. Ο Adelino André Vieira Freitas ήταν το τρίτο από τα επτά παιδιά που απέκτησε ο João με τη Maria. Προηγήθηκαν οι Cristiana (34 σήμερα), Pedro (32) και ακολούθησαν οι Ineza (23), Tiago (22) και τα δίδυμα Angelina και Juan (20).

Στο κέντρο της πόλης των 1000... κάτι κατοίκων, εκεί όπου ανακάλυψε ο André το πάθος του για το ποδόσφαιρο, υπάρχει μετά το τελευταίο Euro μια αφίσα. Ξεχωρίζει ένας χαμογελαστός παίκτης. Από κάτω, μπορεί να διαβάσει κάποιος ”ευχαριστούμε Vieirinha”. Γιατί όμως, Vierinha; "Όταν έπαιξα για πρώτη φορά ποδόσφαιρο σε ομάδα, είχα για συμπαίκτη το μεγαλύτερο αδελφό μου. Ήμασταν και οι δύο Vieιira. Κάπως έπρεπε να μας ξεχωρίζουν. Ως μικρότερος, έγινα ο Vieirinha".

Η “Μais Guimaraes” έγραψε το περασμένο φθινόπωρο πως ο τύπος αυτός έκανε γνωστή την περιοχή του σε όλον τον κόσμο, όταν η χώρα πάτησε στην κορυφή της ποδοσφαιρικής Ευρώπης, στα γήπεδα της Γαλλίας. Ήταν ο μόνος εκπρόσωπος της Guimaraes, στο ρόστερ των 23 που πρόσφεραν στην Πορτογαλία την επιτυχία του τελευταίου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Για αυτό και τιμήθηκε από το Δήμο, με παράσημο τιμής, με την επιστροφή του στα πάτρια εδάφη. Ας κάνουμε τώρα, ένα rewind.

Η Vitória Guimarães ήταν η πρώτη του ομάδα, εκεί όπου απέκτησε τις πρώτες γνώσεις επ' αυτού που αρχικά, είχε ως χόμπι -έως ότου είδε πως μπορεί να γίνει ο τρόπος να συντηρήσει την οικογένεια του. Στα 17 τον κάλεσε η Futebol Clube do Porto και εξυπακούεται πως δεν έχασε την ευκαιρία. Ξεκίνησε από την εφηβική ομάδα, συνέχισε στη δεύτερη και στα 20 (2006-07) πάτησε το πόδι του στους “Δράκους”. Δεν θα έλεγες πως... το τσιμέντωσε. Πριν σου πω όμως, τι έγινε στην πρώτη ομάδα της Porto, να σου πω ότι είχε γίνει διεθνής, υπήρξε μέλος της U17 που έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης -επί των εδαφών της- και έφτασε έως την U21.

Ντεμπούτο με γκολ και αφιέρωση στον Bruno Alves

Του είχαν τάξει ευκαιρίες στην -μετέπειτα- πρωταθλήτρια της χώρας. Αποδείχθηκε πως οι υπεύθυνοι δεν είχαν ακριβώς... τεράστια υπομονή μαζί του. Τη σεζόν 2006-07 ο Jesualdo Ferreira τον χρησιμοποίησε 11 φορές. Στο ντεμπούτο του, στις 19/8 με τη V. Setúbal για το Supercup Candide de Oliveira, σκόραρε! Μετά εξήγησε στη Record πως "αυτό ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Ήταν όμως, και αποτέλεσμα της δουλειάς που έχω κάνει, μαζί και μια ευκαιρία να δείξω στον νέο μας προπονητή τι μπορώ να κάνω (ο Ferreira δεν είχε αφιχθεί ακόμα)". Ο πρώτος που αγκάλιασε μετά το γκολ, ήταν ο Bruno Alves "γιατί μου είχε πει πριν τη σέντρα πως θα σκοράρω. Με πίστεψε και του αφιερώνω το γκολ".

