"Οι περισσότεροι που ασχολούνται με τον αθλητισμό, το κάνουν γιατί διασκεδάζουν. Αυτό το συναίσθημα είναι που σε κάνει να ξεπεράσεις τα όρια σου και τους φόβους σου". Τι λέει το κορίτσι; Την πάσα αλήθεια. Άλλωστε κάτι περισσότερο ξέρει από όλους εμάς, επί του πρακτικού της ιστορίας. Αν είσαι από τους κυνικούς αυτού του τόπου, θα σκεφτείς "ναι καλά, στην Αμερική είναι από το 2008. Τι προβλήματα έχει;".

Θα σου πει "έχω πονέσει, έχω ματώσει, έχω κλάψει πολλά βράδια. Παρ’ όλα αυτά, οι σκόπελοι με έφτασαν ως εδώ, γι’ αυτό και στον τελικό απολογισμό παραδέχομαι ότι είχαν και τα θετικά τους. Με έμαθαν να έχω επιμονή και υπομονή εμμένοντας στο καλύτερο". Όπου "καλύτερο" να σου θυμίσω πως το περασμένο Σάββατο (20/2) η Κατερίνα Στεφανίδη ξεπέρασε τα 4.90μ. στο επί κοντώ, κατά τη διάρκεια meeting στη New York . Έκανε δηλαδή, νέο πανελλήνιο ρεκόρ και τη δεύτερη καλύτερη επίδοση στον κόσμο, για φέτος και τέταρτη καλύτερη όλων των εποχών. Όχι άσχημα για το κορίτσι που θεωρεί ότι η καλύτερη συμβουλή που της έδωσαν ποτέ ήταν "να μάθω να μαθαίνω". Υπάρχει κάτι για το οποίο μπορεί να ενίστασαι ακόμα; Γιατί μπορώ να στα εξηγήσω όλα, για την αθλήτρια που υποστηρίζει ο Stoiximan και μαζί είχαν δημιουργήσει ένα πολύ ενδιαφέρον video .

Όταν μεγαλώνεις σε οικογένεια με δυο αθλητές στίβου (ο πατέρας της, Γιώργος ήταν πρώην αθλητής του τριπλούν και η μητέρα της, Ζωή Βαρέλη διαγωνιζόταν στα 400 μέτρα), προφανώς και οι εικόνες σου είναι τέτοιες που όταν ως παιδί αναζητάς ένα σπορ να εκτονώνεσαι, να διασκεδάζεις, επιλέγεις κάτι που να παραπέμπει σε όσα έχεις δει έως τότε. Η Κατερίνα δεν αποτέλεσε την εξαίρεση του κανόνα. Ούτε η αδελφή της, Γεωργία. "Οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να ασχοληθώ με το στίβο. Αντιθέτως, είχα δοκιμάσει πολλά σπορ, αλλά είτε δεν μου άρεσαν, είτε ένιωθα να βαριέμαι πολύ γρήγορα".

Από την τρίτη τάξη του Δημοτικού η καθημερινότητα της περιλάμβανε και επισκέψεις σε στίβο για να μετάσχει σε αγώνες, αρχικά στο σπριντ και στο άλμα εις μήκος. Οι διακρίσεις ήταν τόσο απολαυστικές που δεν ήθελε να σταματήσει. Τουναντίον, ήθελε να γίνει ακόμα καλύτερη. "Μια φορά έτρεξα 1000αρι και ήταν η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου", έχει πει. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Sidney, το 2000, ο πατέρας της είχε μια πρόταση να της κάνει: να ασχοληθεί με το επί κοντώ "γιατί είχε ποικιλία στην προπόνηση".

Η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμα που αφορά το επί κοντώ, δεν της άφηνε χρόνο ούτε να σκεφτεί πως θα βαρεθεί. "Κάνουμε τα πάντα. Από ενόργανη και δρόμους, μέχρι αλτικές ασκήσεις και βάρη. Είναι πολλοί οι τομείς στους οποίους μπορεί να βελτιωθεί κάποιος, για να υλοποιήσει το στόχο του". Όσο περισσότερο ασχολείτο, τόσο καλύτερη γινόταν και δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να αντιληφθεί πως τελικά όλα ήταν στο χέρι της. Ή για την ακρίβεια, στο σώμα της, αφού όσο περισσότερο δούλευε (με σύστημα, με οργάνωση), όσο πιο πειθαρχημένη και υπομονετική ήταν, τόσο καλύτερες ήταν οι επιδόσεις της.

Στα 10 της λοιπόν, έπιασε το κοντάρι και άρχισε τις προσπάθειες. Έως τότε, με τα άλλα σπορ που είχε ασχοληθεί, δεν έκανε προπονήσεις. Αρκείτο σε συμμετοχές σε αγώνες ("πήγαινα στα meetings και απολάμβανα το τρέξιμο και τα άλματα"). Σε μια επίσκεψη στο ΟΑΚΑ, στην πρώτη δοκιμή του άλματος επί κοντώ, την είδε ο τότε ομοσπονδιακός προπονητής Παναγιώτης Συμεωνίδης. "Μου είπε πως πίστευε ότι είχα ταλέντο. Δεν μπορώ να ξέρω τι είχε δει σε ένα 10χρονο παιδί, αλλά αυτή η φράση και το γεγονός ότι οι προπονήσεις στο συγκεκριμένο σπορ είχαν μεγαλύτερη ποικιλία από οποιοδήποτε άλλο άθλημα του στίβου, ήταν ίσως οι λόγοι που "κόλλησα". Και δεν ξέρω τι με κάνει καλή σε αυτό. Θα ήθελα να πω το συναίσθημα του να περνάς πάνω από τον πήχη, αλλά η διαδικασία είναι πολύ πιο πολύπλοκη. Δεν είναι ένα το στοιχείο που μπορεί να κάνει κάποιον επιτυχημένο στο επί κοντώ. Αυτό που λατρεύω στο σπορ είναι πως δεν στηρίζεται σε τυπικές αθλητικές ικανότητες. Εξίσου σημαντικό είναι το μυαλό και η ψυχολογία. Ενδεχομένως πολύ πιο σημαντικά από ό,τι είναι στα άλλα αγωνίσματα. Οι συνθήκες και το πώς νιώθω είναι σημαντικά σε κάθε αγώνα. Και πάντα έχει πλάκα να προσπαθώ να βρω τι είναι καλύτερο για εμένα, σε κάθε συνθήκη", είχε επισημάνει όταν πια η ιστορία είχε πάρει το δρόμο της.

Προφανώς ο Συμεωνίδης είχε διακρίνει κάτι. Της ζήτησε λοιπόν, να κάνουν προπονήσεις δυο φορές την εβδομάδα. Η διαδικασία δεν της προκάλεσε ποτέ κάποια φοβία. Ενδεχομένως γιατί είχε την άγνοια κινδύνου που χαρακτηρίζει τα παιδιά. Ίσως και γιατί απολάμβανε τις πτήσεις, έως ότου περάσει τον πήχη ("το κοντάρι μπορεί να δημιουργήσει φόβο. Δεν υπάρχει άλλο άθλημα, με εξαίρεση ίσως τα εμπόδια, που η επίδοση σου εξαρτάται τόσο πολύ από ένα αντικείμενο". Οι δυο ημέρες έγιναν τρεις και στα 11 άρχισαν τα παγκόσμια ρεκόρ -κατέκτησε ό,τι υπήρχε από τις ηλικίες 11 έως 14 χρόνων, αλλά λόγω ηλικίας δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής σε διεθνή πρωταθλήματα. "Το 2005 μετείχα για πρώτη φορά στην εθνική εφήβων της χώρας μου. Έκτοτε, αγωνίστηκα πολλές φορές ως εκπρόσωπος της χώρας, κάτι που για εμένα δεν ήταν στόχος, αλλά προσδοκία". Αλλά ας γυρίσουμε στο 2005. Στα 15 πέρασε τα 4.37μ. που ήταν η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην κατηγορία. Όπως έγραψε η ίδια στο Facebook, μετά το τελευταίο ρεκόρ "στις 20/2 του 2005 είχε ξεπεράσει για πρώτη φορά τα 4.30μ. και ισοφάρισα το πανελλήνιο ρεκόρ, για πρώτη φορά. Χθες, στις 20/2 του 2016 πέρασα το φράγμα των 4.90μ., για να δημιουργήσω νέο ρεκόρ Ελλάδας. Τι εκπληκτικό ταξίδι. Δεν μπορώ να περιμένω για αυτό που έπεται. Σας ευχαριστώ όλους για τη στήριξη. ΥΓ: Επισήμως η 20η Φεβρουαρίου είναι η αγαπημένη μου ημερομηνία".

Βέβαια, αλλιώς διαχειρίζεται ένα παγκόσμιο ρεκόρ μια έφηβη και αλλιώς μια ώριμη γυναίκα. Μόνο που μεταξύ μας, ούτε στα 15 αγχώθηκε για το αύριο. Δεν μπήκε στη διαδικασία να ασχοληθεί με τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει εκείνη η επίδοση. "Κατάλαβα ότι μπορώ να καταφέρω πολλά σε αυτό το αγώνισμα. Πιστεύω ότι είναι ένας από τους λόγους που δεν σταμάτησα να ασχολούμαι", έχει διευκρινίσει. Η εύλογη ερώτηση είναι "γιατί; Σκέφτηκες να τα παρατήσεις ποτέ;", με τη Στεφανίδη απαντά ειλικρινά "σίγουρα. Όλοι οι αθλητές το σκέφτονται, κάποιες φορές. Ιδιαίτερα αν περνάς πολύ δύσκολα, για να ζήσεις λίγες στιγμές ευτυχίας. Αν βέβαια, γύριζα το χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζα τίποτα. Κάθε εμπειρία μου δίδαξε κάτι".