Είχε πει και ότι είναι έτοιμος για τη συνέχεια. Μόνο... που δεν υπήρξαν ανάλογες ευκαιρίες. Για την ακρίβεια, δεν ήταν ότι έχασε το λογαριασμό των λεπτών που έπαιζε. Το σύνολο αυτών στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου ήταν τα 223' , εκ των οποίων τα 10 στο ματς με την Hamburger SV για το Champions League, στις 17/10 του 2006. Δυο μήνες μετά ο σύλλογος του έδωσε νέο συμβόλαιο, με το οποίο τον "έδενε" έως το 2010.

"Είναι γνωστό πώς φέρεται η Porto στα παιδιά της"

Μετά την ήττα από την Estrela Amadora (0-1), στις 2/4 του 2007, ματς στο οποίο είχε κάνει το ρεκόρ σεζόν σε λεπτά συμμετοχής (68'), ενημερώθηκε ότι δεν αποτελεί πια επιλογή -είχε ακόμα μια συμμετοχή, λίγων λεπτών έως την άρση κούπας. Eνημερώθηκε πως θα δοθεί δανεικός. Ο προορισμός του ήταν η Leixões, ομάδα με έδρα την πόλη Matosinhos, 8 χιλιόμετρα μακριά από το Porto. Τη σεζόν 2007-08 έπαιζε στην πρώτη κατηγορία και εκείνος μετείχε σε 21 ματς -σκόραρε μια φορά, στα δίκτυα της Vitória Guimarães.

Το καλοκαίρι του 2008 ο δανεισμός του είχε εκπνεύσει και περίμενε να ενημερωθεί για τη συνέχεια της καριέρας του. Η Porto του είπε πως δεν έχει θέση για εκείνον. Ο εκπρόσωπος του έψαχνε πού μπορεί να πάει και τότε ήταν που εμφανίστηκε ο Fernando Santos στο διάβα του, μαζι με τον Sérgio Conceição. Ναι, η επιλογή του ήταν ο ΠΑΟΚ που -αν δεν θυμάσαι- από το καλοκαίρι του 2007 είχε για πρόεδρο τον Θοδωρή Ζαγοράκη.

Η ιστορία του στο "Δικέφαλο του Βορρά" είναι λίγο πολύ αυτή που βλέπεις στη φωτογραφία. Ρίξε μια πιο προσεχτική ματιά αριστερά του κολάζ. Θα παρατήρησες ότι ήταν κάπως... μπαμπάτσικος. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που παρατήρησαν και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, οι οποίοι κατά μαρτυρίαν του Κώστα Πετρωτού, είχαν χαρακτηρίσει το νέο απόκτημα "χοντροκώλη". Δεν έλεγαν ψέματα, αλλά αυτή δεν ήταν και η πάσα αλήθεια για το ποιόν του. Ουσιαστικά, η πρώτη χρονιά χάθηκε με τραύμα στο σύνδεσμο του αστραγάλου, το οποίο προκλήθηκε όταν τον πάτησε ο Vitolo, σε ματς με τον Άρη. Για την ιστορία, μια χρονιά αργότερα Vitolo και Vierinha ήταν συμπαίκτες!

Ο τραυματισμός προέκυψε στις 29/11 και χρειάστηκε 63 ημέρες για την αποκατάσταση του προβλήματος. Επέτρεψε μεν, στα γήπεδα την 1η Δεκεμβρίου, αλλά είχε χάσει 9 ματς και ουσιαστικά τη θέση του στο ρόστερ. Πρόλαβε να κάνει 21 εμφανίσεις, να σκοράρει ένα γκολ, να δώσει μια ασίστ και να δει πέντε κίτρινες κάρτες. Το καλοκαίρι του 2009 ο ΠΑΟΚ τον ζήτησε από την Porto, με αγορά, της τάξεως του 1.000.000 ευρώ. Ο παίκτης είχε καταστήσει σαφές πως θέλει να συνεχίζει να παίζει υπό τις οδηγίες του Santos.