Η πρώτη διεθνής εμφάνιση, ήταν το 2005, οπότε εκπροσώπησε τη χώρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων, στο Marrakesh (Morocco). Φόρεσε το χρυσό, περνώντας τα 4.30μ. Στην αντίστοιχη διοργάνωση του 2007, στην Ostrava, ανέβηκε στο δεύτερο σκαλοπάτι του βάθρου (4.25μ.) και στο Παγκόσμιο Κορασίδων του 2008, στο Bydgoszcz της Poland, κατετάγη τρίτη (4.25μ.). Είχε ήδη να δέχεται προσφορές για αθλητικές υποτροφίες από αμερικανικά κολέγια, πράγμα που σήμαινε ότι δεν θα είχε τη δυνατότητα να γίνει επαγγελματίας. Αλλά δεν την ενδιέφερε. Βλέπεις, πέραν του αθλήματος της είχε και άλλες φιλοδοξίες: να σπουδάσει. Αρχικά, δεν είχα διαλέξει major, ώσπου κατέληξε στη νευροψυχολογία. Και δεν διάλεξε όποιο κι όποιο πανεπιστήμιο, αλλά ένα από τα καλύτερα του πλανήτη (το 2ο καλύτερο, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις): αυτό του Stanford, με κάποιους από τους αποφοίτους του να είναι ο ιδρυτής της Google, αυτός της Hewlett-Packard, της Nike, του Instagram, του Υahoo! -και τις εταιρίες που 'χουν δημιουργηθεί από σπουδαστές του να "βγάζουν" περισσότερα από 2.7 τρισεκατομμύρια δολάρια, το χρόνο και να αντιστοιχούν στη 10η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. Στη λίστα υπάρχουν μεταξύ άλλων, 30 εν ζωή δισεκατομμυριούχοι, 17 αστροναύτες, ουκ ολίγα μέλη του Κογκρέσου και 60 κάτοχοι Nobel. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι δεν δίνουν όπου κι όπου τις υποτροφίες τους αυτοί οι τύποι.

Το 2009 ήταν που μάζεψε τα πράγματα της, διέσχισε τον Ατλαντικό και προσδιόρισε ως νέο τόπο κατοικίας το Standord της California και έγινε μέλος των Cardinals -της αθλητικής ομάδας του κολεγίου. Χρειάστηκε ένα χρόνο να προσαρμοστεί και κάποιους ανθρώπους να τη βοηθήσουν, σε αυτήν την προσπάθεια. Υπό τις οδηγίες του Kris Mack (προπονητής του οποίου οι αθλητές "ξαναγράφουν" τα βιβλία με τα ρεκόρ, κάθε χρόνο και πρώην πρωταθλητής του NCAA στο επί κοντώ) και του Edrick Floreal (πρώην εκπρόσωπος του Καναδά στο άλμα εις μήκος και στο τριπλούν) τερμάτισε στην 15η θέση στην περιφέρεια Pac-10 (αφορά πανεπιστήμια τα οποία εδρεύουν στη δύση των ΗΠΑ) και στο μίτινγκ κλειστού στίβου της Mountain Pacific Sports Federation (μετέχουν αθλητές από την κορυφαία Division του κολεγιακού αθλητισμού) ανέβηκε στο δεύτερο σκαλοπάτι. Είχε γίνει κάτοχος του ρεκόρ στην κατηγορία των πρωτοετών, με 4.40μ.

Το 2010 άλλαξε προπονητή. Την ανέλαβε ο Toby Stevenson, ασημένιος Ολυμπιονίκης στην Αθήνα, χρυσός στους Παναμερικανικούς του 2003, γνωστός και για τη συνήθεια που είχε να κάνει τις προσπάθειες, φορώντας κράνος. "Χρειάστηκε να κάνω αρκετή υπομονή, να έχω μεγάλη επιμονή για να καταφέρω να επιστρέψω σε υψηλό επίπεδο. Ο Toby με βοήθησε πολύ. Ήταν ένας από τους λόγους που δεν έκανα πράξη τη σκέψη που είχα τότε να σταματήσω". Η συνέχεια ήταν να πάρει την πέμπτη θέση στο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου του NCAA (με 4.30μ.), να γίνει πρωταθλήτρια της Pac-10 και να καταταγεί τέταρτη στο πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου του NCAA (με 4.25μ.). Στη διαδρομή αυτή, είχε ανανεώσει πολλάκις το ρεκόρ του σχολείου της. Ακόμα και σήμερα, κρατά την πρώτη θέση στη σχετική λίστα των Cardinals, με 4.42μ.