"Η Porto δέχθηκε την πρόταση του ΠΑΟΚ να με πουλήσει. Αν πληγώθηκα; Όχι. Αυτό που ένιωσα ήταν μια τεράστια λύπη για τον τρόπο που έφυγα. Ήταν ψυχρός, αλλά όλοι ξέρουν πώς φέρεται η Porto στα παιδιά της. Εύχομαι να είχα παίξει περισσότερο, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν έγινε. Πέρασα πολύ καλές στιγμές στο Οporto, αγάπησα το σύλλογο" ομολόγησε κάποια χρόνια μετά στην Maisfutebol. "Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το πώς θα είχε εξελιχθεί η καριέρα μου, αν δεν με είχαν πουλήσει. Μπορεί να επέστρεφα από εκεί που είχα έλθει ή να ήμουν ακόμα στην Porto. Δεν έχει νόημα να μετανιώνεις για αυτά τα πράγματα", κατέληξε.

Ο Santos κατηγορήθηκε ως "εμμονικός"

Κιλά δεν πρόλαβε να χάσει και στις 26/7 του 2009 έγινε γνωστό πως ο Πορτογάλος μεσοεπιθετικός δεν ακολουθούσε το πρόγραμμα της υπόλοιπης ομάδας. Αποχωρούσε όταν ξεκινούσε ο αγώνας σε μισό γήπεδο και έτρεχε γύρω από τον αγωνιστικό χώρο, στη Σουρωτή. Στα 23 του πάλευε να βρει τον εαυτό του, μια ευκαιρία στον ΠΑΟΚ και τελικά, την καριέρα του. Ο Santos έδειξε υπομονή και να τον στηρίζει. Τόσο που είχαν προκύψει και σχόλια μερίδας οπαδών, κατά τα οποία ο κόουτς είχε εμμονή με τον συμπατριώτη του. Είχε χαρακτηριστεί ως "λάθος στο μεταγραφικό σχεδιασμό" από τους φιλάθλους -με το Νο2 της λίστας να είναι ο Conceição. Όλα αυτά υπάρχουν γραμμένα, έτσι;

Η εκτίμηση που του είχε ο Santos ήταν δεδομένη. Ήταν όμως, και απόρροια του γεγονότος ότι έβλεπε τον Vieirinha να προσπαθεί πολύ σκληρά, για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Δούλευε ανηλεώς, υπό τις αυστηρές οδηγίες του προπονητή του και σιγά σιγά άρχισε να παρατηρείται βελτίωση. Τέτοια που ο ΠΑΟΚ του έδωσε συμβόλαιο έως το 2013, με buy out της τάξεως των 15 εκατ. ευρώ. Στις 38 συμμετοχές που μέτρησε τη σεζόν 2009-10, έπαιζε κατά μ.ο. για 85 λεπτά ανά αγώνα -σε πρωτάθλημα, προκριματικά Europa League και Κύπελλο Ελλάδος. Ήταν η χρονιά που ο ΠΑΟΚ είχε χάσει τον τίτλο, δυο αγωνιστικές πριν το φινάλε της διαδρομής. Παρ' όλα αυτά, ο Santos έφυγε και ανέλαβε την Εθνική.

Στη θέση του, στον πάγκο του "Δικεφάλου του Βορρά" εμφανίστηκε ο Mario Beretta. Ή μάλλον, για να λέμε την πάσα αλήθεια, ο Ιταλός υπέγραψε διετές συμβόλαιο τον Ιούνιο του 2010 και ο ΠΑΟΚ επρόκειτο να είναι η πρώτη του εμπειρία, εκτός της χώρας του. Στις 22/7... του ίδιου έτους, έπειτα από συνάντηση που είχε με τον Ζαγοράκη, η θητεία του τελείωσε άδοξα -με τις φήμες να αναφέρουν ότι δεν τον ήθελε άνθρωπος με την ολοκλήρωση της προετοιμασίας. Αντικαταστάθηκε από τον Παύλο Δερμιτζάκη, αλλά ούτε αυτός μακροημέρευσε. Εγκατέλειψε στις 16/10 μετά τρεις διαδοχικές ήττες και επελέγη ο συνεργάτης του, Μάκης Χάβος... για να μετακινηθεί μια καρέκλα πιο εκεί. Ναι, δεν θα έλεγες ότι υπήρχε ακριβώς... ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. Παρ' όλα αυτά, ο Vieirinha δεν ένιωσε κάποια αμφιβολία. Σε 47 συμμετοχές, της τάξεως των 88.7 λεπτών κατά μ.ο., ανά αγώνα, σκόραρε 11 φορές, ενώ έδωσε την πάσα για άλλα 10 γκολ.