Κάπου εκεί, είχε αποκαλύψει κατ' αρχάς ότι δεν έχει κάποια γούρια (ή αν προτιμάτε συνήθειες). Δηλαδή, δεν κάνει κάτι συγκεκριμένο πριν τους αγώνες της. Εκτός δηλαδή, του να πιάνει "ψιλή" κουβεντούλα με τις άλλες αθλήτριες. "Αυτές που με ξέρουν, γνωρίζουν ότι μου αρέσει να μιλάω και κάποιες φορές μαζευόμαστε και κουτσομπολεύουμε τις επιδόσεις των άλλων. Αυτή η διαδικασία, με βοηθά να χαλαρώνω για τον αγώνα". Μετά "πριν ξεκινήσω κάθε προσπάθεια, τη βλέπω νοερά. Περνώ τον πήχη με το μυαλό μου, πριν σηκώσω το κοντάρι και αρχίσω να τρέχω στο διάδρομο. Τότε προσπαθώ να "κλείνω" το μυαλό μου. Σταματώ να σκέφτομαι. Έχω δει πως αυτό λειτουργεί υπέρ μου. Η αδρεναλίνη που παίρνω από τις διοργανώσεις που μετέχω και τον κόσμο, με βοηθούν να κάνω ό,τι καλύτερο έχω. Πάντα παίρνω δύναμη από τους ανθρώπους που αγαπώ. Ειδικά όταν είναι κοντά μου. Μου αρέσει να τους βλέπω στην εξέδρα", κάτι που δεν μπορούσε να ισχύει στην... άλλη άκρη του κόσμου. "Από την Ελλάδα μου λείπουν κυρίως οι άνθρωποι. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι συμμαθητές. Έπειτα από πολλά χρόνια στην Αμερική άρχισα να καταλαβαίνω κάποια πράγματα που αφορούν την κουλτούρα και τη ζωή των Αμερικανών. Έτσι, έμαθα να εκτιμώ περισσότερο τις πατροπαράδοτες ελληνικές αξίες". Όταν έκλεινε τα μάτια της ονειρευόταν "τη χώρα μου, τους ανθρώπους μου. Άλλες φορές, απλά συνειδητοποιούσα πόσο κουρασμένη ήμουν".

Ως τριτοετής, συνέχισε... από εκεί που είχε σταματήσει στο δεύτερο έτος: ήταν δεύτερη στο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου του NCAA (4.40μ.), κράτησε τον τίτλο στην Pac-10 (4.28μ.) και ανέβηκε στο τρίτο σκαλοπάτι του πόντιουμ, στο πρωτάθλημα κλειστού του NCAA (4.40μ.), πριν πάει ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Πανευρωπαϊκό U23, στην Ostrava και φορέσει το ασημένιο μετάλλιο, ενώ στην πορεία μετείχε και στην Πανεπιστημιάδα της Shenzhen, στην Κίνα, για να διευρύνει τη συλλογή με τα μετάλλια, με ένα χάλκινο. Είχε ωστόσο, βελτιώσει το ατομικό της ρεκόρ: είχε περάσει τα 4.45μ.

Εξυπακούεται πως παράλληλα, διάβαζε, γιατί για να διατηρήσει την αθλητική υποτροφία έπρεπε να περνά και τις εξετάσεις -και ουδείς στεκόταν στη... λεπτομέρεια ότι είχε πάρει μια από τις πιο ιδιαίτερες, τις πιο δύσκολες κατευθύνσεις. "Η καθημερινότητα ωστόσο, ήταν εύκολη, γιατί το στάδιο, το πανεπιστήμιο και το δωμάτιο που έμενα ήταν σε πολύ κοντινές αποστάσεις. Εκεί γνώρισα ανθρώπους που άλλαξαν τη νοοτροπία μου και θα έλεγα πως αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος".

Όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ (2012), συνέχισε να διακρίνεται σε κολεγιακό επίπεδο και να ανανεώνει τα ρεκόρ της. Στο Pac-12 αναδείχθηκε πρωταθλήτρια, ξεπερνώντας... τον εαυτό της, όπως έθετε νέο ρεκόρ πανεπιστημίου (4.48μ.) και φυσικά νέο ρεκόρ Ελλάδας, στην κατηγορία των νέων γυναικών. Αυτό το όριο της έδωσε τη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Helsinki -για αθλήτριας έως 25 χρόνων, όπου πέρασε στον τελικό, για να κάνει τρεις άκυρες προσπάθειες στα 4.10μ. Ένα μήνα μετά το Pac-12, έγινε και πρωταθλήτρια στο NCAA, όταν στο Des Moines της Iowa "πέταξε" στα 4.45μ. Η καλύτερη επίδοση της σεζόν ήταν τα 4.51μ., που είχε περάσει τον Ιούλιο του 2012, στο Livermore της California και κάπως έτσι κέρδισε το ταξίδι για τους Αγώνες.

Από το πτυχίο στο διδακτορικό -και τα επόμενα ρεκόρ

Σε συνέντευξη που είχε δώσει στο περιοδικό του Stanford, μετά την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, την είχαν ρωτήσει... για το πόσο δύσκολο είναι να ταξιδεύει με τον εξοπλισμό της. Εκείνη γέλασε και μετά εξήγησε πως όντως είναι ένα θέμα, που της είχε δημιουργήσει πρόβλημα στο παρελθόν "γιατί το κοντάρι είναι 5.40μ. και ζυγίζει σχεδόν 1.800 γραμμάρια. Πάνω κάτω, γιατί διαφέρουν σε μήκος και σε υλικό. Κάθε ένα κοστίζει γύρω στα 600 ευρώ. Στα ταξίδια μας έχουμε 7 με δέκα κοντάρια, στην τσάντα. Πράγμα που σημαίνει ότι η ζυγαριά δείχνει κοντά στα 22 κιλά και αυτό δημιουργεί ένα θέμα στα αεροδρόμια. Συνήθως για ένα ταξίδι στην Ευρώπη πληρώνω 100 με 150 ευρώ και για τα υπερατλαντικά έως 400 ευρώ.

Το καλοκαίρι του 2011, όταν επέστρεφα από την Ευρώπη, έπρεπε να πάω στο αεροδρόμιο τρεις φορές, πριν καταφέρω να επιβιβαστώ στην πτήση για τις ΗΠΑ, με τα κοντάρια μου γιατί δεν τα δεχόταν καμία αεροπορική εταιρία. Από τότε που έγινα επαγγελματίας, ο ατζέντης μου τακτοποιεί το θέμα. Όταν ήμουν στο κολέγιο, είχα διάφορα θέματα. Υπήρξε φορά που τα έχασα. Που δεν εμφανίστηκαν στην αίθουσα παραλαβής αποσκευών. Τα πήρα ενάμιση μήνα μετά. Στο δρόμο, συνήθως τα δένουμε στην οροφή ή πλάγια του αυτοκινήτου". Αυτό, για να ξέρετε ότι ακόμα και ένα ταξίδι μπορεί να έχει... ιδιαιτερότητες, τις οποίες δεν αντιμετωπίζουν αθλητές άλλων -ατομικών, πολλώ δε ομαδικών- αγωνισμάτων.

Στο Λονδίνο, περιορίστηκε στα 4.25μ. και δεν πέρασε τη φάση των προκριματικών και όταν επέστρεψε στην Αμερική, είχε να ολοκληρώσει δυο τρίμηνα για να πάρει το πτυχίο της στη ψυχολογία. Παράλληλα, συνέχισε τις προπονήσεις και βοηθούσε εθελοντικά, στις προπονήσεις των ομάδων στίβου. Είχε ως στόχο να γίνει επαγγελματίας, αλλά και κάτι ακόμα: το διδακτορικό στη νευροψυχολογία. Το 2013 είχε κάποια προβλήματα τραυματισμού, γεγονός που δεν την εμπόδισε να περάσει τα 4.45μ., αλλά δεν δημιούργησε νέα όρια. Θα τα άφηνε για αργότερα.

Για να εμπλουτίσει τις σπουδές της με το διδακτορικό που λέγαμε, πήγε στο Arizona State University, στο Phoenix, το οποίο διαθέτει ένα από τα καλύτερα προγράμματα του πλανήτη, στον τομέα της. Την είχαν ρωτήσει αν συνδυάζεται η αθλητική με την ακαδημαϊκή καριέρα, γιατί πάλευε να γράψει και να δημοσιεύσει μια έρευνα, ενώ εργαζόταν και ως βοηθός καθηγητή, με τη μέρα της στο campus να ξεκινά το πρωί και να τελειώνει στις 17.00. Ακολούθως, πήγαινε για προπόνηση και όταν επέστρεφε σπίτι, έπρεπε να ασχοληθεί με το μεταπτυχιακό, πριν πάει για ύπνο. Δεν θα λέγατε πως είχε χρόνο για κάτι άλλο. Είχε εξηγήσει χαρακτηριστικά, ότι "με το διδακτορικό πιέζομαι αρκετά, αλλά είμαι τυχερή, γιατί έχω καθηγητές με κατανόηση που με στηρίζουν τόσο σε ακαδημαϊκό όσο και σε αθλητικό επίπεδο. Θα ομολογήσω ωστόσο, ότι πολλές φορές... βαριέμαι να πάω στην προπόνηση (γελάει), ειδικά όταν δεν περιλαμβάνει άλματα. Συχνά είμαι κουρασμένη, πριν ξεκινήσω να προπονούμαι".