Αποδείκνυε πια στην πράξη τις φιλοδοξίες που είχε από μικρός, να παίξει ποδόσφαιρο, να κάνει καριέρα και να βοηθήσει έτσι την οικογένεια του. Δεν απασχόλησε ποτέ, με κάτι άλλο πέραν των όσων έκανε εντός των τεσσάρων γραμμών, μάλλον και γιατί είχε βρει τη γυναίκα της ζωής του: τη Βάσω Βεργίδου, με την οποία γνωρίστηκαν λίγους μήνες αφότου πήγε εκείνος στη Θεσσαλονίκη, παντρεύτηκαν πέρυσι και έχουν αποκτήσει μια κόρη, την Κριστίνα. Η Βάσω έγινε viral την Τετάρτη 28/12, εξαιτίας του ξεσπάσματος της για σχόλια οπαδών στο προφίλ της στο Instagram . Ο Πορτογάλος είχε και καλή παρέα, για αρχή τον Conceição, ο οποίος τον είχε βοηθήσει πάρα πολύ να προσαρμοστεί και μετά τον Ίβιτς. Την περίοδο 2009-10 ο ένας έδενε και ο άλλος έλυνε. Έγιναν οι πρώτοι σκόρερ της παρέας τους, μέσω των συνεργασιών τους και όλα ξεκινούσαν από την άριστη σχέση που είχαν και εκτός γηπέδων.

Ο Ολυμπιακός τον ζήτησε το 2011

Οι προτάσεις από άλλους συλλόγους είχαν αρχίσει να καταφθάνουν στην Τούμπα. Όλοι γνώριζαν πως ο ΠΑΟΚ είχε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Από αυτά που απειλούν και την επιβίωση -σίγουρα απειλούσαν την αδειοδότηση. Στο πρώτο μισό της περιόδου 2011-12, είχε 14 παρουσίες, 5 γκολ και άλλες τόσες ασίστ. Είχε βοηθήσει την ομάδα του να προκριθεί στο Europa League και γενικά, ήταν καλά. Στις 3/1 του 2012 ανακοινώθηκε η πώληση του στην VfL Wolfsburg, για 3.5 εκατομμύρια ευρώ. Το 35% του ποσού πήγε στην Porto. Όπως αποκάλυψε φέτος ο Vierinha σε εκείνους που είχαν προσεγγίσει τότε την ομάδα του, για να τον αγοράσουν ήταν και ο Ολυμπιακός , το καλοκαίρι του 2011. Κίνηση που για τους προφανείς λόγους, δεν μπορούσε να γίνει. "Δεν ήθελα να φύγω, ο κόσμος ξέρει ότι το έκανα λόγω των οικονομικών δυσκολιών που είχε η ομάδα. Είχα σκοπό να μείνω τουλάχιστον έως το καλοκαίρι του 2012. Στον Ολυμπιακό δεν θα πήγαινα ποτέ, γιατί είμαι ΠΑΟΚτσης. Αν γυρίσω στην Ελλάδα, θα παίξω μόνο στον ΠΑΟΚ", από τον οποίον -όπως ξεκαθάρισε- δεν δέχθηκε πρόταση, όταν ανέλαβε ο Ιβάν Σαββίδης.

Στη Γερμανία άλλαξε και θέση

Έως ότου πάει στην πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας -και την πιο πλούσια της χώρας- έπαιζε ως εξτρέμ, στα αριστερά και στα δεξιά. Ως μέλος της Bundesliga έγινε δεξί μπακ και το 2015 αναδείχθηκε ο καλύτερος της κατηγορίας! Πράγμα που ωστόσο, αρχικά σήμαινε πως έπρεπε πάλι να δουλέψει. Πολύ. Το έκανε, χωρίς την παραμικρή δυσφορία. Στην πρώτη του συμμετοχή με τη νέα του ομάδα (21/1), αγωνίστηκε για 45 λεπτά στο 1-0 επί της FC Köln. Έδωσε την πρώτη ασίστ, στις 28/4 του 2012 στο 3-1 επί της Werder Bremen, ματς που ξεκίνησε και δεν βγήκε έως το τέλος.

Μια στάση εδώ, για να σου πω ότι αυτή τη χρονιά είχε συνεργαστεί "με τον προπονητή που συμπάθησα λιγότερο από όλους, τον Felix Magath. Δεν μπορούσα να καταλάβω τη φιλοσοφία του, που κατά βάση ήταν... να τρέχουμε. Δεν παίζαμε με μυαλό, στοιχείο που χαρακτηρίζει την Bundesliga. Με εκείνον ήμασταν όλοι εξαιρετικοί αθλητές και δεν χρειαζόταν να σκεφτόμαστε πολύ. Μόνο να τρέχουμε. Όλα τα άλλα... έπεφταν ως μάνα εξ ουρανού".

Ο Magath έδωσε τη θέση του στον Dieter Hecking "που είναι μια χαρά άνθρωπος και καλός προπονητής. Περιμένει πάντα από εμάς το καλύτερο. Αν δεν δίνεις το 100%, στο μυαλό του δεν του δίνεις τίποτα. Οι Γερμανοί είναι πολύ επαγγελματίες, επικεντρωμένοι σε αυτό που θέλουν. Αν δεν πηγαίνουν τα πράγματα, όπως τα έχουν προγραμματίσει, γίνονται πιο αυστηροί". Τη σεζόν 2012-13 μετείχε σε 27 ματς της λίγκας και 5 του κυπέλλου, όπου η ομάδα του αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Bayern. Τότε κατάλαβε πως για να επιβιώσεις στη Γερμανία "πρέπει να είσαι έξυπνος, αλλά και πολύ δυνατός για να κερδίσεις μια θέση, αλλά σε όλες τις λίγκες υψηλού επιπέδου αυτές είναι οι απαιτήσεις. Στη Γερμανία υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, ισορροπία και οφείλεις να φτάνεις στο μάξιμουμ το σώμα σου και το μυαλό σου, για να τα καταφέρεις. Ομολογώ πως είναι εξαντλητικό αυτό το πρωτάθλημα".

Ο τραυματισμός που δοκίμασε τη θέληση του

Ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά, στις 23/9 του 2013 υπέστη ρήξη χιαστού. Είχε παίξει σε μόλις 8 παιχνίδια, στα 5 ως βασικός και αναντικατάστατος, όταν έγινε ό,τι έγινε. Αφιέρωσε τις επόμενες 199 ημέρες σε αποθεραπεία και ξαναπάτησε στο χορτάρι, στις 12/4 του 2014, εναντίον της FC Nuremberg για μόλις 5'. Σιγά σιγά άρχισε να αυξάνει το χρόνο συμμετοχής, να βρίσκει τα πατήματα του και τη θέση του. Παρεμπιπτόντως, κέρδισε μια θέση και στην εθνική ανδρών. 'Εκανε την πρώτη του εμφάνιση, με το εθνόσημο στο στήθος, στις 11/6 του 2014, στο 5-1 επί της Ιρλανδίας. Μάλιστα, σκόραρε ένα από τα γκολ και μετά το αφιέρωσε "στην οικογένεια μου, που ήταν δίπλα μου στους δύσκολους μήνες που πέρασα και στον γιατρό μου, τον Dr. Noronha, ο οποίος ανέλαβε την επέμβαση στην οποία υποβλήθηκα. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω ρυθμό, αλλά δεν βιάζομαι. Ξέρω πως θα τα καταφέρω. Με βοηθά το γεγονός ότι έχω για συμπαίκτες παιδιά που έχουν δώσει πολλά ματς, μέσα στη σεζόν, οπότε... δεν αγχώνομαι".