Ένα μάθημα με μαθητές high shool του Phoenix τη δίδαξε πως δεν θα έπρεπε να διστάζει να χρησιμοποιεί πιο σκληρά κοντάρια. "Αυτά τα παιδιά δεν είχαν την παραμικρή ανησυχία. Έκαναν τη μια προσπάθεια μετά την άλλη και κάποια στιγμή σκέφτηκα "τι γίνεται; Χάνω από μαθητές λυκείου; Δεν γίνεται να φοβάμαι". Και το ξεπέρασε. Ο προπονητής της ήταν ο Nick Hysong, χρυσός Ολυμπιονίκης στο Sidney, το 2000, από τη στιγμή που ο Stevenson είχε αποφασίζει να επιστρέψει στη Σουηδία "αλλά μου έδινε το πρόγραμμα και δούλευα πάνω σε αυτό. Στο πανεπιστήμιο ωστόσο, με έβλεπαν άλλοι 2-3 προπονητές και θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Βασίλη Μεγαλοοικονόμου που με βοηθά κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα. Το ίδιο ισχύει και για τον Στέφανο Κουφίδη. Ο Nick με βοήθησε να έχω αυτοπεποίθηση και να είμαι πιο δυνατή, με όποιες συνθήκες αγώνων κι αν συναντώ, να βρίσκω λύσεις σε όποιο πρόβλημα μπορεί να προκύψει". Αν το όνομα "Βασίλης Μεγαλοοικονόμου" σας θυμίζει κάτι, είναι γιατί είχαμε ζητήσει τη βοήθεια του όταν επιχειρήσαμε να σας συστήσουμε τον Εμμανουήλ Καραλή . Όπως έχει πει και η Στεφανίδη, δεν είναι τυχαία τα αποτελέσματα της χώρας μας στο άλμα επί κοντώ " γιατί υπάρχει καλή βάση και αρκετοί καλοί προπονητές. Φυσικά βοηθά και ότι υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι επικοντιστές και τα μικρά παιδιά που ξεκινούν το σπορ, έχουν μπροστά τους τα πρότυπα τους".

Το 2014 ήταν η χρονιά της ή για να μην περιοριστούμε σε ένα cliché που έχει χάσει το νόημα του (από την κατάχρηση) ήταν η χρονιά των διαδοχικών ατομικών ρεκόρ. Στην πρώτη χρονιά που μπορούσε να αγωνιστεί ως επαγγελματίας (και άρα να αποκτήσει χορηγούς, κάτι που έγινε σχεδόν αμέσως, με τον Stoiximan.gr να είναι στις πρώτες συμφωνίες), ξεκίνησε με τα 4.55μ., στον κλειστό, έφτασε στα 4.57μ. στο ανοιχτό, πριν περάσει τα 4.60μ. στη Diamond League της New York, όπου κατετάγη τέταρτη. Μετείχε στην πρώτη λίγκα του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος εθνικών ομάδων, στο Tallin και κέρδισε με 4.55μ. Επίδοση που βελτίωσε εκτενέστερα στη Diamond League της Glasgow, με 4.65μ., για να φορέσει το χάλκινο μετάλλιο. Μια εβδομάδα πριν το Ευρωπαϊκό της Zurich, πήγε στο Monaco και έκανε νέο ατομικό ρεκόρ, όταν πέρασε τα 4.71μ. -ισοφάρισε το εθνικό ρεκόρ ανοιχτού στίβου- και αν μη τι άλλο... ενημέρωσε ότι κρατούσε τα καλύτερα για την Ελβετία, για την πρώτη εμφάνιση εθνικού χαρακτήρα, στις γυναίκες.