Ο Noronha είναι ο γιατρός των σταρ

Θα κάνω μια στάση στον γιατρό που τον χειρούργησε, τον José Carlos Pinto Noronha για να σου εξηγήσω πως ο Vieirinha εμπιστεύτηκε τον καλύτερο που υπάρχει στο χώρο, ώστε να είναι σίγουρος πως δεν θα υπάρξει η παραμικρή επιπλοκή. Ο Πορτογάλος ορθοπεδικός θεωρείται ο καλύτερος του είδους στον κόσμο, με ειδικότητα στις εγχειρίσεις στο γόνατο ένα από τα πιο συχνά σημεία τραυματισμού των ποδοσφαιριστών. Κάποιοι από τους πελάτες του, είναι οι Cristiano Ronaldo, Falcao, Αnderson, Villas-Boas, Ashley Cole, Costinham, Ángel Di María, Fábio Coentrão, Drogba, Pepe, Michael Essien, Maniche, Nani και Ricardo Carvalho. Έχει γνωρίσει την αποθέωση από τον Mourinho και είναι αυτός που έχει επιστευτεί ο Santos για την εθνική Πορτογαλίας. Ο Βασίλης Τεμπέλης του είχε πάρει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη , τον Μάρτιο του 2015 -αν θες να τον γνωρίσεις καλύτερα. Πάμε τώρα πίσω στον πρωταγωνιστή της ιστορίας.

Δεν ξέρω τι θα έκανα, χωρίς το ποδόσφαιρο

Την αγωνιστική περίοδο 2014-15 ήταν που η VfL Wolfsburg πήρε το DFB Pokal, επικρατώντας 3-1 της Dortmund στον τελικό τις 30ης Μαϊου. Είχε παραδεχθεί πως θεωρεί εαυτόν πιο έξυπνο παίκτη "κάτι που έχει να κάνει και με την ωριμότητα μου, ως ανθρώπου. Είμαι πια 29 και αν μου έλεγες πριν 5-6 χρόνια πως θα είμαι εδώ που είμαι σήμερα -και μάλιστα στη θέση του δεξιού μπακ-, θα σου έλεγα ότι είσαι τρελός. Ξέρεις τι σκέφτομαι; Πως με κορόιδεψαν, όλοι όσοι δεν με έβαλαν στα δεξιά (γελάει). Η Γερμανία με βοήθησε να γίνω πιο ολοκληρωμένος ως παίκτης, να καταλάβω ότι για να γίνεις πιο επιθετικός, πρέπει να είσαι καλός αμυντικός και να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα. Δεν ήταν δύσκολο, αλλά δεν θα έλεγα πως ήταν και εύκολο. Οι εμπειρίες μου με βοήθησαν να εξελιχθώ, να παίξω στη Bundesliga, στην εθνική, στο Champions League (πέρυσι έπαιξε σε 5 ματς, σκόραρε μια φορά και έδωσε μια ασίστ, με τη VfL Wolfsburg να μένει εκτός στα προημιτελικά από τη Real Madrid), το Europa League" και το Euro 2016 που κατέληξε στα χέρια του. Οι Γερμανοί του έδωσαν και συμβόλαιο έως το 2018, αλλά δύσκολα θα το εξαντλήσει.

"Αν δεν έχεις το μυαλό σου κεφάλι σου, μπορείς να "χαθείς" οπουδήποτε"