Στο στάδιο Letzigrund πέρασε με χαρακτηριστική άνεση στον τελικό (με την πρώτη προσπάθεια πέρασε τα 4.35μ. και με τη δεύτερα "πέταξε" πάνω από τα 4.45μ.) και στις 14 Αυγούστου του 2014 είχε έλθει η στιγμή να τοποθετηθεί μεταξύ της ελίτ, στην κατηγορία πια των γυναικών. Ξεκίνησε από τα 4.45μ. που πέρασε με την πρώτη, ακολούθησαν τα 4.55μ. με τη δεύτερη, για να πάει ο πήχης στα 4.60μ. και να τα δει...από ψηλά στη δεύτερη προσπάθεια, πριν δοκιμάσει και τα 4.65μ. και μετρήσει τρεις άκυρες. Από τις 12 φιναλίστ, μόνο μια κατάφερε να φτάσει πιο ψηλά: η Anzhelika Sidorova, από τη Ρωσία, η οποία αφότου πέρασε τα 4.55μ. πήγε κατευθείαν στα 4.65μ. και τα "νίκησε" με τη δεύτερη, στο τελευταίο άλμα του αγωνίσματος. Η τρίτη Angelina Zhuk-Krasnova έφτασε στην επίδοση της Στεφανίδη, στην τελευταία προσπάθεια.

"Παρ' όλο που έχω πάρει μετάλλια σε μικρότερες κατηγορίες, αυτή τη φορά ήταν πολύ διαφορετικά" είχε διευκρινίσει, "το ασημένιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ήταν κάτι παραπάνω από ένα μετάλλιο. Ηταν μια απόδειξη ότι η υπομονή, η επιμονή και το ταλέντο ανταμείβονται. Είναι μια δικαίωση προσπάθειας πολλών ετών και έζησα τη στιγμή πάρα πολύ έντονα". Τόσο που στην απονομή μεταλλίων, πήγε στην Sidorova, τη φίλησε και τη συνεχάρη "γιατί το ευ αγωνίζεσθαι είναι πολύ σημαντικό" και ας μη το βλέπουμε τόσο συχνά πια. "Το σημαντικότερο σε αυτούς τους αγώνες, δεν ήταν το αργυρό μετάλλιο, αλλά το βαθύτερο νόημα του ευπρεπούς ανταγωνισμού και της ευγενούς άμιλλας που εισέπραξε ο κόσμος".

Επόμενη διοργάνωση ήταν το Diamond League meeting του Birmingham, με τα 4.57μ. να της δίνουν την κορυφή του βάθρου, ενώ στον τελικό του Diamond League, στη Zurich κατετάγη τρίτη, με 4.67μ. Όλα τα παραπάνω μαζί, της έδωσαν τη δεύτερη θέση συνολικά στη σειρά Diamond Leagues, με τη Fabiana Murer να είναι η μόνη που ήταν μπροστά της. Μέσα στο 2014, πέρασε δέκα φορές τα 4.55μ., γεγονός που το λέτε και πολύ σοβαρό, αν σκεφτείτε πως πριν αρχίσει η χρονιά είχε ως καλύτερη ατομική επίδοση τα 4.51μ. Είχε πάρει βέβαια, φόρα. Ήταν έτοιμη να κάνει και άλλα. Και να πεις ότι δεν είχε ενημερώσει επί των εξελίξεων;

Με το video που μόλις είδατε, το οποίο είχε αναρτήσει στη σελίδα της στο Facebook στις 15/3 του 2015, είχε ενημερώνει πως αλλάζει κοντάρι. Για την ακρίβεια, αυτό που παρακολουθήσατε ήταν η πρώτη της προσπάθεια με κοντάρι 4.60 και προειδοποίησε πως "ετοιμαζόμαστε για μεγάλα πράγματα, στον ανοιχτό". Είχε προηγηθεί το νέο πανελλήνιο ρεκόρ (21/2) με 4.77μ., στα Millrose Games. Ακολούθησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στην Πράγα, όπου έκανε 4.60μ. και 4.75μ., για να φορέσει το ασημένιο μετάλλιο. Στο συγκεκριμένο ημερολογιακό έτος, είχε βελτιώσει τέσσερις φορές την καλύτερη ατομική επίδοση, στο κλειστό (από τα 4.56μ. στα 4.60μ., από εκεί στα 4.61μ. και μετά στα 4.77μ.) και είχε πάρει την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο (4.50μ.), από το meeting του Rouen, στις 7/7, όπου είχε κάνει τα 4.56μ. που λέγαμε πρωτύτερα και είχε καταταγεί δεύτερη.

Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Πεκίνου, όπου το όριο ήταν 4.60μ., υπήρξαν αθλήτριες που πέρασαν και με 4.55μ., με τη Στεφανίδη να μην περνά το συγκεκριμένο όριο (έκανε τρεις άκυρες) και να μην εμφανίζεται στον τελικό. Κανένα πρόβλημα. Έκανε focus στην επόμενη αποστολή, με... ένα flash back για να αφιερώσει και κάποιες στιγμές στο σύζυγο της, Mitchell Krier -personal trainer στο επάγγελμα, με δική του επιχείρηση και παρασκευαστής σνακ με μπάρες πρωτεΐνης. Διότι με αυτά και με αυτά, το νιόπαντρο ζευγάρι (παντρεύτηκαν στις 30/5, στο San Diego) δεν είχε καταφέρει να ζήσει... ως νιόπαντρο. Εξυπακούεται πως ο χρόνος ήταν και πάλι περιορισμένος. Γιατί οι υποχρεώσεις "έτρεχαν". Να σου πω τι εννοώ.

Στις 9/1 του τρέχοντος έτους, εμφανίστηκε στον πρώτο της αγώνα. Ήταν στο Akron Pole Vault Convention και πέρασε τα 4.71μ., με την πρώτη προσπάθεια με μικρότερο κοντάρι και χαμηλότερη χειρολαβή. Είχε ενημερώνει πως "πρέπει να δουλέψω πάνω σε πολλά, αλλά επίσης έχω λόγους να αισθάνομαι ενθουσιασμένη με τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα". Ακολούθησε το Pole Vault Summit στο Reno, όπου πάλι πέρασε τα 4.71μ. και επιχείρησε τα 4.81μ., χωρίς επιτυχία.

Στο Ohio έμεινε στα 4.65μ., στις 23/1, στη Virginia παρουσίασε μια κάποια άνοδο (4.72μ., 6/2), για να δείξει συνέπεια στην επίσκεψη της στη Βοστώνη (4.72μ., 14/2), πριν πάει στη New York και μπει στα ιστορικά βιβλία του αθλήματος της. Δεν παραλείπει ποτέ να ευχαριστεί τον Stoiximan και τη Nike που τη στηρίζουν "γιατί χωρίς αυτούς τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα. Δεν υπάρχουν πολλές εταιρείες πια που, είτε διατίθενται να δώσουν λεφτά σε αθλητές, είτε έχουν λεφτά για να δώσουν σε αθλητές και να μας βοηθήσουν με την προετοιμασία μας. Οπότε είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνουν αυτές οι εταιρείες. Σίγουρα τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ σε σχέση με το 2004, αλλά πιστεύω όταν το αγαπάς το άθλημα, δεν έχει τόση σημασία αυτό".

Όσα έχει κάνει για να στηρίξει τα όνειρα της, δεν θα θεωρεί θυσίες. "Τα θεωρώ επιλογές και πιστεύω ότι οι περισσότεροι αθλητές έτσι αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα τους. Είναι επιλογή σου να κάνεις πέντε ώρες προπόνηση, αντί να βγεις με τους φίλους σου ή να κάνεις κάτι άλλο. Ξέρουμε πως μόνο έτσι μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό. Στην τελική, κάνουμε κάτι που αγαπάμε και επιλέγουμε να το κάνουμε". Και τελικά, οι ώρες που αφιερώνεις στο στόχο είναι που γίνεται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ όσων διακρίνονται... και όσων δεν τα καταφέρνουν.

Πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο θα προσπαθήσει να διατηρηθεί εκεί που είναι -και αν γίνεται να πάει και λίγο ψηλότερα-, αρχής γενομένης από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου στο Portland, τον ερχόμενο μήνα (ξεκινά 17/3). Η ίδια παραδέχεται ότι "σίγουρα οι Ολυμπιακοί του Ρίο είναι ένας μεγάλος στόχος. Δεν το βλέπω όμως σαν το τέλος της διαδρομής. Θεωρώ ότι και το 2020 θα είμαι στο Τόκιο. Η αλήθεια είναι ότι αν το δούμε και ιστορικά, στο επί κοντώ οι περισσότεροι αθλητές και αθλήτριες που έχουν πάρει μετάλλια, ήταν από 30 και πάνω. Γι' αυτό δεν θέλω να σκέφτομαι ότι αν δεν γίνει στο Ρίο, τελείωσε.

Σίγουρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ο στόχος για τον καθένα. Έχω εξασφαλίσει την πρόκριση. Ο πρώτος στόχος είναι το να μπω στον τελικό, γιατί ο προκριματικός είναι ένας εκπληκτικά δύσκολος αγώνας. Όσο ψηλά και να έχεις πηδήξει, μπορεί να γίνουν τα πάντα. Από κει και πέρα, όταν έχεις μπει στον τελικό, τα πάντα γίνονται κι εκεί. Μπορεί να κάνεις τρεις άκυρες, μπορεί και να κερδίσεις, αναλόγως τις συνθήκες, αναλόγως πως θα αντεπεξέλθουν και οι υπόλοιπες αθλήτριες. Οπότε, έχω υψηλούς στόχους, αλλά με ενδιαφέρει να κάνω τα βήματα ένα ένα".