Αν υπάρχει κάτι που δεν έγινε "είναι προπονητής. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα δίνω οδηγίες και θα διορθώνω 25 διαφορετικούς ανθρώπους. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και δεν ξέρω τι θα έκανα, αν δεν το είχα στη ζωή μου". Τώρα που έχει το ποδόσφαιρο και έχει και χρήματα, τι σκοπεύει να αγοράσει ως δώρο στον εαυτό του; "Δεν είμαι υλιστής. Σίγουρα η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ απ' όταν ήμουν 17 και έφυγα από το σπίτι μου. Μέσα από τα μάτια της συζύγου μου και της κόρης μου είδα τον κόσμο διαφορετικά. Όχι μέσω των συμβολαίων που πήρα". Η μόνη δυσκολία ήταν ότι "προερχόμενος από τη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που έχει ζωή 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ στη μικρή πόλη της Wolfsburg, όπου όλα κλείνουν από τις 4 το μεσημέρι και δεν έχεις πολλά να κάνεις. Αλλά δεν ήμουν ποτέ του "έξω", οπότε απολαμβάνω την οικογένεια μου. Από τα 7 είχα ένα όνειρο: να γίνω ποδοσφαιριστής και είμαι ευτυχισμένος που το ζω". Πόσο εύκολο ήταν να χάσει τον προσανατολισμό του στη Θεσσαλονίκη; "Αν δεν έχεις το μυαλό στο κεφάλι σου, μπορείς να χαθείς παντού". Το μόνο που έχασε εκείνος, ήταν ένα δόντι τον Απρίλιο του 2016, στο 2-0 επί της Real Madrid, για τα προημιτελικά του Champions League.

Τι συμβαίνει με τον ΠΑΟΚ

Φέτος έχει αντιμετωπίσει ήδη τρεις τραυματισμούς, μικρούς μεν, αλλά από αυτούς που δεν σε αφήνουν να... αγιάσεις (να βρεις ρυθμό). Αυτό δεν σημαίνει πως η ομάδα του δεν έχει ενοχληθεί από διάφορες ομάδες της Ευρώπης, για να τον αποκτήσει. Εύλογα λοιπόν, ο κόσμος του ΠΑΟΚ τον θυμήθηκε και τον ζήτησε, με τον γιο του Ιβάν Σαββίδη, Γιώργο να απαντά σε σχετικό σχόλιο στο Instagram, τονίζοντας ότι " για να γίνει μια κίνηση, πρέπει να καίγονται και οι δύο για αυτή ".

Ο Πορτογάλος δεν σταματά ποτέ να μιλά με τα πιο παθιασμένα λόγια για τον ΠΑΟΚ και τον κόσμο του (όσοι έχουν παίξει μαζί του, είναι ενήμεροι για την ομάδα και τη Θεσσαλονίκη), ενώ όποτε βρίσκεται στη "νύφη του Θερμαϊκού" περνά από την Τούμπα. Στο δια ταύτα, η γερμανική ομάδα δεν έχει κάποιο θέμα με το να πουλήσει τον Vieirinha, αρκεί φυσικά να δεχθεί πρόταση που να είναι σοβαρή. Όπου "σοβαρή", ο παίκτης παίρνει 2 εκατ. ευρώ ετησίως και το συμβόλαιο του λήγει το 2018. Τον παίκτη διεκδικούν και ομάδες από την Αγγλία, οι οποίες διατίθενται να δώσουν για αυτόν 7 εκατομμύρια ευρώ.

Σε κάθε περίπτωση, έχει εξηγήσει που θέλει να "κλείσει" την καριέρα του (στην Vitória Guimarães, είπε σε συνέντευξη του στις αρχές του 2016) και πού θα ζήσει, όταν πια εγκαταλείψει την καριέρα του ποδοσφαιριστή (στη Θεσσαλονίκη, όπου πηγαίνει σε κάθε ευκαιρία, διότι είναι και η πόλη της συζύγου του). Έχει επίσης, αποφασίσει και ότι θα παίζει έως τα 35, το πολύ. Με τα υπόλοιπα, θα ασχοληθεί όταν έλθει η ώρα. Αν δεν καίγεται για κάτι, όπως έχει πει χαρακτηριστικά "είναι να επιστρέφω τώρα στην Πορτογαλία, για να παίξω. Μέχρι τώρα δεν είχα κάποια πρόταση και για να είμαι ειλικρινής, η έλλειψη ενδιαφέροντος με ώθησε να διεκδικήσω ακόμα πιο έντονα την καριέρα μου. Κοιτάξτε λοιπόν, πού βρέθηκα"!